Лукі 21 глава

Святое Евангелле паводле Лукі
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Глянуўшы, Ён убачыў багатых, што клалі дары́ свае ў ска́рбніцу;

Воззрѣ́въ же ви́дѣ вмета́ющыѧ въ хра́мъ набдѧ́щїй и҆мѣ҄нїѧ {въ сокро́вищное храни́лище} дары̀ своѧ҄ бога҄тыѧ.

убачыў таксама і адну бедную ўдаву́, якая пакла́ла туды дзве ле́пты,

Ви́дѣ же и҆ нѣ́кѹю вдови́цѹ ѹ҆бо́гѹ вмета́ющѹ тѹ̀ двѣ̀ лє́птѣ,

і сказаў: праўду кажу вам, што ўдава́ гэтая бедная больш за ўсіх пакла́ла;

и҆ речѐ: вои́стиннѹ глаго́лю ва́мъ, ѩ҆́кѡ вдови́ца сїѧ̀ ѹ҆бо́гаѧ мно́жае всѣ́хъ вве́рже:

бо ўсе гэтыя ад даста́тку свайго пакла́лі ў дар Богу, а яна з няста́чы сваёй увесь пражы́так, які ме́ла, пакла́ла.

вси́ бо сі́и ѿ и҆збы́тка своегѡ̀ вверго́ша въ да́ры бг҃ови: сїѧ́ же ѿ лише́нїѧ своегѡ̀ всѐ житїѐ, є҆́же и҆мѣ̀, вве́рже.

І калі некато́рыя гаварылі пра храм, што ён каштоўнымі камяня́мі і дару́нкамі ўпрыго́жаны, Ён сказаў:

(За҄ 104.) И҆ нѣ҄кимъ глаго́лющымъ ѡ҆ це́ркви, ѩ҆́кѡ ка́менїемъ до́брымъ и҆ сосѹ҄ды ѹ҆кра́шена, речѐ:

пры́йдуць дні, калі з таго, што вы тут бачыце, не застане́цца ка́меня на ка́мені, які не будзе зруйнава́ны.

сїѧ҄ ѩ҆̀же ви́дите, прїи́дѹтъ дні́е, въ нѧ́же не ѡ҆ста́нетъ ка́мень на ка́мени, и҆́же не разори́тсѧ.

І спыталіся ў Яго, ка́жучы: Настаўнік! калі ж гэта будзе? і якое знаме́нне, калі павíнна гэта збы́цца?

Вопроси́ша же є҆го̀, глаго́люще: ѹ҆чи́телю, когда̀ ѹ҆̀бо сїѧ҄ бѹ́дѹтъ; и҆ что̀ є҆́сть зна́менїе, є҆гда̀ хотѧ́тъ сїѧ҄ бы́ти;

Ён жа сказаў: сцеражы́цеся, каб не ўвялі вас у зман; бо многія пры́йдуць пад íмем Маім, ка́жучы, што гэта Я. І гэты час наблíзіўся; не ідзіце за імі.

(За҄ 105.) Ѻ҆́нъ же речѐ: блюди́те, да не прельще́ни бѹ́дете: мно́зи бо прїи́дѹтъ во и҆́мѧ моѐ, глаго́люще, ѩ҆́кѡ а҆́зъ є҆́смь: и҆ вре́мѧ прибли́жисѧ. Не и҆зы́дите ѹ҆̀бо вослѣ́дъ и҆́хъ.

Калі ж пачуеце пра войны і сму́ты, не жаха́йцеся, бо гэта павíнна быць спача́тку; але не адразу канец.

Є҆гда́ же ѹ҆слы́шите бра҄ни и҆ нестроє́нїѧ, не ѹ҆бо́йтесѧ: подоба́етъ бо си҄мъ бы́ти пре́жде: но не ѹ҆̀ а҆́бїе кончи́на.

Тады сказаў ім: паўста́не народ на народ і царства на царства,

Тогда̀ глаго́лаше и҆̀мъ: воста́нетъ бо ѩ҆зы́къ на ѩ҆зы́къ, и҆ ца́рство на ца́рство:

і будуць вялікія землятру́сы ме́сцамі, і голад, і мор, будуць і жахі, і знаме́нні вялікія з неба.

трѹ́си же вели́цы по мѣ́стѡмъ, и҆ гла́ди и҆ па҄гѹбы бѹ́дѹтъ, страхова҄нїѧ же и҆ зна́мєнїѧ вє́лїѧ съ небесѐ бѹ́дѹтъ.

Але перад гэтым усім пакладу́ць на вас ру́кі свае і будуць гнаць, аддаючы́ ў сінагогі і ў цямніцы, і павядуць да цароў і да правíцеляў за імя́ Маё;

(За҄ 106.) Пре́жде же си́хъ всѣ́хъ возложа́тъ на вы̀ рѹ́ки своѧ҄, и҆ и҆жденѹ́тъ, предаю́ще на сѡ́нмища и҆ темни҄цы, ведѡ́мы къ царє́мъ и҆ влады́камъ, и҆́мене моегѡ̀ ра́ди:

будзе ж гэта вам дзе́ля све́дчання.

прилѹчи́тсѧ же ва́мъ во свидѣ́телство.

Так што пакладзíце ў сэ́рцах сваіх не абду́мваць за́гадзя, што адка́зваць,

Положи́те ѹ҆̀бо на сердца́хъ ва́шихъ, не пре́жде поѹча́тисѧ ѿвѣщава́ти:

бо Я дам вам ву́сны і мудрасць, якой не змогуць супрацьстая́ць або пярэ́чыць усе працíўнікі вашы.

а҆́зъ бо да́мъ ва́мъ ѹ҆ста̀ и҆ премѹ́дрость, є҆́йже не возмо́гѹтъ проти́витисѧ и҆лѝ ѿвѣща́ти всѝ противлѧ́ющїисѧ ва́мъ.

Вы́дадзены ж будзеце і бацька́мі, і брата́мі, і сваяка́мі, і сябра́мі; і заб’юць некаторых з вас;

Пре́дани же бѹ́дете и҆ роди́тєли и҆ бра́тїею и҆ ро́домъ и҆ дрѹ҄ги, и҆ ѹ҆мертвѧ́тъ ѿ ва́съ:

і будзеце зненавíджаныя ўсімі за імя́ Маё;

и҆ бѹ́дете ненави́дими ѿ всѣ́хъ и҆́мене моегѡ̀ ра́ди.

але і волас з галавы вашай не прападзе́;

И҆ вла́съ главы̀ ва́шеѧ не поги́бнетъ.

цярпе́ннем вашым здабу́дзьце ду́шы вашы.

Въ терпѣ́нїи ва́шемъ стѧжи́те дѹ́шы ва́шѧ.

Калі ж уба́чыце акру́жаны войскам Іерусалім, тады ведайце, што наблíзілася спусташэ́нне яго;

Є҆гда́ же ѹ҆́зрите ѡ҆бстои́мь ї҆ер҇ли́мъ вѡ́и, тогда̀ разѹмѣ́йте, ѩ҆́кѡ прибли́жисѧ запѹстѣ́нїе є҆мѹ̀.

тады тыя, што ў Іудзеі, няхай уцяка́юць у горы, а хто ў горадзе, няхай выхо́дзяць, а хто ў вако́ліцах, няхай не ўвахо́дзяць у яго,

Тогда̀ сѹ́щїи во ї҆ѹде́и да бѣ́гаютъ въ го́ры: и҆ и҆̀же посредѣ̀ є҆гѡ̀, да и҆схо́дѧтъ: и҆ и҆̀же во страна́хъ, да не вхо́дѧтъ во́нь:

таму што гэта дні пакара́ння, каб спо́ўнілася ўсё напíсанае.

ѩ҆́кѡ дні́е ѿмще́нїю сі́и сѹ́ть, ѩ҆́кѡ и҆спо́лнитисѧ всемѹ̀ пи́санномѹ.

Гора ж цяжа́рным і тым, што ко́рмяць грудзьмí, у тыя дні, бо вялікае бе́дства будзе на зямлі і гнеў на народ гэты;

Го́ре же и҆мѹ́щымъ во ѹ҆тро́бѣ и҆ доѧ́щымъ въ ты҄ѧ дни҄: бѹ́детъ бо бѣда̀ ве́лїѧ на землѝ, и҆ гнѣ́въ на лю́дехъ си́хъ,

і ўпаду́ць ад вастрыя́ мяча́, і будуць адве́дзены ў пало́н ва ўсе народы, і Іерусалім будзе патапта́ны язычнікамі, пакуль не ско́нчацца часы́ язычнікаў.

и҆ падѹ́тъ во ѻ҆́стрїи меча̀, и҆ плѣне́ни бѹ́дѹтъ во всѧ҄ ѩ҆зы́ки: и҆ ї҆ер҇ли́мъ бѹ́детъ попира́емь ѩ҆зы҄ки, до́ндеже сконча́ютсѧ времена̀ ѩ҆зы҄къ.

І будуць знаме́нні на сонцы, і месяцы, і зорках, а на зямлі туга́ народаў у ро́спачы ад шуму марскога і хвалява́ння;

И҆ бѹ́дѹтъ зна́мєнїѧ въ со́лнцѣ и҆ лѹнѣ̀ и҆ ѕвѣзда́хъ: и҆ на землѝ тѹга̀ ѩ҆зы́кѡмъ ѿ неча́ѧнїѧ, шѹ́ма морска́гѡ и҆ возмѹще́нїѧ,

і людзі будуць мярцве́ць ад страху і чака́ння таго, што надыхо́дзіць на сусвет, бо сілы нябесныя зру́шацца,

и҆здыха́ющымъ человѣ́кѡмъ ѿ стра́ха и҆ ча́ѧнїѧ грѧдѹ́щихъ на вселе́ннѹю: си҄лы бо небє́сныѧ подви́гнѹтсѧ.

і тады ўба́чаць Сына Чалавечага, Які прыйдзе на во́блаку з сілаю і славаю вялікаю.

И҆ тогда̀ ѹ҆́зрѧтъ сн҃а чл҃вѣ́ческа грѧдѹ́ща на ѡ҆́блацѣхъ съ си́лою и҆ сла́вою мно́гою.

Калі ж пачне гэта збыва́цца, то вы́прастайцеся і ўзнімíце гало́вы вашы, таму што набліжа́ецца адкупле́нне ваша.

(За҄ 107.) Начина́ющымъ же си҄мъ быва́ти, восклони́тесѧ и҆ воздви́гните главы҄ ва́шѧ: занѐ приближа́етсѧ и҆збавле́нїе ва́ше.

І сказаў ім прытчу: паглядзíце на смако́ўніцу і на ўсе дрэвы:

И҆ речѐ при́тчѹ и҆̀мъ: ви́дите смоко́вницѹ и҆ всѧ҄ древа̀:

калі яны ўжо распуска́юцца, вы, ба́чачы гэта, самі ведаеце, што блізка лета.

є҆гда̀ прошиба́ютсѧ ѹ҆жѐ, ви́дѧще са́ми вѣ́сте, ѩ҆́кѡ бли́з̾ жа́тва є҆́сть.

Так і вы, калі ўба́чыце, што гэта збыва́ецца, ве́дайце, што блізка Царства Божае.

Та́кѡ и҆ вы̀, є҆гда̀ ѹ҆́зрите сїѧ҄ быва҄юща, вѣ́дите, ѩ҆́кѡ бли́з̾ є҆́сть цр҇твїе бж҃їе.

Праўду кажу вам: не міне́ род гэты, як усё гэта будзе;

А҆ми́нь глаго́лю ва́мъ, ѩ҆́кѡ не и҆́мать прейтѝ ро́дъ се́й, до́ндеже всѧ҄ сїѧ҄ бѹ́дѹтъ.

неба і зямля міну́ць, а словы Мае́ не міну́ць.

Не́бо и҆ землѧ̀ мимои́детъ, а҆ словеса̀ моѧ҄ не и҆́мѹтъ прейтѝ.

Сцеражы́цеся, каб сэ́рцы вашы не абцяжа́рваліся абжорствам і п’янствам, і клопатамі жыццёвымі, і каб не прыйшоў да вас неспадзява́на дзень той;

Внемли́те же себѣ̀, да не когда̀ ѡ҆тѧгча́ютъ сердца̀ ва҄ша ѡ҆б̾ѧде́нїемъ и҆ пїѧ́нствомъ и҆ печа́льми жите́йскими, и҆ на́йдетъ на вы̀ внеза́пѹ де́нь то́й:

бо ён, як па́стка, пры́йдзе на ўсіх, што жывуць на аблíччы ўсёй зямлі;

ѩ҆́кѡ сѣ́ть бо прїи́детъ на всѧ҄ живѹ́щыѧ на лицы̀ всеѧ̀ землѝ.

дык будзьце пíльныя і ўвесь час маліцеся, каб спадо́біліся вы пазбе́гнуць усяго гэтага, што ма́е адбы́цца, і стаць перад Сы́нам Чалавечым.

Бди́те ѹ҆̀бо на всѧ́ко вре́мѧ молѧ́щесѧ, да сподо́битесѧ ѹ҆бѣжа́ти всѣ́хъ си́хъ хотѧ́щихъ бы́ти, и҆ ста́ти пред̾ сн҃омъ чл҃вѣ́ческимъ.

Удзень Ён вучыў у храме, а ночы, выхо́дзячы, право́дзіў на гары́, называ́най Елеонскаю.

(За҄ 108.) Бѣ́ же во дни҄ во це́ркви ѹ҆чѧ̀: но́щїю же и҆сходѧ̀ водворѧ́шесѧ въ горѣ̀ нарица́емѣй є҆леѡ́нъ.

І ўвесь народ з раніцы прыходзіў да Яго ў храм слухаць Яго.

И҆ всѝ лю́дїе и҆з̾ ѹ҆́тра прихожда́хѹ къ немѹ̀ во це́рковь послѹ́шати є҆го̀.

« 20 глава 22 глава »