Лукі 7 глава

Святое Евангелле паводле Лукі
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Калі ж Ён скончыў усе сло́вы Свае да народу, які слухаў, то ўвайшоў у Капернау́м.

Є҆гда́ же сконча̀ всѧ҄ гл҃го́лы своѧ҄ въ слѹ́хи лю́демъ, (За҄ 29.) вни́де въ капернаѹ́мъ.

У аднаго сотніка раб, якім ён даражы́ў, быў хворы пры смерці.

Со́тникѹ же нѣ́коемѹ ра́бъ болѧ̀ ѕлѣ̀, хотѧ́ше {и҆мѣ́ѧше} ѹ҆мре́ти, и҆́же бѣ̀ є҆мѹ̀ че́стенъ.

Пачуўшы ж пра Іісуса, ён паслаў да Яго старэйшын іудзейскіх, про́сячы Яго, каб прыйшоў ацалíць раба яго.

Слы́шавъ же ѡ҆ ї҆и҃сѣ, посла̀ къ немѹ̀ ста́рцы ї҆ѹдє́йскїѧ, молѧ̀ є҆го̀, ѩ҆́кѡ да прише́дъ сп҃се́тъ раба̀ є҆гѡ̀.

І яны, прыйшоўшы да Іісуса, настойліва прасілі Яго, гаворачы: ён ва́рты, каб Ты зрабіў для яго гэта,

Ѻ҆ни́ же прише́дше ко ї҆и҃сови, молѧ́хѹ є҆го̀ то́щно, глаго́люще, ѩ҆́кѡ досто́инъ є҆́сть, є҆мѹ́же да́си сїѐ:

бо ён лю́біць народ наш і сінагогу збудаваў для нас.

лю́битъ бо ѩ҆зы́къ на́шъ, и҆ со́нмище то́й созда̀ на́мъ.

Іісус пайшоў з імі. І калі ўжо Ён быў недалёка ад дома, паслаў да Яго сотнік сяброў сказаць Яму: Госпадзі! не турбуйся, бо я не ва́рты, каб Ты ўвайшоў пад мой дах;

Ї҆и҃съ же и҆дѧ́ше съ ни́ми. И҆ ѹ҆жѐ є҆мѹ̀ не дале́че сѹ́щѹ ѿ хра́мины, посла̀ къ немѹ̀ со́тникъ дрѹ́ги, глаго́лѧ є҆мѹ̀: гд҇и, не дви́жисѧ: нѣ́смь бо досто́инъ, да под̾ кро́въ мо́й вни́деши:

таму і сябе само́га я не палічыў годным, каб прыйсцí да Цябе; але скажы слова, і вы́здаравее слуга мой.

тѣ́мже ни себѐ досто́йна сотвори́хъ прїитѝ къ тебѣ̀: но рцы̀ сло́во, и҆ и҆сцѣлѣ́етъ ѻ҆́трокъ мо́й:

Бо і я, чалавек, падпарадкава́ны ўла́дзе, але, ма́ючы паднача́леных мне воінаў, кажу аднаму: «ідзі», і ідзе; і другому: «прыйдзí», і прыходзіць; і рабу майму: «зрабі гэта», і робіць.

и҆́бо и҆ а҆́зъ человѣ́къ є҆́смь под̾ влады́кою ѹ҆чине́нъ, и҆мѣ́ѧ под̾ собо́ю во́ины: и҆ глаго́лю семѹ̀: и҆дѝ, и҆ и҆де́тъ: и҆ дрѹго́мѹ: прїидѝ, и҆ прїи́детъ: и҆ рабѹ̀ моемѹ̀: сотворѝ сїѐ, и҆ сотвори́тъ.

Пачуўшы гэта, Іісус здзівіўся яму і, павярну́ўшыся, сказаў народу, які ішоў за Ім: кажу вам, што і ў Ізра́ілі не знайшоў Я такой веры.

Слы́шавъ же сїѧ҄ ї҆и҃съ, чѹди́сѧ є҆мѹ̀, и҆ ѡ҆бра́щьсѧ и҆дѹ́щемѹ по не́мъ наро́дѹ речѐ: глаго́лю ва́мъ, ни во ї҆и҃ли толи́ки вѣ́ры ѡ҆брѣто́хъ.

І, вярнуўшыся ў дом, пасла́ныя знайшлі хворага раба здаровым.

И҆ возвра́щшесѧ по́сланїи ѡ҆брѣто́ша болѧ́щаго раба̀ и҆сцѣлѣ́вша.

І ста́лася пасля гэтага: пайшоў Іісус у горад, які называўся Наíн; і з Ім ішлі многія вучні Яго і мноства народу.

(За҄ 30.) И҆ бы́сть посе́мъ, и҆дѧ́ше во гра́дъ, нарица́емый наі́нъ: и҆ съ ни́мъ и҆дѧ́хѹ ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀ мно́зи и҆ наро́дъ мно́гъ.

Калі ж Ён наблізіўся да гарадской бра́мы, якраз выно́сілі паме́рлага, адзінага сы́на ў маці сваёй, а яна была́ ўдава; і шмат людзей з горада было з ёю.

ѩ҆́коже прибли́жисѧ ко вратѡ́мъ гра́да, и҆ сѐ и҆зноша́хѹ ѹ҆ме́рша, сы́на є҆диноро́дна ма́тери свое́й, и҆ та̀ бѣ̀ вдова̀: и҆ наро́дъ ѿ гра́да мно́гъ съ не́ю.

Убачыўшы яе, Гасподзь злíтаваўся над ёю і сказаў ёй: не плач.

И҆ ви́дѣвъ ю҆̀ гд҇ь, милосе́рдова ѡ҆ не́й, и҆ речѐ є҆́й: не пла́чи.

І, падышоўшы, дакрану́ўся да насілак; тыя, што не́слі, спынíліся; і сказаў: юнак! табе кажу, устань.

И҆ пристѹ́пль коснѹ́сѧ во ѻ҆́дръ: носѧ́щїи же ста́ша: и҆ речѐ: ю҆́ноше, тебѣ̀ глаго́лю, воста́ни.

І сеў мёртвы, і пачаў гаварыць; і аддаў яго Іісус маці яго.

И҆ сѣ́де ме́ртвый, и҆ нача́тъ глаго́лати: и҆ дадѐ є҆го̀ ма́тери є҆гѡ̀.

І ахапíў усіх страх, і сла́вілі Бога, ка́жучы: вялікі прарок паўстаў сярод нас, і наведаў Бог народ Свой.

Прїѧ́тъ же стра́хъ всѣ́хъ, и҆ сла́влѧхѹ бг҃а, глаго́люще: ѩ҆́кѡ про҇ро́къ ве́лїй воста̀ въ на́съ, и҆ ѩ҆́кѡ посѣтѝ бг҃ъ люде́й свои́хъ.

І гэтае слова пра Яго разышло́ся па ўсёй Іудзеі і па ўсім наваколлі.

(За҄ 31.) И҆ и҆зы́де сло́во сїѐ по все́й ї҆ѹде́и ѡ҆ не́мъ, и҆ по все́й странѣ̀.

І паве́дамілі Іаану вучні яго пра ўсё гэта.

И҆ возвѣсти́ша ї҆ѡа́ннѹ ѹ҆ченицы̀ є҆гѡ̀ ѡ҆ всѣ́хъ си́хъ.

І, паклíкаўшы дваіх з вучняў сваіх, Іаан паслаў іх да Іісуса спытаць: ці Той Ты, Які ма́е прыйсці, ці чакаць нам другога?

И҆ призва́въ два̀ нѣ҄каѧ ѿ ѹ҆чени҄къ свои́хъ ї҆ѡа́ннъ, посла̀ ко ї҆и҃сѹ, глаго́лѧ: ты́ ли є҆сѝ грѧды́й, и҆лѝ и҆но́гѡ ча́емъ;

Прыйшо́ўшы да Яго, гэтыя мужы́ сказалі: Іаан Хрысцíцель паслаў нас да Цябе спытаць: ці Той Ты, Які ма́е прыйсці, ці чакаць нам другога?

Пришє́дша же къ немѹ̀ мѹ҄жа рѣ́ста: ї҆ѡа́ннъ кр҇ти́тель посла̀ на́съ къ тебѣ̀, глаго́лѧ: ты́ ли є҆сѝ грѧды́й, и҆лѝ и҆но́гѡ ча́емъ;

А ў гэты час Ён многіх ацалíў ад хвароб і не́мачаў і злых духаў і многім сляпым падарава́ў зрок.

Въ то́й же ча́съ и҆сцѣлѝ мнѡ́ги ѿ недѹ҄гъ и҆ ра҄нъ и҆ дѹ҄хъ ѕлы́хъ, и҆ мнѡ́гимъ слѣпы҄мъ дарова̀ прозрѣ́нїе.

І сказаў ім Іісус у адказ: пайдзíце, паве́даміце Іаану, што́ вы бачылі і чулі: як сляпыя робяцца віду́шчымі, кульга́выя ходзяць, пракажо́ныя ачышча́юцца, глухія чу́юць, мёртвыя ўваскраса́юць, убогія дабраве́сцяць;

И҆ ѿвѣща́въ ї҆и҃съ речѐ и҆́ма: шє́дша возвѣсти́та ї҆ѡа́ннѹ, ѩ҆̀же ви́дѣста и҆ слы́шаста: ѩ҆́кѡ слѣпі́и прозира́ютъ, хро́мїи хо́дѧтъ, прокаже́ннїи ѡ҆чища́ютсѧ, глѹсі́и слы́шатъ, ме́ртвїи востаю́тъ, ни́щїи благовѣствѹ́ютъ:

і блажэ́нны, хто не ўсумнíцца ўва Мне.

и҆ блаже́нъ є҆́сть, и҆́же а҆́ще не соблазни́тсѧ ѡ҆ мнѣ̀.

А калі адышлі пасланцы́ Іаанавы, пачаў Ён гаварыць народу пра Іаана: што́ глядзець хадзілі вы ў пусты́ню? трысцíну, ве́трам калыха́ную?

Ѿше́дшема же ѹ҆ченико́ма ї҆ѡа́нновома, нача́тъ глаго́лати къ наро́дѡмъ ѡ҆ ї҆ѡа́ннѣ: чесѡ̀ и҆зыдо́сте въ пѹсты́ню ви́дѣти, тро́сть ли вѣ́тромъ коле́блемѹ;

Што́ ж глядзець хадзілі вы? чалавека, убра́нага ў мяккае адзе́нне? Але хто ў пышных уборах і ў раскошы жыве́, тыя ў царскіх палацах.

Но чесѡ̀ и҆зыдо́сте ви́дѣти; человѣ́ка ли въ мѧ҄гки ри҄зы ѡ҆дѣ́ѧна; Сѐ, и҆̀же во ѻ҆де́жди сла́внѣй и҆ пи́щи сѹ́щїи, во ца́рствїи {во дво́рѣхъ ца́рскихъ} сѹ́ть.

Што́ ж глядзець хадзілі вы? прарока? Так, кажу вам, і больш, чым прарока.

Но чесѡ̀ и҆зыдо́сте ви́дѣти; про҇ро́ка ли; Є҆́й, глаго́лю ва́мъ, и҆ ли́шше про҇ро́ка.

Гэта той, пра каго напíсана: «вось, Я пасыла́ю Ангела Майго перад аблíччам Тваім, які падрыхту́е шлях Твой перад Табою».

Се́й (бо) є҆́сть, ѡ҆ не́мже пи́сано є҆́сть: сѐ а҆́зъ послю̀ а҆́гг҃ла моего̀ пред̾ лице́мъ твои́мъ, и҆́же ѹ҆стро́итъ пѹ́ть тво́й пред̾ тобо́ю.

Бо кажу вам: з наро́джаных жанчынамі няма ніводнага прарока, бо́льшага за Іаана Хрысцíцеля; але меншы ў Царстве Божым бо́льшы за яго.

Глаго́лю бо ва́мъ: бо́лїй въ рожде́нныхъ жена́ми про҇ро́ка ї҆ѡа́нна кр҇ти́телѧ никто́же є҆́сть: мні́й же во цр҇твїи бж҃їи, бо́лїи є҆гѡ̀ є҆́сть.

І ўвесь народ, што слухаў, і мы́тнікі прызна́лі правату́ Бога, хрысцíўшыся хрышчэ́ннем Іаанавым;

И҆ всѝ лю́дїе слы́шавше и҆ мы́тарїе, ѡ҆правди́ша бг҃а, кре́щшесѧ креще́нїемъ ї҆ѡа́нновымъ:

а фарысеі і законнікі адкінулі волю Божую наконт сябе, не хрысцíўшыся ад яго.

фарїсе́є же и҆ зако́нницы совѣ́тъ бж҃їй ѿверго́ша ѡ҆ себѣ̀, не кре́щшесѧ ѿ негѡ̀.

І сказаў Гасподзь: з кім жа параўнаю людзей роду гэтага? і да каго яны падобныя?

(За҄ 32.) Рече́ же гд҇ь: комѹ̀ ѹ҆̀бо ѹ҆подо́блю человѣ́ки ро́да сегѡ̀, и҆ комѹ̀ сѹ́ть подо́бни;

Яны падобныя да дзяцей, якія сядзяць на рынку і акліка́юць адны другіх і гавораць: мы ігралі вам на дудцы, а вы не танцавалі, мы спявалі вам жало́бнае, а вы не плакалі.

Подо́бни сѹ́ть ѻ҆́трочищємъ сѣдѧ́щымъ на то́ржищихъ и҆ приглаша́ющымъ дрѹ́гъ дрѹ́га, и҆ глаго́лющымъ: писка́хомъ ва́мъ, и҆ не плѧса́сте: рыда́хомъ ва́мъ, и҆ не пла́касте.

Бо прыйшоў Іаан Хрысцíцель: ні хлеба не есць, ні віна не п’е; і вы ка́жаце: у ім дэман.

Прїи́де бо ї҆ѡа́ннъ кр҇ти́тель ни хлѣ́ба ѩ҆ды́й, ни вїна̀ пїѧ̀, и҆ глаго́лете: бѣ́сѧ и҆́мать.

Прыйшоў Сын Чалавечы: есць і п’е; і вы ка́жаце: вось чалавек, які лю́біць есці і віно піць, пры́яцель мы́тнікам і грэшнікам.

Прїи́де сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй ѩ҆ды́й и҆ пїѧ̀, и҆ глаго́лете: се́й человѣ́къ ѩ҆́дца и҆ вїнопі́йца, дрѹ́гъ мытарє́мъ и҆ грѣ́шникѡмъ.

І апраўда́на мудрасць усімі дзе́цьмі яе.

И҆ ѡ҆правди́сѧ премѹ́дрость ѿ ча҄дъ свои́хъ всѣ́хъ.

Нехта з фарысеяў прасіў Яго пае́сці ра́зам з ім, і Ён, увайшо́ўшы ў дом фарысея, узлёг.

(За҄ 33.) Молѧ́ше же є҆го̀ нѣ́кїй ѿ фарїсє́й, да бы ѩ҆́лъ съ ни́мъ: и҆ вше́дъ въ до́мъ фарїсе́овъ, возлежѐ.

І вось, жанчына з таго горада, якая была́ грэшніцай, даве́даўшыся, што Ён узляжы́ць у доме фарысея, прыне́сла алеба́стравую пасу́дзіну мíра

И҆ сѐ жена̀ во гра́дѣ, ѩ҆́же бѣ̀ грѣ́шница, и҆ ѹ҆вѣ́дѣвши, ѩ҆́кѡ возлежи́тъ во хра́минѣ фарїсе́овѣ, прине́сши а҆лава́стръ мѵ́ра,

і, стаўшы ззаду каля́ ног Яго, пла́чучы, пачала́ абліва́ць слязьмí но́гі Яго і валаса́мі галавы сваёй выціра́ла, і цалава́ла но́гі Яго, і ма́зала мíрам.

и҆ ста́вши при ногѹ̀ є҆гѡ̀ созадѝ, пла́чѹщисѧ, нача́тъ ѹ҆мыва́ти но́зѣ є҆гѡ̀ слеза́ми, и҆ власы҄ главы̀ своеѧ̀ ѡ҆тира́ше, и҆ ѡ҆блобыза́ше но́зѣ є҆гѡ̀, и҆ ма́заше мѵ́ромъ.

Убачыўшы гэта, фарысей, які запрасіў Яго, сказаў сам сабе: калі б Ён быў прарокам, то ведаў бы, хто і якая гэта жанчына дакрана́ецца да Яго, бо яна грэшніца.

Ви́дѣвъ же фарїсе́й воззва́вый є҆го̀, речѐ въ себѣ̀, глаго́лѧ се́й а҆́ще бы бы́лъ про҇ро́къ, вѣ́дѣлъ бы кто̀ и҆ какова̀ жена̀ прикаса́етсѧ є҆мѹ̀: ѩ҆́кѡ грѣ́шница є҆́сть.

І, адка́зваючы, Іісус сказаў яму: Сíмане! Я ма́ю нешта сказаць табе. Той прамовіў: скажы, Настаўнік.

И҆ ѿвѣща́въ ї҆и҃съ речѐ къ немѹ̀: сі́мѡне, и҆́мамъ тѝ нѣ́что рещѝ. Ѻ҆́нъ же речѐ: ѹ҆чи́телю, рцы̀.

Іісус сказаў: у аднаго пазыкада́ўцы было́ два даўжнікі: адзін быў павінен пяцьсот дынарыяў, а другі — пяцьдзесят;

Ї҆и҃съ же речѐ: два̀ должника҄ бѣ́ста заимода́вцѹ нѣ́коемѹ: є҆ди́нъ бѣ̀ до́лженъ пѧтїю́сѡтъ дина҄рїи, дрѹгі́й же пѧтїю́десѧтъ:

але, паколькі яны не ме́лі чым заплацíць, ён дарава́ў або́двум. Каторы з іх, скажы, больш узлю́біць яго?

не и҆мѹ́щема же и҆́ма возда́ти, ѻ҆бѣ́ма ѿда̀ {ѡ҆ста́ви}. Кото́рый ѹ҆̀бо є҆ю̀, рцы̀, па́че возлю́битъ є҆го̀;

І сказаў Сíман у адказ: думаю, той, якому больш дарава́ў. Ён жа сказаў яму: правільна ты рассудзíў.

Ѿвѣща́въ же сі́мѡнъ речѐ: мню̀, ѩ҆́кѡ є҆мѹ́же вѧ́щше ѿда̀ {ѡ҆ста́ви}. Ѻ҆́нъ же речѐ є҆мѹ̀: пра́вѡ сѹди́лъ є҆сѝ.

І, павярнуўшыся да жанчыны, сказаў Сíману: бачыш гэтую жанчыну? Я ўвайшоў у дом твой, і ты вады́ Мне на но́гі не даў; а яна сляза́мі абліла́ Мне но́гі і валаса́мі галавы́ сваёй вы́церла.

И҆ ѡ҆бра́щьсѧ къ женѣ̀, сі́мѡнови речѐ: ви́диши ли сїю̀ женѹ̀; Внидо́хъ въ до́мъ тво́й, воды̀ на но́зѣ моѝ не да́лъ є҆сѝ: сїѧ́ же слеза́ми ѡ҆блїѧ̀ мѝ но́зѣ и҆ власы҄ главы̀ своеѧ̀ ѡ҆трѐ.

Ты цалава́ння мне не даў; а яна з таго часу, як Я ўвайшоў, не перастава́ла цалава́ць Мне но́гі.

Лобза́нїѧ мѝ не да́лъ є҆сѝ: сїѧ́ же, ѿне́лиже внидо́хъ, не преста̀ ѡ҆блобыза́ющи мѝ но́зѣ.

Ты галавы́ Маёй алеем не памазаў, яна ж мíрам пама́зала Мне но́гі.

Ма́сломъ главы̀ моеѧ̀ не пома́залъ є҆сѝ: сїѧ́ же мѵ́ромъ пома́за мѝ но́зѣ.

А таму кажу табе: адпускаюцца грахі яе многія, бо яна ўзлюбíла многа; а каму ма́ла адпуска́ецца, той ма́ла лю́біць.

Є҆гѡ́же ра́ди, глаго́лю тѝ: ѿпѹща́ютсѧ грѣсѝ є҆ѧ̀ мно́зи, ѩ҆́кѡ возлюбѝ мно́гѡ: а҆ є҆мѹ́же ма́лѡ ѡ҆ставлѧ́етсѧ, ме́нше лю́битъ.

І ёй сказаў: адпуска́юцца табе грахі.

Рече́ же є҆́й: ѿпѹща́ютсѧ тебѣ̀ грѣсѝ.

І пачалí тыя, што ўзляжа́лі з Ім, гаварыць самі сабе: хто Ён, што і грахі адпускае?

И҆ нача́ша возлежа́щїи съ ни́мъ глаго́лати въ себѣ̀: кто̀ се́й є҆́сть, и҆́же и҆ грѣхѝ ѿпѹща́етъ;

Ён жа сказаў жанчыне: вера твая ўратава́ла цябе; ідзі з мíрам.

Рече́ же къ женѣ̀: вѣ́ра твоѧ̀ сп҃се́ тѧ: и҆дѝ въ ми́рѣ.

« 6 глава 8 глава »