Лукі 13 глава

Святое Евангелле паводле Лукі
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

І ў гэты самы час прыйшлі некато́рыя і паве́дамілі Яму пра Галіле́ян, кроў якіх Пілат змяша́ў з ахвя́рамі іх.

Прїидо́ша же нѣ́цыи въ то̀ вре́мѧ, повѣ́дающе є҆мѹ̀ ѡ҆ галїле́ехъ, и҆́хже кро́вь пїла́тъ смѣсѝ съ же́ртвами и҆́хъ.

І ў адказ Іісус сказаў ім: вы думаеце, што гэтыя Галіле́яне былí грэшныя больш за ўсіх Галіле́ян, калі яны так пацярпе́лі?

И҆ ѿвѣща́въ ї҆и҃съ речѐ и҆̀мъ: мните́ ли, ѩ҆́кѡ галїле́ане сі́и грѣ́шнѣйши па́че всѣ́хъ галїле́анъ бѧ́хѹ, ѩ҆́кѡ та́кѡ постра́даша;

Не, кажу вам; але калі не пака́ецеся, усе гэтакса́ма загíнеце.

Нѝ, гл҃ю ва́мъ: но а҆́ще не пока́етесѧ, всѝ та́кожде поги́бнете.

Або тыя васемнаццаць, на якіх упа́ла ве́жа Сілаа́мская і пабіла іх, думаеце, што яны былí вінава́тыя больш за ўсіх людзей, якія жывуць у Іерусаліме?

И҆лѝ ѻ҆́ни ѻ҆смьна́десѧте, на ни́хже падѐ сто́лпъ сїлѡа́мскїй и҆ побѝ и҆̀хъ, мни́те ли, ѩ҆́кѡ ті́и до́лжнѣйши бѧ́хѹ па́че всѣ́хъ живѹ́щихъ во ї҆ер҇ли́мѣ;

Не, кажу вам; але калі не пака́ецеся, усе гэтакса́ма загінеце.

Нѝ, гл҃ю ва́мъ: но а҆́ще не пока́етесѧ, всѝ та́кожде поги́бнете.

І казаў такую прытчу: нехта меў у вінагра́дніку сваім паса́джаную смако́ўніцу; і прыйшоў шукаць плоду на ёй, і не знайшоў;

Гл҃аше же сїю̀ при́тчѹ: смоко́вницѹ и҆мѧ́ше нѣ́кїй въ вїногра́дѣ свое́мъ всажденѹ̀: и҆ прїи́де и҆щѧ̀ плода̀ на не́й, и҆ не ѡ҆брѣ́те:

і сказаў вінагра́дару: вось ужо трэці год я прыхо́джу шукаць пло́ду на гэтай смако́ўніцы і не знахо́джу; ссячы́ яе, нашто яна і зямлю́ марну́е?

рече́ же къ вїнаре́ви: сѐ тре́тїе лѣ́то, ѿне́лиже прихождѹ̀ и҆щѧ̀ плода̀ на смоко́вницѣ се́й, и҆ не ѡ҆брѣта́ю: посѣцы̀ ю҆̀ (ѹ҆̀бо), вскѹ́ю и҆ зе́млю ѹ҆пражнѧ́етъ;

Але той сказаў яму ў адказ: гаспадар! пакінь яе і на гэты год, пакуль я абкапа́ю яе і абкладу́ гноем,

Ѻ҆́нъ же ѿвѣща́въ речѐ є҆мѹ̀: го́споди, ѡ҆ста́ви ю҆̀ и҆ сѐ лѣ́то, до́ндеже ѡ҆копа́ю ѡ҆́крестъ є҆ѧ̀ и҆ ѡ҆сы́плю гно́емъ:

і можа, яна дасць плод; калі ж не, то нале́та ссячэ́ш яе.

и҆ а҆́ще ѹ҆́бѡ сотвори́тъ пло́дъ: а҆́ще ли же нѝ, во грѧдѹ́щее посѣче́ши ю҆̀.

І вучыў Ён у адной з сінагог у суботу;

(За҄ 71.) Бѧ́ше же ѹ҆чѧ̀ на є҆ди́номъ ѿ со́нмищъ въ сѹббѡ́тѹ:

і вось, была́ там жанчына, што васемнаццаць гадоў ме́ла духа не́мачы; і была́ яна ску́рчаная і не магла вы́прастацца зусім.

и҆ сѐ жена̀ бѣ̀ и҆мѹ́щи дѹ́хъ недѹ́женъ лѣ́тъ ѻ҆смьна́десѧть, и҆ бѣ̀ слѧ́ка и҆ не могѹ́щи восклони́тисѧ ѿню́дъ.

Уба́чыўшы яе, Іісус падазва́ў і сказаў ёй: жанчына! ты вы́звалена ад не́мачы тваёй.

Ви́дѣвъ же ю҆̀ ї҆и҃съ, пригласѝ и҆ речѐ є҆́й: же́но, ѿпѹщена̀ є҆сѝ ѿ недѹ́га твоегѡ̀.

І ўскла́ў на яе ру́кі; і адразу яна вы́прасталася, і сла́віла Бога.

И҆ возложѝ на ню̀ рѹ́цѣ: и҆ а҆́бїе простре́сѧ, и҆ сла́влѧше бг҃а.

А старэйшына сінагогі, абу́рыўшыся, што Іісус ацалíў у суботу, сказаў на гэта народу: ёсць шэсць дзён, у якія нале́жыць працаваць; у тыя і прыходзьце ацаля́цца, а не ў дзень суботні.

Ѿвѣща́въ же старѣ́йшина собо́рѹ, негодѹ́ѧ, занѐ въ сѹббѡ́тѹ и҆сцѣлѝ (ю҆̀) ї҆и҃съ, глаго́лаше наро́дѹ: ше́сть дні́й є҆́сть, въ нѧ́же досто́итъ дѣ́лати: въ ты҄ѧ ѹ҆̀бо приходѧ́ще цѣли́тесѧ, а҆ не въ де́нь сѹббѡ́тный.

Гасподзь жа сказаў яму ў адказ: крываду́шнік! ці ж не адвя́звае кожны з вас у суботу свайго вала́ або асла́ ад я́сляў і не вядзе паíць?

Ѿвѣща́ (же) ѹ҆̀бо є҆мѹ̀ гд҇ь и҆ речѐ: лицемѣ́ре, ко́ждо ва́съ въ сѹббѡ́тѹ не ѿрѣша́етъ ли своего̀ вола̀ и҆лѝ ѻ҆сла̀ ѿ ѩ҆́слїй, и҆ ве́дъ напаѧ́етъ,

А гэтую дачку́ Аўраамаву, якую вось ужо васемнаццаць гадоў як звяза́ў сатана, ці не трэба было́ вы́зваліць ад пу́таў гэтых у дзень суботні?

сїю́ же дще́рь а҆враа́млю сѹ́щѹ, ю҆́же свѧза̀ сатана̀ сѐ ѻ҆смоена́десѧте лѣ́то, не досто́ѧше ли разрѣши́тисѧ є҆́й ѿ ю҆́зы сеѧ̀ въ де́нь сѹббѡ́тный;

І калі гаварыў ён гэта, засаромеліся ўсе працíўнікі Яго, і ўвесь народ радаваўся усім сла́ўным учы́нкам Яго.

И҆ сїѧ҄ є҆мѹ̀ глаго́лющѹ, стыдѧ́хѹсѧ всѝ противлѧ́ющїисѧ є҆мѹ̀: и҆ всѝ лю́дїе ра́довахѹсѧ ѡ҆ всѣ́хъ сла́вныхъ быва́ющихъ ѿ негѡ̀.

Ён жа казаў: да чаго падо́бна Царства Божае, і з чым параўна́ю яго?

(За҄ 72.) Гл҃аше же: комѹ̀ подо́бно є҆́сть цр҇твїе бж҃їе; и҆ комѹ̀ ѹ҆подо́блю є҆̀;

яно падо́бна да зярня́ці гарчы́чнага, якое чалавек, узяўшы, пасадзíў у са́дзе сваім; і яно вы́расла, і стала вялікім дрэвам, і птушкі нябесныя сялíліся ў го́ллі яго.

Подо́бно є҆́сть зе́рнѹ горѹ́шнѹ, є҆́же прїе́мъ человѣ́къ вве́рже въ вертогра́дъ сво́й: и҆ возрастѐ, и҆ бы́сть дре́во ве́лїе, и҆ пти҄цы небє́сныѧ всели́шасѧ въ вѣ́твїе є҆гѡ̀.

Яшчэ сказаў: з чым параўна́ю Царства Божае?

Па́ки речѐ: комѹ̀ ѹ҆подо́блю цр҇твїе бж҃їе;

яно падо́бна да заква́скі, якую жанчына, узя́ўшы, пакла́ла ў тры ме́ры мукí, пакуль не ўкíсла ўсё.

подо́бно є҆́сть ква́сѹ, є҆го́же прїе́мши жена̀, скры̀ въ са́тѣхъ трїе́хъ мѹкѝ, до́ндеже вски́се всѐ.

І прахо́дзіў Ён па гарадах і вёсках, навуча́ючы і трыма́ючы шлях у Іерусалім.

И҆ прохожда́ше сквозѣ̀ гра́ды и҆ вє́си, ѹ҆чѧ̀ и҆ ше́ствїе творѧ̀ во ї҆ер҇ли́мъ.

І сказаў Яму нехта: Госпадзі, ці ма́ла ёсць тых, якія спаса́юцца? Ён жа сказаў ім:

Рече́ же нѣ́кїй є҆мѹ̀: гд҇и, а҆́ще ма́лѡ є҆́сть спаса́ющихсѧ; Ѻ҆́нъ же речѐ къ ни҄мъ:

намага́йцеся ўвайсцí праз ву́зкія вароты; бо многія, кажу вам, будуць імкну́цца ўвайсцí, і не змогуць.

подвиза́йтесѧ вни́ти сквозѣ̀ тѣ҄снаѧ врата̀: ѩ҆́кѡ мно́зи, глаго́лю ва́мъ, взы́щѹтъ вни́ти, и҆ не возмо́гѹтъ.

Калі ўста́не гаспадар до́ма і зачы́ніць дзверы, то вы, сто́ячы знадво́рку, пачняце́ сту́каць у дзверы і казаць: Госпадзі! Госпадзі! адчыні нам! І ў адказ Ён скажа вам: не ведаю вас, адкуль вы.

Ѿне́лѣже воста́нетъ до́мѹ влады́ка, и҆ затвори́тъ двє́ри, и҆ на́чнете внѣ̀ стоѧ́ти и҆ ѹ҆дарѧ́ти въ двє́ри, глаго́люще: гд҇и, гд҇и, ѿве́рзи на́мъ. И҆ ѿвѣща́въ рече́тъ ва́мъ: не вѣ́мъ ва́съ, ѿкѹ́дѹ є҆стѐ.

Тады пачняце́ каза́ць: мы елі перад Табою і пілí, і на вуліцах нашых вучыў Ты.

Тогда̀ на́чнете глаго́лати: ѩ҆до́хомъ пред̾ тобо́ю и҆ пи́хомъ, и҆ на распѹ́тїихъ на́шихъ ѹ҆чи́лъ є҆сѝ.

А Ён скажа: кажу вам: не ведаю вас, адкуль вы; адыдзíце ад Мяне ўсе, хто чы́ніць няпраўду.

И҆ рече́тъ: глаго́лю ва́мъ, не вѣ́мъ ва́съ, ѿкѹ́дѹ є҆стѐ: ѿстѹпи́те ѿ менє̀, всѝ дѣ́лателїе непра́вды.

Там будзе плач і скры́гат зубоў, калі ўбачыце Аўраа́ма, і Ісаа́ка, і Іа́кава, і ўсіх прарокаў у Царстве Божым, а сябе вы́гнанымі вон.

Тѹ̀ бѹ́детъ пла́чь и҆ скре́жетъ зѹбѡ́мъ, є҆гда̀ ѹ҆́зрите а҆враа́ма и҆ ї҆саа́ка и҆ ї҆а́кѡва и҆ всѧ҄ про҇ро́ки во цр҇твїи бж҃їи, ва́съ же и҆згони́мыхъ во́нъ.

І пры́йдуць з усхо́ду і за́хаду, і з по́ўначы і по́ўдня, і ўзля́гуць у Царстве Божым.

И҆ прїи́дѹтъ ѿ востѡ́къ и҆ за́падъ и҆ сѣ́вера и҆ ю҆́га, и҆ возлѧ́гѹтъ въ цр҇твїи бж҃їи.

І вось, ёсць апошнія, якія будуць першымі, і ёсць першыя, якія будуць апошнімі.

И҆ сѐ сѹ́ть послѣ́днїи, и҆́же бѹ́дѹтъ пе́рви, и҆ сѹ́ть пе́рвїи, и҆̀же бѹ́дѹтъ послѣ́дни.

У той дзень падышлí некато́рыя з фарысеяў і казалі Яму: вы́йдзі і ідзі адсюль, бо Ірад хоча Цябе забіць.

(За҄ 73.) Въ то́й де́нь пристѹпи́ша нѣ́цый ѿ фарїсє́й, глаго́люще є҆мѹ̀: и҆зы́ди и҆ и҆дѝ ѿсю́дѹ, ѩ҆́кѡ и҆́рѡдъ хо́щетъ тѧ̀ ѹ҆би́ти.

І сказаў ім: ідзіце, скажы́це гэтаму лíсу: вось, Я выганяю дэманаў і ацале́нні твару́ сёння і заўтра, а на трэці дзень ско́нчу;

И҆ речѐ и҆̀мъ: ше́дше рцы́те ли́сѹ томѹ̀: сѐ и҆згоню̀ бѣ́сы и҆ и҆сцѣлє́нїѧ творю̀ дне́сь и҆ ѹ҆́трѣ, и҆ въ тре́тїй сконча́юсѧ.

аднак нале́жыць Мне сёння і заўтра, і ў насту́пны дзень хадзíць, бо не можа ста́цца, каб прарок загíнуў па-за Іерусалімам.

Ѻ҆ба́че подоба́етъ мѝ дне́сь и҆ ѹ҆́трѣ и҆ въ бли́жнїй и҆тѝ: ѩ҆́кѡ невозмо́жно є҆́сть про҇ро́кѹ поги́бнѹти кромѣ̀ ї҆ер҇ли́ма.

Іерусаліме, Іерусаліме, які забіва́еш прарокаў і каме́ннем пабіва́еш пасла́ных да цябе! колькі разоў хацеў Я сабраць дзяцей тваіх, як птушка птушанят сваіх пад кры́лы, і вы не захаце́лі!

Ї҆ер҇ли́ме, ї҆ер҇ли́ме, и҆зби́вый про҇ро́ки и҆ ка́менїемъ побива́ѧ пѡ́сланныѧ къ тебѣ̀, колькра́ты восхотѣ́хъ собра́ти ча҄да твоѧ҄, ѩ҆́коже коко́шъ гнѣздо̀ своѐ под̾ крилѣ҄, и҆ не восхотѣ́сте;

Вось, пакіда́ецца вам дом ваш пусты́. І кажу вам: не ўбачыце Мяне, пакуль не пры́йдзе час, калі скажаце: «благаславёны, Хто прыхо́дзіць у імя́ Гасподняе!»

Сѐ ѡ҆ставлѧ́етсѧ ва́мъ до́мъ ва́шъ пѹ́стъ. Глаго́лю же ва́мъ, ѩ҆́кѡ не и҆́мате менѐ ви́дѣти, до́ндеже прїи́детъ, є҆гда̀ рече́те: блг҇ве́нъ грѧды́й во и҆́мѧ гд҇не.

« 12 глава 14 глава »