Нэгэміна 1 глава

Кніга Нэгэміна
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Словы Негэмы Гахалёнка. І сталася месяца Кісьлева, дваццатага году, і быў я ў Сусе, у сталічным месьце.

Словеса̀ неемі́и сы́на а҆халі́ина. И҆ бы́сть въ мц҇ѣ хаселе́ѵъ, двадесѧ́тагѡ лѣ́та, и҆ а҆́зъ бѣ́хъ въ сѹса́нъ-а҆вїрѣ̀.

І прышоў Ганані, адзін із братоў маіх, ён і колькі чалавекаў зь Юдэі. І папытаўся я ў іх празь Юдэяў, што ўцяклі, каторыя былі застаўшыся ад палону, і празь Ерузалім.

И҆ прїи́де (ко мнѣ̀) а҆нані́а є҆ди́нъ ѿ бра́тїй мои́хъ съ мѹ҄жи ї҆ѹ́дѡвы, и҆ вопроси́хъ и҆̀хъ ѡ҆ спа́сшихсѧ, и҆̀же ѡ҆ста́шасѧ ѿ плѣне́нїѧ, и҆ ѡ҆ ї҆ер҇ли́мѣ.

І яны сказалі імне: «Засталыя, што засталіся ад палону там у краю, у вялікім ліху а паганьбеньню; сьцяна Ерузалімская разбурана, і брамы яго спалены цяплом».

И҆ реко́ша мѝ: ѡ҆ста́вшїисѧ ѿ плѣне́нїѧ та́мѡ во странѣ̀, во ѡ҆ѕлобле́нїи вели́цѣ и҆ въ поноше́нїи, и҆ стѣ́ны ї҆ер҇ли҄мскїѧ разорє́ны, и҆ врата̀ є҆гѡ̀ сожжє́на ѻ҆гне́мъ.

І сталася, як я пачуў гэтыя словы, што я сеў, і плакаў, і быў у жалобе дні, і поставаў, і маліўся да Бога нябёснага,

И҆ бы́сть є҆гда̀ ѹ҆слы́шахъ словеса̀ сїѧ҄, сѣдо́хъ и҆ пла́кахъ и҆ рыда́хъ дни҄ (мнѡ́ги), и҆ бѣ́хъ постѧ́сѧ и҆ молѧ́сѧ пред̾ лице́мъ бг҃а нб҇нагѡ,

І казаў: «Я малю Цябе, СПАДАРУ, Божа нябёсны, вялікі а страшны Бог, што заховуе змову а міласэрдзе да тых, што любяць Яго й дзяржаць расказаньні Ягоныя!

и҆ реко́хъ: молю̀ тѧ̀, гд҇и бж҃е нб҇ный, крѣ́пкїй, вели́кїй и҆ стра́шный, хранѧ́й завѣ́тъ и҆ мл҇рдїе лю́бѧщымъ тѧ̀ и҆ хранѧ́щымъ за́пѡвѣди твоѧ҄:

Хай вушы Твае будуць уважлівыя, і вочы Твае адчыненыя, каб Ты мог чуць малітву слугі Свайго, каторай я малюся перад Табою цяпер дзень і ноч за сыноў Ізраелявых, слугаў Тваіх, і спавядаюся з грахоў сыноў Ізраелявых, каторымі мы грашылі супроці Цябе, і я, і дом айца майго грашылі.

да бѹ́дѹтъ ѹ҆́ши твоѝ вне́млющѣ и҆ ѻ҆́чи твоѝ ѿве́рстѣ, є҆́же слы́шати моли́твѹ раба̀ твоегѡ̀, є҆́юже а҆́зъ молю́сѧ пред̾ тобо́ю дне́сь, де́нь и҆ но́щь, ѡ҆ сынѣ́хъ ї҆и҃левыхъ рабѣ́хъ твои́хъ: и҆ и҆сповѣ́даюсѧ ѡ҆ грѣсѣ́хъ сынѡ́въ ї҆и҃левыхъ, и҆́миже согрѣши́хомъ пред̾ тобо́ю, и҆ а҆́зъ и҆ до́мъ ѻ҆тца̀ моегѡ̀ согрѣши́хомъ:

Мы вельма спракудзіліся ў Цябе й не дзяржалі расказаньняў ані ўставаў, ані судоў, каторыя Ты расказаў слузе Свайму Масею.

престѹпле́нїемъ престѹпи́хомъ тебѣ̀ и҆ не сохрани́хомъ за́повѣдїй (твои́хъ) и҆ повелѣ́нїй и҆ сѹде́бъ, ѩ҆̀же повелѣ́лъ є҆сѝ мѡѷсе́ю рабѹ̀ твоемѹ̀:

Успомні ж слова, каторае Ты казаў слузе Свайму Масею, кажучы: "Калі вы Ізгрэшыце, Я расьцярушу вас памеж народаў;

помѧнѝ ѹ҆̀бо сло́во, є҆́же заповѣ́далъ є҆сѝ мѡѷсе́ю рабѹ̀ твоемѹ̀ гл҃ѧ: а҆́ще престѹ́пите вы̀, а҆́зъ расточѹ̀ вы̀ въ лю́ди,

Калі ж навернецеся да Мяне і будзеце дзяржаць расказаньні Мае й паўніць іх, то хоць бы вы выгнаны былі на край неба, і стуль зьбяру вас, і прывяду вас на месца, каторае Я абраў, каб вітала там імя Мае!"

и҆ а҆́ще ѡ҆братите́сѧ ко мнѣ̀ и҆ сохранитѐ за́пѡвѣди моѧ҄ и҆ сотворитѐ ѧ҆̀, а҆́ще бѹ́детъ разсѣ́ѧнїе ва́ше до конца̀ небесѐ, ѿтѹ́дѹ соберѹ̀ вы̀ и҆ введѹ̀ вы̀ въ мѣ́сто, є҆́же и҆збра́хъ всели́тисѧ и҆́мени моемѹ̀ та́мѡ:

Яны ж слугі Твае а люд Твой, каторы Ты выкупіў сілаю Сваёю вялікаю і рукою Сваёю магутнаю.

и҆ ті́и рабѝ твоѝ и҆ лю́дїе твоѝ, и҆̀хже и҆скѹпи́лъ є҆сѝ си́лою твое́й вели́кою и҆ рѹко́ю твое́ю крѣ́пкою:

О, Спадару! я малю Цябе, хай будзе вуха Твае ўважлівае да малітвы слугі Твайго і да малітваў слугаў Тваіх, каторыя зычаць баяцца імені Твайго. І дай дасьпех, я малю Цябе, слузе Свайму цяпер, і даруй яго ласкаю ў ваччу гэтага чалавека». Я ж быў чашнікам каралеўскім.

молю̀, гд҇и, да бѹ́детъ ѹ҆́хо твоѐ вне́млющее на моли́твѹ раба̀ твоегѡ̀ и҆ на моли́твѹ рабѡ́въ твои́хъ хотѧ́щихъ боѧ́тисѧ и҆́мене твоегѡ̀: и҆ бл҃гопоспѣшѝ ѹ҆̀бо рабѹ̀ твоемѹ̀ дне́сь, и҆ да́ждь є҆го̀ въ щедрѡ́ты пред̾ мѹ́жемъ си́мъ. И҆ а҆́зъ бы́хъ вїноче́рпчїй царе́въ.

« 10 глава 2 глава »