Пераклад Васіля Сёмухі
1 Хлопчык Самуіл служыў Госпаду пры Іліі; слова Гасподняе было рэдкае ў тыя дні, відзежы былі ня частыя.
2 І было ў той час, калі Ілій ляжаў на сваім месцы, — і ў вачах ягоных пачало цямнець, і ён ня мог бачыць, —
3 і сьвяцільня Божая яшчэ не патухла, і Самуіл ляжаў у храме Гасподнім, дзе каўчэг Божы:
4 паклікаў Гасподзь Самуіла. І адказаў ён: вось я!
5 І пабег да Ілія і сказаў: вось я! ты клікаў мяне. Але той сказаў: я ня клікаў цябе; ідзі назад, кладзіся. І ён пайшоў і лёг.
6 Але Гасподзь другі раз паклікаў Самуіла. Ён устаў і прыйшоў да Ілія другі раз і сказаў: вось я! ты клікаў мяне. Але той сказаў: я ня клікаў цябе, сыне мой; ідзі назад, кладзіся.
7 Самуіл яшчэ ня ведаў тады голасу Госпада, і яшчэ не адкрывалася яму слова Гасподняе.
8 І паклікаў Гасподзь Самуіла яшчэ трэці раз. Ён устаў і прыйшоў да Ілія і сказаў: вось я! ты клікаў мяне. Тады зразумеў Ілій, што Гасподзь кліча хлопчыка.
9 І сказаў Ілій Самуілу: ідзі назад і кладзіся, і калі пакліча цябе Той, Які кліча, ты скажы: кажы, Госпадзе, бо чуе раб Твой. І пайшоў Самуіл і лёг на месцы сваім.
10 І прыйшоў Гасподзь, і стаў, і паклікаў, як таго і другога разу: Самуіле! Самуіле! І сказаў Самуіл: кажы, Госпадзе, бо чуе раб Твой.
11 І сказаў Гасподзь Самуілу: вось, Я ўчыню дзею ў Ізраілі, пра якую калі хто пачуе, дык у таго зазьвініць у вушах;
12 у той дзень Я ўчыню над Ізраілем усё тое, што Я казаў пра дом ягоны; Я пачну і закончу;
13 Я абвясьціў яму, што Я пакараю дом яго навекі за тую віну, што ён ведаў, як сыны ягоныя ліхадзейнічаюць, і ня цугляў іх;
14 і таму прысягаю дому Ілія, што віна дома Іліевага не загладзіцца ні ахвярамі, ні прынашэньнямі хлебнымі вавек.
15 І спаў Самуіл да раніцы, і адчыніў дзьверы дома Гасподняга; і баяўся Самуіл абвясьціць відзеж гэты Ілію.
16 Але Ілій паклікаў Самуіла і сказаў: сыне мой Самуіле! Той сказаў: вось я!
17 І сказаў Ілій: што сказана табе? не хавай ад мяне, тое і тое зробіць з табою Бог, і яшчэ болей зробіць, калі ты ўтоіш ад мяне што-колечы з усяго таго, што сказана табе.
18 І абвясьціў яму Самуіл і ня ўтоіў ад яго нічога. Тады сказаў Ілій: Ён — Гасподзь; што Яму заўгодна, тое і ўтворыць.
19 І вырас Самуіл, і Гасподзь быў зь ім; і не засталося ніводнага слова ягонага, каб ня спраўдзілася.
20 І даведаўся ўвесь Ізраіль ад Дана да Вірсавіі, што Самуілу выпаў гонар быць прарокам Гасподнім.
21 І прадаўжаў Гасподзь зьяўляцца ў Сіломе пасьля таго, як адкрыў Сябе Самуілу ў Сіломе праз слова Гасподняе.
Комментарии МакДональда
Г. Призвание Самуила (Гл. 3)
3:1−3 В то время, когда Самуил служил Господу в храме в Силоме, слово Бога было редко; то есть, Господь очень редко обращался к людям в видениях. В первых трех стихах Уильямс усматривает картину морального состояния Израиля.
«Царствовала ночь; Храм освещал светильник Божий; глаза Первосвященника начали смыкаться так, что он не мог видеть; и, как он, так и Самуил уснули». Светильник Божий означает светильник, который гасили на рассвете.
3:4−9 Однажды ночью, прямо перед рассветом, Самуил услышал зовущий его голос. Он подумал, что это был Илий, но священник его не звал. Самуил еще не знал Господа в том смысле, что он никогда не получал от Него прямых, личных откровений (ст. 7). После того, как Самуил услышал этот голос еще два раза, Илий понял, что это Господь зовет Самуила. Старый священник сказал мальчику, что, если он еще раз услышит этот голос, ему нужно сказать: «Говори, Господи, ибо слышит раб Твой».
3:10−14 Когда Господь воззвал в четвертый раз, Самуил ответил: «Говори, ибо слышит раб Твой», видимо, не упомянув слова «Господь». Слова Господа подтвердили тот суд, который Он произнес ранее на Илия и его дом, и этот суд мог также включать в себя поражение Израиля и захват ковчега. На отце лежала такая же вина, как и на сыновьях, потому что он не пытался их обуздать или обратить их от их грехов. За святотатство их нужно было предать смерти, а не просто поругать. Их грех нельзя было искупить жертвой; они были обречены, и их судьба была подтверждена Илию устами двух свидетелей: человека Божьего (гл. 2) и маленького пророка, Самуила (ст. 14).
3:15−18 Вначале Самуил побоялся рассказать Илию, что сказал Господь, но под торжественной клятвой он открыл священнику грядущий суд. Илий покорно воспринял новости. Он, несомненно, осознавал, что приговор был справедлив. Мог ли Бог поразить сынов Аарона за их нечестие (Лев 10), а Офни и Финееса оставить неосужденными?
3:19−21 Вскоре весь Израиль от Дана до Вирсавии узнал о том, что Господь был с Самуилом, и весь Израиль признал в молодом юноше истинного пророка Божьего.