Ёны 1 глава

Кніга прарокі Ёны
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

І было слова СПАДАРОВА Ёну Амітаёнку, кажучы:

И҆ бы́сть сло́во гд҇не ко ї҆ѡ́нѣ сы́нѹ а҆маѳі́инѹ, гл҃ѧ:

«Устань, пайдзі да Ніневы, места вялікага, і гукай да яго, што ўзышло ліха іхнае перад відам Маім».

воста́ни и҆ и҆дѝ въ нїнеѵі́ю гра́дъ вели́кїй и҆ проповѣ́ждь въ не́мъ, ѩ҆́кѡ взы́де во́пль ѕло́бы є҆гѡ̀ ко мнѣ̀.

І ўстаў Ёна, каб уцячы да Таршышу ад віду СПАДАРОВАГА, і зышоў да Яфы, і знашоў караб, што плыў да Таршышу; і даў плату, і зышоў да карабля, каб прыплыць ізь імі да Таршышу ад віду СПАДАРОВАГА.

И҆ воста̀ ї҆ѡ́на, є҆́же бѣжа́ти въ ѳарсі́съ ѿ лица̀ гд҇нѧ и҆ сни́де во ї҆ѻппі́ю и҆ ѡ҆брѣ́те кора́бль и҆дѹ́щь въ ѳарсі́съ, и҆ дадѐ нае́мъ сво́й и҆ вни́де въ ѻ҆́нь плы́ти съ ни́ми въ ѳарсі́съ ѿ лица̀ гд҇нѧ.

Але СПАДАР пусьціў вялікі вецер на мора, і ўзьнялася вялікая бура на мору, і думалі, што караб разаб’ецца.

И҆ гд҇ь воздви́же вѣ́тръ ве́лїй на мо́ри, и҆ бы́сть бѹ́рѧ вели́каѧ въ мо́ри, и҆ кора́бль бѣ́дствоваше є҆́же сокрѹши́тисѧ.

І зьлякаліся маравікі, і крычэлі кажны да свайго бога, і выкінулі ў мора рэчы, што былі ў караблю, каб палягчыць сабе гэтым; а Ёна зышоў на далоўе боку карабля, і лёг, і моцна заснуў.

И҆ ѹ҆боѧ́шасѧ корабе́лницы, и҆ возопи́ша кі́йждо къ бо́гѹ своемѹ̀, и҆ и҆змета́нїе сотвори́ша сосѹ́дѡвъ и҆̀же въ кораблѝ въ мо́ре, є҆́же ѡ҆блегчи́тисѧ ѿ ни́хъ: ї҆ѡ́на же сни́де во дно̀ кораблѧ̀ и҆ спа́ше тѹ̀ и҆ храплѧ́ше.

І дабліжыўся да яго начэльнік карабля, і сказаў яму: «Што табе, што ты так моцна сьпіш? устань, гукай да Бога свайго, можа ўспомне тый Бог праз нас, і мы не загінем».

И҆ прїи́де къ немѹ̀ ко́рмчїй и҆ речѐ є҆мѹ̀ что̀ ты̀ хра́плеши; воста́ни и҆ молѝ бг҃а твоего̀, ѩ҆́кѡ да сп҃се́тъ ны̀ бг҃ъ, да не поги́бнемъ.

І сказалі адзін аднаму: «Пайдзіма, і кіньма на жэрабя, і даведаемся пераз каго гэта вялікае ліха на нас». І кінулі на жэрабя, і пала жэрабя на Ёну.

И҆ речѐ кі́йждо ко и҆́скреннемѹ своемѹ̀: прїиди́те, ве́ржимъ жрє́бїѧ и҆ ѹ҆разѹмѣ́емъ, когѡ̀ ра́ди є҆́сть ѕло̀ сїѐ на на́съ; И҆ ме́тнѹша жрє́бїѧ, и҆ падѐ жре́бїй на ї҆ѡ́нѹ.

І сказалі яму: «Скажы ж нам, чаму, з чые прычыны сталася гэтае вялікае ліха? які твой занятак? і скуль прышоў? і што за край твой? зь якога народу ты?»

И҆ рѣ́ша къ немѹ̀: возвѣстѝ на́мъ, когѡ̀ ра́ди сїѐ ѕло̀ на на́съ, и҆ что̀ твоѐ дѣ́ланїе є҆́сть, и҆ ѿкѹ́дѹ грѧде́ши и҆ ка́мѡ и҆́деши, и҆ ѿ ко́еѧ страны̀ и҆ ѿ кі́ихъ люді́й є҆сѝ ты̀;

І сказаў ім: «Гэбрэй я, і СПАДАРА, Бога нябёснага, я баюся, Каторы ўчыніў моры й сушу».

И҆ речѐ къ ни҄мъ: ра́бъ гд҇ень є҆́смь а҆́зъ и҆ гд҇а бг҃а нб҇наго а҆́зъ чтѹ̀, и҆́же сотворѝ мо́ре и҆ сѹ́шѹ.

І зьлякаліся тыя людзі лякам вялікім, і сказалі яму: «Што гэта ты зрабіў?» бо ведалі тыя людзі, што ад віду СПАДАРОВАГА ён уцякаў, бо прызнаўся ім.

И҆ ѹ҆боѧ́шасѧ мѹ́жїе стра́хомъ вели́кимъ и҆ рѣ́ша къ немѹ̀: что̀ сїѐ сотвори́лъ є҆сѝ; Занѐ разѹмѣ́ша мѹ́жїе, ѩ҆́кѡ ѿ лица̀ гд҇нѧ бѣжа́ше, ѩ҆́кѡ возвѣстѝ и҆̀мъ.

І сказалі яму: «Што нам зрабіць із табою, каб сьціхла мора нам?» бо мора ўсе болей узбуралася.

И҆ рѣ́ша къ немѹ̀: что̀ тебѣ̀ сотвори́мъ, и҆ ѹ҆толи́тсѧ мо́ре ѿ на́съ; Занѐ мо́ре восхожда́ше и҆ воздвиза́ше па́че волне́нїе.

І сказаў ім: «Падыйміце мяне й кіньце мяне ў мора, — і змоўкне мора вам; бо ведаю я, што за мяне гэта вялікая бура на вас».

И҆ речѐ къ ни҄мъ ї҆ѡ́на возми́те мѧ̀ и҆ вве́рзите въ мо́ре, и҆ ѹ҆толи́тсѧ мо́ре ѿ ва́съ поне́же позна́хъ а҆́зъ, ѩ҆́кѡ менѐ ра́ди волне́нїе сїѐ вели́кое на вы̀ є҆́сть.

І моцна веславалі тыя людзі, каб зьвярнуцца на сушу, і не маглі, бо мора болей а болей узбуралася ля іх.

И҆ нѹжда́хѹсѧ мѹ́жїе, возврати́тисѧ къ землѝ, и҆ не можа́хѹ, ѩ҆́кѡ мо́ре восхожда́ше и҆ воздвиза́шесѧ па́че на ни́хъ.

І гукалі да СПАДАРА, і сказалі: «Молім Цябе, СПАДАРУ, дай хай не загінем за душу гэтага чалавека, і не ўскладай на нас кроў нявінную, бо ты, СПАДАРУ, як захоця зробіш».

И҆ возопи́ша ко гд҇еви и҆ рѣ́ша: ника́коже, гд҇и, да не поги́бнемъ дѹшѝ ра́ди человѣ́ка сегѡ̀, и҆ не да́ждь на на́съ кро́ве првдныѧ: занѐ ты̀, гд҇и, ѩ҆́коже восхотѣ́лъ, сотвори́лъ є҆сѝ.

І паднялі Ёну, і кінулі яго ў мора, і перастала мора гневацца.

И҆ взѧ́ша ї҆ѡ́нѹ и҆ вве́ргоша є҆го̀ въ мо́ре, и҆ преста̀ мо́ре ѿ волне́нїѧ своегѡ̀.

І баяліся тыя людзі страхам вялікім СПАДАРА, і абракалі аброк СПАДАРУ, і абяцалі абятніцы.

И҆ ѹ҆боѧ́шасѧ мѹ́жїе стра́хомъ вели́кимъ гд҇а и҆ пожро́ша же́ртвѹ гд҇еви и҆ помоли́шасѧ моли́твами.

« 1 глава 2 глава »