Пераклад Чарняўскага 2017
1 А юнак Самуэль служыў Госпаду пад наглядамі Гэлі. І слова Госпада было рэдкім у тыя дні; з’яўленне Бога не было частым.
2 Такім чынам, сталася аднаго дня, што Гэлі спаў на сваім месцы, а вочы яго слабелі і ён не мог бачыць.
3 Лямпа Божая не была яшчэ згаслай, і Самуэль спаў у святыні Госпада, дзе быў каўчэг Госпада.
4 І паклікаў Госпад Самуэля, які ў адказ сказаў: «Вось я».
5 І падбег да Гэлі і сказаў: «Вось я; бо ты клікаў мяне». Ён сказаў: «Не клікаў я цябе. Вяртайся, спі!» І ён пайшоў і лёг спаць.
6 І Госпад зноў паклікаў Самуэля. І Самуэль, устаўшы, пабег да Гэлі і сказаў: «Вось я, бо клікаў ты мяне». Ён адказаў: «Я не клікаў цябе, сын мой. Вяртайся і кладзіся спаць».
7 А Самуэль не пазнаў яшчэ Госпада, і не было яшчэ яму аб’яўлена слова Госпадава.
8 І Госпад зноў паклікаў Самуэля трэці раз, ён, падняўшыся, пабег да Гэлі і сказаў: «Вось я, бо ты клікаў мяне». Тады зразумеў Гэлі, што Госпад кліча юнака.
9 І сказаў ён Самуэлю: «Ідзі і кладзіся спаць; а калі зноў пакліча цябе хто, кажы: “Гавары, Госпадзе, бо слухае паслугач Твой”». Дык вярнуўся Самуэль і лёг спаць на сваім месцы.
10 І прыйшоў Госпад, і стаў, і паклікаў, як клікаў раней: «Самуэль, Самуэль!» А Самуэль адказаў: «Гавары, Госпадзе, бо слухае паслугач твой».
11 І сказаў Госпад Самуэлю: «Вось, Я гавару слова ў Ізраэлі, што, хто пра гэта пачуе, зазвініць у абодвух вушах яго.
12 У дзень той Я споўню над Гэлі ўсё, што прадказаў адносна дому яго, ад пачатку і да канца.
13 Бо Я прадказаў яму, што буду судзіць дом яго навекі дзеля правіннасці, таму што ён ведаў, што сыны яго зневажаюць Бога, а не караў іх.
14 Дзеля таго Я прысягнуў дому Гэлі, што не будзе ачышчана правіннасць дому яго ані ахвярамі, ані дарамі, навечна».
15 А Самуэль спаў да раніцы, а потым адчыніў браму дома Госпада. І баяўся Самуэль сказаць Гэлі аб гэтым з’яўленні.
16 Але Гэлі паклікаў Самуэля і сказаў: «Самуэль, сын мой». Ён, адказваючы, сказаў: «Вось я».
17 І запытаўся ў яго: «Што за слова, якое было сказана табе? Прашу цябе, не ўтойвай ад мяне. Няхай гэта зробіць табе Бог і гэта дадасць, калі будзеш хаваць ад мяне слова з усіх слоў, што сказаны былі табе».
18 Дык выявіў яму Самуэль усе словы і не ўтойваў ад яго. І Гэлі адказаў: «Ён — Госпад! Хай робіць, што добрае ў вачах Яго».
19 І Самуэль вырас, і Госпад быў з ім; і з усіх яго слоў ніводнае не ўпала на зямлю.
20 І даведаўся ўвесь Ізраэль, ад Дана да Бээр-Сэбы, што Самуэль быў пастаўлены прарокам Госпадавым.
21 І працягваў Госпад з’яўляцца ў Сіло; бо адкрыўся Госпад Самуэлю ў Сіло згодна слову Госпадаву.
Комментарии МакДональда
Г. Призвание Самуила (Гл. 3)
3:1−3 В то время, когда Самуил служил Господу в храме в Силоме, слово Бога было редко; то есть, Господь очень редко обращался к людям в видениях. В первых трех стихах Уильямс усматривает картину морального состояния Израиля.
«Царствовала ночь; Храм освещал светильник Божий; глаза Первосвященника начали смыкаться так, что он не мог видеть; и, как он, так и Самуил уснули». Светильник Божий означает светильник, который гасили на рассвете.
3:4−9 Однажды ночью, прямо перед рассветом, Самуил услышал зовущий его голос. Он подумал, что это был Илий, но священник его не звал. Самуил еще не знал Господа в том смысле, что он никогда не получал от Него прямых, личных откровений (ст. 7). После того, как Самуил услышал этот голос еще два раза, Илий понял, что это Господь зовет Самуила. Старый священник сказал мальчику, что, если он еще раз услышит этот голос, ему нужно сказать: «Говори, Господи, ибо слышит раб Твой».
3:10−14 Когда Господь воззвал в четвертый раз, Самуил ответил: «Говори, ибо слышит раб Твой», видимо, не упомянув слова «Господь». Слова Господа подтвердили тот суд, который Он произнес ранее на Илия и его дом, и этот суд мог также включать в себя поражение Израиля и захват ковчега. На отце лежала такая же вина, как и на сыновьях, потому что он не пытался их обуздать или обратить их от их грехов. За святотатство их нужно было предать смерти, а не просто поругать. Их грех нельзя было искупить жертвой; они были обречены, и их судьба была подтверждена Илию устами двух свидетелей: человека Божьего (гл. 2) и маленького пророка, Самуила (ст. 14).
3:15−18 Вначале Самуил побоялся рассказать Илию, что сказал Господь, но под торжественной клятвой он открыл священнику грядущий суд. Илий покорно воспринял новости. Он, несомненно, осознавал, что приговор был справедлив. Мог ли Бог поразить сынов Аарона за их нечестие (Лев 10), а Офни и Финееса оставить неосужденными?
3:19−21 Вскоре весь Израиль от Дана до Вирсавии узнал о том, что Господь был с Самуилом, и весь Израиль признал в молодом юноше истинного пророка Божьего.