Ісаі 1 глава

Кніга прарока Ісаі
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

Відзеж Ісаі, сына Амоса, які ён бачыў адносна Юды і Ерусаліму ў дні Узіі, Ётама, Ахаза і Эзэкіі, валадароў Юды.

Видѣ́нїе, є҆́же ви́дѣ и҆са́їа сы́нъ а҆мѡ́совъ, є҆́же ви́дѣ на ї҆ѹде́ю и҆ на ї҆ер҇ли́мъ, въ ца́рство ѻ҆зі́и и҆ ї҆ѡаѳа́ма, и҆ а҆ха́за и҆ є҆зекі́и, и҆̀же ца́рствоваша во ї҆ѹде́и.

Слухайце, нябёсы, і ты, зямля, прыхілі вушы, бо ГОСПАД прамаўляе: «Я выкарміў сыноў і ўзгадаваў іх, а яны пайшлі супраць Мяне.

Слы́ши, нб҃о, и҆ внѹшѝ, землѐ, ѩ҆́кѡ гд҇ь возгл҃а: сы́ны роди́хъ и҆ возвы́сихъ, ті́и же ѿверго́шасѧ менє̀.

Вол ведае гаспадара свайго, і асёл — жолаб уласьніка свайго, а Ізраіль ня ведае [Мяне], народ Мой не разумее».

Позна̀ во́лъ стѧжа́вшаго и҆̀, и҆ ѻ҆се́лъ ѩ҆́сли господи́на своегѡ̀: ї҆и҃ль же менє̀ не позна̀, и҆ лю́дїе моѝ не разѹмѣ́ша.

Гора табе, народ грэшны, народ, абцяжараны беззаконьнем, насеньне ліхадзейскае, сыны сапсутасьці! Вы пакінулі ГОСПАДА, пагардзілі Сьвятым Ізраіля, павярнуліся сьпінай [да Яго].

Ѹ҆вы̀, ѩ҆зы́къ грѣ́шный, лю́дїе и҆спо́лнени грѣхѡ́въ, сѣ́мѧ лѹка́вое, сы́нове беззако́ннїи, ѡ҆ста́висте гд҇а и҆ разгнѣ́васте ст҃а́го ї҆и҃лева, ѿврати́тесѧ вспѧ́ть.

Дзе вас яшчэ ўдарыць, калі вы множыце злачынствы? Уся галава хворая, і ўсё сэрца млоснае;

Что̀ є҆щѐ ѹ҆ѧзвлѧ́етесѧ, прилага́юще беззако́нїе; Всѧ́каѧ глава̀ въ болѣ́знь, и҆ всѧ́кое се́рдце въ печа́ль.

ад стапы нагі аж да чубу галавы няма на ім месца здаровага, раны і сінякі, і апухлыя шнары, не агледжаныя, не перавязаныя, і алеем не злагоджаныя.

Ѿ но́гъ да́же до главы̀ нѣ́сть въ не́мъ цѣ́лости: ни стрѹ́пъ, ни ѩ҆́зва, ни ра́на палѧ́щаѧсѧ: нѣ́сть пла́стырѧ приложи́ти, нижѐ є҆ле́а, нижѐ ѡ҆бѧза́нїѧ.

Зямля вашая спустошана, гарады вашыя агнём папалены; чужынцы топчуць палеткі вашыя на вачах вашых; спусташэньне як пасьля зьнішчэньня Садому.

Землѧ̀ ва́ша пѹста̀, гра́ди ва́ши ѻ҆гне́мъ пожже́ни, странѹ̀ ва́шѹ пред̾ ва́ми чѹжді́и поѧда́ютъ, и҆ ѡ҆пѹстѣ̀ низвраще́на ѿ люді́й чѹжди́хъ.

Дачка Сыёну пакінута як намёт у вінаградніку, як будан у агародзе, як горад у аблозе.

Ѡ҆ста́витсѧ дще́рь сїѡ́нѧ, ѩ҆́кѡ кѹ́ща въ вїногра́дѣ и҆ ѩ҆́кѡ ѻ҆во́щное храни́лище въ вертогра́дѣ, ѩ҆́кѡ гра́дъ вою́емый.

Калі б ГОСПАД Магуцьцяў не пакінуў нам рэшты, сталіся б мы як Садом, былі б падобныя да Гаморы.

И҆ а҆́ще не бы̀ гд҇ь саваѡ́ѳъ ѡ҆ста́вилъ на́мъ сѣ́мене, ѩ҆́кѡ содо́ма ѹ҆́бѡ бы́ли бы́хомъ, и҆ ѩ҆́кѡ гомо́ррѹ ѹ҆подо́билисѧ бы́хомъ.

Слухайце слова ГОСПАДА, князі Садомскія, пачуйце закон Бога нашага, народ Гаморы!

Ѹ҆слы́шите сло́во гд҇не, кнѧ҄зи содо́мстїи: внемли́те зако́нѹ бж҃їю, лю́дїе гомо́ррстїи.

«Навошта Мне мноства ахвяраў вашых? — кажа ГОСПАД. — Я насычаны цэласпаленьнямі казлоў і тлустасьцю кормных цялятаў; кроў валоў, бараноў і казлоў Мне абрыдла.

Что́ ми мно́жество же́ртвъ ва́шихъ, гл҃етъ гд҇ь; И҆спо́лненъ є҆́смь всесожже́нїй ѻ҆́внихъ и҆ тѹ́ка а҆́гнцєвъ, и҆ кро́ве ю҆нцє́въ и҆ козлѡ́въ не хощѹ̀.

Калі вы прыходзіце перад аблічча Маё, хто жадае, каб вы тапталі панадворак Мой?

Нижѐ приходи́те ѩ҆ви́тисѧ мѝ: кто́ бо и҆зыска̀ сїѧ҄ и҆з̾ рѹ́къ ва́шихъ; Ходи́ти по дворѹ̀ моемѹ̀ не приложитѐ.

Не складайце больш ахвяраў пустых! Каджэньне абрыдла Мне. Сьвятаў маладзіка, суботаў і голасу сходаў не магу вытрываць, бо нягодныя ўрачыстасьці [вашыя].

И҆ а҆́ще принесе́те мѝ семїда́лъ, всѹ́е: кади́ло ме́рзость мѝ є҆́сть.

Брыдзіцца душа Мая сьвятамі маладзіка і ўрачыстасьцямі вашымі. Яны сталіся Мне цяжарам, Я мучуся, іх пераносячы!

Новом҇чїй ва́шихъ и҆ сѹббѡ́тъ и҆ днѐ вели́кагѡ не потерплю̀: поста̀ и҆ пра́здности, и҆ новом҇чїй ва́шихъ и҆ пра́здникѡвъ ва́шихъ ненави́дитъ дш҃а̀ моѧ̀: бы́сте мѝ въ сы́тость, ктомѹ̀ не стерплю̀ грѣхѡ́въ ва́шихъ.

Калі вы выцягваеце рукі, Я адварочваю вочы Мае ад вас, і нават калі павялічыце малітвы вашыя, ня выслухаю, бо рукі вашыя ў крыві.

Є҆гда̀ простре́те рѹ́ки (ва́шѧ) ко мнѣ̀, ѿвращѹ̀ ѻ҆́чи моѝ ѿ ва́съ: и҆ а҆́ще ѹ҆мно́жите моле́нїе, не ѹ҆слы́шѹ ва́съ: рѹ́ки бо ва́шѧ и҆спо́лнєны кро́ве.

Абмыйцеся, будзьце чыстымі! Прыбярыце ліхоту ўчынкаў вашых з вачэй Маіх! Спыніцеся чыніць зло!

И҆змы́йтесѧ, (и҆) чи́сти бѹ́дите, ѿими́те лѹка҄вства ѿ дѹ́шъ ва́шихъ пред̾ ѻ҆чи́ма мои́ма, преста́ните ѿ лѹка́вствъ ва́шихъ.

Навучыцеся рабіць дабро, рупцеся пра суд, дапамагайце пакрыўджанаму, абараняйце сіротаў, заступайцеся за ўдоваў!

Наѹчи́тесѧ добро̀ твори́ти, взыщи́те сѹда̀, и҆зба́вите ѡ҆би́димаго, сѹди́те си́рѹ и҆ ѡ҆правди́те вдови́цѹ,

Тады прыходзьце і спрачайцеся са Мною, — кажа ГОСПАД. Хоць бы грахі вашыя былі, як пурпур, як сьнег стануцца белымі; хоць бы былі чырвоныя, як кармазын, стануцца як воўна.

и҆ прїиди́те, и҆ и҆стѧ́жимсѧ, гл҃етъ гд҇ь. И҆ а҆́ще бѹ́дѹтъ грѣсѝ ва́ши ѩ҆́кѡ багрѧ́ное, ѩ҆́кѡ снѣ́гъ ѹ҆бѣлю̀: а҆́ще же бѹ́дѹтъ ѩ҆́кѡ червле́ное, ѩ҆́кѡ во́лнѹ ѹ҆бѣлю̀.

Калі вы скарыцеся і будзеце слухаць Мяне, будзеце спажываць даброцьці зямлі.

И҆ а҆́ще хо́щете и҆ послѹ́шаете менѐ, блага҄ѧ землѝ снѣ́сте:

А калі адмовіцеся і ня будзеце слухаць, вынішчыць вас меч, бо гэта сказалі вусны ГОСПАДА!»

а҆́ще же не хо́щете, нижѐ послѹ́шаете менѐ, ме́чь вы̀ поѧ́стъ: ѹ҆ста́ бо гд҇нѧ гл҃аша сїѧ҄.

Як стаўся распусьніцай горад верны, поўны суду? Праведнасьць жыла ў ім, а цяпер — забойцы.

Ка́кѡ бы́сть блѹдни́ца гра́дъ вѣ́рный сїѡ́нъ по́лнъ сѹда̀; въ не́мже пра́вда почива́ше, нн҃ѣ же (въ не́мъ) ѹ҆бї҄йцы.

Срэбра тваё сталася жужалем, віно зьмяшалася з вадою.

Сребро̀ ва́ше неискѹше́но, корчє́мницы твоѝ мѣша́ютъ вїно̀ съ водо́ю.

Князі твае — бунтаўнікі і супольнікі злодзеяў; яны ўсе любяць падарункі і гоняцца за хабарамі, а не спагадаюць сіраце, і справа ўдоваў іх не цікавіць.

Кнѧ҄зи твоѝ не покарѧ́ютсѧ, ѻ҆́бщницы татє́мъ, лю́бѧще да́ры, гонѧ́ще воздаѧ́нїе, си҄рымъ не сѹдѧ́щїи и҆ сѹдѹ̀ вдови́цъ не внима́ющїи.

Дзеля гэтага так кажа Госпад, ГОСПАД Магуцьцяў, Моцны Ізраіля: «Я буду цешыцца з супраціўнікаў Маіх, і адпомшчу ворагам Маім.

Сегѡ̀ ра́ди та́кѡ гл҃етъ влдка гд҇ь саваѡ́ѳъ: го́ре крѣ҄пкимъ во ї҆и҃ли: не преста́нетъ бо ѩ҆́рость моѧ̀ на проти҄вныѧ, и҆ сѹ́дъ врагѡ́мъ мои҄мъ сотворю̀:

І павярну руку Маю на цябе, і лугам ачышчу руду тваю, і прыбяру ўсё волава тваё.

и҆ наведѹ̀ рѹ́кѹ мою̀ на тѧ̀, и҆ разжегѹ̀ въ чистотѹ̀, непокарѧ́ющихсѧ же погѹблю̀, и҆ ѿимѹ̀ всѣ́хъ беззако́нныхъ ѿ тебє̀, и҆ всѣ́хъ го́рдыхъ смирю̀.

І ўзнаўлю судзьдзяў тваіх, як былі раней, і раднікаў тваіх — як было на пачатку. Тады назавуць цябе Горадам Праведнасьці, Цьвярдыняй вернай».

И҆ приста́влю сѹдїи҄ твоѧ҄ ѩ҆́коже пре́жде, и҆ совѣ́тники твоѧ҄ ѩ҆́кѡ ѿ нача́ла: и҆ по си́хъ нарѣче́шисѧ гра́дъ пра́вды, ма́ти градовѡ́мъ, вѣ́рный сїѡ́нъ.

Сыён будзе выбаўлены праз правасудзьдзе, а тыя, што навернуцца ў ім — праз праведнасьць.

Съ сѹдо́мъ бо спасе́тсѧ плѣне́нїе є҆гѡ̀ и҆ съ ми́лостынею.

І [будзе] загуба для адступнікаў і грэшнікаў, і тыя, што пакідаюць ГОСПАДА, загінуць.

И҆ сокрѹша́тсѧ беззако́ннїи и҆ грѣ҄шницы вкѹ́пѣ, и҆ ѡ҆ста́вившїи гд҇а сконча́ютсѧ:

Бо сорамна будзе вам дзеля дуброваў, якія вам падабаюцца, у ганьбе будзеце дзеля садоў, якія вы сабе выбралі.

зане́же постыдѧ́тсѧ ѡ҆ їдѡлѣхъ свои́хъ, и҆́хже са́ми восхотѣ́ша, и҆ посра́мѧтсѧ ѡ҆ садѣ́хъ свои́хъ, и҆́хже возжелѣ́ша.

Бо вы станецеся як той дуб, лісьце якога ссохла, і як сад, у якім няма вады.

Бѹ́дѹтъ бо ѩ҆́кѡ тереві́нѳъ ѿме́тнѹвый ли́ствїѧ (своѧ҄), и҆ ѩ҆́кѡ вертогра́дъ не и҆мы́й воды̀.

І станецца дужы як зрэб’е, а праца ягоная — як зьнічка, і згараць яны разам, і ня будзе каму тушыць.

И҆ бѹ́детъ крѣ́пость и҆́хъ ѩ҆́кѡ сте́бль и҆згре́бїѧ, и҆ дѣ҄ланїѧ и҆́хъ ѩ҆́кѡ и҆́скры ѻ҆́гнєнныѧ, и҆ сожгѹ́тсѧ беззакѡ́нницы и҆ грѣ҄шницы вкѹ́пѣ, и҆ не бѹ́детъ ѹ҆гаша́ѧй.

« 8 глава 2 глава »