Лукі 23 глава

Святое Евангелле паводле Лукі
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

І ўстала ўсё мноства іх, і павялі Яго да Пілата,

И҆ воста́вше всѐ мно́жество и҆́хъ, ведо́ша є҆го̀ къ пїла́тѹ.

і пачалí абвінава́чваць Яго, гаворачы: мы вы́явілі, што Ён падбухто́рвае народ наш і забараня́е даваць пада́так ке́сару, называ́ючы Сябе Хрыстом Царом.

Нача́ша же на́нь ва́дити, глаго́люще: сего̀ ѡ҆брѣто́хомъ развраща́юща ѩ҆зы́къ на́шъ и҆ возбранѧ́юща ке́сареви да́нь даѧ́ти, глаго́люща себѐ хр҇та̀ цр҃ѧ̀ бы́ти.

Пілат запытаў Яго, ка́жучы: Ты Цар Іудзейскі? Ён жа сказаў Яму ў адказ: ты кажаш.

Пїла́тъ же вопросѝ є҆го̀, глаго́лѧ: ты́ ли є҆сѝ цр҃ь ї҆ѹде́ѡмъ; Ѻ҆́нъ же ѿвѣща́въ речѐ є҆мѹ̀: ты̀ глаго́леши.

І Пілат сказаў першасвятара́м і народу: я не знахо́джу нія́кай віны́ ў Гэтым Чалавеку.

Пїла́тъ же речѐ ко а҆рхїере́ѡмъ и҆ наро́дѹ: нико́еѧже ѡ҆брѣта́ю вины̀ въ чл҃вѣ́цѣ се́мъ.

Але яны настойвалі, ка́жучы, што Ён бунту́е народ, навуча́ючы па ўсёй Іудзеі, пачаўшы з Галілеі аж дасю́ль.

Ѻ҆ни́ же крѣплѧ́хѹсѧ глаго́люще, ѩ҆́кѡ развраща́етъ лю́ди, ѹ҆чѧ̀ по все́и ї҆ѹде́и, наче́нъ ѿ галїле́и до здѣ̀.

Пілат жа, пачуўшы пра Галілею, спытаўся: хіба́ Гэты Чалавек Галіле́янін?

Пїла́тъ же слы́шавъ галїле́ю, вопросѝ, а҆́ще чл҃вѣ́къ галїле́анинъ є҆́сть;

І, даве́даўшыся, што Ён з улада́нняў Ірадавых, паслаў Яго да Ірада, які таксама быў у Іерусаліме ў тыя дні.

И҆ разѹмѣ́въ, ѩ҆́кѡ ѿ ѡ҆́бласти и҆́рѡдовы є҆́сть, посла̀ є҆го̀ ко и҆́рѡдѹ, сѹ́щѹ и҆ томѹ̀ во ї҆ер҇ли́мѣ въ ты҄ѧ дни҄.

Ірад жа, уба́чыўшы Іісуса, вельмі ўзра́даваўся, бо ён даўно ўжо хацеў бачыць Яго, паколькі чуў пра Яго многа і спадзява́ўся ўбачыць нейкае знаме́нне, Ім здзе́йсненае;

И҆́рѡдъ же ви́дѣвъ ї҆и҃са ра́дъ бы́сть ѕѣлѡ̀: бѣ́ бо жела́ѧ ѿ мно́га вре́мене ви́дѣти є҆го̀, занѐ слы́шаше мнѡ́га ѡ҆ не́мъ: и҆ надѣ́ѧшесѧ зна́менїе нѣ́кое ви́дѣти ѿ негѡ̀ быва́емо.

і задаваў Яму шмат пытанняў, але Ён нічога не адказваў яму.

Вопроша́ше же є҆го̀ словесы̀ мно́гими: ѻ҆́нъ же ничесѡ́же ѿвѣщава́ше є҆мѹ̀.

І стаялі першасвятары́ і кніжнікі, і заця́та абвінава́чвалі Яго.

Стоѧ́хѹ же а҆рхїере́є и҆ кни́жницы, прилѣ́жнѡ ва́дѧще на́нь.

А Ірад са сваімі воінамі, знява́жыўшы Яго і наглумíўшыся, апрану́ў Яго ў светлую адзе́жу і адасла́ў Яго да Пілата.

Ѹ҆кори́въ же є҆го̀ и҆́рѡдъ съ вѡ́и свои́ми и҆ порѹга́всѧ, ѡ҆бо́лкъ є҆го̀ въ ри́зѹ свѣ́тлѹ, возвратѝ є҆го̀ къ пїла́тѹ.

І зрабіліся пры́яцелямі між сабою Пілат і Ірад у той дзень; ране́й жа мелі варо́жасць адзін да аднаго́.

Бы́ста же дрѹ҄га и҆́рѡдъ же и҆ пїла́тъ въ то́й де́нь съ собо́ю: пре́жде бо бѣ́ста враждѹ̀ и҆мѹ҄ща междѹ̀ собо́ю.

Пілат жа, склíкаўшы першасвятаро́ў, і начальнікаў, і народ,

Пїла́тъ же созва́въ а҆рхїерє́и и҆ кнѧ҄зи и҆ лю́ди,

сказаў ім: вы прывялі да мяне Гэтага Чалавека, Які нібы́та бухто́рыць народ; і вось я перад вамі рассле́даваў і не знайшоў у Чалавеку Гэтым ніякай віны з таго, у чым вы Яго абвінава́чваеце;

речѐ къ ни҄мъ: приведо́сте мѝ чл҃вѣ́ка сего̀, ѩ҆́кѡ развраща́юща лю́ди: и҆ сѐ а҆́зъ пред̾ ва́ми и҆стѧза́въ, ни є҆ди́ныѧ же ѡ҆брѣта́ю въ чл҃вѣ́цѣ се́мъ вины̀, ѩ҆̀же на́нь ва́дите:

і Ірад таксама, бо я пасылаў да яго , і вось нічога ва́ртага смерці не зро́блена Ім;

но ни и҆́рѡдъ: посла́хъ бо є҆го̀ къ немѹ̀, и҆ сѐ ничто́же досто́йно сме́рти сотворе́но є҆́сть ѡ҆ не́мъ:

таму, пакара́ўшы Яго, адпушчу́.

наказа́въ ѹ҆̀бо є҆го̀ ѿпѹщѹ̀.

А яму трэба было́ дзе́ля свя́та адпусцíць ім аднаго вя́зня.

Нѹ́ждѹ же и҆мѧ́ше на всѧ҄ пра́здники ѿпѹща́ти и҆̀мъ є҆ди́наго.

Але яны закрычалі ўсе разам, ка́жучы: смерць Яму! адпусці ж нам Вара́вву.

Возопи́ша же всѝ наро́ди, глаго́люще: возмѝ сего̀, ѿпѹсти́ же на́мъ вара́ввѹ.

А той быў за нейкі бунт, учы́нены ў горадзе, і забойства паса́джаны ў цямнíцу.

И҆́же бѣ̀ за нѣ́кѹю крамо́лѹ бы́вшѹю во гра́дѣ и҆ ѹ҆бі́йство вве́рженъ въ темни́цѹ.

І зноў Пілат узвы́сіў голас, хочучы адпусцíць Іісуса.

Па́ки же пїла́тъ возгласѝ, хотѧ̀ ѿпѹсти́ти ї҆и҃са.

Але яны крычалі, ка́жучы: распнí, распнí Яго!

Ѻ҆ни́ же возглаша́хѹ, глаго́люще: распнѝ, распнѝ є҆го̀.

І трэці раз сказаў ім: якое ж зло ўчынíў Ён? нічога ва́ртага смерці я не знайшоў у Ім; таму, пакара́ўшы Яго, адпушчу́.

Ѻ҆́нъ же трети́цею речѐ къ ни҄мъ: что́ бо ѕло̀ сотворѝ се́й; ничесѡ́же досто́йна сме́рти ѡ҆брѣто́хъ въ не́мъ: наказа́въ ѹ҆̀бо є҆го̀ ѿпѹщѹ̀.

Яны ж настойвалі з моцнымі кры́камі, патрабу́ючы, каб Ён быў распя́ты; і перамаглí крыкі іх і першасвятаро́ў.

Ѻ҆ни́ же прилѣжа́хѹ гла҄сы вели́кими, просѧ́ще є҆го̀ на распѧ́тїе: и҆ ѹ҆стоѧ́хѹ {превозмога́хѹ} гла́си и҆́хъ и҆ а҆рхїере́йстїи.

І Пілат вырашыў, каб было́ паводле патрабава́ння іх,

Пїла́тъ же посѹдѝ бы́ти проше́нїю и҆́хъ:

і адпусцíў паса́джанага за бунт і забойства ў цямнíцу, якога яны прасíлі, а Іісуса аддаў на іх волю.

ѿпѹсти́ же бы́вшаго за крамолѹ̀ и҆ ѹ҆бі́йство всажде́на въ темни́цѹ, є҆го́же проша́хѹ: ї҆и҃са же предадѐ во́ли и҆́хъ.

І калі павялí Яго, то, забра́ўшы нейкага Сíмана Кірыне́яніна, які ішоў з поля, ускла́лі на яго крыж, каб нёс за Іісусам.

И҆ ѩ҆́кѡ поведо́ша є҆го̀, є҆́мше сі́мѡна нѣ́коего кѷрине́а, грѧдѹ́ща съ села̀, возложи́ша на́нь кр҇тъ, нестѝ по ї҆и҃сѣ.

І ўслед за Ім ішло вялікае мноства народу і жанчын, якія рыда́лі і галасíлі па Ім.

И҆дѧ́ше же вослѣ́дъ є҆гѡ̀ наро́дъ мно́гъ люде́й, и҆ жєны̀, ѩ҆̀же и҆ пла́кахѹсѧ и҆ рыда́хѹ є҆гѡ̀.

Абярну́ўшыся да іх, Іісус сказаў: дочкі Іерусалімскія! не плачце па Мне, а плачце па сабе́ і дзе́цях вашых;

Ѡ҆бра́щьсѧ же къ ни҄мъ ї҆и҃съ речѐ: дщє́ри ї҆ер҇ли҄мски, не пла́читесѧ ѡ҆ мнѣ̀, ѻ҆ба́че себѐ пла́чите и҆ ча҄дъ ва́шихъ:

бо вось надыхо́дзяць дні, у якія скажуць: «блажэ́нныя няпло́дныя, і ўло́нні, якія не раджа́лі, і гру́дзі, якія не кармíлі»;

ѩ҆́кѡ сѐ дні́е грѧдѹ́тъ, въ нѧ́же рекѹ́тъ: блажє́ны неплѡ́ды, и҆ ѹ҆трѡ́бы, ѩ҆̀же не роди́ша, и҆ сосцы̀, и҆̀же не дои́ша.

тады пачну́ць гаварыць гара́м: «упадзíце на нас», і ўзгоркам: «пакры́йце нас»;

Тогда̀ начнѹ́тъ глаго́лати гора́мъ: пади́те на ны̀: и҆ холмѡ́мъ: покры́йте ны̀.

бо калі з зялёным дрэвам гэта робяць, то з сухім што́ будзе?

Занѐ, а҆́ще въ сѹ́ровѣ дре́вѣ сїѧ҄ творѧ́тъ, въ сѹ́сѣ что̀ бѹ́детъ;

Вялі ж з Ім яшчэ і двух злачы́нцаў, каб пакара́ць смерцю.

(За҄ 111.) Ведѧ́хѹ же и҆ и҆́на два̀ ѕлодѣ҄ѧ съ ни́мъ ѹ҆би́ти.

І калі прыйшлі на месца, зва́нае Ло́бным, там распя́лі Яго і злачынцаў, аднаго справа, а другога злева.

И҆ є҆гда̀ прїидо́ша на мѣ́сто, нарица́емое ло́бное, тѹ̀ распѧ́ша є҆го̀ и҆ ѕлодѣ҄ѧ, ѻ҆́ваго ѹ҆́бѡ ѡ҆деснѹ́ю, а҆ дрѹга́го ѡ҆шѹ́юю.

Іісус жа казаў: Ойча! дару́й ім, бо яны не ведаюць, што робяць. І, дзе́лячы адзе́жу Яго, кíдалі жэ́рабя.

Ї҆и҃съ же глаго́лаше: ѻ҆́ч҃е, ѿпѹстѝ и҆̀мъ: не вѣ́дѧтъ бо что̀ творѧ́тъ. Раздѣлѧ́юще же ри҄зы є҆гѡ̀, мета́хѹ жрє́бїѧ.

І стаялі людзі і глядзелі. Насміха́ліся з імі разам і начальнікі, ка́жучы: іншых ратава́ў, няхай урату́е Само́га Сябе, калі Ён Хрыстос, Божы абраннік.

И҆ стоѧ́хѹ лю́дїе зрѧ́ще. Рѹга́хѹсѧ же и҆ кнѧ҄зи съ ни́ми, глаго́люще: и҆ны҄ѧ сп҃сѐ, да сп҃се́тъ и҆ себѐ, а҆́ще то́й є҆́сть хр҇то́съ бж҃їй и҆збра́нный.

Глуміліся з Яго і воіны, падыхо́дзячы і падно́сячы Яму воцат,

Рѹга́хѹсѧ же є҆мѹ̀ и҆ во́ини, пристѹпа́юще и҆ ѻ҆́цетъ придѣ́юще є҆мѹ̀,

і ка́жучы: калі Ты Цар Іудзейскі, то ўратуй Самога Сябе.

и҆ глаго́лахѹ: а҆́ще ты̀ є҆сѝ цр҃ь ї҆ѹде́йскъ, сп҃си́сѧ са́мъ.

Быў жа і надпіс напíсаны над Ім літарамі грэчаскімі, і рымскімі, і яўрэйскімі: гэта Цар Іудзейскі.

Бѣ́ же и҆ написа́нїе напи́сано над̾ ни́мъ писмены̀ є҆́ллинскими и҆ ри́мскими и҆ є҆вре́йскими: се́й є҆́сть цр҃ь ї҆ѹде́йскъ.

І адзін з павешаных злачынцаў блюзне́рыў на Яго, ка́жучы: калі Ты Хрыстос, то ўрату́й Сябе і нас.

Є҆ди́нъ же ѿ ѡ҆бѣ҄шеною ѕлодѣ҄ю хѹ́лѧше є҆го̀, глаго́лѧ: а҆́ще ты̀ є҆сѝ хр҇то́съ, сп҃сѝ себѐ и҆ на́ю.

Другі ж у адказ, суніма́ючы яго, казаў: хіба́ ты не баішся Бога, бо сам на тое ж асу́джаны?

Ѿвѣща́въ же дрѹгі́й преща́ше є҆мѹ̀, глаго́лѧ: ни лѝ ты̀ бои́шисѧ бг҃а, ѩ҆́кѡ въ то́мже ѡ҆сѹжде́нъ є҆сѝ;

Але мы — справядліва, бо нале́жнае за ўчы́нкі нашы атры́мліваем, а Ён нічога дрэ́ннага не зрабіў.

и҆ мы̀ ѹ҆́бѡ въ пра́вдѹ: достѡ́йнаѧ бо по дѣлѡ́мъ на́ю воспрїе́млева: се́й же ни є҆ди́нагѡ ѕла̀ сотворѝ.

І сказаў Іісусу: памянí мяне, Госпадзі, калі пры́йдзеш у Царства Тваё.

И҆ глаго́лаше ї҆и҃сови: помѧни́ мѧ, гд҇и, є҆гда̀ прїи́деши во цр҇твїи сѝ.

І сказаў яму Іісус: праўду кажу табе, сёння са Мною будзеш у ра́і.

И҆ речѐ є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: а҆ми́нь гл҃ю тебѣ̀, дне́сь со мно́ю бѹ́деши въ раѝ.

Было́ ж каля шостай гадзíны, і цемра была́ па ўсёй зямлі да гадзíны дзевятай;

Бѣ́ же ча́съ ѩ҆́кѡ шесты́й, и҆ тма̀ бы́сть по все́й землѝ до часа̀ девѧ́тагѡ:

і паме́ркла сонца, і заве́са ў храме разадра́лася напала́м.

и҆ поме́рче со́лнце, и҆ завѣ́са церко́внаѧ раздра́сѧ посредѣ̀.

І, ускры́кнуўшы моцным голасам, Іісус сказаў: Ойча! у ру́кі Твае аддаю́ дух Мой! І, сказаўшы гэта, вы́пусціў дух.

И҆ возгла́шь гла́сомъ ве́лїимъ ї҆и҃съ, речѐ: ѻ҆́ч҃е, въ рѹ́цѣ твоѝ предаю̀ дх҃ъ мо́й. И҆ сїѧ҄ ре́къ и҆́здше.

Сотнік жа, убачыўшы, што адбыло́ся, прасла́віў Бога, ка́жучы: сапраўды́, Чалавек Гэты быў пра́ведны.

Ви́дѣвъ же со́тникъ бы́вшее, просла́ви бг҃а, глаго́лѧ: вои́стиннѹ чл҃вѣ́къ се́й првднъ бѣ̀.

І ўсе людзі, якія сабра́ліся на гэтае відо́вішча, убачыўшы, што адбыло́ся, вярта́ліся, б’ючы́ сябе ў гру́дзі.

И҆ всѝ прише́дшїи наро́ди на позо́ръ се́й, ви́дѧще быва҄ющаѧ, бїю́ще пє́рси своѧ҄ возвраща́хѹсѧ.

Усе ж знаёмыя Яго і жанчыны, якія прыйшлі следам за Ім з Галілеі, стаялі во́ддаль і глядзелі на гэта.

Стоѧ́хѹ же всѝ зна́емїи є҆гѡ̀ и҆здале́ча, и҆ жєны̀ спослѣ́дствовавшыѧ є҆мѹ̀ ѿ галїле́и, зрѧ́щѧ сїѧ҄.

І вось муж па íмені Іосіф, саве́тнік, чалавек добры і пра́ведны,

И҆ сѐ, мѹ́жъ и҆́менемъ ї҆ѡ́сифъ, совѣ́тникъ сы́й, мѹ́жъ бл҃гъ и҆ првднъ,

які не далучы́ўся да рашэння і спра́вы іх, з Арымафе́і, горада Іудзейскага, і ён таксама чакаў Царства Божага;

се́й не бѣ̀ приста́лъ совѣ́тѹ и҆ дѣ́лѹ и҆́хъ, ѿ а҆рїмаѳе́а гра́да ї҆ѹде́йска, и҆́же ча́ѧше и҆ са́мъ цр҇твїѧ бж҃їѧ:

прыйшоўшы да Пілата, ён папрасіў це́ла Іісусава;

се́й пристѹ́пль къ пїла́тѹ, просѝ тѣлесѐ ї҆и҃сова:

і, зняўшы Яго, абгарну́ў плашчанíцаю і паклаў Яго ў магілу, вы́сечаную у скале́, дзе яшчэ ніхто не ляжаў.

и҆ сне́мъ є҆̀ ѡ҆бви́тъ плащани́цею, и҆ положѝ є҆̀ во гро́бѣ и҆зсѣ́ченѣ, въ не́мже не бѣ̀ никто́же никогда́же положе́нъ.

А дзень той быў пятніца, і настава́ла субота.

И҆ де́нь бѣ̀ пѧто́къ, и҆ сѹббѡ́та свѣта́ше.

І, пайшоўшы ўслед, жанчыны, што прыйшлі з Ім з Галілеі, ба́чылі магілу і як было пакла́дзена це́ла Яго;

В̾слѣ́дъ же шє́дшыѧ жєны̀, ѩ҆̀же бѧ́хѹ пришлѝ съ ни́мъ ѿ галїле́и, ви́дѣша гро́бъ, и҆ ѩ҆́кѡ положе́но бы́сть тѣ́ло є҆гѡ̀:

вярнуўшыся, яны падрыхтава́лі духмя́насці і мíра; у суботу ж адпачыва́лі, паво́дле за́паведзі.

возвра́щшѧсѧ же ѹ҆гото́ваша а҆рѡма́ты и҆ мѵ́ро: и҆ въ сѹббѡ́тѹ ѹ҆́бѡ ѹ҆молча́ша по за́повѣди.

« 22 глава 24 глава »