Лукі 16 глава

Святое Евангелле паводле Лукі
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Казаў жа Ён і вучням Сваім: адзін чалавек быў багаты і меў домаўпра́ўніка, які быў абвінава́чаны перад ім, што растра́чвае маёмасць яго;

Гл҃аше же ко ѹ҆чн҃кѡ́мъ свои҄мъ: человѣ́къ нѣ́кїй бѣ̀ бога́тъ, и҆̀же и҆мѧ́ше приста́вника: и҆ то́й ѡ҆клевета́нъ бы́сть къ немѹ̀, ѩ҆́кѡ расточа́етъ и҆мѣ҄нїѧ є҆гѡ̀.

і, паклíкаўшы яго, сказаў яму: што́ гэта я чую пра цябе? дай адказ пра тваё ўпраўле́нне домам, бо ты не можаш больш упраўля́ць.

И҆ пригласи́въ є҆го̀ речѐ є҆мѹ̀: что̀ сѐ слы́шѹ ѡ҆ тебѣ̀; возда́ждь ѿвѣ́тъ ѡ҆ приставле́нїи домо́внѣмъ: не возмо́жеши бо ктомѹ̀ до́мѹ стро́ити.

Сказаў жа домаўпра́ўнік сам сабе: што́ мне рабіць, бо гаспадар мой адбірае ў мяне ўпраўле́нне домам? капа́ць не зду́жаю, жабра́ваць саро́меюся;

Рече́ же въ себѣ̀ приста́вникъ до́мѹ: что̀ сотворю̀, ѩ҆́кѡ госпо́дь мо́й ѿе́млетъ строе́нїе до́мѹ ѿ менє̀; копа́ти не могѹ̀, проси́ти стыжѹ́сѧ:

ведаю, што́ зрабіць, каб мяне, калі адста́ўлены буду ад упраўле́ння, прынялí ў свае дамы́.

разѹмѣ́хъ, что̀ сотворю̀, да є҆гда̀ ѿста́вленъ бѹ́дѹ ѿ строе́нїѧ до́мѹ, прїи́мѹтъ мѧ̀ въ до́мы своѧ҄.

І, паклíкаўшы асобна кожнага з даўжніко́ў гаспадара́ свайго, казаў першаму: колькі ты вíнен гаспадару́ майму?

И҆ призва́въ є҆ди́наго кого́ждо ѿ должни҄къ господи́на своегѡ̀, глаго́лаше пе́рвомѹ: коли́цѣмъ до́лженъ є҆сѝ господи́нѹ моемѹ̀;

Той жа сказаў: сто мер але́ю. І сказаў яму: вазьмі сваю распíску і сядзь хутчэй напішы: пяцьдзесят.

Ѻ҆́нъ же речѐ: сто̀ мѣ́ръ

Потым сказаў другому: а ты колькі вíнен? Той адказаў: сто мер пшаніцы. І сказаў яму: вазьмі сваю распіску і напішы: восемдзесят.

Пото́мъ же речѐ дрѹго́мѹ: ты́ же коли́цѣмъ до́лженъ є҆сѝ; Ѻ҆́нъ же речѐ: сто̀ мѣ́ръ пшени́цы. И҆ глаго́ла є҆мѹ̀: прїимѝ писа́нїе твоѐ, и҆ напишѝ ѻ҆́смьдесѧтъ.

І пахваліў гаспадар няпра́веднага домаўпра́ўніка, што ён разумна зрабіў; бо сыны́ веку гэтага разумне́йшыя за сыноў святла ў родзе сваім.

И҆ похвалѝ госпо́дь до́мѹ строи́телѧ непра́веднаго, ѩ҆́кѡ мѹ́дрѣ сотворѝ: ѩ҆́кѡ сы́нове вѣ́ка сегѡ̀ мѹдрѣ́йши па́че сынѡ́въ свѣ́та въ ро́дѣ свое́мъ сѹ́ть.

І Я вам кажу: здабыва́йце сабе сябро́ў багаццем няпра́ведным, каб яны, калі збядне́еце, прынялí вас у вечныя сялíбы.

И҆ а҆́зъ ва́мъ глаго́лю: сотвори́те себѣ̀ дрѹ́ги ѿ мамѡ́ны непра́вды, да, є҆гда̀ ѡ҆скѹдѣ́ете, прїи́мѹтъ вы̀ въ вѣ҄чныѧ кро́вы.

Верны ў найме́ншым і ў многім верны, а няпра́ведны ў найме́ншым і ў многім няпра́ведны.

(За҄ 81.) Вѣ́рный въ ма́лѣ, и҆ во мно́зѣ вѣ́ренъ є҆́сть: и҆ непра́ведный въ ма́лѣ, и҆ во мно́зѣ непра́веденъ є҆́сть.

Таму калі ў няпра́ведным багацці вы не былí верныя, хто вам даве́рыць сапра́ўднае?

А҆́ще ѹ҆̀бо въ непра́веднѣмъ и҆мѣ́нїи вѣ́рни не бы́сте, во и҆́стиннѣмъ кто̀ ва́мъ вѣ́рѹ и҆́метъ;

І калі ў чужы́м вы не былí верныя, хто вам дасць ваша?

И҆ а҆́ще въ чѹже́мъ вѣ́рни не бы́сте, ва́ше кто̀ ва́мъ да́стъ;

Ніякі раб не можа служы́ць двум гаспадара́м, бо ці аднаго будзе ненавíдзець, а другога любíць, ці аднаго будзе трымацца, а другíм пагарджа́ць. Не мо́жаце Богу служы́ць і мамо́не.

Никі́й же ра́бъ мо́жетъ двѣма̀ господи́нома рабо́тати: и҆́бо и҆лѝ є҆ди́наго возненави́дитъ, а҆ дрѹга́го возлю́битъ: и҆лѝ є҆ди́нагѡ держи́тсѧ, ѡ҆ дрѹзѣ́мъ же нерадѣ́ти на́чнетъ: не мо́жете бг҃ѹ рабо́тати и҆ мамѡ́нѣ.

Чулі ўсё гэта і фарысеі, якія былí срэбралюбíвымі, і насміхаліся з Яго.

Слы́шахѹ же сїѧ҄ всѧ҄ и҆ фарїсе́є, сребролю́бцы сѹ́ще, рѹга́хѹсѧ є҆мѹ̀.

І Ён сказаў ім: вы паказваеце сябе пра́веднымі перад людзьмí, але Бог ведае сэ́рцы вашы; бо што ў людзей высокае, тое мярзо́та перад Богам.

И҆ речѐ и҆̀мъ: (За҄ 82.) вы̀ є҆стѐ ѡ҆правда́юще себѐ пред̾ человѣ҄ки, бг҃ъ же вѣ́сть сердца̀ ва҄ша: ѩ҆́кѡ, є҆́же є҆́сть въ человѣ́цѣхъ высоко̀, ме́рзость є҆́сть пред̾ бг҃омъ.

Закон і прарокі — да Іаана; з таго часу Царства Божае дабраве́сціцца, і кожны з намага́ннямі ўваходзіць у яго.

Зако́нъ и҆ про҇ро́цы до ї҆ѡа́нна: ѿто́лѣ цр҇твїе бж҃їе бл҃говѣствѹ́етсѧ, и҆ всѧ́къ въ нѐ нѹ́дитсѧ {съ нѹ́ждею вхо́дитъ}.

Ды лягчэй небу і зямлі прайсцí, чым адной ры́сцы ў законе прапа́сці.

Ѹ҆до́бѣе же є҆́сть не́бѹ и҆ землѝ прейтѝ, не́же ѿ зако́на є҆ди́ной чертѣ̀ поги́бнѹти.

Кожны, хто разво́дзіцца з жонкаю сваёю і бярэ іншую, той пралюбадзе́йнічае, і хто бярэ разве́дзеную з мужам, той пралюбадзе́йнічае.

Всѧ́къ пѹща́ѧй женѹ̀ свою̀ и҆ приводѧ̀ и҆́нѹ, прелю́бы дѣ́етъ: и҆ женѧ́йсѧ пѹще́ною ѿ мѹ́жа, прелюбы̀ твори́тъ.

Адзін чалавек быў багаты і апрана́ўся ў парфíру і вісо́н, і кожны дзень раско́шна банкетава́ў.

(За҄ 83.) Человѣ́къ же нѣ́кїй бѣ̀ бога́тъ, и҆ ѡ҆блача́шесѧ въ порфѵ́рѹ и҆ вѵ́ссонъ, веселѧ́сѧ на всѧ҄ дни҄ свѣ́тлѡ.

І быў адзін убо́гі, íмем Ла́зар, які ляжаў перад варотамі яго, пакры́ты я́звамі,

Ни́щь же бѣ̀ нѣ́кто, и҆́менемъ ла́зарь, и҆́же лежа́ше пред̾ враты̀ є҆гѡ̀ гно́енъ

і хацеў насы́ціцца крошкамі, што па́далі са стала багача; а яшчэ і сабакі, прыхо́дзячы, ліза́лі я́звы яго.

и҆ жела́ше насы́титисѧ ѿ крѹпи́цъ па́дающихъ ѿ трапе́зы бога́тагѡ: но и҆ псѝ приходѧ́ще ѡ҆близа́хѹ гно́й є҆гѡ̀.

І ста́лася, што памёр убо́гі і адне́сены быў Ангеламі на ло́на Аўраа́мава; памёр і багаты, і пахава́лі яго;

Бы́сть же ѹ҆мре́ти ни́щемѹ, и҆ несе́нѹ бы́ти а҆́гг҃лы на ло́но а҆враа́мле: ѹ҆́мре же и҆ бога́тый, и҆ погребо́ша є҆го̀.

і ў пе́кле, бу́дучы ў му́ках, узня́ў вочы свае і ўба́чыў здалёк Аўраа́ма і Ла́зара на ло́не яго;

И҆ во а҆́дѣ возвѣ́дъ ѻ҆́чи своѝ, сы́й въ мѹ́кахъ, ѹ҆зрѣ̀ а҆враа́ма и҆здале́ча, и҆ ла́зарѧ на ло́нѣ є҆гѡ̀:

і, ўсклíкнуўшы, сказаў: ойча Аўраа́ме, змíлуйся нада мною і пашлí Ла́зара, каб ён абмакну́ў канец пальца свайго ў ваду́ і астудзíў язык мой, бо я паку́тую ў полымі гэтым.

и҆ то́й возгла́шь речѐ: ѻ҆́тче а҆враа́ме, поми́лѹй мѧ̀, и҆ послѝ ла́зарѧ, да ѡ҆мо́читъ коне́цъ пе́рста своегѡ̀ въ водѣ̀ и҆ ѹ҆стѹди́тъ ѧ҆зы́къ мо́й: ѩ҆́кѡ стра́ждѹ во пла́мени се́мъ.

Аўраа́м жа сказаў: дзіця́! успомні, што ты атрыма́ў добрае сваё ў жыццí сваім, а Ла́зар гэтак жа ліхо́е; цяпер жа ён тут суцяша́ецца, а ты паку́туеш;

Рече́ же а҆враа́мъ: ча́до, помѧнѝ, ѩ҆́кѡ воспрїѧ́лъ є҆сѝ блага҄ѧ твоѧ҄ въ животѣ̀ твое́мъ, и҆ ла́зарь та́кожде ѕла҄ѧ: нн҃ѣ же здѣ̀ ѹ҆тѣша́етсѧ, ты́ же стра́ждеши:

і звыш усяго гэтага паміж намі і вамі про́рва вялікая ўстано́ўлена, каб тыя, што хо́чуць перайсці адсюль да вас, не маглі, і каб адтуль да нас не перахо́дзілі.

и҆ над̾ всѣ́ми си́ми междѹ̀ на́ми и҆ ва́ми про́пасть вели́ка ѹ҆тверди́сѧ, ѩ҆́кѡ да хотѧ́щїи прейтѝ ѿсю́дѹ къ ва́мъ не возмо́гѹтъ, ни и҆̀же ѿтѹ́дѹ, къ на́мъ прехо́дѧтъ.

Тады сказаў ён: прашу цябе, ойча, пашлí яго ў дом ба́цькі майго,

Рече́ же: молю́ тѧ ѹ҆̀бо, ѻ҆́тче, да по́слеши є҆го̀ въ до́мъ ѻ҆тца̀ моегѡ̀:

бо ў мяне пяць братоў, няхай ён засве́дчыць ім, каб і яны не прыйшлí ў гэтае месца мучэ́ння.

и҆́мамъ бо пѧ́ть бра́тїй: ѩ҆́кѡ да засвидѣ́телствѹетъ и҆̀мъ, да не и҆ ті́и прїи́дѹтъ на мѣ́сто сїѐ мѹче́нїѧ.

Кажа яму Аўраа́м: яны маюць Маісе́я і прарокаў; няхай слу́хаюць іх.

Глаго́ла є҆мѹ̀ а҆враа́мъ: и҆́мѹтъ мѡѷсе́а и҆ про҇ро́ки: да послѹ́шаютъ и҆̀хъ.

А той сказаў: не, ойча Аўраа́ме, але калі хто з мёртвых пры́йдзе да іх, пака́юцца.

Ѻ҆́нъ же речѐ: нѝ, ѻ҆́тче а҆враа́ме: но а҆́ще кто̀ ѿ ме́ртвыхъ и҆́детъ къ ни҄мъ, пока́ютсѧ.

Ён жа сказаў яму: калі Маісе́я і прарокаў не слу́хаюць, то, калі б хто і з мёртвых уваскрэ́с, не паве́раць.

Рече́ же є҆мѹ̀: а҆́ще мѡѷсе́а и҆ про҇ро́кѡвъ не послѹ́шаютъ, и҆ а҆́ще кто̀ ѿ ме́ртвыхъ воскре́снетъ, не и҆́мѹтъ вѣ́ры.

« 15 глава 17 глава »