Лукі 8 глава

Святое Евангелле паводле Лукі
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

І ста́лася пасля гэтага: Ён праходзіў па гарадах і вёсках, прапаве́дуючы і дабраве́сцячы Царства Божае, і дванаццаць з Ім,

И҆ бы́сть посе́мъ, и҆ то́й прохожда́ше сквозѣ̀ гра́ды и҆ вє́си, проповѣ́дѹѧ и҆ бл҃говѣствѹ́ѧ цр҇твїе бж҃їе: и҆ ѻ҆бана́десѧте съ ни́мъ,

і некато́рыя жанчыны, што былí ацалёныя ад духаў злых і не́мачаў: Марыя, зва́ная Магдалíнаю, з якой выйшла сем дэманаў,

и҆ жєны̀ нѣ҄кїѧ, ѩ҆̀же бѧ́хѹ и҆сцѣ́лєны ѿ дѹхѡ́въ ѕлы́хъ и҆ недѹ҄гъ: марі́а нарица́емаѧ магдали́на, и҆з̾ неѧ́же бѣсѡ́въ се́дмь и҆зы́де,

Іаанна, жонка Хузы́, домаўпра́ўніка Ірадавага, і Суса́нна, і многія іншыя, што служы́лі Яму маёмасцю сваёй.

и҆ ї҆ѡа́нна жена̀ хѹза́нѧ, приста́вника и҆́рѡдова, и҆ сѹса́нна, и҆ и҆́ны мнѡ́ги, ѩ҆̀же слѹжа́хѹ є҆мѹ̀ ѿ и҆мѣ́нїй свои́хъ.

Калі ж сабра́лася мноства народу і з усіх гарадоў папрыхо́дзілі да Яго, Ён сказаў прытчай:

Разѹмѣва́ющѹ же наро́дѹ мно́гѹ, и҆ ѿ всѣ́хъ градѡ́въ грѧдѹ́щымъ къ немѹ̀, речѐ при́тчѹ:

выйшаў се́йбіт сеяць насе́нне сваё; і калі сеяў, адно ўпала пры дарозе і было́ патапта́на, і птушкі нябесныя падзяўблí яго;

(За҄ 35.) и҆зы́де сѣ́ѧй сѣ́ѧти сѣ́мене своегѡ̀: и҆ є҆гда̀ сѣ́ѧше, ѻ҆́во падѐ при пѹтѝ, и҆ попра́но бы́сть, и҆ пти́цы небє́сныѧ позоба́ша є҆̀:

а іншае ўпала на ка́мень і, узышоўшы, засохла, бо не ме́ла вíльгаці;

а҆ дрѹго́е падѐ на ка́мени, и҆ прозѧ́бъ ѹ҆́сше, занѐ не и҆мѣ́ѧше вла́ги:

а іншае ўпала ў це́рні, і вы́раслі це́рні і заглушы́лі яго;

и҆ дрѹго́е падѐ посредѣ̀ те́рнїѧ, и҆ возрастѐ те́рнїе, и҆ подавѝ є҆̀:

а іншае ўпала на добрую зямлю і, узышоўшы, урадзíла плод у сто крат. Сказаўшы гэта, Іісус заклíкаў: хто ма́е вушы, каб чуць, няхай чуе!

дрѹго́е же падѐ на землѝ бла́зѣ, и҆ прозѧ́бъ сотворѝ пло́дъ стори́цею. Сїѧ҄ глаго́лѧ, возгласѝ: и҆мѣ́ѧй ѹ҆́шы слы́шати, да слы́шитъ.

Вучні ж Яго пыталіся ў Яго, ка́жучы: што б зна́чыла прытча гэтая?

Вопроша́хѹ же є҆го̀ ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀, глаго́люще: что̀ є҆́сть при́тча сїѧ̀;

Ён жа сказаў: вам да́дзена ведаць тайны Царства Божага, а аста́тнім — у прытчах, каб яны ба́чачы не бачылі і чу́ючы не разумелі.

Ѻ҆́нъ же речѐ: ва́мъ є҆́сть дано̀ вѣ́дати та́йны цр҇твїѧ бж҃їѧ, про́чымъ же въ при́тчахъ, да ви́дѧще не ви́дѧтъ и҆ слы́шаще не разѹмѣ́ютъ.

Вось што значыць прытча гэтая: насе́нне ёсць сло́ва Божае;

Є҆́сть же сїѧ̀ при́тча: сѣ́мѧ є҆́сть сло́во бж҃їе:

і якое пры дарозе — гэта тыя, што слухаюць, але потым прыхо́дзіць дыявал і забірае сло́ва з сэ́рцаў іх, каб не ўве́равалі яны і не спаслíся;

а҆ и҆̀же при пѹтѝ, сѹ́ть слы́шащїи, пото́мъ же прихо́дитъ дїа́волъ и҆ взе́млетъ сло́во ѿ се́рдца и҆́хъ, да не вѣ́ровавше спасѹ́тсѧ:

а якое на ка́мень ўпа́ла — гэта тыя, што, пачуўшы, з радасцю прыма́юць сло́ва, але яны не ма́юць ко́раня і да часу веруюць, а ў час выпрабава́ння адпада́юць;

а҆ и҆̀же на ка́мени, и҆̀же є҆гда̀ ѹ҆слы́шатъ, съ ра́достїю прїе́млютъ сло́во: и҆ сїѝ ко́рене не и҆́мѹтъ, и҆̀же во вре́мѧ вѣ́рѹютъ, и҆ во вре́мѧ напа́сти ѿпада́ютъ:

а што ўпала ў це́рні — гэта тыя, што пачулі, але турботамі, багаццем і ўце́хамі жыццёвымі на шляху́ сваім заглуша́юцца і не даюць плёну;

а҆ є҆́же въ те́рнїи па́дшее, сі́и сѹ́ть слы́шавшїи, и҆ ѿ печа́ли и҆ бога́тства и҆ сластьмѝ жите́йскими ходѧ́ще подавлѧ́ютсѧ, и҆ не соверша́ютъ плода̀:

а што на добрай зямлі — гэта тыя, што, пачуўшы слова, захоўваюць яго ў шчы́рым і добрым сэрцы і даюць плод у цярплíвасці. Сказаўшы гэта, Іісус заклíкаў: хто ма́е вушы, каб чуць, няхай чуе!

а҆ и҆̀же на до́брѣй землѝ, сі́и сѹ́ть, и҆̀же до́брымъ се́рдцемъ и҆ благи́мъ слы́шавше сло́во, держа́тъ и҆ пло́дъ творѧ́тъ въ терпѣ́нїи. Сїѧ҄ гл҃ѧ, возгласѝ: и҆мѣ́ѧй ѹ҆́шы слы́шати да слы́шитъ.

Ніхто, запалíўшы свечку, не пакрыва́е яе пасу́дзінай або не ставіць пад ложак, а ставіць яе на падсве́чнік, каб тыя, што ўваходзяць, бачылі святло.

(За҄ 36.) Никто́же (ѹ҆̀бо) свѣти́лника вже́гъ, покрыва́етъ є҆го̀ сосѹ́домъ, и҆лѝ под̾ ѻ҆́дръ подлага́етъ: но на свѣ́щникъ возлага́етъ, да входѧ́щїи ви́дѧтъ свѣ́тъ.

Бо няма нічога тае́мнага, што́ не стала б я́ўным, ні схава́нага, што не стала б вядомым і не вы́явілася.

Нѣ́сть бо та́йно, є҆́же не ѩ҆́влено бѹ́детъ: нижѐ ѹ҆тае́но, є҆́же не позна́етсѧ и҆ въ ѩ҆вле́нїе прїи́детъ.

Так што сачы́це, як вы слухаеце; бо хто ма́е, таму да́дзена будзе, а хто не ма́е, ады́мецца ў таго і тое, што ён думае, нíбы ма́е.

Блюди́тесѧ ѹ҆̀бо, ка́кѡ слы́шите: и҆́же бо и҆́мать, да́стсѧ є҆мѹ̀: и҆ и҆́же а҆́ще не и҆́мать, и҆ є҆́же мни́тсѧ и҆мѣ́ѧ, во́зметсѧ ѿ негѡ̀.

І прыйшлі да Яго Маці і браты Яго, і не маглі даступíцца да Яго з-за натоўпу.

Прїидо́ша же къ немѹ̀ мт҃и и҆ бра́тїѧ є҆гѡ̀, и҆ не можа́хѹ бесѣ́довати къ немѹ̀ наро́да ра́ди.

І паве́дамілі Яму, ка́жучы: Маці Твая і браты Твае стаяць на дварэ і хочуць Цябе ўбачыць.

И҆ возвѣсти́ша є҆мѹ̀, глаго́люще: мт҃и твоѧ̀ и҆ бра́тїѧ твоѧ҄ внѣ̀ стоѧ́тъ, ви́дѣти тѧ̀ хотѧ́ще.

Ён жа сказаў ім у адказ: Маці Мая? і браты Мае? — гэта тыя, што слухаюць слова Божае і выко́нваюць яго.

Ѻ҆́нъ же ѿвѣща́въ речѐ къ ни҄мъ: ма́ти моѧ̀ и҆ бра́тїѧ моѧ҄ сі́и сѹ́ть, слы́шащїи сло́во бж҃їе, и҆ творѧ́щїи є҆̀.

І ста́лася ў адзін з тых дзён: увайшоў Ён у лодку з вучнямі Сваімі і сказаў ім: перапра́вімся на той бок возера. І яны адплылí.

(За҄ 37.) И҆ бы́сть во є҆ди́нъ ѿ дні́й, то́й влѣ́зе въ кора́бль и҆ ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀: и҆ речѐ къ ни҄мъ: пре́йдемъ на ѡ҆́нъ по́лъ є҆́зера. И҆ поидо́ша.

Калі ж плылí, Ён заснуў. І наляцеў бу́рны вецер на возера, і пачало́ заліваць іх, і былí яны ў небяспе́цы.

И҆дѹ́щымъ же и҆̀мъ, ѹ҆́спе. И҆ сни́де бѹ́рѧ вѣ́тренаѧ въ є҆́зеро, и҆ скончава́хѹсѧ, и҆ въ бѣдѣ̀ бѣ́хѹ.

І, падышоўшы, разбудзілі Яго і сказалі: Настаўнік! Настаўнік! мы гінем! Ён жа, устаўшы, забаранíў ветру і хва́лям вады, і яны супако́іліся і настала цíша.

И҆ пристѹ́пльше воздвиго́ша є҆го̀, глаго́люще: наста́вниче, наста́вниче, погиба́емъ. Ѻ҆́нъ же воста́въ запретѝ вѣ́трѹ и҆ волне́нїю во́дномѹ: и҆ ѹ҆лего́ста, и҆ бы́сть тишина̀.

Тады Ён сказаў ім: дзе вера ваша? Яны ж, спало́ханыя, дзівíліся і казалі адзін аднаму: хто ж гэта Ён, што і вятра́м загадвае і вадзе, і слухаюцца Яго?

Рече́ же и҆̀мъ: гдѣ̀ є҆́сть вѣ́ра ва́ша; Ѹ҆боѧ́вшесѧ же чѹди́шасѧ, глаго́люще дрѹ́гъ ко дрѹ́гѹ: кто̀ ѹ҆̀бо се́й є҆́сть, ѩ҆́кѡ и҆ вѣ́трѡмъ повелѣва́етъ и҆ водѣ̀, и҆ послѹ́шаютъ є҆гѡ̀;

І прыплылí ў зямлю Гадары́нскую, што насу́праць Галілеі.

(За҄ 38.) И҆ преидо́ша во странѹ̀ гадари́нскѹ, ѩ҆́же є҆́сть ѡ҆б̾ ѡ҆́нъ по́лъ галїле́и.

Калі ж Ён выйшаў на зямлю, сустрэў Яго нейкі чалавек з горада, апанта́ны дэманамі з даўняга часу, і адзе́ння не насіў ён, і ў доме не жыў, а ў магíльных пячорах.

И҆зше́дшѹ же є҆мѹ̀ на зе́млю, срѣ́те є҆го̀ мѹ́жъ нѣ́кїй ѿ гра́да, и҆́же и҆мѧ́ше бѣ́сы ѿ лѣ́тъ мно́гихъ, и҆ въ ри́зѹ не ѡ҆блача́шесѧ, и҆ во хра́мѣ не живѧ́ше, но во гробѣ́хъ.

Убачыўшы Іісуса і закрычаўшы, ён упаў перад Ім і моцным голасам сказаў: што́ Табе да мяне, Іісусе, Сы́не Бога Усявышняга? малю́ Цябе, не муч мяне.

Ѹ҆зрѣ́въ же ї҆и҃са и҆ возопи́въ, припадѐ къ немѹ̀, и҆ гла́сомъ ве́лїимъ речѐ: что̀ мнѣ̀ и҆ тебѣ̀, ї҆и҃се сн҃е бг҃а вы́шнѧгѡ; молю́сѧ тѝ, не мѹ́чи менѐ.

Таму што загадаў Іісус духу нячыстаму вы́йсці з чалавека; бо доўгі час той хапа́ў яго, і звя́звалі яго ланцуга́мі і ако́вамі, і сцераглí; але ён разрыва́ў пу́ты, і дэман гнаў яго ў пусты́ні.

Повелѣ́ бо дѹ́хови нечи́стомѹ и҆зы́ти ѿ человѣ́ка: ѿ мно́гихъ бо лѣ́тъ восхища́ше є҆го̀: и҆ вѧ́захѹ є҆го̀ ѹ҆́зы (желѣ҄зны) и҆ пѹ҄ты, стрегѹ́ще є҆го̀: и҆ растерза́ѧ ѹ҆́зы, гони́мь быва́ше бѣ́сомъ сквозѣ̀ пѹсты҄ни.

І спытаўся ў яго Іісус, ка́жучы: як імя́ тваё? Той адказаў: легіён; бо многа дэманаў увайшло ў яго.

Вопроси́ же є҆го̀ ї҆и҃съ, глаго́лѧ: что̀ тѝ є҆́сть и҆́мѧ; Ѻ҆́нъ же речѐ: легеѡ́нъ: ѩ҆́кѡ бѣ́си мно́зи внидо́ша во́нь.

І яны прасілі Іісуса, каб не загадаў ім ісці ў бе́здань.

И҆ молѧ́хѹ є҆го̀, да не повели́тъ и҆̀мъ въ бе́зднѹ и҆тѝ.

Пасвіўся ж там вялікі ста́так свіне́й на гары; і папрасілі Яго дэманы, каб дазволіў ім увайсці ў іх. І дазволіў ім.

Бѣ́ же тѹ̀ ста́до свине́й мно́го пасо́мо въ горѣ̀: и҆ молѧ́хѹ є҆го̀, да повели́тъ и҆̀мъ въ ты҄ вни́ти. И҆ повелѣ̀ и҆̀мъ.

І дэманы, выйшаўшы з чалавека, увайшлі ў свіне́й; і ры́нуўся ста́так з кру́чы ў возера і патану́ў.

И҆зше́дше же бѣ́си ѿ человѣ́ка, внидо́ша во свинїѧ҄: и҆ ѹ҆стреми́сѧ ста́до по бре́гѹ въ є҆́зеро, и҆ и҆стопѐ.

Пастухі ж, убачыўшы, што зда́рылася, пабе́глі ды абвясцíлі ў горадзе і ў вёсках.

Ви́дѣвше же пасѹ́щїи бы́вшее, бѣжа́ша, и҆ возвѣсти́ша во гра́дѣ и҆ въ се́лѣхъ.

І людзі выйшлі пабачыць, што зда́рылася; і прыйшлі да Іісуса і знайшлі, што чалавек, з якога вы́йшлі дэманы, сядзíць каля ног Іісуса адзе́ты і пры розуме; і спало́халіся.

И҆зыдо́ша же ви́дѣти бы́вшее: и҆ прїидо́ша ко ї҆и҃сови и҆ ѡ҆брѣто́ша человѣ́ка сѣдѧ́ща, и҆з̾ негѡ́же бѣ́си и҆зыдо́ша, ѡ҆болче́на и҆ смы́слѧща, при ногѹ̀ ї҆и҃сѡвѹ: и҆ ѹ҆боѧ́шасѧ.

А тыя, хто бачыў, расказалі ім, як быў вы́ратаваны апанта́ны.

Возвѣсти́ша же и҆̀мъ ви́дѣвшїи, ка́кѡ спасе́сѧ бѣснова́выйсѧ.

І прасіў Яго ўвесь люд кра́ю Гадары́нскага адысцí ад іх, бо стра́хам вялікім былí яны ахо́плены. І Ён, увайшоўшы ў лодку, вярнуўся.

И҆ молѝ є҆го̀ ве́сь наро́дъ страны̀ гадари́нскїѧ ѿитѝ ѿ ни́хъ, ѩ҆́кѡ стра́хомъ ве́лїимъ ѡ҆держи́ми бѣ́хѹ. Ѻ҆́нъ же влѣ́зъ въ кора́бль, возврати́сѧ.

А чалавек, з якога выйшлі дэманы, прасіў Яго, каб быць з Ім. Але Іісус адпусціў яго, ка́жучы:

Молѧ́шесѧ же є҆мѹ̀ мѹ́жъ, и҆з̾ негѡ́же и҆зыдо́ша бѣ́си, да бы̀ съ ни́мъ бы́лъ. Ѿпѹсти́ же є҆го̀ ї҆и҃съ, глаго́лѧ:

вяртайся ў дом твой і расказвай, што́ зрабіў табе Бог. І ён пайшоў, абвяшча́ючы па ўсім горадзе, што́ зрабіў яму Іісус.

возврати́сѧ въ до́мъ тво́й и҆ повѣ́дай, є҆ли҄ка тѝ сотворѝ бг҃ъ. И҆ и҆́де, по всемѹ̀ гра́дѹ проповѣ́даѧ, є҆ли́ка сотворѝ є҆мѹ̀ ї҆и҃съ.

І ста́лася: калі вярнуўся Іісус, народ прыня́ў Яго, бо ўсе чакалі Яго.

(За҄ 39.) Бы́сть же є҆гда̀ возврати́сѧ ї҆и҃съ, прїѧ́тъ є҆го̀ наро́дъ: бѣ́хѹ бо всѝ ча́юще є҆гѡ̀.

І вось прыйшоў чалавек, íмем Іаíр, які быў старэйшынам сінагогі; і, упаўшы да ног Іісуса, ён прасіў Яго ўвайсці ў дом яго,

И҆ сѐ прїи́де мѹ́жъ, є҆мѹ́же и҆́мѧ ї҆аі́ръ, и҆ то́й кнѧ́зь со́нмищѹ бѣ̀. И҆ па́дъ при ногѹ̀ ї҆и҃сѡвѹ, молѧ́ше є҆го̀ вни́ти въ до́мъ сво́й:

бо ў яго была́ адзіная дачка́, гадоў двана́ццаці, і яна паміра́ла. Калі ж Ён ішоў, народ напіра́ў на Яго.

ѩ҆́кѡ дщѝ є҆диноро́дна бѣ̀ є҆мѹ̀, ѩ҆́кѡ лѣ́тъ двоюна́десѧте, и҆ та̀ ѹ҆мира́ше. Є҆гда́ же и҆дѧ́ше, наро́ди ѹ҆гнѣта́хѹ є҆го̀.

І жанчына, якая ме́ла кровацячэ́нне ўжо дванаццаць гадоў, і патра́ціла на ле́караў усю маёмасць ды ні ў аднаго не магла вы́лечыцца,

И҆ жена̀ сѹ́щи въ точе́нїи кро́ве ѿ двоюна́десѧте лѣ҄тѹ, ѩ҆́же врачє́мъ и҆зда́вши всѐ и҆мѣ́нїе, (и҆) не возмо́же ни ѿ є҆ди́нагѡ и҆сцѣлѣ́ти:

падышоўшы ззаду, дакрану́лася да кра́ю вопраткі Яго; і адразу спынíлася кровацячэ́нне ў яе.

(и҆) пристѹ́пльши созадѝ, коснѹ́сѧ кра́ѧ ри́зъ є҆гѡ̀: и҆ а҆́бїе ста̀ то́къ кро́ве є҆ѧ̀.

І сказаў Іісус: хто дакрану́ўся да Мяне? Калі ж адмаўляліся ўсе, казаў Пётр і тыя, што з ім: Настаўнік! народ абступіў Цябе і напіра́е, а Ты гаворыш: хто дакрану́ўся да Мяне?

И҆ речѐ ї҆и҃съ: кто̀ є҆́сть коснѹ́выйсѧ мнѣ̀; Ѿмета́ющымсѧ же всѣ҄мъ, речѐ пе́тръ и҆ и҆̀же съ ни́мъ: наста́вниче, наро́ди ѡ҆держа́тъ тѧ̀ и҆ гнѣтѹ́тъ, и҆ глаго́леши: кто̀ є҆́сть коснѹ́выйсѧ мнѣ̀;

Але Іісус сказаў: дакрану́ўся нехта да Мяне, бо Я адчуў сілу, што выйшла з Мяне.

Ї҆и҃съ же речѐ: прикоснѹ́сѧ мнѣ̀ нѣ́кто: а҆́зъ бо чѹ́хъ си́лѹ и҆зше́дшѹю и҆з̾ менє̀.

Жанчына, убачыўшы, што не ўтаíлася, дрыжучы́, падышла і, упаўшы перад Ім, паве́даміла Яму перад усім народам, з якой прычыны дакрану́лася да Яго і як ацалíлася адразу.

Ви́дѣвши же жена̀, ѩ҆́кѡ не ѹ҆таи́сѧ, трепе́щѹщи прїи́де, и҆ па́дши пред̾ ни́мъ, є҆ѧ́же ра́ди вины̀ прикоснѹ́сѧ є҆мѹ̀, повѣ́да є҆мѹ̀ пред̾ всѣ́ми людьмѝ, и҆ ѩ҆́кѡ и҆сцѣлѣ̀ а҆́бїе.

Ён жа сказаў ёй: мацу́йся, дачка́! вера твая ўратава́ла цябе; ідзі з мірам.

Ѻ҆́нъ же речѐ є҆́й: дерза́й дщѝ, вѣ́ра твоѧ̀ сп҃се́ тѧ: и҆дѝ въ ми́рѣ.

Яшчэ калі Ён гаварыў, прыходзіць нехта з дому старэ́йшыны сінагогі і кажа яму: паме́рла дачка́ твая, не турбуй ужо Настаўніка.

Є҆щѐ є҆мѹ̀ глаго́лющѹ, прїи́де нѣ́кїй ѿ а҆рхїсѷнагѡ́га, глаго́лѧ є҆мѹ̀, ѩ҆́кѡ ѹ҆́мре дщѝ твоѧ̀: не дви́жи ѹ҆чи́телѧ.

Іісус жа, пачуўшы гэта, сказаў, звярта́ючыся да яго: не бойся, толькі веруй, і яна будзе ўратава́на.

Ї҆и҃съ же слы́шавъ ѿвѣща̀ є҆мѹ̀, глаго́лѧ: не бо́йсѧ, то́кмѡ вѣ́рѹй, и҆ сп҃се́на бѹ́детъ.

І, прыйшоўшы ў дом, Ён не дазволіў увайсці нікому, апрача́ Пятра, Іаана і Іакава, і ба́цькі дзяўчынкі і маці.

Прише́дъ же въ до́мъ, не ѡ҆ста́ви ни є҆ди́нагѡ вни́ти, то́кмѡ петра̀ и҆ ї҆ѡа́нна и҆ ї҆а́кѡва, и҆ ѻ҆тца̀ ѻ҆трокови́цы, и҆ ма́тере.

Усе пла́калі і рыда́лі па ёй. Ён жа сказаў: не пла́чце, яна не паме́рла, а спіць.

Пла́кахѹсѧ же всѝ и҆ рыда́хѹ є҆ѧ̀. Ѻ҆́нъ же речѐ: не пла́читесѧ: не ѹ҆́мре (бо), но спи́тъ.

І насміхаліся з Яго, ведаючы, што яна паме́рла.

И҆ рѹга́хѹсѧ є҆мѹ̀, вѣ́дѧще, ѩ҆́кѡ ѹ҆́мре.

Ён жа, вы́правадзіўшы ўсіх прэч і ўзяўшы яе за руку́, усклікнуў, ка́жучы: дзяўчынка! устань.

Ѻ҆́нъ же и҆згна́въ во́нъ всѣ́хъ, и҆ є҆́мъ за рѹ́кѹ є҆ѧ̀, возгласѝ, глаго́лѧ: ѻ҆трокови́це, воста́ни.

І вярнуўся дух яе, і падняла́ся адразу; і Ён загадаў даць ёй есці.

И҆ возврати́сѧ дѹ́хъ є҆ѧ̀, и҆ воскре́се а҆́бїе: и҆ повелѣ̀ да́ти є҆́й ѩ҆́сти.

І моцна ўра́зіліся бацькí яе. Ён жа загадаў ім не расказваць нікому пра тое, што адбыло́ся.

И҆ диви́стасѧ роди́тєлѧ є҆ѧ̀. Ѻ҆́нъ же повелѣ̀ и҆́ма никомѹ́же повѣ́дати бы́вшагѡ.

« 7 глава 9 глава »