Пераклад Антонія Бокуна
1 Паслухайце Мяне, астравы, зважайце, далёкія народы! ГОСПАД паклікаў Мяне з улоньня [маці], ад чэрава маці Маёй Ён узгадаў імя Маё.
2 І зрабіў Ён вусны Мае, як меч востры; у ценю рукі Сваёй схаваў Мяне. І зрабіў Ён з Мяне стралу вострую, і схаваў Мяне ў сагайдаку Сваім.
3 І сказаў Мне: «Ты — слуга Мой, Ізраіль, у Табе Я праслаўлюся».
4 А Я сказаў: «Надарма Я працаваў, на пустое і марнае выдаткаваў Я сілу Маю. Аднак суд Мой у ГОСПАДА, і ўзнагарода Мая — у Бога Майго».
5 І цяпер кажа ГОСПАД, Які ўкшталтаваў Мяне ад улоньня [маці] на слугу Сабе, каб навярнуць Якуба да Сябе і каб Ізраіль для Яго быў сабраны. І Я праслаўлены ў вачах ГОСПАДА, і Бог Мой стаўся моцай Маёй.
6 І Ён сказаў: «Замала таго, каб Ты быў для Мяне слугою, каб аднавіць калены Якуба і каб вярнуць выратаваных Ізраіля, але Я пастаўлю Цябе Сьвятлом для народаў, каб быў Ты збаўленьнем Маім аж да краю зямлі».
7 Гэта кажа ГОСПАД, Адкупіцель Ізраіля, Сьвяты ягоны, да пагарджанай душы, да Таго, Якім брыдзяцца народы, да Слугі тых, што пануюць: «Валадары ўбачаць Цябе, і паўстануць князі і паклоняцца дзеля ГОСПАДА, бо Ён верны, і [дзеля] Сьвятога Ізраіля, Які выбраў Цябе».
8 Гэта кажа ГОСПАД: «У час ласкі Я адказаў Табе, і ў дзень збаўленьня Я дапамог Табе, і Я захаваю Цябе, і пастаўлю Цябе запаветам для народу, каб аднавіць зямлю, каб разьдзяліць спадчыну спустошаную,
9 каб сказаць вязьням: “Выходзьце!”, а тым, якія ў цемры: “Зьявіцеся!” Яны будуць пасьвіцца на ўсіх дарогах, на ўсіх лысых узгорках будзе паша іхняя.
10 Ня будуць яны галадаць і ня будуць смагнуць, і ня ўдарыць іх сьпёка і сонца, бо Той, Які шкадуе іх, будзе весьці іх, і да крыніцаў водных павядзе іх.
11 Я зраблю ўсе горы Мае дарогаю, і сьцежкі Мае будуць узьнятыя.
12 Вось, тыя прыходзяць здалёк, а вось гэтыя — з поўначы і з захаду, а іншыя — з зямлі Сінім.
13 Радуйцеся, нябёсы, і весяліся, зямля! Гукаючы, гукайце, горы, ад радасьці! Бо пацешыў ГОСПАД народ Свой і зьлітаваўся над убогім Сваім.
14 А Сыён казаў: «Пакінуў мяне ГОСПАД, Госпад мой забыўся пра мяне!»
15 Ці ж забудзецца жанчына пра немаўля сваё, каб не пашкадавала сына ўлоньня свайго? Але [нават] калі яна забудзецца, Я не забудуся пра цябе!
16 Вось, Я запісаў цябе на далонях Маіх, муры твае перада Мною заўсёды.
17 Сьпяшаюцца тыя, якія будуюць цябе, а тыя, якія руйнавалі цябе і спусташалі цябе, адыйдуць ад цябе.
18 Падымі навокал вочы свае і паглядзі! Усе яны сабраліся і ідуць да цябе. Як жывы Я, кажа ГОСПАД, усіх іх ты ўзложыш [на сябе], як аздобу, і будзеш падвязаная імі як нявеста.
19 Бо руіны твае і спусташэньне тваё, і зямля зьнішчэньня твайго цяпер будзе цеснай для жыхароў, і адыйдуць далёка тыя, якія руйнавалі цябе.
20 Зноў скажуць у вушы твае сыны сіроцтва твайго: «Цеснае для мяне месца гэта, дай мне прастор, каб я мог пасяліцца».
21 І ты скажаш у сэрцы сваім: «Хто нарадзіў мне іх? Бо я была бязьдзетная і няплодная, выгнаная і заведзеная ў няволю. Дык хто выгадаваў іх? Вось, я засталася самотнай, а яны адкуль узяліся?»
22 Гэта кажа Госпад ГОСПАД: «Вось, Я падыму руку Маю да народаў, і да плямёнаў уздыму сьцяг Мой, і панясуць сыноў тваіх на руках, а дочкі твае будуць несены на плячах.
23 І будуць валадары выхавацелямі тваімі, а валадаркі іхнія — карміцелькамі тваімі. Абліччам да зямлі будуць пакланяцца табе і будуць лізаць пыл ног тваіх, і ты даведаешся, што Я — ГОСПАД, і ня будуць асаромлены тыя, якія спадзяюцца на Мяне».
24 Ці ж можна забраць у волата здабычу, або ці палоненыя пераможцам могуць быць выратаваныя?
25 Бо гэта кажа ГОСПАД: «Нават палоненыя волатам будуць забраныя [ў яго], і здабыча прыгнятальніка будзе выратаваная. Я буду змагацца з супраціўнікам тваім, і сыноў тваіх Я збаўлю.
26 І Я прымушу крыўдзіцеляў тваіх есьці цела сваё, і ўласнай крывёю яны нап’юцца, быццам маладым віном. І даведаецца кожнае цела, што Я — ГОСПАД, Збаўца твой і Адкупіцель твой, Моцны Якуба».
Комментарии МакДональда
Б. Мессия и отвержение Его Израилем (Гл. 49−57)
1. Мессия — Слуга Божий (Гл. 49)
Начиная с главы 49 и заканчивая главой 53, Бог предсказывает отвержение Мессии Израилем. Это книга Страдающего Раба Господня.
49:1−6 При чтении стихов 1−3 может показаться, что Раб Иеговы, о Котором идет речь в главе 49, — это Израиль. Но только Господь Иисус полностью соответствует предсказаниям этого текста. В стихе 3 Израиль назван по имени. Но не народ израильский, а Христос может по праву называться «князем Божиим». Из стихов 5 и 6 становится ясно, что Раб Господень и Израиль — не одно и то же. В этих стихах содержится также указание на восстановление Израиля — в царствование Кира и в Царстве Мессии.
Призывая все народы земли слушать Его, Раб Господень говорит о Своем рождении, об имени, которое было дано Ему прежде рождения (Мф 1:21). Он упоминает, что будет учить, как власть имущий, что Господь соделал Его Рабом и Князем Божиим (Израилем). Иегова прославится в Нем. Он говорит также о том душевном смятении, которое вызовет Его отвержение Израилем (см. Мф 11:16−24). Но затем Он предсказывает то довольство, которое придет, когда Он получит награду от Бога (ср. ст. 4 и Мф 11:25−26).
Бог призвал Его не только для духовного возрождения Израиля, но и для спасения язычников. В Деяниях 13:47 цитируется стих 6б и говорится о том, что он относится к Христу.
49:7 Во время Первого Своего Пришествия Господь был презрен и отвержен Израилем, который отнесся к Нему хуже, чем к язычникам. Но при Втором Пришествии цари язычники воздадут Ему славу. Выражение «раб властелинов» применимо и к Израилю — достаточно вспомнить Иосифа, Мардохея, Ездру, Неемию и Даниила.
49:8−13 Бог ответил на молитву Христа, воскресив Его из мертвых и поручив Ему привести израильтян в Землю Обетованную. Раб Иеговы соберет народ для путешествия и создаст для него идеальные условия. Рассеявшиеся израильтяне соберутся со всего мира — даже из земли Синим (возможно, здесь подразумевается Китай). В тот день, когда Израиль познает утешение и милосердие Господа, возрадуется весь мир.
49:14−16 Тем временем Сиону кажется, что Господь оставил город. Иегова отвечает, что мать может забыть свое грудное дитя, но Он никогда не забудет Свой город. Сион начертан на Его ладонях, и стены его всегда пред Ним. Читая об этом, мы невольно вспоминаем раны от гвоздей на ладонях Христа, претерпевшего наказание для нас. Один из величайших английских поэтов выразил эту мысль в словах гимна:
Имя мое на ладонях Его
Вечность сама не сотрет.
В сердце Господнем сокрыто оно
Милость Его не прейдет
Августус Топледи.
49:17−18 Израильтяне спешат к Сиону, а разорители бегут от них. Весь этот народ, заполнивший город, сравнивается с убранством невесты.
49:19−21 Даже развалин и пустырей Израиля не будет хватать для всех его жителей. Гора Сион удивится, увидев такое множество детей — ведь она так долго была вдовой!
49:22−23 По сигналу Господа Бога язычники на плечах своих принесут сыновей и дочерей израильских в Землю Обетованную. Цари язычников будут служить избранному народу, и Израиль поймет, что все время его ожидания стоило того.
49:24−26 Если же пленники Вавилона сомневаются в том, что их возможно освободить от могучего тирана, то пусть они знают, что Сам Господь будет состязаться с противниками и спасет сыновей Израиля. Их притеснители пожнут то, что посеяли, и мир узнает, что Господь есть Спаситель и Искупитель Израиля, Сильный Иаковлев.