Лукі 20 глава

Святое Евангелле паводле Лукі
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

І ста́лася ў адзін з тых дзён: калі Ён вучыў народ у храме і дабраве́сціў, прыйшлі першасвятары́ і кніжнікі са старэйшынамі

И҆ бы́сть во є҆ди́нъ ѿ дні́й ѻ҆́нѣхъ, ѹ҆ча́щѹ є҆мѹ̀ лю́ди въ це́ркви и҆ бл҃говѣствѹ́ющѹ, прїидо́ша свѧще́нницы и҆ кни́жницы со ста҄рцы

і сказалі Яму, гаво́рачы: скажы нам, якою ўла́даю Ты гэта робіш альбо хто даў Табе ўла́ду гэтую?

и҆ рѣ́ша къ немѹ̀, глаго́люще: рцы̀ на́мъ, ко́ею ѡ҆́бластїю сїѧ҄ твори́ши, и҆лѝ кто̀ є҆́сть да́вый тебѣ̀ вла́сть сїю̀;

І, адка́зваючы, Ён сказаў ім: спыта́ю ў вас і Я адну рэч, і скажы́це Мне:

Ѿвѣща́въ же речѐ къ ни҄мъ: вопрошѹ́ вы и҆ а҆́зъ є҆ди́нагѡ словесѐ, и҆ рцы́те мѝ:

хрышчэ́нне Іаанава з неба было́ ці ад людзей?

креще́нїе ї҆ѡа́нново съ нб҃се́ ли бѣ̀, и҆лѝ ѿ человѣ҄къ;

Яны ж разважа́лі паміж сабою, гаворачы: калі скажам: «з неба», то скажа: «чаму ж вы не паверылі яму?»

Ѻ҆ни́ же помышлѧ́хѹ въ себѣ̀, глаго́люще, ѩ҆́кѡ а҆́ще рече́мъ: съ нб҃сѐ, рече́тъ: почто̀ ѹ҆̀бо не вѣ́ровасте є҆мѹ̀;

А калі ж скажам: «ад людзей», то ўвесь народ каме́ннем паб’е нас, бо ён перакана́ны, што Іаан — гэта прарок.

а҆́ще ли же рече́мъ: ѿ человѣ҄къ, всѝ лю́дїе ка́менїемъ побїю́тъ ны̀: и҆звѣ́стно бо бѣ̀ ѡ҆ ї҆ѡа́ннѣ, ѩ҆́кѡ про҇ро́къ бѣ̀.

І адказалі, што не ведаюць, адкуль.

И҆ ѿвѣща́ша: не вѣ́мы ѿкѹ́дѹ.

Іісус жа сказаў ім: і Я не скажу вам, якою ўла́даю гэта раблю.

Ї҆и҃съ же речѐ и҆̀мъ: ни а҆́зъ гл҃ю ва́мъ, ко́ею ѡ҆́бластїю сїѧ҄ творю̀.

І пачаў Ён казаць народу прытчу гэтую: адзін чалавек пасадзíў вінаград і аддаў яго вінагра́дарам, і адлучы́ўся на доўгі час;

(За҄ 100.) Нача́тъ же къ лю́демъ глаго́лати при́тчѹ сїю̀: человѣ́къ нѣ́кїй насадѝ вїногра́дъ, и҆ вдадѐ є҆го̀ дѣ́лателємъ, и҆ ѿи́де на лѣ҄та мнѡ́га.

і ў пэўную пару́ паслаў да вінагра́дараў раба́, каб далí яму пладо́ў з вінагра́дніка; але вінагра́дары, набíўшы яго, адасла́лі ні з чым.

И҆ во вре́мѧ посла̀ къ дѣ́лателємъ раба̀, да ѿ плода̀ вїногра́да дадѹ́тъ є҆мѹ̀: дѣ́латєли же би́вше є҆го̀, посла́ша тща̀.

І паслаў яшчэ другога раба́; але яны і таго, набíўшы і знява́жыўшы, адасла́лі ні з чым.

И҆ приложѝ посла́ти дрѹга́го раба̀: ѻ҆ни́ же и҆ того̀ би́вше и҆ досади́вше є҆мѹ̀, посла́ша тща̀.

І паслаў яшчэ трэцяга, але яны і таго, пара́ніўшы, прагна́лі.

И҆ приложѝ посла́ти тре́тїѧго: ѻ҆ни́ же и҆ того̀ ѹ҆ѧ́звльше и҆згна́ша.

Тады сказаў гаспадар вінагра́дніка: што́ мне рабіць? пашлю́ сы́на майго ўзлю́бленага, можа, яго ўбачыўшы, яны пасаро́меюцца.

Рече́ же господи́нъ вїногра́да: что̀ сотворю̀; послю̀ сы́на моего̀ возлю́бленнаго, є҆да̀ ка́кѡ, є҆го̀ ви́дѣвше, ѹ҆срамѧ́тсѧ.

Але, убачыўшы яго, вінагра́дары разважа́лі між сабою, ка́жучы: гэта спадкае́мец; хадзе́м, заб’ём яго, і спа́дчына будзе наша.

Ви́дѣвше же є҆го̀ дѣ́лателє, мы́шлѧхѹ въ себѣ̀, глаго́люще: се́й є҆́сть наслѣ́дникъ: прїиди́те, ѹ҆бїе́мъ є҆го̀, да на́ше бѹ́детъ достоѧ́нїе.

І, вы́веўшы яго вон з вінагра́дніка, забілі. Што ж зробіць з імі гаспадар вінагра́дніка?

И҆ и҆зве́дше є҆го̀ во́нъ и҆з̾ вїногра́да, ѹ҆би́ша. Что̀ ѹ҆̀бо сотвори́тъ и҆̀мъ господи́нъ вїногра́да;

Пры́йдзе і знíшчыць вінагра́дараў гэтых, і адда́сць вінагра́днік іншым. Тыя, што слухалі, сказалі: няхай не будзе так!

Прїи́детъ и҆ погѹби́тъ дѣ́латєли сїѧ҄, и҆ вда́стъ вїногра́дъ и҆нѣ҄мъ. Слы́шавше же реко́ша: да не бѹ́детъ.

Ён жа, паглядзе́ўшы на іх, сказаў: што значыць гэтае напíсанае: «камень, які адкінулі будаўнікі, той самы стаў галавою вугла́»?

Ѻ҆́нъ же воззрѣ́въ на ни́хъ, речѐ: что̀ ѹ҆̀бо пи́саное сїѐ: ка́мень, є҆гѡ́же небрего́ша зи́ждѹщїи, се́й бы́сть во главѹ̀ ѹ҆́гла;

Усякі, хто ўпадзе́ на гэты ка́мень, разаб’е́цца, а на каго ён упадзе́, таго разду́шыць.

Всѧ́къ пады́й на ка́мени то́мъ, сокрѹши́тсѧ: а҆ на не́мже паде́тъ, стры́етъ є҆го̀.

І наме́рыліся першасвятары́ і кніжнікі накла́сці на Яго ру́кі ў тую ж гадзíну, але пабаяліся народу, бо зразуме́лі, што пра іх сказаў Ён гэтую прытчу.

(За҄ 101.) И҆ взыска́ша а҆рхїере́є и҆ книжни́цы возложи́ти на́нь рѹ́цѣ въ то́й ча́съ, и҆ ѹ҆боѧ́шасѧ наро́да: разѹмѣ́ша бо, ѩ҆́кѡ къ ни҄мъ при́тчѹ сїю̀ речѐ.

І, пасачы́ўшы за Ім, падасла́лі выве́днікаў, якія, прыня́ўшы вы́гляд праведных, злавíлі б Яго на слове, каб вы́даць Яго начальству і ўла́дзе правíцеля.

И҆ наблю́дше посла́ша ла́ѧтєли {навѣ́тникѡвъ}, притворѧ́ющихъ себѐ пра́ведники бы́ти: да и҆́мѹтъ є҆го̀ въ словесѝ, во є҆́же преда́ти є҆го̀ нача́лствѹ и҆ ѡ҆́бласти и҆ге́мѡновѣ.

І яны спыталі ў Яго, ка́жучы: Настаўнік! мы ведаем, што Ты правільна гаворыш і вучыш, і не глядзíш на абліччы, але па праўдзе шляху Божаму вучыш;

И҆ вопроси́ша є҆го̀, глаго́люще: ѹ҆чи́телю, вѣ́мы, ѩ҆́кѡ пра́вѡ глаго́леши и҆ ѹ҆чи́ши, и҆ не на лица҄ зри́ши, но вои́стиннѹ пѹтѝ бж҃їю ѹ҆чи́ши:

дазволена нам даваць пада́так ке́сару ці не?

досто́итъ ли на́мъ ке́сареви да́нь даѧ́ти, и҆лѝ нѝ;

Ён жа, зразуме́ўшы кава́рства іх, сказаў ім: што́ вы Мяне спакуша́еце?

Разѹмѣ́въ же и҆́хъ лѹка́вство, речѐ къ ни҄мъ: что́ мѧ и҆скѹша́ете;

пакажы́це Мне дына́рый: чыю выя́ву і на́дпіс ён ма́е? Яны сказалі ў адказ: ке́сара.

покажи́те мѝ ца́тѹ {дина́рїй}: чі́й и҆́мать ѡ҆́бразъ и҆ надписа́нїе; Ѿвѣща́вше же реко́ша: ке́саревъ.

Ён сказаў ім: вось і аддава́йце ке́сарава ке́сару, а Божае Богу.

Ѻ҆́нъ же речѐ и҆̀мъ: воздади́те ѹ҆̀бо, ѩ҆́же ке́сарєва, ке́сареви, и҆ ѩ҆̀же бж҃їѧ, бг҃ови.

І не змаглí яны злавíць Яго на слове перад народам, і, здзівíўшыся адказу Яго, замоўклі.

И҆ не мого́ша зазрѣ́ти глаго́ла є҆гѡ̀ пред̾ людьмѝ: и҆ диви́шасѧ ѡ҆ ѿвѣ́тѣ є҆гѡ̀, и҆ ѹ҆молча́ша.

Тады падышлí да Яго некато́рыя з садукеяў, якія кажуць, што няма ўваскрасе́ння, і спыталі Яго,

(За҄ 102.) Пристѹпи́ша же нѣ́цыи ѿ саддѹкє́й, глаго́лющїи воскр҇нїю не бы́ти, вопроша́хѹ є҆го̀,

ка́жучы: Настаўнік! Маісей напісаў нам: «калі ў каго памрэ брат, што меў жонку, і памрэ бяздзе́тным, то няхай брат яго во́зьме жонку і адро́дзіць се́мя брату свайму»;

глаго́люще: ѹ҆чи́телю, мѡѷсе́й написа̀ на́мъ: а҆́ще комѹ̀ бра́тъ ѹ҆́мретъ и҆мы́й женѹ̀, и҆ то́й безча́денъ ѹ҆́мретъ, да бра́тъ є҆гѡ̀ по́йметъ женѹ̀ и҆ возста́витъ сѣ́мѧ бра́тѹ своемѹ̀.

было сем братоў; і першы, узя́ўшы жонку, памёр бяздзе́тны;

Се́дмь ѹ҆̀бо бра́тїй бѣ̀: и҆ пе́рвый поѧ́тъ женѹ̀, ѹ҆́мре безча́денъ:

і ўзяў другі тую жонку, і ён памёр бяздзе́тны;

и҆ поѧ́тъ вторы́й женѹ̀, и҆ то́й ѹ҆́мре безча́денъ:

і трэці ўзяў яе, і так усе сямёра; і не пакінулі дзяцей, і паме́рлі,

и҆ тре́тїй поѧ́тъ ю҆̀: та́кожде же и҆ всѝ се́дмь: и҆ не ѡ҆ста́виша ча҄дъ, и҆ ѹ҆мро́ша:

пасля ж усіх паме́рла і жонка;

по́слѣжде же всѣ́хъ ѹ҆́мре и҆ жена̀:

дык вось, ва ўваскрасе́нні катораму з іх будзе яна жонкаю? бо сямёра мелі яе жонкаю.

въ воскр҇нїе ѹ҆̀бо, кото́рагѡ и҆́хъ бѹ́детъ жена̀; се́дмь бо и҆мѣ́ша ю҆̀ женѹ̀.

І сказаў ім Іісус у адказ: сыны́ веку гэтага жэ́няцца і выходзяць замуж,

И҆ ѿвѣща́въ речѐ и҆̀мъ ї҆и҃съ: сы́нове вѣ́ка сегѡ̀ же́нѧтсѧ и҆ посѧга́ютъ:

а спадо́бленыя дасягну́ць таго веку і ўваскрасе́ння з мёртвых не жэ́няцца і замуж не выходзяць;

а҆ сподо́бльшїисѧ вѣ́къ ѡ҆́нъ ѹ҆лѹчи́ти и҆ воскр҇нїе, є҆́же ѿ ме́ртвыхъ, ни же́нѧтсѧ, ни посѧга́ютъ:

і паме́рці ўжо не могуць, бо яны роўныя Ангелам і сыны́ Божыя яны, бу́дучы сына́мі ўваскрасе́ння.

ни ѹ҆мре́ти бо ктомѹ̀ мо́гѹтъ: ра́вни бо сѹ́ть а҆́гг҃лѡмъ, и҆ сы́нове сѹ́ть бж҃їи, воскр҇нїѧ сы́нове сѹ́ще.

А што мёртвыя ўваскрэ́снуць, і Маісей паказаў у апо́ведзе пра купіну́, называючы Госпада Богам Аўраа́ма і Богам Ісаа́ка, і Богам Іакава.

А҆ ѩ҆́кѡ востаю́тъ ме́ртвїи, и҆ мѡѷсе́й сказа̀ при кѹпинѣ̀, ѩ҆́коже глаго́летъ гд҇а бг҃а а҆враа́млѧ и҆ бг҃а ї҆саа́кова и҆ бг҃а ї҆а́кѡвлѧ.

Ён жа Бог не мёртвых, а жывы́х, бо ў Яго ўсе жывы́я.

Бг҃ъ же нѣ́сть ме́ртвыхъ, но живы́хъ: вси́ бо томѹ̀ жи́ви сѹ́ть.

У адказ некаторыя з кніжнікаў сказалі: Настаўнік! Ты добра сказаў.

Ѿвѣща́вше же нѣ́цый ѿ кни҄жникъ реко́ша: ѹ҆чи́телю, до́брѣ ре́клъ є҆сѝ.

І ўжо больш не асме́льваліся пыта́цца ў Яго ні пра што. Ён жа сказаў ім:

Ктомѹ́же не смѣ́ѧхѹ є҆го̀ вопроси́ти ничесѡ́же. Рече́ же къ ни҄мъ:

я́к гэта гаво́раць, што Хрыстос — сын Давідаў?

ка́кѡ глаго́лютъ хр҇та̀ сн҃а дв҃дова бы́ти;

А сам Давід гаво́рыць у кнізе псалмоў: «сказаў Гасподзь Госпаду майму: сядзі правару́ч Мяне,

Са́мъ бо дв҃дъ глаго́летъ въ кни́зѣ ѱало́мстѣй: речѐ гд҇ь гд҇еви моемѹ̀: сѣдѝ ѡ҆деснѹ́ю менє̀,

пакуль пакладу́ ворагаў Тваіх у падно́жжа ног Тваіх».

до́ндеже положѹ̀ врагѝ твоѧ҄ подно́жїе нога́ма твои́ма.

Дык вось, Давід Госпадам Яго называе, і як жа Ён сын яму?

Дв҃дъ ѹ҆̀бо гд҇а є҆го̀ нарица́етъ, и҆ ка́кѡ сн҃ъ є҆мѹ̀ є҆́сть;

І калі слу́хаў увесь народ, Ён сказаў вучням Сваім:

(За҄ 103.) Слы́шащымъ же всѣ҄мъ лю́демъ, речѐ ѹ҆чн҃кѡ́мъ свои҄мъ:

сцеражы́цеся кніжнікаў, якім падаба́ецца хадзіць у доўгіх убо́рах і якія лю́бяць віта́нні на плошчах і напе́радзе сядзе́ць у сінагогах, і ўзляжа́ць напе́радзе на гасцíнах,

внемли́те себѣ̀ ѿ кни҄жникъ, хотѧ́щихъ ходи́ти во ѻ҆де́ждахъ, и҆ лю́бѧщихъ цѣлова҄нїѧ на то́ржищихъ и҆ предсѣда҄нїѧ на со́нмищихъ, и҆ преждевозлежа҄нїѧ на ве́черѧхъ:

і якія праяда́юць дамы́ ўдоў і напаказ доўга моляцца; яны пры́муць бо́льшае асуджэ́нне.

и҆̀же снѣда́ютъ до́мы вдови́цъ, и҆ вино́ю дале́че мо́лѧтсѧ {и҆ лицемѣ́рнѡ на до́лзѣ мо́лѧтсѧ}: сі́и прїи́мѹтъ ли́шше ѡ҆сѹжде́нїе.

« 19 глава 21 глава »