1 Гаспадарстваў 1 глава

Першая кніга Гаспадарстваў
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

І кароль Давід застараўся, уйшоў у гады, дык пакрывалі яго адзецьцямі, але ня мог ён угрэцца.

И҆ ца́рь даві́дъ бы́сть ста́ръ преше́дъ дни҄, и҆ ѡ҆дѣва́хѹ є҆го̀ ри́зами (мно́гими), и҆ не согрѣва́шесѧ.

І сказалі яму слугі ягоныя: «Хай пашукаюць спадару нашаму, каралю, дзеўку дзявушчую, каб яна стала да караля, і будзе яму пелегавачкаю, і каб ляжала на ўлоньню тваім, — і будзе цёпла спадару нашаму, каралю».

И҆ рѣ́ша ѻ҆́троцы є҆гѡ̀ є҆мѹ̀: да пои́щѹтъ господи́нѹ на́шемѹ царю̀ дѣви́цы ю҆́ныѧ, и҆ предстои́тъ царе́ви, и҆ бѹ́детъ грѣ́ющи є҆го̀, и҆ да лежи́тъ съ ни́мъ, и҆ согрѣ́етсѧ господи́нъ на́шъ ца́рь.

І шукалі харошае дзеўкі ў вусіх граніцах Ізраельскіх, і знайшлі Авішаґу Шунамлянку, і прывялі яе да караля.

И҆ и҆ска́ша ѻ҆трокови́цы до́брыѧ ѿ всегѡ̀ предѣ́ла ї҆и҃лева, и҆ ѡ҆брѣто́ша а҆вїса́гѹ сѹмантѧны́ню, и҆ приведо́ша ю҆̀ ко царю̀.

Дзеўка была надта харошал, і была пелегавачкаю каралю, і паслугавала яму; але кароль не пазнаў яе.

И҆ бѣ̀ ѻ҆трокови́ца добра̀ видѣ́нїемъ ѕѣлѡ̀: и҆ бы́сть грѣ́ющи царѧ̀ и҆ слѹжа́ше є҆мѹ̀: ца́рь же не позна̀ є҆ѧ̀.

Адоня, сын Гаґіфін, вяльмуваўся, кажучы: «Я буду караляваць». І прыдбаў сабе цялежкі а коньнікаў а пяцьдзясят чалавекаў бегаць перад ім.

И҆ а҆дѡ́нїа сы́нъ а҆ггі́ѳинъ вознесе́сѧ, глаго́лѧ: а҆́зъ и҆́мамъ ца́рствовати. И҆ сотворѝ себѣ̀ колєсни́цы и҆ ко́нники, и҆ пѧтьдесѧ́тъ мѹже́й є҆́же ходи́ти пред̾ ни́мъ.

Ацец жа ніколі ня смуціў яго, кажучы: «Чаму ты гэтак зрабіў?» І ён быў таксама вельмі пазорны, і радзіўся яму просьле Аўсалома.

И҆ не возбранѝ є҆мѹ̀ ѻ҆те́цъ є҆гѡ̀ никогда̀, глаго́лѧ: почто̀ сїѐ ты̀ сотвори́лъ є҆сѝ; И҆ бѣ̀ то́й красе́нъ зра́комъ ѕѣлѡ̀, и҆ того̀ родѝ по а҆вессалѡ́мѣ.

І змаўляўся ён ізь Ёавам Царуёнкам а з Авафаром сьвятаром, і яны памагалі Адоні.

И҆ бѣ́ша совѣ́ти є҆гѡ̀ со ї҆ѡа́вомъ сы́номъ сарѹ́инымъ и҆ со а҆вїа́ѳаромъ ї҆ере́омъ, и҆ помога́хѹ в̾слѣ́дъ а҆дѡ́нїи.

Але сьвятар Садок а Веная Егоядзёнак а прарока Нафан а Шымэй а Рэі а дужыя Давідавы ня былі з Адоням.

Садѡ́къ же ї҆ере́й и҆ ване́а сы́нъ ї҆ѡда́евъ, и҆ наѳа́нъ про҇ро́къ и҆ семе́й, и҆ рисі́й и҆ сы́нове си́льнїи даві́дѡвы не бы́ша по а҆дѡ́нїи.

І зарэзаў Адоня драбнога, і буйнога статку, і кормнага статку ля каменя Зогелеф, каторы ля жарала Роґель, і пазваў усіх братоў сваіх, сыноў каралёвых, і ўсіх Юдэян, слугаў каралёвых.

И҆ пожрѐ а҆дѡ́нїа ѻ҆́вцы и҆ телцы̀ и҆ а҆́гнцы при ка́мени зѡеле́ѳѣ, и҆́же бѣ̀ бли́з̾ и҆сто́чника рѡги́лѧ: и҆ призва̀ всю̀ бра́тїю свою̀, сы́ны царє́вы, и҆ всѧ҄ мѹ́жы ї҆ѹ́дѡвы, ѻ҆́троки царє́вы:

Прароку ж Нафана а Венаю а тых дужых а Салямона, брата свайго, не пазваў.

наѳа́на же про҇ро́ка и҆ ване́а и҆ си́льныхъ и҆ соломѡ́на бра́та своегѡ̀ не зва̀.

Тады Нафан сказаў Бат-Шэве, маці Салямонавай, кажучы: «Ці чула ты, што Адоня, сын Гаґіфін, каралюе, а Давід, наш спадар, ня ведае?

И҆ речѐ наѳа́нъ ко вирсаві́и ма́тери соломѡ́ни, глаго́лѧ: не слы́шала ли є҆сѝ, ѩ҆́кѡ воцари́сѧ а҆дѡ́нїа сы́нъ а҆ггі́ѳинъ, господи́нъ же на́шъ даві́дъ не вѣ́сть:

Дык цяпер хадзі, параджу табе раду, і ўратуеш душу сваю й душу сына свайго Салямона.

нн҃ѣ ѹ҆̀бо совѣща́ю тѝ совѣ́тъ, и҆ и҆зба́виши дѹ́шѹ свою̀ и҆ дѹ́шѹ сы́на твоегѡ̀ соломѡ́на:

Ідзі і ўвыйдзі да караля Давіда, і скажы яму: "Ці не прысягаў ты, спадару мой, каролю, служэбцы сваёй, кажучы: ’Сын твой Салямон будзе каралём просьле мяне, і ён сядзе на пасадзе маім’? Дык чаму ж каралюе Адоня?"

грѧдѝ, вни́ди къ царю̀ даві́дѹ и҆ рече́ши къ немѹ̀, глаго́лющи: не ты́ ли, го́споди мо́й царю̀, клѧ́лсѧ є҆сѝ рабѣ̀ твое́й, глаго́лѧ: ѩ҆́кѡ соломѡ́нъ сы́нъ тво́й и҆́мать ца́рствовати по мнѣ̀, и҆ то́й сѧ́детъ на престо́лѣ мое́мъ; и҆ что̀ ѩ҆́кѡ воцари́сѧ а҆дѡ́нїа;

І вось, як ты яшчэ будзеш гутарыць там із каралём, увыйду й я за табою й дапоўню словы твае».

и҆ сѐ, є҆щѐ глаго́лющей тебѣ̀ та́мѡ со царе́мъ, и҆ а҆́зъ вни́дѹ в̾слѣ́дъ тебє̀ и҆ допо́лню словеса̀ твоѧ҄.

Бат-Шэва прышла да караля да пакою; кароль быў вельма стары, і Авішаґа Шунамлянка паслугавала каралю;

И҆ вни́де вирсаві́а ко царю̀ въ ло́жницѹ. И҆ ца́рь ста́ръ ѕѣлѡ̀, и҆ а҆вїса́гъ сѹмантѧны́нѧ бѧ́ше слѹжа́щи царю̀.

І нахінулася Бат-Шэва, і пакланілася каралю; і сказаў кароль: «Чаго табе?»

И҆ приклони́сѧ вирсаві́а и҆ поклони́сѧ царе́ви. И҆ речѐ ца́рь: что́ ти є҆́сть;

Яна сказала яму: «Спадару мой! ты прысягаў служэбцы сваёй СПАДАРОМ, Богам сваім, што: "Сын твой Салямон будзе караляваць просьле мяне і ён сядзе на пасадзе маім".

Ѻ҆на́ же речѐ: го́споди мо́й царю̀, ты̀ клѧ́лсѧ є҆сѝ пред̾ гд҇емъ бг҃омъ твои́мъ рабѣ̀ твое́й, глаго́лѧ: ѩ҆́кѡ сы́нъ тво́й соломѡ́нъ и҆́мать ца́рствовати по мнѣ̀, и҆ то́й сѧ́детъ на престо́лѣ мое́мъ:

А цяпер, вось, Адоня закараляваў, і ты, спадар мой, кароль, ня ведаеш.

и҆ сѐ, нн҃ѣ а҆дѡ́нїа ца́рствѹетъ, ты́ же, го́споди мо́й царю̀, не вѣ́си:

І зарэзаў ён множасьць валоў а кормных а драбнога статку, і пазваў усіх сыноў каралеўскіх а сьвятара Авафара а вайводцу Ёава; Салямона ж, слугу твайго, не пазваў.

и҆ пожрѐ телцы̀ и҆ а҆́гнцы и҆ ѻ҆́вцы во мно́жествѣ, и҆ созва̀ всѧ҄ сы́ны царє́вы, и҆ а҆вїа́ѳара жерца̀ и҆ ї҆ѡа́ва кнѧ́зѧ си́лы, соломѡ́на же раба̀ твоегѡ̀ не призва̀:

Але ты, спадару мой, — кароль, і вочы ўсіх Ізраялян на табе, каб ты наказаў ім, хто сядзе на пасадзе спадара майго караля просьле яго.

ты́ же, го́споди мо́й царю̀, ѻ҆́чи всегѡ̀ ї҆и҃лѧ къ тебѣ̀: да возвѣсти́ши и҆̀мъ, кто̀ сѧ́детъ на престо́лѣ господи́на моегѡ̀ царѧ̀ по не́мъ:

І будзе, як спадар мой, кароль, супачыне з айцамі сваімі, мяне а майго сына Салямона будуць мець за грэшнікаў».

и҆ бѹ́детъ є҆гда̀ ѹ҆́снетъ господи́нъ мо́й ца́рь со ѻ҆тцы҄ свои́ми, и҆ бѹ́дѹ а҆́зъ и҆ сы́нъ мо́й соломѡ́нъ грѣ́шни.

І вось, яшчэ яна гутара з каралём, Нафан прарока прышоў.

И҆ сѐ, є҆щѐ є҆́й глаго́лющей съ царе́мъ, и҆ наѳа́нъ про҇ро́къ прїи́де.

І азнаймілі каралю, кажучы: «Во Нафан прарока». І уйшоў ён да караля, і пакланіўся каралю відам да зямлі.

И҆ возвѣсти́ша царю̀, глаго́люще сѐ, наѳа́нъ про҇ро́къ. И҆ вни́де пред̾ лицѐ царе́во, и҆ поклони́сѧ царю̀ пред̾ лице́мъ є҆гѡ̀ до землѝ,

І сказаў Нафан: «Спадару мой каролю! ты сказаў: "Адоня будзе караляваць просьле мяне і ён сядзе на пасадзе маім"?

и҆ речѐ наѳа́нъ: го́споди мо́й царю̀, ты́ ли ре́клъ є҆сѝ: а҆дѡ́нїа да ца́рствѹетъ по мнѣ̀, и҆ то́й да сѧ́детъ на престо́лѣ мое́мъ;

Бо ён цяпер зышоў, і зарэзаў множасьць валоў, кормных а драбнога статку, і пазваў усіх сыноў каралеўскіх а вайводцаў а сьвятара Авафара, і вось, яны ядуць і п’юць у яго, і кажуць: "Хай жывець кароль Адоня!"

ѩ҆́кѡ сни́де дне́сь и҆ закла̀ телцы̀ и҆ а҆́гнцы и҆ ѻ҆́вцы во мно́жествѣ, и҆ созва̀ всѧ҄ сы́ны царє́вы и҆ кнѧ҄зи си́льныхъ, и҆ а҆вїа́ѳара ї҆ере́а: и҆ сѐ, сѹ́ть ѩ҆дѹ́ще и҆ пїю́ще пред̾ ни́мъ, и҆ рѣ́ша: да живе́тъ ца́рь а҆дѡ́нїа:

А мяне, мяне, слугу твайго, а сьвятара Садока а Венаю Ёгоядзёнка а твайго слугу Салямона не пазваў.

и҆ менѐ самаго̀ раба̀ твоего̀, и҆ садѡ́ка ї҆ере́а, и҆ ване́а сы́на ї҆ѡда́ева, и҆ соломѡ́на раба̀ твоего̀ не зва̀:

Ці не ад спадара майго, караля, сталася гэта, і ты не наказаў слузе свайму, хто сядзе на пасадзе спадара майго, караля, просьле яго?»

ѿ господи́на ли царѧ̀ моегѡ̀ бы́сть глаго́лъ се́й; и҆ не сказа́лъ є҆сѝ рабѹ̀ твоемѹ̀, кто̀ сѧ́детъ на престо́лѣ господи́на моегѡ̀ царѧ̀ по не́мъ;

І адказаў кароль Давід, і сказаў: «Гукніце імне Бат-Шэву». І ўвыйшла яна да караля, і стала перад каралём.

И҆ ѿвѣща̀ ца́рь даві́дъ и҆ речѐ: призови́те мѝ вирсаві́ю. И҆ вни́де (вирсаві́а) пред̾ царѧ̀ и҆ ста̀ пред̾ лице́мъ є҆гѡ̀.

І прысяг кароль, і сказаў: «Жыў СПАДАР, каторы вывальняў душу маю з усялякае немарасьці!

И҆ клѧ́тсѧ ца́рь и҆ речѐ: жи́въ гд҇ь, и҆́же и҆зба́ви дѹ́шѹ мою̀ ѿ всеѧ̀ печа́ли:

Бо як я прысягнуў табе СПАДАРОМ, Богам Ізраелявым, кажучы, што Салямон, сын твой, будзе караляваць просьле мяне, і ён сядзе на пасадзе маім замест мяне, так я й зраблю гэта сядні».

ѩ҆́коже бо клѧ́хтисѧ пред̾ гд҇емъ бг҃омъ ї҆и҃левымъ, глаго́лѧ: ѩ҆́кѡ соломѡ́нъ сы́нъ тво́й воцари́тсѧ по мнѣ̀, и҆ то́й сѧ́детъ на престо́лѣ мое́мъ вмѣ́стѡ менє̀, ѩ҆́кѡ та́кѡ сотворю̀ є҆мѹ̀ въ дне́шнїй де́нь.

І нахінулася Бат-Шэва відам да зямлі, і пакланілася каралю, і сказала: «Хай жывець спадар мой, кароль Давід, на векі!»

И҆ преклони́сѧ вирсаві́а лице́мъ на зе́млю, и҆ поклони́сѧ царю̀ и҆ речѐ: да живе́тъ господи́нъ мо́й ца́рь даві́дъ во вѣ́ки.

І сказаў кароль Давід: «Пагукайце да мяне сьвятара Садока а прароку Нафана а Венаю Ёгоядзёнка». І ўвыйшлі яны да караля.

И҆ речѐ ца́рь даві́дъ: призови́те мнѣ̀ садѡ́ка жерца̀ и҆ наѳа́на про҇ро́ка, и҆ ване́а сы́на ї҆ѡда́ева. И҆ внидо́ша пред̾ царѧ̀.

І сказаў ім кароль: «Вазьміце із сабою слугаў спадара свайго, і пасадзіце Салямона, сына майго, на мула майго, і зьвязіце яго да Ґігону.

И҆ речѐ и҆̀мъ ца́рь: поими́те съ собо́ю рабы҄ господи́на ва́шегѡ, и҆ всади́те сы́на моего̀ соломѡ́на на мска̀ моего̀, и҆ веди́те є҆го̀ къ гїѡ́нѹ,

І хай памажа яго там Садок сьвятар а Нафан прарока за караля над Ізраелям, і затрубіце ў трубу, і гукніце: "Хай жывець кароль Салямон!"

и҆ да пома́жетъ є҆го̀ та́мѡ садѡ́къ ї҆ере́й и҆ наѳа́нъ про҇ро́къ въ царѧ̀ над̾ ї҆и҃лемъ, и҆ вострѹби́те трѹбо́ю ро́жаною и҆ рече́те: да живе́тъ ца́рь соломѡ́нъ:

І вы ўзыйдзіце за ім, і ён прыйдзе, і сядзе на пасадзе маім; ён будзе караляваць замест мяне; яму я расказаў быць правадыром над Ізраелям а Юдаю».

и҆ и҆зыди́те в̾слѣ́дъ є҆гѡ̀, и҆ вни́детъ, и҆ сѧ́детъ на престо́лѣ мое́мъ, и҆ то́й воцари́тсѧ вмѣ́стѡ менє̀: и҆ а҆́зъ заповѣ́дахъ, да бѹ́детъ властели́нъ над̾ ї҆и҃лемъ и҆ ї҆ѹ́дою.

І адказаў Веная Ёгоядзёнак каралю, і сказаў: «Амін! — хай скажа так СПАДАР, Бог спадара майго караля!

И҆ ѿвѣща̀ ване́а сы́нъ ї҆ѡда́евъ царю̀ и҆ речѐ: бѹ́ди та́кѡ: да ѹ҆тверди́тъ гд҇ь бг҃ъ глаго́лъ се́й господи́на моегѡ̀ царѧ̀:

Як быў СПАДАР Бог із спадаром маім каралём, так хай будзе Ён із Салямонам, і хай узьвяліча пасад ягоны болей за пасад спадара майго, караля Давіда!»

ѩ҆́коже бѣ̀ гд҇ь со господи́номъ мои́мъ царе́мъ, та́кѡ да бѹ́детъ и҆ съ соломѡ́номъ, и҆ да возвели́читъ престо́лъ є҆гѡ̀ па́че престо́ла господи́на моегѡ̀ царѧ̀ даві́да.

І пайшлі Садок сьвятар а Нафан прарока а Веная Ёгоядзёнак а Херэфеі а Пелефеі, і пасадзілі Салямона на мула караля Давіда, і павялі яго да Ґігону.

И҆ сни́де садѡ́къ ї҆ере́й и҆ наѳа́нъ про҇ро́къ, и҆ ване́а сы́нъ ї҆ѡда́евъ, и҆ хереѳѳї̀ и҆ фелеѳѳї̀, и҆ всади́ша соломѡ́на на мска̀ царѧ̀ даві́да, и҆ возведо́ша є҆го̀ къ гїѡ́нѹ:

І ўзяў Садок сьвятар рог алейны з будану, і памазаў Салямона. І затрубілі ў трубу, і ўвесь люд гукнуў: «Хай жывець кароль Салямон!»

и҆ взѧ̀ садѡ́къ ї҆ере́й ро́гъ съ є҆ле́емъ ѿ ски́нїи, и҆ пома́за соломѡ́на, и҆ вострѹбѝ трѹбо́ю ро́жаною, и҆ рѣ́ша всѝ лю́дїе: да живе́тъ ца́рь соломѡ́нъ.

І ўзышоў увесь люд за ім, і дудзеў люд у дудкі, і радаваліся радасьцяй вялікай, ажно зямля ськяпалася ад гуку іхнага.

И҆ взыдо́ша всѝ лю́дїе в̾слѣ́дъ є҆гѡ̀ и҆ ликова́ша въ ли́цѣхъ, и҆ веселѧ́хѹсѧ весе́лїемъ вели́кимъ, и҆ разсѣ́десѧ землѧ̀ ѿ гла́са и҆́хъ.

І пачуў Адоня а ўсі пазваныя, што зь ім, а яны канчалі есьці; а Ёаў пачуў гук трубы і сказаў: «Што гэта за гоман месцкі равучы?»

И҆ слы́ша а҆дѡ́нїа и҆ всѝ зва́ннїи є҆гѡ̀, и҆ ті́и сконча́ша ѹ҆жѐ ѩ҆дѹ́ще. И҆ слы́ша ї҆ѡа́въ гла́съ трѹбы̀ ро́жаны и҆ речѐ: кі́й гла́съ є҆́сть гра́да шѹмѧ́ща;

Яшчэ ён гукаў, як прышоў Ёнафан Авафаронак, сын сьвятароў. І сказаў Адоня: «Уйдзі; ты — чалавек дабрародны і нясеш добрую навіну».

И҆ є҆щѐ є҆мѹ̀ глаго́лющѹ, и҆ сѐ, ї҆ѡнаѳа́нъ сы́нъ а҆вїа́ѳара ї҆ере́а прїи́де. И҆ речѐ а҆дѡ́нїа: вни́ди, ѩ҆́кѡ мѹ́жъ си́лы ты̀ є҆сѝ, и҆ блага҄ѧ возвѣстѝ.

І адказаў Ёнафан, і сказаў Адоні: «Але, спадар наш, кароль Давід, устанавіў Салямона за караля.

И҆ ѿвѣща̀ ї҆ѡнаѳа́нъ и҆ речѐ: и҆звѣ́стно, господи́нъ на́шъ ца́рь даві́дъ поста́ви соломѡ́на царе́мъ:

І паслаў кароль ізь ім Садока сьвятара а Нафана прароку а Венаю Ёгоядзёнка а Херэфеяў а Пелефеяў, і яны пасадзілі яго на мула каралеўскага.

и҆ посла̀ съ ни́мъ ца́рь садѡ́ка ї҆ере́а и҆ наѳа́на про҇ро́ка, и҆ ване́а сы́на ї҆ѡда́ева, и҆ хереѳѳї̀ и҆ фелеѳѳї̀, и҆ всади́ша є҆го̀ на мска̀ царе́ва:

І памазаў яго Садок сьвятар а Нафан прарока за караля ў Ґігоне, і ўзышлі стуль з радасьцяй, і загудзела места. Вось прычына гуку, каторы вы чулі.

и҆ пома́заша є҆го̀ садѡ́къ ї҆ере́й и҆ наѳа́нъ про҇ро́къ на ца́рство въ гїѡ́нѣ, и҆ взыдо́ша ѿтѹ́дѹ веселѧ́щесѧ, и҆ возшѹмѣ̀ гра́дъ: се́й гла́съ, є҆го́же слы́шасте:

І таксама ўжо сеў Салямон на каралеўскім пасадзе.

и҆ сѣ́де соломѡ́нъ на престо́лѣ ца́рстѣмъ:

І таксама прышлі служцы каралёвы дабраславідь спадара нашага, караля Давіда, кажучы: "Хай учыне Бог лепшым імя Салямона за твае імя, і хай узьвяліча пасад ягоны болей за твой пасад". І пакланіўся кароль на ложку сваім.

и҆ внидо́ша рабѝ царє́вы благослови́ти господи́на на́шего царѧ̀ даві́да, глаго́люще: да ѹ҆бл҃жи́тъ бг҃ъ и҆́мѧ соломѡ́на сы́на твоегѡ̀ па́че и҆́мене твоегѡ̀, и҆ да возвели́читъ престо́лъ є҆гѡ̀ па́че престо́ла твоегѡ̀: и҆ поклони́сѧ ца́рь на ѻ҆дрѣ̀ свое́мъ,

І таксама гэтак сказаў кароль: "Дабраславёны СПАДАР, Бог Ізраеляў, Каторы сядні даў седзячага на пасадзе маім, і вочы мае бачаць яго"».

и҆ си́це речѐ ца́рь: блг҇ве́нъ гд҇ь бг҃ъ ї҆и҃левъ, и҆́же дадѐ дне́сь ѿ сѣ́мене моегѡ̀ сѣдѧ́ща на престо́лѣ мое́мъ, и҆ ѻ҆́чи моѝ ви́дѧтъ.

Задрыжэлі і ўсталі ўсі пазваныя, што былі ўв Адоні, і пайшлі кажны сваёю дарогаю.

И҆ ѹ҆жасо́шасѧ ѹ҆́жасомъ, и҆ воста́ша всѝ зва́ннїи а҆дѡ́нїєвы, и҆ ѿи́де кі́йждо пѹте́мъ свои́мъ.

Адоня, баючыся Салямона, устаў а пайшоў а ўхапіўся за рогі аброчніка.

И҆ а҆дѡ́нїа ѹ҆боѧ́сѧ ѿ лица̀ соломѡ́нѧ, и҆ воста̀ и҆ ѿи́де, и҆ ѩ҆́тсѧ за ро́гъ ѻ҆лтарѧ̀.

І наказалі Салямону, кажучы: «Вось, Адоня баіцца караля Салямона, і вось, ён ухапіўся за рогі аброчніка, кажучы: "Хай прысягне імне сядні кароль Салямон, што ён ня зробе сьмерці слузе свайму мячом"».

И҆ возвѣсти́ша соломѡ́нѹ, глаго́люще: сѐ, а҆дѡ́нїа ѹ҆боѧ́сѧ царѧ̀ соломѡ́на, и҆ держи́тсѧ за ро́гъ ѻ҆лтарѧ̀, глаго́лѧ: да клене́тмисѧ дне́сь ца́рь соломѡ́нъ, ѩ҆́кѡ не ѹ҆бїе́тъ раба̀ своего̀ ѻ҆рѹ́жїемъ.

І сказаў Салямон: «Калі ён будзе чалавекам дабрародным, то ня зваліцца ні адзін із валасоў ягоных на зямлю; калі ж знойдзецца ў ім ліха, то памрэць».

И҆ речѐ соломѡ́нъ: а҆́ще бѹ́детъ сы́нъ си́лы, ни вла́съ главы̀ є҆гѡ̀ ѹ҆паде́тъ на зе́млю: а҆́ще же ѕло́ба ѡ҆брѧ́щетсѧ въ не́мъ, ѹ҆́мретъ.

І паслаў Салямон, і зьвялі яго ад аброчніка. І ён прышоў, і пакланіўся каралю Салямону. І сказаў яму Салямон: «Ідзі да дому свайго».

И҆ посла̀ ца́рь соломѡ́нъ, и҆ сведо́ша є҆го̀ со ѻ҆лтарѧ̀. И҆ вни́де, и҆ поклони́сѧ царю̀ соломѡ́нѹ. И҆ речѐ є҆мѹ̀ соломѡ́нъ: и҆дѝ въ до́мъ сво́й.

« 24 глава 2 глава »