Лукі 19 глава

Святое Евангелле паводле Лукі
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

І ўвайшоўшы, Ён праходзіў праз Іерыхон.

И҆ вше́дъ прохожда́ше ї҆ерїхѡ́нъ.

І вось чалавек, зва́ны íмем Закхе́й, які быў начальнік мы́тнікаў і быў багаты,

И҆ сѐ мѹ́жъ нарица́емый закхе́й, и҆ се́й бѣ̀ ста́рѣй мытарє́мъ, и҆ то́й бѣ̀ бога́тъ:

імкну́ўся ўба́чыць Іісуса, хто Ён, але не мог з-за натоўпу, таму што быў малы́ ростам;

и҆ и҆ска́ше ви́дѣти ї҆и҃са, кто̀ є҆́сть, и҆ не можа́ше ѿ наро́да, ѩ҆́кѡ во́зрастомъ ма́лъ бѣ̀:

і, забе́гшы наперад, узлез на смако́ўніцу, каб убачыць Яго, бо Ён павінен быў там прахо́дзіць.

и҆ предите́къ, возлѣ́зе на ѩ҆́годичинѹ, да ви́дитъ, ѩ҆́кѡ хотѧ́ше ми́мѡ є҆ѧ̀ проитѝ.

І калі прыйшоў Іісус на гэтае месца, то, паглядзе́ўшы, убачыў яго і сказаў яму: Закхей! хутчэй злазь, бо сёння ў доме тваім нале́жыць Мне быць.

И҆ ѩ҆́кѡ прїи́де на мѣ́сто, воззрѣ́въ ї҆и҃съ ви́дѣ є҆го̀, и҆ речѐ къ немѹ̀: закхе́е, потща́всѧ слѣ́зи: дне́сь бо въ домѹ̀ твое́мъ подоба́етъ мѝ бы́ти.

І той паспе́шна злез і прыня́ў Яго з радасцю.

И҆ потща́всѧ слѣ́зе, и҆ прїѧ́тъ є҆го̀ ра́дѹѧсѧ.

І ўсе, уба́чыўшы гэта, нарака́лі, ка́жучы: да грэшнага чалавека зайшоў Ён.

И҆ ви́дѣвше всѝ ропта́хѹ, глаго́люще, ѩ҆́кѡ ко грѣ́шнѹ мѹ́жѹ вни́де вита́ти.

Закхей жа, устаўшы, сказаў Госпаду: вось, палову маёмасці маёй, Госпадзі, я дам убо́гім, і калі каго ў чым ашукаў, аддам у чатыры разы́ больш.

Ста́въ же закхе́й речѐ ко гд҇ѹ: сѐ по́лъ и҆мѣ́нїѧ моегѡ̀, гд҇и, да́мъ ни́щымъ: и҆ а҆́ще кого̀ чи́мъ ѡ҆би́дѣхъ, возвращѹ̀ четвери́цею.

Сказаў яму Іісус: сёння наста́ла спасе́нне дому гэтаму, таму што і ён — сын Аўраамаў;

Рече́ же къ немѹ̀ ї҆и҃съ: ѩ҆́кѡ дне́сь сп҇нїе до́мѹ семѹ̀ бы́сть, занѐ и҆ се́й сы́нъ а҆враа́мль є҆́сть:

бо Сын Чалавечы прыйшоў, каб знайсцí і спасцí тое, што загíнула.

прїи́де бо сн҃ъ чл҃вѣ́чь взыска́ти и҆ сп҇тѝ поги́бшаго.

Калі ж яны слухалі гэта, Ён дада́ў яшчэ прытчу, таму што быў блізка ад Іерусаліма, і яны думалі, што зараз жа Царства Божае ма́е явíцца.

Слы́шащымъ же и҆̀мъ сїѧ҄, прило́жь речѐ при́тчѹ, занѐ бли́з̾ є҆мѹ̀ бы́ти ї҆ер҇ли́ма, и҆ мнѧ́хѹ, ѩ҆́кѡ а҆́бїе цр҇тво бж҃їе хо́щетъ ѩ҆ви́тисѧ.

Дык сказаў Ён: нейкі чалавек знатнага роду пайшоў у далёкую краíну, каб атрыма́ць сабе царства і вярну́цца;

Речѐ ѹ҆̀бо: (За҄ 95.) человѣ́къ нѣ́кїй добра̀ ро́да и҆́де на странѹ̀ дале́че, прїѧ́ти себѣ̀ ца́рство и҆ возврати́тисѧ.

і, паклíкаўшы дзесяць рабоў сваіх, ён даў ім дзесяць мін і сказаў ім: укладзíце ў справу, пакуль я вярну́ся.

Призва́въ же де́сѧть ра҄бъ свои́хъ, дадѐ и҆́мъ де́сѧть мна҄съ, и҆ речѐ къ ни҄мъ: кѹ́плю дѣ́йте, до́ндеже прїидѹ̀.

Але яго грамадзя́не ненавíдзелі яго і пасла́лі ўслед за ім пасольства, ка́жучы: не хочам, каб ён царстваваў над намі.

И҆ гра́ждане є҆гѡ̀ ненави́дѧхѹ є҆го̀, и҆ посла́ша послы̀ в̾слѣ́дъ є҆гѡ̀, глаго́люще: не хо́щемъ семѹ̀, да ца́рствѹетъ над̾ на́ми.

І ста́лася: калі ён вярнуўся, атрыма́ўшы царства, то сказаў паклíкаць тых рабоў, якім даў срэ́бра, каб даведацца, хто што набы́ў.

И҆ бы́сть є҆гда̀ возврати́сѧ прїи́мъ ца́рство, речѐ пригласи́ти рабы҄ ты҄ѧ, и҆̀мже дадѐ сребро̀, да ѹ҆вѣ́сть, каковѹ̀ кѹ́плю сѹ́ть сотвори́ли.

І прыйшоў першы, ка́жучы: гаспадар, мíна твая прыне́сла дзесяць мін.

Прїи́де же пе́рвый, глаго́лѧ: го́споди, мна́съ твоѧ̀ придѣ́ла де́сѧть мна҄съ.

І ён сказаў яму: добра, раб добры; за тое, што ў найме́ншым ты быў верны, будзь уладаро́м над дзесяццю́ гарадамі.

И҆ речѐ є҆мѹ̀: бла́гѡ, ра́бе до́брый: ѩ҆́кѡ ѡ҆ ма́лѣ вѣ́ренъ бы́лъ є҆сѝ, бѹ́ди ѡ҆́бласть и҆мѣ́ѧ над̾ десѧтїю̀ градѡ́въ.

І прыйшоў другі, ка́жучы: гаспадар, міна твая прыне́сла пяць мін.

И҆ прїи́де вторы́й, глаго́лѧ: го́споди, мна́съ твоѧ̀ сотворѝ пѧ́ть мна҄съ.

Сказаў і гэтаму: і ты будзь над пяццю́ гарадамі.

Рече́ же и҆ томѹ̀: и҆ ты̀ бѹ́ди над̾ пѧтїю̀ градѡ́въ.

І яшчэ адзін прыйшоў, ка́жучы: гаспадар, вось міна твая, якую я трымаў схава́ную ў ху́стцы,

И҆ дрѹгі́й прїи́де, глаго́лѧ: го́споди, сѐ мна́съ твоѧ̀, ю҆́же и҆мѣ́хъ положе́нѹ во ѹ҆брѹ́сѣ:

таму што я баяўся цябе, бо ты чалавек жорсткі: бярэш, чаго не клаў, і жне́ш, чаго не сеяў.

боѧ́хсѧ бо тебє̀, ѩ҆́кѡ человѣ́къ ѩ҆́ръ є҆сѝ, взе́млеши, є҆гѡ́же не положи́лъ є҆сѝ, и҆ жне́ши, є҆гѡ́же не сѣ́ѧлъ є҆сѝ.

А той кажа яму: ву́снамі тваімі буду судзíць цябе, ліхí раб: ты ведаў, што я чалавек жорсткі, які бярэ, чаго не клаў, і жне, чаго не сеяў;

Глаго́ла же є҆мѹ̀: ѿ ѹ҆́стъ твои́хъ сѹждѹ́ ти, лѹка́вый ра́бе: вѣ́дѣлъ є҆сѝ, ѩ҆́кѡ а҆́зъ человѣ́къ ѩ҆́ръ є҆́смь, взе́млю, є҆гѡ́же не положи́хъ, и҆ жнѹ̀, є҆гѡ́же не сѣ́ѧхъ:

чаму ж ты не аддаў маё срэ́бра ў абаро́т, каб я, прыйшо́ўшы, атрымаў яго з прыбы́ткам?

и҆ почто̀ не вда́лъ є҆сѝ моегѡ̀ сребра̀ кѹпцє́мъ, и҆ а҆́зъ прише́дъ съ ли́хвою и҆стѧза́лъ бы́хъ є҆̀;

І сказаў прысутным: вазьміце ў яго міну і аддайце таму, хто ма́е дзесяць мін.

И҆ предстоѧ́щымъ речѐ: возми́те ѿ негѡ̀ мна́съ, и҆ дади́те и҆мѹ́щемѹ де́сѧть мна҄съ.

І сказалі яму: гаспадар, ён жа ма́е дзесяць мін.

И҆ рѣ́ша є҆мѹ̀: го́споди, и҆́мать де́сѧть мна҄съ.

Кажу вам, што кожнаму, хто ма́е, будзе да́дзена, а ў таго, хто не ма́е, ады́мецца і тое, што ма́е ён;

Глаго́лю бо ва́мъ, ѩ҆́кѡ всѧ́комѹ и҆мѹ́щемѹ да́стсѧ: а҆ ѿ неимѹ́щагѡ, и҆ є҆́же и҆́мать, ѿи́метсѧ ѿ негѡ̀:

а тых ворагаў жа маіх, якія не хацелі, каб я стаў царом над імі, прывядзíце сюды і пазабіва́йце перада мною.

ѻ҆ба́че врагѝ моѧ҄ ѡ҆́ны, и҆̀же не восхотѣ́ша менѐ, да ца́рь бы́хъ бы́лъ над̾ ни́ми, приведи́те сѣ́мѡ и҆ и҆зсѣцы́те предо мно́ю.

І, сказаўшы гэта, Ён пайшоў дале́й, узыхо́дзячы ў Іерусалім.

И҆ сїѧ҄ ре́къ, и҆дѧ́ше предѝ, восходѧ̀ во ї҆ер҇ли́мъ.

І ста́лася: калі Ён наблізіўся да Віфагíі і Віфа́ніі, да гары, што заве́цца Елеонскай, паслаў двух вучняў Сваіх,

(За҄ 96.) И҆ бы́сть ѩ҆́кѡ прибли́жисѧ въ виѳсфагі́ю и҆ виѳа́нїю, къ горѣ̀ нарица́емѣй є҆леѡ́нъ, посла̀ два̀ ѹ҆чн҃къ свои́хъ,

сказаўшы: ідзіце ў се́лішча, што насу́праць; увайшо́ўшы ў яго, зно́йдзеце прывя́занае асляня́, на якое ніколі ніхто з людзей не сяда́ў; адвяжы́це яго і прывядзíце;

гл҃ѧ: и҆ди́та въ прѧ́мнѹю ве́сь: (и҆) въ ню́же входѧ҄ща ѡ҆брѧ́щета жребѧ̀ привѧ́зано, на не́же никто́же николи́же ѿ человѣ҄къ всѣ́де: ѿрѣ҄шша є҆̀ приведи́та.

і калі хто спытае ў вас: «навошта адвя́зваеце?», скажы́це яму так: «яно патрэбна Госпаду».

И҆ а҆́ще кто̀ вы̀ вопроша́етъ: почто̀ ѿрѣша́ета, си́це рцы́та є҆мѹ̀, ѩ҆́кѡ гд҇ь є҆гѡ̀ тре́бѹетъ.

Пасла́ныя пайшлі і знайшлі, як Ён сказаў ім.

Шє́дша же пѡ́сланнаѧ ѡ҆брѣто́ста, ѩ҆́коже речѐ и҆́ма.

Калі ж яны адвя́звалі асляня́, гаспадары́ яго сказалі ім: нашто вы адвя́зваеце асляня́?

Ѿрѣша́ющема же и҆́ма жребѧ̀, реко́ша госпо́дїе є҆гѡ̀ къ ни́ма: что̀ ѿрѣша́ета жребѧ̀;

Яны сказалі: яно патрэбна Госпаду.

Ѡ҆́на же реко́ста, ѩ҆́кѡ гд҇ь є҆гѡ̀ тре́бѹетъ.

І прывялí яго да Іісуса, і, накíнуўшы во́пратку сваю на асляня́, пасадзíлі на яго Іісуса.

И҆ приведо́ста є҆̀ ко ї҆и҃сови: и҆ возве́ргше ри҄зы своѧ҄ на жребѧ̀, всади́ша ї҆и҃са.

І калі Ён ехаў, людзі пасціла́лі во́пратку сваю на дарогу.

И҆дѹ́щѹ же є҆мѹ̀, постила́хѹ ри҄зы своѧ҄ по пѹтѝ.

А калі Ён набліжа́ўся ўжо да спу́ску з гары Елеонскай, усё мноства вучняў, ра́дуючыся, пачало́ моцным го́ласам хвалíць Бога за ўсе цуды, якія бачылі яны,

(За҄ 97.) Приближа́ющѹжесѧ є҆мѹ̀ ѹ҆жѐ (а҆́бїе) къ низхожде́нїю горѣ̀ є҆леѡ́нстѣй, нача́ша всѐ мно́жество ѹ҆чени҄къ ра́дѹющесѧ хвали́ти бг҃а гла́сомъ ве́лїимъ ѡ҆ всѣ́хъ си́лахъ, ѩ҆́же ви́дѣша,

ка́жучы: благаславёны Цар, Які прыходзіць у імя́ Гасподняе! мір на нябёсах і слава ў вы́шніх!

глаго́люще: блг҇ве́нъ грѧды́й цр҃ь во и҆́мѧ гд҇не: ми́ръ на нб҃сѝ, и҆ сла́ва въ вы́шнихъ.

І некато́рыя фарысеі з натоўпу сказалі Яму: Настаўнік! забаранí ву́чням Сваім.

И҆ нѣ́цыи фарїсе́є ѿ наро́да рѣ́ша къ немѹ̀: ѹ҆чт҃лю, запретѝ ѹ҆чн҃кѡ́мъ твои҄мъ.

А Ён прамовіў ім у адказ: кажу вам, што калі яны змо́ўкнуць, то камянí закрыча́ць.

И҆ ѿвѣща́въ речѐ и҆̀мъ: глаго́лю ва́мъ, ѩ҆́кѡ, а҆́ще сі́и ѹ҆молча́тъ, ка́менїе возопїе́тъ.

І, калі Ён наблíзіўся, то, уба́чыўшы горад, заплакаў па ім,

И҆ ѩ҆́кѡ прибли́жисѧ, ви́дѣвъ гра́дъ, пла́касѧ ѡ҆ не́мъ,

ка́жучы: калі б і ты хоць у гэты дзень твой зразуме́ў, што́ трэба для міру твайго! але цяпер гэта скры́та ад вачэй тваіх;

глаго́лѧ: ѩ҆́кѡ а҆́ще бы разѹмѣ́лъ и҆ ты̀, въ де́нь се́й тво́й, є҆́же къ смире́нїю {къ ми́рѹ} твоемѹ̀: нн҃ѣ же скры́сѧ ѿ ѻ҆́чїю твоє́ю:

бо пры́йдуць на цябе дні, і ўзвяду́ць ворагі твае вакол цябе вал, і акру́жаць цябе, і сцíснуць цябе адусю́ль,

ѩ҆́кѡ прїи́дѹтъ дні́е на тѧ̀, и҆ ѡ҆бложа́тъ вразѝ твоѝ ѻ҆стро́гъ ѡ҆ тебѣ̀, и҆ ѡ҆бы́дѹтъ тѧ̀, и҆ ѡ҆б̾и́мѹтъ тѧ̀ ѿвсю́дѹ,

і знíшчаць цябе і дзяцей тваіх у табе, і не пакíнуць ка́меня на ка́мені ў табе за тое, што не разуме́ў ты ча́су наве́дання цябе.

и҆ разбїю́тъ тѧ̀ и҆ ча҄да твоѧ҄ въ тебѣ̀, и҆ не ѡ҆ста́вѧтъ ка́мень на ка́мени въ тебѣ̀: поне́же не разѹмѣ́лъ є҆сѝ вре́мене посѣще́нїѧ твоегѡ̀.

І, увайшоўшы ў храм, Ён пачаў выганя́ць тых, што прадава́лі ў ім і купля́лі,

(За҄ 98.) И҆ вше́дъ въ це́рковь, нача́тъ и҆згони́ти продаю́щыѧ въ не́й и҆ кѹпѹ́ющыѧ,

ка́жучы ім: напíсана: «дом Мой — гэта дом малітвы», а вы зрабілі з яго логава разбойнікаў.

гл҃ѧ и҆̀мъ: пи́сано є҆́сть: до́мъ мо́й до́мъ моли́твы є҆́сть: вы́ же сотвори́сте є҆го̀ пеще́рѹ разбо́йникѡмъ.

І Ён кожны дзень вучыў у храме. А першасвятары́ і кніжнікі шука́лі, як загубíць Яго, таксама і першыя людзі ў народзе,

И҆ бѣ̀ ѹ҆чѧ̀ по всѧ҄ дни҄ въ це́ркви. А҆рхїере́є же и҆ кни́жницы и҆ска́хѹ є҆го̀ погѹби́ти, и҆ старѣ́йшины лю́демъ.

і не знахо́дзілі, што зрабíць з Ім, бо ўвесь народ, слу́хаючы, абступа́ў Яго.

И҆ не ѡ҆брѣта́хѹ, что́ бы сотвори́ли є҆мѹ̀: лю́дїе бо всѝ держа́хѹсѧ є҆гѡ̀, послѹ́шающе є҆го̀.

« 18 глава 20 глава »