Лукі 14 глава

Святое Евангелле паводле Лукі
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

І ста́лася: калі Ён у суботу ўвайшоў у дом аднаго з начальнікаў фарысейскіх паесці хле́ба, і яны сачы́лі за Ім;

И҆ бы́сть є҆гда̀ вни́ти є҆мѹ̀ въ до́мъ нѣ́коегѡ кнѧ́зѧ фарїсе́йска въ сѹббѡ́тѹ хлѣ́бъ ѩ҆́сти, и҆ ті́и бѧ́хѹ назира́юще є҆го̀.

і вось, нейкі чалавек, хворы на вадзянку, быў перад Ім.

И҆ сѐ человѣ́къ нѣ́кїй, и҆мы́й водны́й трѹ́дъ, бѣ̀ пред̾ ни́мъ.

І, азваўшыся, Іісус прамовіў да законнікаў і фарысеяў, ка́жучы: ці дазваля́ецца ў суботу ацаля́ць?

И҆ ѿвѣща́въ ї҆и҃съ речѐ къ зако́нникѡмъ и҆ фарїсе́ѡмъ, глаго́лѧ: а҆́ще достои́тъ въ сѹббѡ́тѹ цѣли́ти;

Яны ж прамаўча́лі. І, дакрану́ўшыся, Ён ацалíў яго і адпусціў.

Ѻ҆ни́ же ѹ҆молча́ша. И҆ прїе́мъ и҆сцѣлѝ є҆го̀, и҆ ѿпѹстѝ.

А звярну́ўшыся да іх, сказаў: калі ў каго з вас асёл або вол упадзе́ ў калодзеж, ці не адразу той вы́цягне яго ў дзень суботні?

И҆ ѿвѣща́въ къ ни҄мъ речѐ: кото́рагѡ ѿ ва́съ ѻ҆се́лъ и҆лѝ во́лъ въ стѹдене́цъ впаде́тъ, и҆ не а҆́бїе ли и҆сто́ргнетъ є҆го̀ въ де́нь сѹббѡ́тный;

І яны не змаглі адказа́ць Яму на гэта.

И҆ не возмого́ша ѿвѣща́ти є҆мѹ̀ къ си҄мъ.

Казаў жа запро́шаным прытчу, убачыўшы, як яны выбіра́юць сабе першыя месцы, гаворачы да іх:

Гл҃аше же къ зва҄ннымъ при́тчѹ, ѡ҆бдержѧ̀ {внима́ѧ}, ка́кѡ предсѣда҄нїѧ и҆збира́хѹ, глаго́лѧ къ ни҄мъ:

калі ты будзеш паклíканы кім-небудзь на вяселле, не ўзляга́й на першае месца, каб не аказаўся хто пачэ́снейшы за цябе запро́шаны ім,

є҆гда̀ зва́нъ бѹ́деши ки́мъ на бра́къ, не сѧ́ди на пре́днемъ мѣ́стѣ: є҆да̀ кто̀ честнѣ́е тебє̀ бѹ́детъ зва́нныхъ,

і той, хто паклíкаў цябе і яго, каб не падышоў ды не сказаў табе: «дай яму месца», і тады з со́рамам пачне́ш займа́ць апошняе месца.

и҆ прише́дъ и҆́же тебѐ зва́вый и҆ ѻ҆́наго, рече́тъ тѝ: да́ждь семѹ̀ мѣ́сто: и҆ тогда̀ на́чнеши со стѹдо́мъ послѣ́днее мѣ́сто держа́ти.

Але калі будзеш паклíканы, прыйшоўшы, узляга́й на апошняе месца, каб той, хто паклíкаў цябе, падышоўшы, сказаў табе: «дру́жа, перайдзí вышэ́й», тады будзе табе гонар перад тымі, хто ўзляжы́ць з табою;

Но є҆гда̀ зва́нъ бѹ́деши, ше́дъ сѧ́ди на послѣ́днемъ мѣ́стѣ, да є҆гда̀ прїи́детъ зва́вый тѧ̀, рече́тъ тѝ: дрѹ́же, посѧ́ди вы́ше: тогда̀ бѹ́детъ тѝ сла́ва пред̾ зва́нными съ тобо́ю.

бо кожны, хто ўзвыша́е сябе, будзе прынíжаны, а хто прыніжа́е сябе, будзе узвы́шаны.

ѩ҆́кѡ всѧ́къ возносѧ́йсѧ смири́тсѧ, и҆ смирѧ́ѧйсѧ вознесе́тсѧ.

Казаў жа і таму, хто Яго запрасíў: калі ты будзеш даваць абед ці вячэру, не кліч сяброў тваіх, ні братоў тваіх, ні тваіх сваякоў, ні суседзяў багатых дзе́ля таго, каб і яны цябе таксама паклíкалі і была́ табе адпла́та.

(За҄ 75.) Гл҃аше же и҆ ко зва́вшемѹ є҆го̀: є҆гда̀ сотвори́ши ѡ҆бѣ́дъ и҆лѝ ве́черю, не зовѝ дрѹгѡ́въ твои́хъ, ни бра́тїи твоеѧ̀, ни срѡ́дникъ твои́хъ, ни сосѣ҄дъ бога́тыхъ: є҆да̀ когда̀ и҆ ті́и тѧ̀ та́кожде воззовѹ́тъ, и҆ бѹ́детъ тѝ воздаѧ́нїе.

Але калі робіш гасцíну, кліч убо́гіх, кале́к, кульга́вых, сляпы́х,

Но є҆гда̀ твори́ши пи́ръ, зовѝ ни́щыѧ, маломѡ́щныѧ, хромы҄ѧ, слѣпы҄ѧ:

і блажэнны будзеш, бо яны не ма́юць, чым адплацíць табе, адпла́чана ж табе будзе пры ўваскрасе́нні праведных.

и҆ блаже́нъ бѹ́деши, ѩ҆́кѡ не и҆́мѹтъ тѝ что̀ возда́ти: возда́стъ же тѝ сѧ̀ въ воскреше́нїе пра́ведныхъ.

Пачуўшы гэта, нехта з тых, што ўзляжа́лі з Ім, сказаў Яму: блажэ́нны, хто будзе есці абед у Царстве Божым!

Слы́шавъ же нѣ́кїй ѿ возлежа́щихъ съ ни́мъ сїѧ҄, речѐ є҆мѹ̀: блаже́нъ, и҆́же снѣ́сть ѡ҆бѣ́дъ въ цр҇твїи бж҃їи.

Ён жа сказаў яму: адзін чалавек рабіў вялікую вячэру і паклíкаў многіх;

(За҄ 76.) Ѻ҆́нъ же речѐ є҆мѹ̀: человѣ́къ нѣ́кїй сотворѝ ве́черю ве́лїю, и҆ зва̀ мнѡ́ги:

і паслаў раба́ свайго ў час вячэры сказаць паклíканым: прыхо́дзьце, бо ўжо гатова ўсё.

и҆ посла̀ раба̀ своего̀ въ го́дъ ве́чери рещѝ зва҄ннымъ: грѧди́те, ѩ҆́кѡ ѹ҆жѐ готѡ́ва сѹ́ть всѧ҄.

І пачалí ўсе, як адзін, прасіць прабачэ́ння. Першы сказаў яму: я купіў поле, і мне трэба пайсці паглядзе́ць яго; прашу цябе, праба́ч мне.

И҆ нача́ша вкѹ́пѣ ѿрица́тисѧ всѝ. Пе́рвый речѐ є҆мѹ̀: село̀ кѹпи́хъ, и҆ и҆́мамъ нѹждѹ̀ и҆зы́ти и҆ ви́дѣти є҆̀. Молю́тисѧ, и҆мѣ́й мѧ̀ ѿрече́на.

І другі сказаў: я купіў пяць пар валоў, і іду выпрабо́ўваць іх; прашу цябе, праба́ч мне.

И҆ дрѹгі́й речѐ: сѹпрѹ҄гъ волѡ́въ кѹпи́хъ пѧ́ть, и҆ грѧдѹ̀ и҆скѹси́ти и҆̀хъ: молю́ тѧ, и҆мѣ́й мѧ̀ ѿрече́на.

І іншы сказаў: я ажаніўся і таму не магу прыйсцí.

И҆ дрѹгі́й речѐ: женѹ̀ поѧ́хъ, и҆ сегѡ̀ ра́ди не могѹ̀ прїитѝ.

І, прыйшоўшы, раб той паве́даміў гаспадару́ свайму гэта. Тады, разгне́ваўшыся, гаспадар дома сказаў рабу свайму: вы́йдзі хутчэй на вуліцы і заву́лкі горада і прывядзí сюды і ўбо́гіх, і кале́к, і сляпы́х, і кульга́вых.

И҆ прише́дъ ра́бъ то́й повѣ́да господи́нѹ своемѹ̀ сїѧ҄. Тогда̀ разгнѣ́вавсѧ до́мѹ влады́ка, речѐ рабѹ̀ своемѹ̀: и҆зы́ди ско́рѡ на распѹ҄тїѧ и҆ стѡ́гны гра́да, и҆ ни́щыѧ и҆ бѣ҄дныѧ и҆ слѣпы҄ѧ и҆ хромы҄ѧ введѝ сѣ́мѡ.

І сказаў раб: гаспадар! зроблена, як ты загадаў, і яшчэ месца ёсць.

И҆ речѐ ра́бъ. Го́споди, бы́сть ѩ҆́коже повелѣ́лъ є҆сѝ, и҆ є҆щѐ мѣ́сто є҆́сть.

І сказаў гаспадар рабу: вы́йдзі да дарог і за́гарадзяў і ўгавары́ прыйсцí, каб напо́ўніўся дом мой.

И҆ речѐ господи́нъ къ рабѹ̀: и҆зы́ди на пѹти҄ и҆ халѹ́ги, и҆ ѹ҆бѣдѝ вни́ти, да напо́лнитсѧ до́мъ мо́й:

Бо кажу вам, што ніхто з тых людзей паклíканых не пакашту́е маёй вячэ́ры, бо многа паклíканых, але мала вы́браных.

глаго́лю бо ва́мъ, ѩ҆́кѡ ни є҆ди́нъ мѹже́й тѣ́хъ зва́нныхъ вкѹ́ситъ моеѧ̀ ве́чери: мно́зи бо сѹ́ть зва́ни, ма́лѡ же и҆збра́нныхъ.

Ішло з Ім мноства людзей, і Ён, абярну́ўшыся, сказаў ім:

(За҄ 77.) И҆дѧ́хѹ же съ ни́мъ наро́ди мно́зи: и҆ ѡ҆бра́щьсѧ речѐ къ ни҄мъ:

калі хто прыходзіць да Мяне, і не зненавíдзіць ба́цьку свайго і маці, і жонку і дзяцей, і братоў і сясцёр, а яшчэ і жыццё сваё, той не можа быць Маім ву́чнем;

а҆́ще кто̀ грѧде́тъ ко мнѣ̀, и҆ не возненави́дитъ ѻ҆тца̀ своего̀ и҆ ма́терь, и҆ женѹ̀, и҆ ча҄дъ, и҆ бра́тїю, и҆ се́стръ, є҆ще́ же и҆ дѹ́шѹ свою̀, не мо́жетъ мо́й бы́ти ѹ҆чени́къ:

і хто не нясе́ крыжа́ свайго і ідзе за Мною, не можа быць Маім ву́чнем.

и҆ и҆́же не но́ситъ креста̀ своегѡ̀ и҆ в̾слѣ́дъ менє̀ грѧде́тъ, не мо́жетъ мо́й бы́ти ѹ҆чени́къ.

Бо хто з вас, жада́ючы пабудава́ць ве́жу, перш не сядзе і не палíчыць выда́ткі, ці ма́е ён патрэ́бнае для завяршэ́ння,

Кто́ бо ѿ ва́съ, хотѧ́й сто́лпъ созда́ти, не пре́жде ли сѣ́дъ расчте́тъ и҆мѣ́нїе, а҆́ще и҆́мать, є҆́же є҆́сть на соверше́нїе,

каб, калі пакладзе́ падму́рак і не здо́лее дако́нчыць, усе, хто паба́чыць, не пачалí смяя́цца з яго,

да не, когда̀ положи́тъ ѡ҆снова́нїе и҆ не возмо́жетъ соверши́ти, всѝ ви́дѧщїи начнѹ́тъ рѹга́тисѧ є҆мѹ̀,

ка́жучы: гэты чалавек пачаў будаваць і не здо́леў дако́нчыць?

глаго́люще, ѩ҆́кѡ се́й человѣ́къ нача́тъ зда́ти и҆ не мо́же соверши́ти.

Або які цар, ідучы́, каб з другім царом уступíць у вайну, не сядзе перш пара́іцца, ці зможа ён з дзесяццю́ ты́сячамі сустрэ́ць таго, хто ідзе на яго з дваццаццю́ тысячамі?

И҆лѝ кі́й ца́рь и҆ды́й ко и҆но́мѹ царю̀ сни́тисѧ съ ни́мъ на бра́нь, не сѣ́дъ ли пре́жде совѣщава́етъ, а҆́ще си́ленъ є҆́сть срѣ́сти съ десѧтїю̀ ты́сѧщъ грѧдѹ́щаго со двѣма́десѧтма ты́сѧщама на́нь;

Бо калі не, то пакуль той яшчэ далёка, ён пашле́ пасо́льства да яго прасíць міру.

А҆́ще ли же нѝ, є҆щѐ дале́че є҆мѹ̀ сѹ́щѹ, моле́нїе посла́въ мо́литсѧ ѡ҆ смире́нїи.

Гэтак і кожны з вас, хто не адрачэ́цца ад усяго, што ма́е, не можа быць Маім вучнем.

Та́кѡ ѹ҆̀бо всѧ́къ ѿ ва́съ, и҆́же не ѿрече́тсѧ всегѡ̀ своегѡ̀ и҆мѣ́нїѧ, не мо́жетъ бы́ти мо́й ѹ҆чени́къ.

Добрая рэч — соль, але калі соль стра́ціць сілу, чым папра́віць яе?

Добро̀ є҆́сть со́ль: а҆́ще же со́ль ѡ҆бѹѧ́етъ, чи́мъ ѡ҆соли́тсѧ;

Ні ў зямлю, ні ў гной яна непрыда́тная: вон выкіда́юць яе. Хто ма́е вушы, каб чуць, няхай чуе!

Ни въ зе́млю, ни въ гно́й потре́бна є҆́сть: во́нъ и҆зсы́плютъ ю҆̀. И҆мѣ́ѧй ѹ҆́шы слы́шати, да слы́шитъ.

« 13 глава 15 глава »