Лукі 22 глава

Святое Евангелле паводле Лукі
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Набліжа́лася свята праснако́ў, што называецца Пасхаю;

Приближа́шесѧ же пра́здникъ ѡ҆прѣснѡ́къ, глаго́лемый па́сха:

і шукалі першасвятары́ і кніжнікі, як забіць Яго, бо яны баяліся народу.

и҆ и҆ска́хѹ а҆рхїере́є и҆ кни́жницы, ка́кѡ бы ѹ҆би́ли є҆го̀: боѧ́хѹсѧ бо люде́й.

Увайшоў жа сатана ў Іуду, зва́нага Іскарыётам, аднаго з ліку двана́ццаці,

Вни́де же сатана̀ во ї҆ѹ́дѹ нарица́емаго ї҆скарїѡ́тъ, сѹ́ща ѿ числа̀ ѻ҆боюна́десѧте.

і ён, пайшоўшы, дамовіўся з першасвятара́мі і начальнікамі, як ён ім вы́дасць Яго.

И҆ ше́дъ глаго́ла а҆рхїере́ѡмъ и҆ воево́дамъ, ка́кѡ є҆го̀ преда́стъ и҆̀мъ.

І яны ўзра́даваліся і пагадзíліся даць яму срэ́бранікаў;

И҆ возра́довашасѧ, и҆ совѣща́ша є҆мѹ̀ сре́бреники да́ти:

і ён абяцаў і шукаў наго́ды вы́даць Яго ім не пры народзе.

и҆ и҆сповѣ́да {ѡ҆бѣща́сѧ}, и҆ и҆ска́ше ѹ҆до́бна вре́мене, да преда́стъ є҆го̀ и҆̀мъ без̾ наро́да.

Надышо́ў жа дзень праснако́ў, у які нале́жала прыно́сіць пасхальную ахвя́ру;

Прїи́де же де́нь ѡ҆прѣсно́кѡвъ, во́ньже подоба́ше жре́ти па́схѹ:

і паслаў Ён Пятра і Іаана, сказаўшы: пайдзíце, прыгату́йце нам есці пасху.

и҆ посла̀ петра̀ и҆ ї҆ѡа́нна, ре́къ: шє́дша ѹ҆гото́вайта на́мъ па́схѹ, да ѩ҆́мы.

Яны ж сказалі Яму: дзе хочаш, каб мы прыгатава́лі?

Ѡ҆́на же реко́ста є҆мѹ̀: гдѣ̀ хо́щеши ѹ҆гото́ваемъ;

Ён сказаў ім: вось, калі вы будзеце ўвахо́дзіць у горад, то сустрэ́нецца вам чалавек, які будзе не́сці збан вады; ідзіце ўслед за ім у дом, у які ён уво́йдзе,

Ѻ҆́нъ же речѐ и҆́ма: сѐ восходѧ́щема ва́ма во гра́дъ, срѧ́щетъ вы̀ человѣ́къ въ скѹде́льницѣ во́дѹ носѧ̀: по не́мъ и҆дѣ́та въ до́мъ, во́ньже вхо́дитъ,

і скажы́це гаспадару́ дома: «Настаўнік кажа табе: дзе пакой, у якім Мне есці пасху з вучнямі Маімі?»

и҆ рцѣ́та до́мѹ влады́цѣ: глаго́летъ тебѣ̀ ѹ҆чт҃ль: гдѣ̀ є҆́сть ѡ҆би́тель, и҆дѣ́же па́схѹ со ѹ҆чн҃ки҄ мои́ми снѣ́мъ;

І ён вам пакажа верхні пакой вялікі, усла́ны; там прыгату́йце.

И҆ то́й ва́ма пока́жетъ го́рницѹ ве́лїю по́стланѹ: тѹ̀ ѹ҆гото́вайта.

Яны пайшлі і знайшлі, як Ён сказаў ім; і прыгатава́лі пасху.

Шє́дша же ѡ҆брѣто́ста, ѩ҆́коже речѐ и҆́ма: и҆ ѹ҆гото́васта па́схѹ.

І, калі надышо́ў час, Ён узлёг, і дванаццаць апосталаў з Ім,

И҆ є҆гда̀ бы́сть ча́съ, возлежѐ, и҆ ѻ҆бана́десѧте а҆п҇ла съ ни́мъ.

і сказаў ім: вельмі жада́ў Я гэтую пасху есці з вамі, перш чым му́кі прыму́,

И҆ речѐ къ ни҄мъ: жела́нїемъ возжелѣ́хъ сїю̀ па́схѹ ѩ҆́сти съ ва́ми, пре́жде да́же не прїимѹ̀ мѹ́къ:

бо кажу вам, што ўжо не буду есці яе, пакуль не здзе́йсніцца яна ў Царстве Божым.

глаго́лю бо ва́мъ, ѩ҆́кѡ ѿсе́лѣ не и҆́мамъ ѩ҆́сти ѿ неѧ̀, до́ндеже сконча́ютсѧ во цр҇твїи бж҃їи.

І, узяўшы чашу, узнёс падзя́ку і сказаў: прымíце яе і падзялíце між сабою,

И҆ прїи́мъ ча́шѹ, хвалѹ̀ возда́въ, речѐ: прїими́те сїю̀, и҆ раздѣли́те себѣ̀:

бо кажу вам, што не буду піць ад пло́ду вінагра́днага, пакуль не пры́йдзе Царства Божае.

глаго́лю бо ва́мъ, ѩ҆́кѡ не и҆́мамъ пи́ти ѿ плода̀ ло́знагѡ, до́ндеже цр҇твїе бж҃їе прїи́детъ.

І, узяўшы хлеб, узнёс падзяку, пераламíў і даў ім, ка́жучы: гэта це́ла Маё, якое за вас аддае́цца; рабіце гэта на ўспамíн пра Мяне.

И҆ прїи́мъ хлѣ́бъ, хвалѹ̀ возда́въ преломѝ, и҆ дадѐ и҆̀мъ, глаго́лѧ: сїѐ є҆́сть тѣ́ло моѐ, є҆́же за вы̀ дае́мо: сїѐ твори́те въ моѐ воспомина́нїе.

Таксама і ча́шу пасля вячэ́ры, ка́жучы: гэтая чаша — новы запаве́т у Маёй крывí, якая за вас праліва́ецца.

Та́кожде же и҆ ча́шѹ по ве́чери, глаго́лѧ: сїѧ̀ ча́ша но́вый завѣ́тъ мое́ю кро́вїю, ѩ҆́же за вы̀ пролива́етсѧ:

Але вось рука таго, хто выдае́ Мяне, са Мною за сталом;

ѻ҆ба́че сѐ, рѹка̀ предаю́щагѡ мѧ̀ со мно́ю (є҆́сть) на трапе́зѣ,

і ўсё ж Сын Чалавечы ідзе, як вы́значана, але го́ра таму чалавеку, які Яго выдае́.

и҆ сн҃ъ ѹ҆́бѡ чл҃вѣ́ческїй и҆́детъ по рече́нномѹ {по пред̾ѹста́вленномѹ совѣ́тѹ}: ѻ҆ба́че го́ре человѣ́кѹ томѹ̀, и҆́мже предае́тсѧ.

І яны пачалí пыта́цца адзін у аднаго, хто б гэта з іх быў, што зро́біць такое?

И҆ ті́и нача́ша и҆ска́ти въ себѣ̀, кото́рый ѹ҆́бѡ ѿ ни́хъ хо́щетъ сїѐ сотвори́ти.

Была́ ж і спрэ́чка паміж імі, хто з іх павінен лічы́цца бо́льшым.

Бы́сть же и҆ прѧ̀ въ ни́хъ, кі́й мни́тсѧ и҆́хъ бы́ти бо́лїй.

А Ён сказаў ім: цары́ народаў пану́юць над імі, і ўладары́ іх дабрадзе́ямі называ́юцца;

Ѻ҆́нъ же речѐ и҆̀мъ: ца́рїе ѩ҆зы҄къ госпо́дствѹютъ и҆́ми, и҆ ѡ҆блада́ющїи и҆́ми благода́телє нарица́ютсѧ.

вы ж не так: але бо́льшы сярод вас, няхай будзе як ме́ншы, а начальнік — як слуга́.

Вы́ же не та́кѡ: но бо́лїй въ ва́съ, да бѹ́детъ ѩ҆́кѡ мні́й: и҆ ста́рѣй, ѩ҆́кѡ слѹжа́й.

Бо хто бо́льшы: той, хто ўзляжы́ць, ці той, хто прыслу́жвае?е́ хіба́ не той, хто ўзляжы́ць? А Я пасярод вас як той, хто прыслу́жвае.

Кто́ бо бо́лїй, возлежа́й ли, и҆лѝ слѹжа́й; не возлежа́й ли; А҆́зъ же посредѣ̀ ва́съ є҆́смь ѩ҆́кѡ слѹжа́й.

Вы ж ператрыва́лі са Мною ў выпрабава́ннях Маіх,

Вы́ же є҆стѐ пребы́вше со мно́ю въ напа́стехъ мои́хъ:

і Я завяшча́ю вам, як завяшча́ў Мне Айцец Мой, Царства,

и҆ а҆́зъ завѣщава́ю ва́мъ, ѩ҆́коже завѣща̀ мнѣ̀ ѻ҆ц҃ъ мо́й, цр҇тво,

каб вы елі і пілí за трапе́заю Маёю ў Царстве Маім, і будзеце сядзе́ць на прастолах і судзíць дванаццаць кале́н Ізра́ілевых.

да ѩ҆́сте и҆ пїе́те на трапе́зѣ мое́й во цр҇твїи мое́мъ: и҆ сѧ́дете на престо́лѣхъ, сѹдѧ́ще ѻ҆бѣмана́десѧте колѣ́нома ї҆и҃левома.

І сказаў Гасподзь: Сíмане! Сíмане! вось, сатана прасіў, каб прасе́яць вас, як пшаніцу;

Рече́ же гд҇ь: сі́мѡне, сі́мѡне, сѐ сатана̀ про́ситъ ва́съ, да бы̀ сѣ́ѧлъ, ѩ҆́кѡ пшени́цѹ:

але Я маліўся за цябе, каб не знікла вера твая; і ты не́калі, вярну́ўшыся, умацу́й братоў тваіх.

а҆́зъ же моли́хсѧ ѡ҆ тебѣ̀, да не ѡ҆скѹдѣ́етъ вѣ́ра твоѧ̀: и҆ ты̀ нѣ́когда ѡ҆бра́щьсѧ ѹ҆твердѝ бра́тїю твою̀.

Ён жа сказаў Яму: Госпадзі! з Табою я гатовы і ў цямнíцу, і на смерць ісці.

Ѻ҆́нъ же речѐ є҆мѹ̀: гд҇и, съ тобо́ю гото́въ є҆́смь и҆ въ темни́цѹ и҆ на сме́рть и҆тѝ.

А Ён сказаў: кажу табе, Пётр, не прапяе́ сёння певень, як ты тройчы адрачэ́шся, сказаўшы, што не ведаеш Мяне.

Ѻ҆́нъ же речѐ: глаго́лю тѝ, пе́тре, не возгласи́тъ пѣ́тель дне́сь, до́ндеже трикра́ты ѿве́ржешисѧ менє̀ не вѣ́дѣти.

І сказаў ім: калі Я пасыла́ў вас без мяшка, і без торбы, і без абу́тку, ці ме́лі вы ў чым няста́чу? Яны ж адказалі: ні ў чым.

И҆ речѐ и҆̀мъ: є҆гда̀ посла́хъ вы̀ без̾ влага́лища и҆ без̾ мѣ́ха и҆ без̾ сапѡ́гъ, є҆да̀ чесогѡ̀ лише́ни бы́сте; Ѻ҆ни́ же рѣ́ша: ничесѡ́же.

Сказаў жа ім: але цяпер хто ма́е мяшок, няхай возьме яго, гэтакса́ма і торбу; а хто не ма́е, няхай прада́сць во́пратку сваю і ку́піць меч;

Рече́ же и҆̀мъ: но нн҃ѣ и҆́же и҆́мать влага́лище, да во́зметъ, та́кожде и҆ мѣ́хъ: а҆ и҆́же не и҆́мать, да прода́стъ ри́зѹ свою̀, и҆ кѹ́питъ но́жъ.

бо кажу вам, што павінна яшчэ спо́ўніцца на Мне гэта напíсанае: «і да злачы́нцаў залíчаны». Бо тое, што пра Мяне, набліжа́ецца да канца.

Глаго́лю бо ва́мъ, ѩ҆́кѡ є҆щѐ пи́саное сѐ, подоба́етъ, да сконча́етсѧ ѡ҆ мнѣ̀, є҆́же: и҆ со беззако́нными вмѣни́сѧ. И҆́бо є҆́же ѡ҆ мнѣ̀, кончи́нѹ и҆́мать.

Яны ж сказалі: Госпадзі! вось тут два мячы. Ён сказаў ім: даво́лі.

Ѻ҆ни́ же рѣ́ша: гд҇и, сѐ нѡжа̀ здѣ̀ два̀. Ѻ҆́нъ же речѐ и҆̀мъ: дово́лно є҆́сть.

І, вы́йшаўшы, пайшоў, як звыча́йна, на гару́ Елеонскую; і следам за Ім пайшлі вучні Яго.

(За҄ 109.) И҆ и҆зше́дъ и҆́де по ѡ҆бы́чаю въ го́рѹ є҆леѡ́нскѹю: по не́мъ же и҆до́ша ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀.

Прыйшоўшы на месца, Ён сказаў ім: малíцеся, каб не ўпа́сці вам у спаку́су.

Бы́въ же на мѣ́стѣ, речѐ и҆̀мъ: моли́тесѧ, да не вни́дете въ напа́сть.

І Сам адступіў ад іх на адле́гласць кíнутага ка́меня, і, стаўшы на кале́ні, маліўся,

И҆ са́мъ ѿстѹпѝ ѿ ни́хъ ѩ҆́кѡ верже́нїемъ ка́мене, и҆ покло́нь колѣ҄на молѧ́шесѧ,

ка́жучы: Ойча! калі хочаш, пранясí ча́шу гэтую міма Мяне! аднак не Мая воля, а Твая няхай будзе.

глаго́лѧ: ѻ҆́ч҃е, а҆́ще во́лиши мимонестѝ ча́шѹ сїю̀ ѿ менє̀: ѻ҆ба́че не моѧ̀ во́лѧ, но твоѧ̀ да бѹ́детъ.

Явіўся ж Яму Ангел з неба і ўмацо́ўваў Яго.

ѩ҆ви́сѧ же є҆мѹ̀ а҆́гг҃лъ съ нб҃сѐ, ѹ҆крѣплѧ́ѧ є҆го̀.

І Ён, перажыва́ючы ўну́траную барацьбу́, стара́нней маліўся; і зрабіўся пот Яго, як кроплі крывí, што па́далі на зямлю́.

И҆ бы́въ въ по́двизѣ, прилѣ́жнѣе молѧ́шесѧ: бы́сть же по́тъ є҆гѡ̀ ѩ҆́кѡ ка҄пли кро́ве ка́плющыѧ на зе́млю.

І, уста́ўшы з малітвы і прыйшо́ўшы да вучняў, Ён знайшо́ў, што яны спяць ад сму́тку,

И҆ воста́въ ѿ моли́твы (и҆) прише́дъ ко ѹ҆чн҃кѡ́мъ, ѡ҆брѣ́те и҆̀хъ спѧ́щихъ ѿ печа́ли

і сказаў ім: што́ спіце́? уста́ньце і маліцеся, каб не ўпа́сці вам у спаку́су.

и҆ речѐ и҆̀мъ: что̀ спитѐ; воста́вше моли́тесѧ, да не вни́дете въ напа́сть.

Яшчэ калі Ён гаварыў гэта, тады з’явіўся натоўп, і той, каго зва́лі Іуда, адзін з двана́ццаці, ішоў папе́радзе, і ён наблíзіўся да Іісуса, каб пацалава́ць Яго. Бо ён даў ім такі знак: Каго я пацалую, Той і ёсць.

Є҆ще́ же є҆мѹ̀ глаго́лющѹ, сѐ наро́дъ, и҆ нарица́емый ї҆ѹ́да, є҆ди́нъ ѿ ѻ҆боюна́десѧте, и҆дѧ́ше пред̾ ни́ми, и҆ пристѹпѝ ко ї҆и҃сови цѣлова́ти є҆го̀. Сїе́ бо бѣ̀ зна́менїе да́лъ и҆̀мъ: є҆го́же а҆́ще лобжѹ̀, то́й є҆́сть.

Іісус жа сказаў яму: Іуда! пацалу́нкам Сына Чалавечага выдае́ш?

Ї҆и҃съ же речѐ є҆мѹ̀: ї҆ѹ́до, лобза́нїемъ ли сн҃а чл҃вѣ́ческаго предае́ши;

Тыя, што былі з Ім, ба́чачы, да чаго ідзе, сказалі: Госпадзі! ці не ўда́рыць нам мячом?

Ви́дѣвше же, и҆̀же бѣ́хѹ съ ни́мъ, быва́емое, рѣ́ша є҆мѹ̀: гд҇и, а҆́ще ѹ҆да́римъ ноже́мъ;

І адзін з іх ударыў першасвятаро́вага раба і адсе́к яму правае ву́ха.

И҆ ѹ҆да́ри є҆ди́нъ нѣ́кїй ѿ ни́хъ а҆рхїере́ова раба̀, и҆ ѹ҆рѣ́за є҆мѹ̀ ѹ҆́хо десно́е.

На гэта Іісус сказаў: пакíньце, хопіць. І, дакрану́ўшыся да вуха яго, ацалíў яго.

Ѿвѣща́въ же ї҆и҃съ речѐ: ѡ҆ста́вите до сегѡ̀. И҆ коснѹ́всѧ ѹ҆́ха є҆гѡ̀, и҆сцѣлѝ є҆го̀.

Сказаў жа Іісус першасвятара́м, і начальнікам аховы храма, і старэйшынам, якія сабра́ліся су́праць Яго: бы́ццам на разбойніка вы́йшлі вы з мяча́мі і кала́мі, каб узяць Мяне?

Рече́ же ї҆и҃съ ко прише́дшымъ на́нь а҆рхїере́ѡмъ и҆ воево́дамъ церкѡ́внымъ и҆ ста́рцємъ: ѩ҆́кѡ на разбо́йника ли и҆зыдо́сте со ѻ҆рѹ́жїемъ и҆ дреко́льми ѩ҆́ти мѧ̀;

штодня́ бываў Я з вамі ў храме, і вы не паднялí рук на Мяне; але гэта — ваша гадзíна і ўла́да це́мры.

по всѧ҄ дни҄ сѹ́щѹ мѝ съ ва́ми въ це́ркви, не простро́сте рѹкѝ на мѧ̀: но сѐ є҆́сть ва́ша годи́на и҆ ѡ҆́бласть те́мнаѧ.

І, узя́ўшы Яго, павялі і прывялі ў дом першасвятара́. Пётр жа ішоў следам воддаль.

Є҆́мше же є҆го̀ ведо́ша, и҆ введо́ша є҆го̀ во дво́ръ а҆рхїере́овъ. Пе́тръ же вослѣ́дъ и҆дѧ́ше и҆здале́ча.

Калі ж яны раскла́лі агонь пасярод двара́ і селі разам, сядзеў і Пётр паміж імі.

Возгнѣ́щшымъ же ѻ҆́гнь посредѣ̀ двора̀ и҆ вкѹ́пѣ сѣдѧ́щымъ и҆̀мъ, сѣдѧ́ше пе́тръ посредѣ̀ и҆́хъ.

І адна служа́нка, уба́чыўшы яго, што сядзеў пры агні, і, прыгле́дзеўшыся да яго, сказала: і гэты з Ім быў.

Ѹ҆зрѣ́вши же є҆го̀ рабы́нѧ нѣ́каѧ сѣдѧ́ща при свѣ́тѣ {ѻ҆гнѝ}, и҆ воззрѣ́вши на́нь, речѐ: и҆ се́й съ ни́мъ бѣ̀.

Але ён адро́кся ад Яго, ка́жучы: жанчы́на, я не ведаю Яго.

Ѻ҆́нъ же ѿве́ржесѧ є҆гѡ̀, глаго́лѧ: же́но, не зна́ю є҆гѡ̀.

І неўзаба́ве другі, убачыўшы яго, сказаў: і ты з іх. Але Пётр сказаў: чалавеча, не.

И҆ пома́лѣ дрѹгі́й ви́дѣвъ є҆го̀, речѐ: и҆ ты̀ ѿ ни́хъ є҆сѝ. Пе́тръ же речѐ: человѣ́че, нѣ́смь.

І, як прайшло́ каля адной гадзíны, нехта іншы настойваў, ка́жучы: сапраўды́ і гэты з Ім быў, бо ён галіле́янін.

И҆ мимоше́дшѹ ѩ҆́кѡ часѹ̀ є҆ди́номѹ, и҆́нъ нѣ́кїй крѣплѧ́шесѧ глаго́лѧ: вои́стиннѹ и҆ се́й съ ни́мъ бѣ̀: и҆́бо галїле́анинъ є҆́сть.

Але Пётр сказаў: чалаве́ча, я не ведаю, што́ ты гаворыш. І адразу, калі ён яшчэ гаварыў, заспяваў певень.

Рече́ же пе́тръ: человѣ́че, не вѣ́мъ, є҆́же глаго́леши. И҆ а҆́бїе, є҆щѐ глаго́лющѹ є҆мѹ̀, возгласѝ пѣ́тель.

І, абярнуўшыся, Гасподзь паглядзе́ў на Пятра; і ўспо́мніў Пётр сло́ва Гасподняе, як Ён сказаў яму: перш чым заспява́е певень, адрачэ́шся ад Мяне тройчы.

И҆ ѡ҆бра́щьсѧ гд҇ь воззрѣ̀ на петра̀: и҆ помѧнѹ̀ пе́тръ сло́во гд҇не, ѩ҆́коже речѐ є҆мѹ̀, ѩ҆́кѡ пре́жде да́же пѣ́тель не возгласи́тъ, ѿве́ржешисѧ менє̀ трикра́ты.

І, вы́йшаўшы вон, горка заплакаў.

И҆ и҆зше́дъ во́нъ, пла́касѧ го́рькѡ.

А людзі, якія трыма́лі Іісуса, насміха́ліся з Яго і бíлі;

И҆ мѹ́жїе держа́щїи ї҆и҃са рѹга́хѹсѧ є҆мѹ̀, бїю́ще:

і, накры́ўшы Яго, бíлі Яго па тва́ры і пыта́ліся ў Яго, ка́жучы: прароч, хто ўдарыў Цябе?

и҆ закры́вше є҆го̀, бїѧ́хѹ є҆го̀ по лицѹ̀, и҆ вопроша́хѹ є҆го̀, глаго́люще: прорцы̀, кто̀ є҆́сть ѹ҆даре́й тѧ̀;

І многа іншых блюзне́рстваў гаварылі су́праць Яго.

И҆ и҆́на мнѡ́га хѹ́лѧще глаго́лахѹ на́нь.

І калі настаў дзень, сабра́ліся старэйшыны народа, і першасвятары́, і кніжнікі, і прывялі Яго ў сінедрыён свой

И҆ ѩ҆́кѡ бы́сть де́нь, собра́шасѧ ста́рцы людсті́и и҆ а҆рхїере́є и҆ кни́жницы, и҆ ведо́ша є҆го̀ на со́нмъ сво́й,

і сказалі: ці Ты Хрыстос? скажы нам. Ён жа сказаў ім: калі Я скажу вам, вы не паве́рыце;

глаго́люще: а҆́ще ты̀ є҆сѝ хр҇то́съ; рцы̀ на́мъ. Рече́ же и҆̀мъ: а҆́ще ва́мъ рекѹ̀, не и҆́мете вѣ́ры:

а калі і спыта́юся ў вас, не адка́жаце Мне і не адпу́сціце;

а҆́ще же и҆ вопрошѹ̀ (вы̀), не ѿвѣща́ете мѝ, ни ѿпѹститѐ:

адгэтуль Сын Чалавечы будзе сядзець правару́ч сілы Божай.

ѿсе́лѣ бѹ́детъ сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй сѣдѧ́й ѡ҆деснѹ́ю си́лы бж҃їѧ.

І сказалі ўсе: дык Ты — Сын Божы? Ён жа сказаў ім: вы кажаце, што Я.

Рѣ́ша же всѝ: ты́ ли ѹ҆̀бо є҆сѝ сн҃ъ бж҃їй; Ѻ҆́нъ же къ ни҄мъ речѐ: вы̀ глаго́лете, ѩ҆́кѡ а҆́зъ є҆́смь.

Яны ж сказалі: якое нам яшчэ трэ́ба све́дчанне? мы ж самі чулі з ву́снаў Яго!

Ѻ҆ни́ же рѣ́ша: что̀ є҆щѐ тре́бѹемъ свидѣ́телства; са́ми бо слы́шахомъ ѿ ѹ҆́стъ є҆гѡ̀.

« 21 глава 23 глава »