Эстэрына 1 глава

Кніга Эстэрына
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

І сталася за дзён Агасвера, — гэты Агасвер гаспадарстваваў ад Інды й аж да Ефіопы над сто дваццаць сяма краямі, —

И҆ бы́сть по словесѣ́хъ си́хъ во дне́хъ а҆ртаѯе́рѯа: се́й а҆ртаѯрѯъ ѿ ї҆нді́и ѡ҆блада́ше сто̀ два́десѧть седмїю̀ страна́ми (да́же до є҆ѳїо́пїи):

Таго часу, як кароль Агасвер сядзеў на каралеўскім пасадзе сваім, каторы ў Сусе, сталіцы,

во дни҄ же ты҄ѧ, є҆гда̀ сѣ́де на престо́лѣ ца́рь а҆ртаѯе́рѯъ въ сѹ́сѣхъ гра́дѣ,

Трэйцяга году дзяржавы свае, ён справіў чэсьць усім князём сваім а служцом сваім, валадаром Пэрсі а Міды, паном а князём краёў, што былі перад ім,

въ тре́тїе лѣ́то ца́рства своегѡ̀, сотворѝ пи́ръ дрѹгѡ́мъ и҆ про́чымъ ѩ҆зы́кѡмъ, и҆ пє́рсскимъ и҆ ми҄дскимъ сла҄внымъ, и҆ нача҄лнымъ сатра́иѡмъ,

Паказуючы вялікае багацьце славутага каралеўства свайго і чэсьць харашыні вялічча свайго, шмат дзён, сто асьмідзясят дзён.

и҆ по си́хъ, є҆гда̀ показа̀ и҆̀мъ бога́тство ца́рства своегѡ̀ и҆ сла́вѹ весе́лїѧ своегѡ̀, во сто̀ ѻ҆́смьдесѧтъ дні́й.

Па гэтых днёх, кароль справіў чэсьць усяму люду, што быў прытомны ў сталіцы Сусе, ад вялікага аж да малога, сем дзён у садовым панадворку каралеўскага палацу.

И҆ є҆гда̀ и҆спо́лнишасѧ дні́е пи́ра, сотворѝ ца́рь пи́ршество ѩ҆зы́кѡмъ ѡ҆брѣ́тшымсѧ во гра́дѣ (сѹ́сѣхъ) на дні́й ше́сть во дворѣ̀ до́мѹ царе́ва,

Белыя, зялёныя а сінія запоны былі прымацаваны паварозамі выборнага лёну а пурпуры да срэбных колцаў і мрамарных стаўпоў. І былі ложкі залатыя а срэбныя на мосьце з алябастры а белага мрамару а пэрлы а чорнага мрамару.

ѹ҆кра́шеннѣмъ вѷссо́нными и҆ зеле́иыми завѣ́сами, просте́ртыми на ѹ҆́жахъ вѷссо́нныхъ и҆ червлени́чныхъ, на ко́лцахъ златы́хъ и҆ сре́брѧныхъ, на столпѣ́хъ мра́морныхъ и҆ ка́менныхъ:

І напікі ў залатым судзьдзю, — судзьдзе розьнілася адно ад аднаго, — і множасьць каралеўскага віна, пакаралеўску.

лѡ́жа зла҄та и҆ срє́брѧна, на помо́стѣ ка́мене смара́гдова, и҆ пїнні́нска и҆ парі́нска мра́мора, и҆ плащани҄цы пестрота́ми разли́чными разцвѣ́чєны, ѡ҆́крестъ шипцы̀ разсѣ́ѧни:

А да піценьня подле права ня было прынукі; бо кароль паручыў усім старшым дому свайго, каб яны рабілі подле зычаньня кажнага.

сосѹ́ди зла́ти и҆ сре́брѧни, и҆ ча́ша а҆нѳра́ѯа (ка́мене) предложе́ннаѧ, цѣно́ю тала҄нтъ три́десѧть ты́сѧщъ: вїно̀ мно́го и҆ сла́дко, є҆́же са́мъ ца́рь пїѧ́ше: питїе́ же сїѐ не по ѹ҆ста́вленномѹ зако́нѹ бы́сть, та́кѡ бо восхотѣ̀ ца́рь и҆ заповѣ́да ї҆коно́мѡмъ сотвори́ти во́лю свою̀ и҆ мѹже́й.

Таксама караліца Вашты справіла чэсьць жанкам у каралеўскім доме караля Агасвера.

И҆ а҆сті́нь цари́ца сотворѝ пи́ръ жена́мъ въ домѹ̀ царе́вѣ, и҆дѣ́же ца́рь а҆ртаѯе́рѯъ.

Сёмага дня, як разьвесялілася сэрца каралёва ад віна, ён расказаў Мегуману, Бізфе, Гарбоне, Біґфе а Анаґфе, Зэфару а Каркасу — сямём легчанцом, што служылі перед Агасверам,

Въ де́нь же седмы́й развесели́всѧ ца́рь, речѐ а҆ма́нѹ и҆ ваза́нѹ, и҆ ѳа́ррѣ и҆ вара́зѹ, и҆ заѳолѳа́нѹ и҆ а҆вата́зѹ и҆ ѳара́вѹ, седми́мъ є҆ѵнѹ́хѡмъ, и҆̀же слѹжа́хѹ пред̾ царе́мъ а҆ртаѯе́рѯомъ,

Каб яны прывялі перад від караля караліцу Вашты ў кароне каралеўскай, каб паказаць людам а вайводам харашыню яе, бо яна была надта пазорвая.

привестѝ (а҆сті́нь) цари́цѹ пред̾ него́, є҆́же воцари́ти ю҆̀ и҆ возложи́ти на ню̀ вѣне́цъ ца́рскїй и҆ показа́ти ю҆̀ всѣ҄мъ нача́лствѹющымъ и҆ ѩ҆зы́кѡмъ красотѹ̀ є҆ѧ̀, занѐ прекра́сна бѣ̀.

І адмовілася караліца Вашты прысьці на расказаньне каралеўскае легчанцамі. І засердаваў кароль надта, і гнеў ягоны загарэўся ў ім.

И҆ не послѹ́ша є҆гѡ̀ а҆сті́нь цари́ца прїитѝ со є҆ѵнѹ҄хи.

І сказаў кароль мудрыцом, што зналі часы, — бо такі быў звычай каралеўскі да ўсіх ведамцаў права а суду, —

И҆ ѡ҆печа́лисѧ ца́рь, и҆ разгнѣ́васѧ, и҆ речѐ бли҄жнимъ свои҄мъ: си́це речѐ а҆сті́нь: сотвори́те ѹ҆̀бо ѡ҆ се́мъ зако́нъ и҆ сѹ́дъ.

І блізкому да сябе Каршэне, Шэфару, Адмафе, Фаршышу, Мерэсу, Марсэне, Мемухану, — сямём князём Пэрскім а Мідзкім, каторыя маглі бачыць від каралёў і сядзелі першымі ў каралеўстве:

И҆ пристѹпи́ша къ немѹ̀ а҆ркесе́й и҆ сарсоѳе́й и҆ малисеа́ръ, нача҄лницы пе́рсстїи и҆ ми́дстїи, и҆̀же бли́з̾ царѧ̀, пе́рвїи сѣдѧ́щїи при царѝ,

«Што зрабіць подле права з караліцаю Вашты за тое, што яна не зрабіла подле слова караля Агасвера легчанцамі?»

и҆ возвѣсти́ша є҆мѹ̀ по зако́нѡмъ, ка́кѡ подоба́етъ сотвори́ти цари́цѣ а҆сті́ни, ѩ҆́кѡ не сотворѝ повелѣ́нныхъ ѿ царѧ̀ чрез̾ є҆ѵнѹ́хи.

І сказаў Мемухан перад відам караля а вайводцаў: «Не перад адным каралём вінна караліца Вашты, а перад усімі вайводамі і перад усімі людзьмі, каторыя па ўсіх краінах караля Агасвера;

И҆ речѐ мѹхе́й ко царю̀ и҆ къ болѧ́рѡмъ: не царѧ̀ є҆ди́наго ѡ҆би́дѣ а҆сті́нь цари́ца, но и҆ всѧ҄ кнѧ҄зи и҆ нача́лники царє́вы,

Бо дойдзе ўчынак караліцы да ўсіх жонак, і яны будуць улегцы мець мужоў сваіх, і казаць: "Кароль Агасвер расказаў прывесьці караліцу Вашты перад від свой, і яна не пайшла".

и҆́бо повѣ́да и҆мъ словеса̀ цари́цы, и҆ ка́кѡ противоречѐ царю̀:

Цяпер княгіні Пэрскія а Мідзкія, каторыя пачуюць праз учынак каралічын, будуць тое ж казаць усім князём каралёвым; і будзе досыць улегцыменьня а злосьці.

ѩ҆́коже ѹ҆бѡ проти́внѡ речѐ царю̀ а҆ртаѯе́рѯѹ, си́це и҆ дне́сь госпѡжѝ жєны̀ про́чыѧ кнѧзе́й пе́рсскихъ и҆ ми́дскихъ, ѹ҆слы́шавшѧ царю̀ речє́ннаѧ ѿ неѧ̀, дерзнѹ́тъ та́кожде безче́ствовати мѹже́и свои́хъ:

Калі гэта зьлюб каралю, няхай выйдзе каралеўскае расказаньне ад яго, і няхай будзе ўпісана ў правы Пэрскія а Мідзкія і не касуецца, што наперад Вашты ня прыйдзе да караля Агасвера; і няхай кароль аддасьць каралеўскую годнасьць ейную другой, лепшай за яе.

а҆́ще ѹ҆̀бо ѹ҆го́дно царю̀, да повели́тъ ца́рскимъ повелѣ́нїемъ, и҆ да напи́шетсѧ по зако́нѡмъ ми҄дскимъ и҆ пє́рсскимъ, и҆ и҆́накѡ да не бѹ́детъ, нижѐ да вни́детъ ктомѹ̀ цари́ца къ немѹ̀, и҆ ца́рство є҆ѧ̀ да преда́стъ ца́рь женѣ̀ лѹ́чшей є҆ѧ̀:

Як пачуюць праз гэту загаду каралёву, каторую ён зробе па ўсім каралеўстве сваім, — а яно вялікае, — усі жонкі будуць сьціць мужоў сваіх, ад вялікага аж да малога».

и҆ да бѹ́детъ ѹ҆слышанъ зако́нъ, и҆́же ѿ царѧ̀, є҆го́же сотвори́тъ во ца́рствїи свое́мъ, и҆ си́це всѧ҄ жєны̀ возложа́тъ че́сть на мѹ́жы своѧ҄ ѿ бога́та да́же до ѹ҆бо́га.

І сказанае было добрым у ваччу караля а вайводаў ягоных, і ён зрабіў подле слова Мемухана;

И҆ ѹ҆го́дно бы́сть сло́во пред̾ царе́мъ и҆ нача҄лники, и҆ сотворѝ ца́рь, ѩ҆́коже речѐ є҆мѹ̀ мѹхе́й,

Бо ён паслаў лісты да ўсіх краёў каралеўскіх, да кажнага краю пісьмом яго і да кажнага народу моваю яго, каб кажны муж быў спадаром у сваім доме і каб ён гукаў моваю народу свайго.

и҆ посла̀ ца́рь кни҄ги во всѐ ца́рство по страна́мъ по ѧ҆зы́кѹ и҆́хъ, да бѹ́детъ стра́хъ и҆̀мъ въ жили́щихъ и҆́хъ.

« 13 глава 2 глава »