Лукі 15 глава

Святое Евангелле паводле Лукі
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Набліжа́ліся да Яго ўсе мы́тнікі і грэшнікі, каб слу́хаць Яго.

Бѧ́хѹ же приближа́ющесѧ къ немѹ̀ всѝ мы́тарїе и҆ грѣ҄шницы, послѹ́шати є҆гѡ̀.

І нарака́лі фарысеі і кніжнікі, ка́жучы: Ён прыма́е грэшнікаў і есць з імі.

И҆ ропта́хѹ фарїсе́є и҆ кни́жницы, глаго́люще, ѩ҆́кѡ се́й грѣ́шники прїе́млетъ и҆ съ ни́ми ѩ҆́стъ.

А Ён сказаў ім такую прытчу, гаворачы:

Рече́ же къ ни҄мъ при́тчѹ сїю̀, глаго́лѧ:

хто з вас, ма́ючы сто авечак і згубíўшы адну з іх, не пакіда́е дзевяно́ста дзевяцí ў пусты́ні і не ідзе па тую, што згубíлася, пакуль не зно́йдзе яе?

кі́й человѣ́къ ѿ ва́съ и҆мы́й сто̀ ѻ҆ве́цъ, и҆ погѹ́бль є҆ди́нѹ ѿ ни́хъ, не ѡ҆ста́витъ ли девѧти́десѧти и҆ девѧтѝ въ пѹсты́ни, и҆ и҆́детъ в̾слѣ́дъ поги́бшїѧ, до́ндеже ѡ҆брѧ́щетъ ю҆̀;

І, знайшо́ўшы, усклада́е на пле́чы свае, ра́дуючыся;

И҆ ѡ҆брѣ́тъ возлага́етъ на ра҄мѣ своѝ ра́дѹѧсѧ:

і, прыйшо́ўшы дадому, скліка́е сябро́ў і суседзяў, ка́жучы ім: пара́дуйцеся са мною, бо я знайшоў сваю згу́бленую авечку.

и҆ прише́дъ въ до́мъ, созыва́етъ дрѹ́ги и҆ сосѣ́ды, глаго́лѧ и҆̀мъ: ра́дѹйтесѧ со мно́ю, ѩ҆́кѡ ѡ҆брѣто́хъ ѻ҆вцѹ̀ мою̀ поги́бшѹю.

Кажу вам, што гэтак бо́льшая радасць будзе на небе за аднаго грэшніка, які ка́ецца, чым за дзевяноста дзевяць пра́веднікаў, якія не ма́юць патрэ́бы ў пакая́нні.

Гл҃ю ва́мъ, ѩ҆́кѡ та́кѡ ра́дость бѹ́детъ на нб҃сѝ ѡ҆ є҆ди́номъ грѣ́шницѣ ка́ющемсѧ, не́жели ѡ҆ девѧти́десѧтихъ и҆ девѧтѝ пра́вєдникъ, и҆̀же не тре́бѹютъ покаѧ́нїѧ.

Альбо якая жанчына, ма́ючы дзесяць дра́хмаў, калі згу́біць адну дра́хму, не запа́львае свяцíльнік і не мяце́ ха́ту, і не шука́е стара́нна, пакуль не зно́йдзе?

И҆лѝ ка́ѧ жена̀ и҆мѹ́щи де́сѧть дра́хмъ, а҆́ще погѹби́тъ дра́хмѹ є҆ди́нѹ, не вжига́етъ ли свѣти́лника, и҆ помете́тъ хра́минѹ, и҆ и҆́щетъ прилѣ́жнѡ, до́ндеже ѡ҆брѧ́щетъ;

І, знайшо́ўшы, скліка́е сябро́вак і сусе́дак, ка́жучы: пара́дуйцеся са мною, бо я знайшла згу́бленую дра́хму.

И҆ ѡ҆брѣ́тши созыва́етъ дрѹги҄ни и҆ сосѣ́ды, глаго́лющи: ра́дѹйтесѧ со мно́ю, ѩ҆́кѡ ѡ҆брѣто́хъ дра́хмѹ поги́бшѹю.

Так, кажу вам, бывае радасць у Ангелаў Божых і за аднаго грэшніка, які ка́ецца.

Та́кѡ, глаго́лю ва́мъ, ра́дость быва́етъ пред̾ а҆́гг҃лы бж҃їими ѡ҆ є҆ди́номъ грѣ́шницѣ ка́ющемсѧ.

І Ён сказаў: у аднаго чалавека было́ два сыны́;

(За҄ 79.) Рече́ же: человѣ́къ нѣ́кїй и҆мѣ̀ два̀ сы҄на:

і сказаў мало́дшы з іх бацьку: бацька, дай мне нале́жную частку маёмасці. І той падзялíў ім маёмасць.

и҆ речѐ ю҆нѣ́йшїй є҆ю̀ {ѿ ни́хъ} ѻ҆тцѹ̀: ѻ҆́тче, да́ждь мѝ досто́йнѹю ча́сть и҆мѣ́нїѧ. И҆ раздѣлѝ и҆́ма и҆мѣ́нїе.

І праз некалькі дзён, сабра́ўшы ўсё, малодшы сын адышоў у далёкую краíну і там растра́ціў маёмасць сваю, жывучы́ распу́сна.

И҆ не по мно́зѣхъ дне́хъ собра́въ всѐ мні́й сы́нъ, ѿи́де на странѹ̀ дале́че, и҆ тѹ̀ расточѝ и҆мѣ́нїе своѐ, живы́й блѹ́днѡ.

Калі ж ён патра́ціў усё, настаў голад вялікі ў той краíне, і ён пачаў цярпе́ць няста́чу;

И҆зжи́вшѹ же є҆мѹ̀ всѐ, бы́сть гла́дъ крѣ́покъ на странѣ̀ то́й, и҆ то́й нача́тъ лиша́тисѧ.

і, пайшоўшы, прыста́ў да аднаго з жыхароў той краíны, а той паслаў яго на свае палí па́свіць свіне́й;

И҆ ше́дъ прилѣпи́сѧ є҆ди́номѹ ѿ жи́тєль тоѧ̀ страны̀: и҆ посла̀ є҆го̀ на се́ла своѧ҄ пастѝ свинїѧ҄.

і ён жада́ў напоўніць жывот свой ражка́мі , якія елі свíнні, але ніхто не даваў яму.

И҆ жела́ше насы́тити чре́во своѐ ѿ рожє́цъ, ѩ҆̀же ѩ҆дѧ́хѹ свинїѧ҄: и҆ никто́же даѧ́ше є҆мѹ̀.

І, прыйшо́ўшы да розуму, сказаў: колькі на́ймітаў у ба́цькі майго ма́юць хле́ба ўдо́сталь, а я з голаду гíну;

Въ себе́ же прише́дъ, речѐ: коли́кѡ нае́мникѡмъ ѻ҆тца̀ моегѡ̀ и҆збыва́ютъ хлѣ́бы, а҆́зъ же гла́домъ ги́блю;

устану, пайду да ба́цькі майго і скажу яму: бацька, я саграшы́ў су́праць неба і перад табою,

Воста́въ и҆дѹ̀ ко ѻ҆тцѹ̀ моемѹ̀, и҆ рекѹ̀ є҆мѹ̀: ѻ҆́тче, согрѣши́хъ на нб҃о и҆ пред̾ тобо́ю,

і ўжо не ва́рты называ́цца сы́нам тваім; прымí мяне як аднаго з на́ймітаў тваіх.

и҆ ѹ҆жѐ нѣ́смь досто́инъ нарещи́сѧ сы́нъ тво́й; сотвори́ мѧ ѩ҆́кѡ є҆ди́наго ѿ нає́мникъ твои́хъ.

І, устаўшы, пайшоў да ба́цькі свайго. І калі ён яшчэ быў далёка, убачыў яго бацька ягоны і зжа́ліўся; і, пабе́гшы, кінуўся на шы́ю яму і пацалава́ў яго.

И҆ воста́въ и҆́де ко ѻ҆тцѹ̀ своемѹ̀. Є҆ще́ же є҆мѹ̀ дале́че сѹ́щѹ, ѹ҆зрѣ̀ є҆го̀ ѻ҆те́цъ є҆гѡ̀, и҆ ми́лъ є҆мѹ̀ бы́сть, и҆ те́къ нападѐ на вы́ю є҆гѡ̀, и҆ ѡ҆блобыза̀ є҆го̀.

Сын жа сказаў яму: бацька, я саграшы́ў су́праць неба і перад табою і ўжо не ва́рты называцца сы́нам тваім.

Рече́ же є҆мѹ̀ сы́нъ: ѻ҆́тче, согрѣши́хъ на нб҃о и҆ пред̾ тобо́ю, и҆ ѹ҆жѐ нѣ́смь досто́инъ нарещи́сѧ сы́нъ тво́й.

А бацька сказаў рабам сваім: прынясíце найлепшае адзе́нне і апранíце яго, і дайце пе́рсцень на руку́ яго і абу́так на но́гі;

Рече́ же ѻ҆те́цъ къ рабѡ́мъ свои҄мъ: и҆знеси́те ѻ҆де́ждѹ пе́рвѹю и҆ ѡ҆блецы́те є҆го̀, и҆ дади́те пе́рстень на рѹ́кѹ є҆гѡ̀ и҆ сапогѝ на но́зѣ:

і прывядзíце ўко́рмленае цяля́ і зарэ́жце, будзем есці і весяліцца,

и҆ приве́дше теле́цъ ѹ҆пита́нный заколи́те, и҆ ѩ҆́дше весели́мсѧ:

бо сын мой гэты быў мёртвы і ажы́ў, прапада́ў і знайшоўся. І пачалí весяліцца.

ѩ҆́кѡ сы́нъ мо́й се́й ме́ртвъ бѣ̀, и҆ ѡ҆живѐ: и҆ и҆зги́блъ бѣ̀, и҆ ѡ҆брѣ́тесѧ. И҆ нача́ша весели́тисѧ.

А яго старэйшы сын быў на полі; і калі, вярта́ючыся, наблíзіўся да дому, пачуў му́зыку і танцы,

Бѣ́ же сы́нъ є҆гѡ̀ ста́рѣй на селѣ̀: и҆ ѩ҆́кѡ грѧды́й прибли́жисѧ къ до́мѹ, слы́ша пѣ́нїе и҆ ли́ки:

і, паклíкаўшы аднаго са слуг, пытаўся: што гэта такое?

и҆ призва́въ є҆ди́наго ѿ ѻ҆́трѡкъ, вопроша́ше: что̀ (ѹ҆̀бо) сїѧ҄ сѹ́ть;

Той жа сказаў яму: брат твой прыйшоў, і твой бацька зарэ́заў уко́рмленае цяля́, бо здаровым яго спатка́ў.

Ѻ҆́нъ же речѐ є҆мѹ̀, ѩ҆́кѡ бра́тъ тво́й прїи́де: и҆ закла̀ ѻ҆те́цъ тво́й телца̀ ѹ҆пита́нна, ѩ҆́кѡ здра́ва є҆го̀ прїѧ́тъ.

І ён разгневаўся і не хацеў увайсцí. Бацька ж яго вы́йшаў і прасіў яго.

Разгнѣ́васѧ же, и҆ не хотѧ́ше вни́ти. Ѻ҆те́цъ же є҆гѡ̀ и҆зше́дъ молѧ́ше є҆го̀.

А ён сказаў бацьку ў адказ: вось, я столькі гадоў служу́ табе і ніколі загаду твайго не пераступíў, а ты мне ніколі не даў казляня́ці, каб я з сябра́мі сваімі павесялíўся;

Ѻ҆́нъ же ѿвѣща́въ речѐ ѻ҆тцѹ̀: сѐ толи́кѡ лѣ́тъ рабо́таю тебѣ̀, и҆ николи́же за́пѡвѣди твоѧ҄ престѹпи́хъ, и҆ мнѣ̀ николи́же да́лъ є҆сѝ козлѧ́те, да со дрѹ҄ги свои́ми возвесели́лсѧ бы́хъ:

а калі прыйшоў гэты сын твой, што прае́ў тваю маёмасць з блуднíцамі, ты закалоў яму ўко́рмленае цяля́.

є҆гда́ же сы́нъ тво́й се́й, и҆з̾ѧды́й твоѐ и҆мѣ́нїе съ любодѣ́йцами, прїи́де, закла́лъ є҆сѝ є҆мѹ̀ телца̀ пито́маго.

Ён жа сказаў яму: дзіця́, ты заўсёды са мною, і ўсё маё — гэта тваё;

Ѻ҆́нъ же речѐ є҆мѹ̀: ча́до, ты̀ всегда̀ со мно́ю є҆сѝ и҆ всѧ҄ моѧ҄ твоѧ҄ сѹ́ть:

а ўзвесялíцца і ўзра́давацца трэ́ба было́, што гэты брат твой мёртвы быў і ажы́ў, прапада́ў і знайшо́ўся.

возвесели́тижесѧ и҆ возра́довати подоба́ше, ѩ҆́кѡ бра́тъ тво́й се́й ме́ртвъ бѣ̀, и҆ ѡ҆живѐ: и҆ и҆зги́блъ бѣ̀, и҆ ѡ҆брѣ́тесѧ.

« 14 глава 16 глава »