Лукі 24 глава

Святое Евангелле паводле Лукі
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

А ў першы дзень тыдня, вельмі рана, несучы́ падрыхтава́ныя духмя́насці, яны прыйшлí да магілы, і іншыя з імі;

Во є҆ди́нѹ же ѿ сѹббѡ́тъ ѕѣлѡ̀ ра́нѡ прїидо́ша на гро́бъ, носѧ́щѧ ѩ҆̀же ѹ҆гото́ваша а҆рѡма́ты: и҆ дрѹгї҄ѧ съ ни́ми:

але знайшлі, што ка́мень адва́лены ад магілы,

ѡ҆брѣто́ша же ка́мень ѿвале́нъ ѿ гро́ба,

і, увайшо́ўшы, не знайшлі це́ла Госпада Іісуса.

и҆ вше́дшѧ не ѡ҆брѣто́ша тѣлесѐ гд҇а ї҆и҃са.

І ста́лася: калі яны былí ў недаўме́нні ад гэтага, вось з’явіліся перад імі два мужы́ ў бліску́чым адзе́нні.

И҆ бы́сть не домышлѧ́ющымсѧ и҆̀мъ ѡ҆ се́мъ, и҆ сѐ мѹ҄жа два̀ ста́ста пред̾ ни́ми въ ри́захъ блеща́щихсѧ.

Калі ж яны спалохаліся і схілíлі тва́ры да зямлі, тыя сказалі ім: што́ вы шука́еце жывога сярод мёртвых?

Пристра҄шнымъ же бы́вшымъ и҆̀мъ и҆ покло́ншымъ ли́ца на зе́млю, реко́ста къ ни҄мъ: что̀ и҆́щете жива́го съ ме́ртвыми;

Яго няма тут, Ён уваскрэс; успо́мніце, як Ён гаварыў вам, калі быў яшчэ ў Галіле́і,

нѣ́сть здѣ̀, но воста̀: помѧни́те, ѩ҆́коже гл҃а ва́мъ, є҆щѐ сы́й въ галїле́и,

ка́жучы, што Сын Чалавечы ма́е быць адда́дзены ў ру́кі людзей грэшных, і быць распя́ты, і на трэці дзень ўваскрэ́снуць.

глаго́лѧ, ѩ҆́кѡ подоба́етъ сн҃ѹ чл҃вѣ́ческомѹ пре́данѹ бы́ти въ рѹ́цѣ человѣ҄къ грѣ҄шникъ, и҆ пропѧ́тѹ бы́ти, и҆ въ тре́тїй де́нь воскре́снѹти.

І ўспомнілі яны словы Яго,

И҆ помѧнѹ́ша гл҃го́лы є҆гѡ̀:

і, вярну́ўшыся ад магілы, паве́дамілі ўсё гэта адзіна́ццаці і ўсім іншым.

и҆ возвра́щшѧсѧ ѿ гро́ба, возвѣсти́ша всѧ҄ сїѧ҄ є҆диномѹна́десѧте и҆ всѣ́мъ про́чымъ.

Былí ж гэта Магдалíна Марыя, і Іаанна, і Марыя, маці Іакава, і іншыя з імі, якія сказалі пра гэта Апосталам.

Бѧ́ше же магдали́на марі́а и҆ ї҆ѡа́нна и҆ марі́а ї҆а́кѡвлѧ, и҆ про́чыѧ съ ни́ми, ѩ҆̀же глаго́лахѹ ко а҆п҇лѡмъ сїѧ҄.

І здалíся ім пусты́мі сло́вы гэтыя, і не паве́рылі ім.

И҆ ѩ҆ви́шасѧ пред̾ ни́ми ѩ҆́кѡ лжа̀ глаго́лы и҆́хъ, и҆ не вѣ́ровахѹ и҆̀мъ.

Але Пётр, устаўшы, пабег да магілы і, нахілíўшыся, убачыў, што толькі пало́тны ляжаць; і пайшоў назад, здзіўля́ючыся ў сабе таму, што адбыло́ся.

(За҄ 113.) Пе́тръ же воста́въ течѐ ко гро́бѹ, и҆ прини́къ ви́дѣ ри҄зы є҆ди҄ны лежа́щѧ: и҆ ѿи́де, въ себѣ̀ дивѧ́сѧ бы́вшемѹ.

І вось двое з іх у той жа дзень ішлі ў пасе́лішча, якое знахо́дзілася ста́дыях у шасцíдзесяці ад Іерусаліма і называ́лася Эмау́с;

И҆ сѐ два̀ ѿ ни́хъ бѣ́ста и҆дѹ҄ща въ то́йже де́нь въ ве́сь, ѿстоѧ́щѹ ста́дїй шестьдесѧ́тъ ѿ ї҆ер҇ли́ма, є҆́йже и҆́мѧ є҆ммаѹ́съ:

і яны размаўля́лі між сабою пра ўсё тое, што адбылося.

и҆ та҄ бесѣ́доваста къ себѣ̀ ѡ҆ всѣ́хъ си́хъ приклю́чшихсѧ.

І ста́лася: калі яны размаўлялі і разважа́лі, Сам Іісус, наблíзіўшыся, пайшоў з імі,

И҆ бы́сть бесѣ́дѹющема и҆́ма и҆ совопроша́ющемасѧ, и҆ са́мъ ї҆и҃съ прибли́живсѧ и҆дѧ́ше съ ни́ма:

але вочы іх былí стры́маны, так што яны не пазналі Яго.

ѻ҆́чи же є҆ю̀ держа́стѣсѧ, да є҆гѡ̀ не позна́ета.

Ён жа сказаў ім: пра што гэта вы, ідучы́, разважа́еце між сабою і чаму такія засму́чаныя?

Рече́ же къ ни́ма: что̀ сѹ́ть словеса̀ сїѧ҄, ѡ҆ ни́хже стѧза́етасѧ къ себѣ̀ и҆дѹ҄ща, и҆ є҆ста̀ дрѧ҄хла;

У адказ адзін, імя́ якога Клео́па, сказаў Яму: Ты адзíны з падаро́жных у Іерусаліме не ведаеш пра тое, што адбыло́ся ў ім у гэтыя дні?

Ѿвѣща́въ же є҆ди́нъ, є҆мѹ́же и҆́мѧ клео́па, речѐ къ немѹ̀: ты́ ли є҆ди́нъ пришле́цъ є҆сѝ во ї҆ер҇ли́мъ, и҆ не ѹ҆вѣ́дѣлъ є҆сѝ бы́вшихъ въ не́мъ во дни҄ сїѧ҄;

І сказаў ім: пра што́ Яны ж сказалі Яму: пра тое, што адбыло́ся з Іісусам Назаранíнам, Які быў прарок, моцны ў справе і слове перад Богам і ўсім народам,

И҆ речѐ и҆́ма: кі́ихъ; Ѡ҆́на же рѣ́ста є҆мѹ̀: ѩ҆̀же ѡ҆ ї҆и҃сѣ назарѧни́нѣ, и҆́же бы́сть мѹ́жъ про҇ро́къ, си́ленъ дѣ́ломъ и҆ сло́вомъ пред̾ бг҃омъ и҆ всѣ́ми людьмѝ:

і як вы́далі Яго першасвятары́ і начальнікі нашы для асуджэ́ння на смерць і распя́лі Яго;

ка́кѡ преда́ша є҆го̀ а҆рхїерє́и и҆ кнѧ҄зи на́ши на ѡ҆сѹжде́нїе сме́рти, и҆ распѧ́ша є҆го̀:

а мы спадзява́ліся, што Ён Той, Хто павíнен вы́бавіць Ізра́іля, але пры ўсім гэтым, сёння трэці дзень, як гэта ста́лася;

мы́ же надѣ́ѧхомсѧ, ѩ҆́кѡ се́й є҆́сть хотѧ̀ и҆зба́вити ї҆и҃лѧ: но и҆ над̾ всѣ́ми си́ми, тре́тїй се́й де́нь є҆́сть дне́сь, ѿне́лиже сїѧ҄ бы́ша.

але і некаторыя жанчыны з нашых ура́зілі нас: пабыва́ўшы ра́на каля магілы

Но и҆ жєны̀ нѣ҄кїѧ ѿ на́съ ѹ҆жаси́ша ны̀, бы́вшыѧ ра́нѡ ѹ҆ гро́ба:

і не знайшо́ўшы це́ла Яго, яны прыйшлі і казалі, што бачылі і яўле́нне Ангелаў, якія кажуць, што Ён жывы́;

и҆ не ѡ҆брѣ́тшѧ тѣлесѐ є҆гѡ̀, прїидо́ша, глаго́лющѧ, ѩ҆́кѡ и҆ ѩ҆вле́нїе а҆́гг҃лъ ви́дѣша, и҆̀же глаго́лютъ є҆го̀ жи́ва.

і пайшлі некаторыя з нашых да магілы і знайшлі ўсё так, як і жанчыны сказалі, але Яго не бачылі.

И҆ и҆до́ша нѣ́цыи ѿ на́съ ко гро́бѹ, и҆ ѡ҆брѣто́ша та́кѡ, ѩ҆́коже и҆ жєны̀ рѣ́ша: самагѡ́ же не ви́дѣша.

І Ён сказаў ім: о, неразва́жлівыя і мару́длівыя сэ́рцам, каб верыць усяму, што гаварылі прарокі!

И҆ то́й речѐ къ ни́ма: ѽ несмы́слєннаѧ и҆ кѡ́снаѧ се́рдцемъ, є҆́же вѣ́ровати ѡ҆ всѣ́хъ, ѩ҆̀же глаго́лаша про҇ро́цы:

ці не так нале́жала адпаку́таваць Хрысту і ўвайсці ў славу Сваю?

не сїѧ҄ ли подоба́ше пострада́ти хр҇тѹ̀ и҆ вни́ти въ сла́вѹ свою̀;

І, пачаўшы ад Маісея і ад прарокаў, тлума́чыў ім ва ўсім Пісанні тое, што ска́зана пра Яго.

И҆ наче́нъ ѿ мѡѷсе́а и҆ ѿ всѣ́хъ про҇рѡ́къ, сказа́ше и҆́ма ѿ всѣ́хъ писа́нїй ѩ҆̀же ѡ҆ не́мъ.

І наблíзіліся яны да пасе́лішча, у якое ішлі; і Ён рабіў вы́гляд, што пойдзе дале́й;

И҆ прибли́жишасѧ въ ве́сь, въ ню́же и҆дѧ́ста: и҆ то́й творѧ́шесѧ далеча́йше и҆тѝ.

а яны затры́млівалі Яго, ка́жучы: заста́нься з намі, бо вечарэ́е і дзень на зыхо́дзе. І Ён увайшоў, каб застацца з імі.

И҆ нѹ́ждаста є҆го̀, глагѡ́люща: ѡ҆блѧ́зи съ на́ма, ѩ҆́кѡ къ ве́черѹ є҆́сть, и҆ приклони́лсѧ є҆́сть де́нь. И҆ вни́де съ ни́ма ѡ҆блещѝ.

І ста́лася: калі Ён узляжа́ў з імі, то, узяўшы хлеб, благаславíў і, пераламíўшы, даваў ім.

И҆ бы́сть ѩ҆́кѡ возлежѐ съ ни́ма, и҆ прїи́мъ хлѣ́бъ блг҇вѝ, и҆ преломи́въ даѧ́ше и҆́ма:

І адкры́ліся ў іх вочы, і яны пазна́лі Яго, ды Ён стаў няба́чны для іх.

ѻ҆́нѣма же ѿверзо́стѣсѧ ѻ҆́чи, и҆ позна́ста є҆го̀: и҆ то́й неви́димь бы́сть и҆́ма.

І сказалі яны адзін аднаму: хіба́ не гарэ́ла наша сэрца ў нас, калі гаварыў Ён з намі па дарозе і калі тлума́чыў нам Пісанне?

И҆ реко́ста къ себѣ̀: не се́рдце ли на́ю горѧ̀ бѣ̀ въ на́ю, є҆гда̀ гл҃аше на́ма на пѹтѝ и҆ є҆гда̀ ска́зоваше на́ма писа҄нїѧ;

І, уста́ўшы ў той жа час, яны вярну́ліся ў Іерусалім і знайшлí сабра́ных разам адзіна́ццаць і тых, што былí з імі,

И҆ воста҄вша въ то́й ча́съ, возврати́стасѧ во ї҆ер҇ли́мъ, и҆ ѡ҆брѣто́ста совокѹ́пленныхъ є҆динона́десѧте и҆ и҆̀же бѧ́хѹ съ ни́ми,

якія гаварылі, што Гасподзь сапраўды́ ўваскрэ́с і явíўся Сíману.

глаго́лющихъ, ѩ҆́кѡ вои́стиннѹ воста̀ гд҇ь и҆ ѩ҆ви́сѧ сі́мѡнѹ.

А яны расказвалі, што́ было́ ў дарозе і як яны пазна́лі Яго пры пераламле́нні хле́ба.

И҆ та҄ повѣ́даста, ѩ҆̀же бы́ша на пѹтѝ, и҆ ѩ҆́кѡ позна́сѧ и҆́ма въ преломле́нїи хлѣ́ба.

Калі ж яны гаварылі пра гэта, Сам Іісус стаў пасяро́д іх і сказаў: мір вам.

(За҄ 114.) Сїѧ҄ же и҆̀мъ глаго́лющымъ, (и҆) са́мъ ї҆и҃съ ста̀ посредѣ̀ и҆́хъ, и҆ гл҃а и҆̀мъ: ми́ръ ва́мъ.

Яны ж, суме́ўшыся і спало́хаўшыся, думалі, што бачаць духа;

Ѹ҆боѧ́вшесѧ же и҆ пристра́шни бы́вше, мнѧ́хѹ дѹ́хъ ви́дѣти:

а Ён сказаў ім: чаго вы збянтэ́жаныя і чаму сумне́нні ўвахо́дзяць у сэ́рцы вашы?

и҆ речѐ и҆̀мъ: что̀ смѹще́ни є҆стѐ; и҆ почто̀ помышлє́нїѧ вхо́дѧтъ въ сердца̀ ва҄ша;

паглядзíце на рукі Мае́ і на ногі Мае́: гэта Я Сам; дакранíцеся да Мяне і паглядзíце: дух не ма́е пло́ці і касце́й, што, як бачыце, Я ма́ю.

ви́дите рѹ́цѣ моѝ и҆ но́зѣ моѝ, ѩ҆́кѡ са́мъ а҆́зъ є҆́смь: ѡ҆сѧжи́те мѧ̀ и҆ ви́дите: ѩ҆́кѡ дѹ́хъ пло́ти и҆ ко́сти не и҆́мать, ѩ҆́коже менѐ ви́дите и҆мѹ́ща.

І, сказаўшы гэта, паказаў ім ру́кі і ногі.

И҆ сїѐ ре́къ, показа̀ и҆̀мъ рѹ́цѣ и҆ но́зѣ.

Калі ж яны яшчэ не верылі ад радасці і здзіўля́ліся, Ён сказаў ім: ці ёсць у вас тут якая ежа?

Є҆ще́ же невѣ́рѹющымъ и҆̀мъ ѿ ра́дости и҆ чѹдѧ́щымсѧ, речѐ и҆̀мъ: и҆́мате ли что̀ снѣ́дно здѣ̀;

Яны ж падалí Яму кавалак пе́чанай рыбы і мёду ў сотах.

Ѻ҆ни́ же да́ша є҆мѹ̀ ры́бы пече́ны ча́сть и҆ ѿ пче́лъ со́тъ.

І, узяўшы, Ён перад імі з’еў

И҆ взе́мъ пред̾ ни́ми ѩ҆дѐ,

і сказаў ім: вось словы, якія Я гаварыў вам, калі яшчэ быў з вамі, што павінна здзе́йсніцца ўсё, напíсанае ў законе Маісеевым і ў прарокаў, і ў псалма́х пра Мяне.

рече́ же и҆̀мъ: сїѧ҄ сѹ́ть словеса̀, ѩ҆̀же гл҃ахъ къ ва́мъ є҆щѐ сы́й съ ва́ми, ѩ҆́кѡ подоба́етъ сконча́тисѧ всѣ҄мъ напи҄саннымъ въ зако́нѣ мѡѷсе́овѣ и҆ про҇ро́цѣхъ и҆ ѱалмѣ́хъ ѡ҆ мнѣ̀.

Тады Ён адкрыў ім розум для разуме́ння Пісанняў

Тогда̀ ѿве́рзе и҆̀мъ ѹ҆́мъ разѹмѣ́ти писа҄нїѧ

і сказаў ім: так напíсана і так нале́жала адпаку́таваць Хрысту і ўваскрэ́снуць з мёртвых на трэці дзень,

и҆ речѐ и҆̀мъ, ѩ҆́кѡ та́кѡ пи́сано є҆́сть, и҆ та́кѡ подоба́ше пострада́ти хр҇тѹ̀ и҆ воскр҇нѹти ѿ ме́ртвыхъ въ тре́тїй де́нь,

і каб было прапаве́дана ў імя́ Яго пакая́нне і адпушчэ́нне грахоў ва ўсіх народах, пачына́ючы з Іерусаліма;

и҆ проповѣ́датисѧ во и҆́мѧ є҆гѡ̀ покаѧ́нїю и҆ ѿпѹще́нїю грѣхѡ́въ во всѣ́хъ ѩ҆зы́цѣхъ, наче́нше ѿ ї҆ер҇ли́ма:

вы ж све́дкі гэтага;

вы́ же є҆стѐ свидѣ́телїе си҄мъ:

і вось Я пашлю́ абяца́нае Айцом Маім на вас; а вы застава́йцеся ў горадзе Іерусаліме, пакуль не апра́нецеся сілаю з вышынí.

и҆ сѐ, а҆́зъ послю̀ ѡ҆бѣтова́нїе ѻ҆ц҃а̀ моегѡ̀ на вы̀: вы́ же сѣди́те во гра́дѣ ї҆ер҇ли́мстѣ, до́ндеже ѡ҆блече́тесѧ си́лою свы́ше.

І Ён вы́веў іх да Віфа́ніі і, узня́ўшы ру́кі Свае, благаславíў іх.

И҆зве́дъ же и҆̀хъ во́нъ до виѳа́нїи и҆ воздви́гъ рѹ́цѣ своѝ, (и҆) блг҇вѝ и҆̀хъ.

І ста́лася: калі Ён благаслаўля́ў іх, то пачаў аддаля́цца ад іх і ўзно́сіцца на неба.

И҆ бы́сть є҆гда̀ блг҇влѧ́ше и҆̀хъ, ѿстѹпѝ ѿ ни́хъ и҆ возноша́шесѧ на не́бо.

І яны пакланíліся Яму і вярну́ліся ў Іерусалім з радасцю вялікаю,

И҆ ті́и поклони́шасѧ є҆мѹ̀ и҆ возврати́шасѧ во ї҆ер҇ли́мъ съ ра́достїю вели́кою:

і былí заўсёды ў храме, хва́лячы і благаслаўля́ючы Бога. Амінь.

и҆ бѧ́хѹ вы́нѹ въ це́ркви, хва́лѧще и҆ благословѧ́ще бг҃а. А҆ми́нь.

« 23 глава 1 глава »