Лукі 18 глава

Святое Евангелле паводле Лукі
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Сказаў жа Ён ім і прытчу пра тое, што трэба заўсёды маліцца і не па́даць духам,

Гл҃аше же и҆ при́тчѹ къ ни҄мъ, ка́кѡ подоба́етъ всегда̀ моли́тисѧ и҆ не стѹжа́ти (сѝ),

ка́жучы: у адным горадзе быў нейкі суддзя́, які Бога не баяўся і людзей не саро́меўся.

гл҃ѧ: (За҄ 88.) сѹдїѧ̀ бѣ̀ нѣ́кїй въ нѣ́коемъ гра́дѣ, бг҃а не боѧ́сѧ и҆ человѣ҄къ не срамлѧ́ѧсѧ.

І была́ ў тым горадзе адна ўдава́; і яна прыхо́дзіла да яго і казала: абаранí мяне ад працíўніка майго.

Вдова́ же нѣ́каѧ бѣ̀ во гра́дѣ то́мъ: и҆ прихожда́ше къ немѹ̀, глаго́лющи: ѿмстѝ менє̀ ѿ сопе́рника моегѡ̀.

А ён доўга не хацеў. Потым жа сказаў сам сабе: хоць я і Бога не баюся, і людзей не саро́меюся,

И҆ не хотѧ́ше на до́лзѣ вре́мени. Послѣди́ же речѐ въ себѣ̀: а҆́ще и҆ бг҃а не бою́сѧ, и҆ человѣ҄къ не срамлѧ́юсѧ:

але паколькі ро́біць мне кло́пат гэтая ўдава́, абараню́ яе, каб яна не прыхо́дзіла бяско́нца і не дакуча́ла мне.

но занѐ твори́тъ мѝ трѹды̀ вдови́ца сїѧ̀, ѿмщѹ̀ є҆ѧ̀: да не до конца̀ приходѧ́щи застои́тъ {трѹди́тъ} менѐ.

І сказаў Гасподзь: чуеце, што гаво́рыць суддзя́ няпра́ведны?

Рече́ же гд҇ь: слы́шите, что̀ сѹдїѧ̀ непра́вды глаго́летъ;

А хіба́ Бог не ста́не на абарону абра́ннікаў Сваіх, якія клíчуць Яго дзень і ноч, і будзе мару́дзіць у дачыне́нні да іх?

Бг҃ъ же не и҆́мать ли сотвори́ти ѿмще́нїе и҆збра́нныхъ свои́хъ, вопїю́щихъ къ немѹ̀ де́нь и҆ но́щь, и҆ долготерпѧ̀ ѡ҆ ни́хъ;

Кажу вам, што Ён хутка ста́не на абаро́ну іх. Аднак, Сын Чалавечы, прыйшо́ўшы, ці зно́йдзе веру на зямлі?

гл҃ю ва́мъ, ѩ҆́кѡ сотвори́тъ ѿмще́нїе и҆́хъ вско́рѣ. Ѻ҆ба́че сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй прише́дъ ѹ҆́бѡ ѡ҆брѧ́щетъ ли (сѝ) вѣ́рѹ на землѝ;

Сказаў жа і да некато́рых, што былí ўпэ́ўнены ў сабе, бы́ццам яны пра́веднікі, а іншых прыніжа́лі, такую прытчу:

Рече́ же и҆ ко дрѹги҄мъ ѹ҆пова́ющымъ собо́ю, ѩ҆́кѡ сѹ́ть пра́вєдницы, и҆ ѹ҆ничижа́ющымъ про́чихъ, при́тчѹ сїю̀:

два чалавекі ўвайшлі ў храм памалíцца: адзін фарысей, а другі мы́тнік.

(За҄ 89.) человѣ҄ка два̀ внидо́ста въ це́рковь помоли́тисѧ: є҆ди́нъ фарїсе́й, а҆ дрѹгі́й мыта́рь.

Фарысей, стаўшы, маліўся сам у сабе так: Божа! дзякую Табе, што я не такі, як іншыя людзі — рабаўнікí, няпра́ведныя, распу́снікі, або як гэты мы́тнік:

Фарїсе́й же ста́въ, си́це въ себѣ̀ молѧ́шесѧ: бж҃е, хвалѹ̀ тебѣ̀ воздаю̀, ѩ҆́кѡ нѣ́смь ѩ҆́коже про́чїи человѣ́цы, хи́щницы, непра́вєдницы, прелюбодѣ́є, и҆лѝ ѩ҆́коже се́й мыта́рь:

пашчу́ два разы на тыдзень, даю́ дзесяцíну з усяго, што набыва́ю.

пощѹ́сѧ двакра́ты въ сѹббѡ́тѹ, десѧти́нѹ даю̀ всегѡ̀ є҆ли́кѡ притѧжѹ̀.

Мы́тнік жа, сто́ячы во́ддаль, не смеў і вачэй узня́ць да неба, а біў сябе ў грудзі, ка́жучы: Божа! будзь мíласцівы да мяне, грэшнага.

Мыта́рь же и҆здале́ча стоѧ̀, не хотѧ́ше ни ѻ҆́чїю возвестѝ на не́бо: но бїѧ́ше пє́рси своѧ҄, глаго́лѧ: бж҃е, ми́лостивъ бѹ́ди мнѣ̀ грѣ́шникѹ.

Кажу вам, што гэты пайшоў у дом свой больш апраўда́ны, чым той: бо кожны, хто ўзвыша́е сябе, будзе прынíжаны, а хто прыніжа́е сябе, будзе ўзвы́шаны.

Глаго́лю ва́мъ, ѩ҆́кѡ сни́де се́й ѡ҆правда́нъ въ до́мъ сво́й па́че ѻ҆́нагѡ: ѩ҆́кѡ всѧ́къ возносѧ́йсѧ смири́тсѧ, смирѧ́ѧй же себѐ вознесе́тсѧ.

Прыно́сілі да Яго і малы́х дзяцей, каб Ён дакрану́ўся да іх; убачыўшы гэта, вучні забараня́лі ім.

(За҄ 90.) Приноша́хѹ же къ немѹ̀ и҆ младе́нцы, да и҆́хъ ко́снетсѧ: ви́дѣвше же ѹ҆чн҃цы̀ запрети́ша и҆̀мъ.

Іісус жа, паклікаўшы іх, сказаў: пусцíце дзяцей прыхо́дзіць да Мяне і не перашкаджа́йце ім, бо такім нале́жыць Царства Божае;

Ї҆и҃съ же призва́въ и҆̀хъ, глаго́ла: ѡ҆ста́вите дѣте́й приходи́ти ко мнѣ̀ и҆ не брани́те и҆̀мъ: таковы́хъ бо є҆́сть цр҇твїе бж҃їе.

праўду кажу вам: хто не пры́ме Царства Божага, як дзіця́, той не ўвойдзе ў яго.

А҆ми́нь бо глаго́лю ва́мъ: и҆́же а҆́ще не прїи́метъ цр҇твїѧ бж҃їѧ ѩ҆́кѡ ѻ҆троча̀, не и҆́мать вни́ти въ нѐ.

І спытаўся ў Яго нейкі начальнік, ка́жучы: Настаўнік Добры! што мне рабіць, каб унасле́даваць жыццё вечнае?

(За҄ 91.) И҆ вопросѝ є҆го̀ нѣ́кїй кнѧ́зь, глаго́лѧ: ѹ҆чт҃лю бл҃гі́й, что̀ сотвори́въ, живо́тъ вѣ́чный наслѣ́дствѹю;

Сказаў жа яму Іісус: чаму ты называеш Мяне добрым? ніхто не добры, толькі адзін Бог;

Рече́ же є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: что́ мѧ глаго́леши бл҃га, никто́же бл҃гъ, то́кмѡ є҆ди́нъ бг҃ъ.

ведаеш за́паведзі: «не пралюбадзе́йнічай, не забіва́й, не крадзь, не све́дчы лжы́ва, шануй бацьку твайго і маці тваю».

За́пѡвѣди вѣ́си: не прелю́бы творѝ: не ѹ҆бі́й: не ѹ҆крадѝ: не лжесвидѣ́телствѹй: чтѝ ѻ҆тца̀ твоего̀ и҆ ма́терь твою̀.

Ён жа сказаў: усё гэта захава́ў я з юна́цтва майго.

Ѻ҆́нъ же речѐ: всѧ҄ сїѧ҄ сохрани́хъ ѿ ю҆́ности моеѧ̀.

Пачуўшы гэта, Іісус сказаў яму: яшчэ аднаго табе не хапа́е: усё, што маеш, прада́й і разда́й убогім, і будзеш мець скарб на небе, і прыходзь, і ідзі за Мною.

Слы́шавъ же сїѧ҄, ї҆и҃съ речѐ є҆мѹ̀: є҆щѐ є҆ди́нагѡ не доконча́лъ є҆сѝ: всѧ҄, є҆ли́ка и҆́маши, прода́ждь, и҆ разда́й ни́щымъ: и҆ и҆мѣ́ти и҆́маши сокро́вище на нб҃сѝ: и҆ грѧдѝ вослѣ́дъ менє̀.

Ён жа, пачуўшы гэта, моцна засмуцíўся, таму што быў вельмі багаты.

Ѻ҆́нъ же слы́шавъ сїѐ, приско́рбенъ бы́сть: бѣ́ бо бога́тъ ѕѣлѡ̀.

Убачыўшы, што той моцна засмуцíўся, Іісус сказаў: як цяжка тым, хто ма́е багацце, увайсцí ў Царства Божае!

Ви́дѣвъ же є҆го̀ ї҆и҃съ приско́рбна бы́вша, речѐ: ка́кѡ не ѹ҆до́бь и҆мѹ́щїи бога́тство въ цр҇твїе бж҃їе вни́дѹтъ:

Бо лягчэ́й вярблюду прайсцí праз іго́льнае ву́шка, чым багатаму ўвайсцí ў Царства Божае.

ѹ҆до́бѣе бо є҆́сть велбѹ́дѹ сквозѣ̀ и҆глинѣ҄ ѹ҆́шы проитѝ, не́же бога́тѹ въ цр҇твїе бж҃їе вни́ти.

І сказалі тыя, што чулі: хто ж тады можа спасцíся?

Рѣ́ша же слы́шавшїи: то̀ кто̀ мо́жетъ сп҃се́нъ бы́ти;

Ён жа сказаў: немагчы́мае лю́дзям магчы́ма Богу.

Ѻ҆́нъ же речѐ: невозмѡ́жнаѧ ѹ҆ человѣ҄къ возмѡ́жна сѹ́ть ѹ҆ бг҃а.

І сказаў Пётр: вось, мы ўсё пакíнулі і пайшлі ўслед за Табою.

Рече́ же пе́тръ: сѐ мы̀ ѡ҆ста́вихомъ всѧ҄ и҆ по тебѣ̀ и҆до́хомъ.

Ён жа сказаў ім: праўду кажу вам: няма нікога, хто пакíнуў дом, ці бацькоў, ці братоў, ці сясцёр, ці жонку, ці дзяцей дзеля Царства Божага,

Ѻ҆́нъ же речѐ и҆̀мъ: а҆ми́нь глаго́лю ва́мъ, ѩ҆́кѡ никто́же є҆́сть, и҆́же ѡ҆ста́витъ до́мъ, и҆лѝ роди́тєли, и҆лѝ бра́тїю, и҆лѝ сє́стры, и҆лѝ женѹ̀, и҆лѝ ча́да, цр҇твїѧ ра́ди бж҃їѧ,

і не атрымае ў шмат разоў больш у час гэты, а ў веку будучым жыцця́ вечнага.

и҆́же не прїи́метъ мно́жицею во вре́мѧ сїѐ, и҆ въ вѣ́къ грѧдѹ́щїй живо́тъ вѣ́чный.

І, узяўшы дванаццаць вучняў, сказаў ім: вось, мы ўзыхо́дзім у Іерусалім, і збу́дзецца ўсё напíсанае прарокамі пра Сына Чалавечага:

(За҄ 92.) Пое́мь же ѻ҆бана́десѧте ѹ҆чн҃кѝ своѧ҄, речѐ къ ни҄мъ; сѐ восхо́димъ во ї҆ер҇ли́мъ, и҆ сконча́ютсѧ всѧ҄ пи҄саннаѧ про҇рѡ́ки ѡ҆ сн҃ѣ чл҃вѣ́честѣ:

бо Ён вы́дадзены будзе язычнікам і абсмяя́ны, і знява́жаны, і аплява́ны,

предадѧ́тъ бо є҆го̀ ѩ҆зы́кѡмъ, и҆ порѹга́ютсѧ є҆мѹ̀, и҆ ѹ҆корѧ́тъ є҆го̀, и҆ ѡ҆плюю́тъ є҆го̀,

і пасля бічава́ння заб’юць Яго; і на трэці дзень уваскрэ́сне.

и҆ би́вше ѹ҆бїю́тъ є҆го̀: и҆ въ тре́тїй де́нь воскре́снетъ.

Але яны нічога з гэтага не зразумелі; і было́ слова гэтае скры́та ад іх, і яны не ўсведамля́лі ска́занага.

И҆ ті́и ничесѡ́же ѿ си́хъ разѹмѣ́ша: и҆ бѣ̀ глаго́лъ се́й сокрове́нъ ѿ ни́хъ, и҆ не разѹмѣва́хѹ глаго́лемыхъ.

І ста́лася: калі Ён набліжа́ўся да Іерыхо́на, нейкі сляпы́ сядзеў пры дарозе, жабру́ючы;

(За҄ 93.) Бы́сть же є҆гда̀ прибли́жишасѧ во ї҆ерїхѡ́нъ, слѣпе́цъ нѣ́кїй сѣдѧ́ше при пѹтѝ просѧ̀:

і пачуўшы, што міма прахо́дзіць натоўп, пытаўся: што гэта такое?

слы́шавъ же наро́дъ мимоходѧ́щь, вопроша́ше: что̀ ѹ҆́бѡ є҆́сть сѐ;

Паве́дамілі яму, што Іісус Назаранíн прахо́дзіць.

Повѣ́даша же є҆мѹ̀, ѩ҆́кѡ ї҆и҃съ назарѧни́нъ мимохо́дитъ.

І закрычаў ён, ка́жучы: Іісусе, Сыне Давідаў, памíлуй мяне!

И҆ возопѝ, глаго́лѧ: ї҆и҃се сн҃е дв҃довъ, поми́лѹй мѧ̀.

І тыя, што ішлі спе́раду, патрабава́лі ад яго, каб замоўк, але ён яшчэ мацне́й крычаў: Сыне Давідаў, памілуй мяне!

И҆ пред̾идѹ́щїи преща́хѹ є҆мѹ̀, да ѹ҆молчи́тъ: ѻ҆́нъ же па́че мно́жае вопїѧ́ше: сн҃е дв҃довъ, поми́лѹй мѧ̀.

Спынíўшыся, Іісус загадаў прыве́сці яго да Сябе. Калі ж той наблíзіўся да Яго, спытаў яго,

Ста́въ же ї҆и҃съ повелѣ̀ привестѝ є҆го̀ къ себѣ̀: прибли́жшѹсѧ же є҆мѹ̀ къ немѹ̀, вопросѝ є҆го̀,

ка́жучы: што хочаш, каб Я зрабіў табе? Ён жа сказаў: Госпадзі! каб я стаў бачыць.

глаго́лѧ: что̀ хо́щеши, да тѝ сотворю̀; Ѻ҆́нъ же речѐ: гд҇и, да прозрю̀.

Іісус сказаў яму: стань віду́шчым! вера твая ўратава́ла цябе.

Ї҆и҃съ же речѐ є҆мѹ̀: прозрѝ: вѣ́ра твоѧ̀ сп҃се́ тѧ.

І ён адразу стаў бачыць і пайшоў услед за Ім, сла́вячы Бога. І ўсе людзі, пабачыўшы гэта, узне́слі хвалу́ Богу.

И҆ а҆́бїе прозрѣ̀, и҆ в̾слѣ́дъ є҆гѡ̀ и҆дѧ́ше, сла́вѧ бг҃а. И҆ всѝ лю́дїе ви́дѣвше возда́ша хвалѹ̀ бг҃ови.

« 17 глава 19 глава »