2 царстваў 1 глава

Другая кніга царстваў
Пераклад Васіля Сёмухі → Комментарии МакДональда

Пераклад Васіля Сёмухі

1 Пасьля сьмерці Саўла, калі Давід вярнуўся ад разгрому Амалікіцянаў і прабыў у Сэкелагу два дні,
2 вось, на трэці дзень прыходзіць чалавек з табара Саўлавага: вопратка на ім падраная і пыл на галаве ягонай. Прыйшоўшы да Давіда, ён упаў на зямлю і пакланіўся.
3 І сказаў яму Давід: адкуль ты прыйшоў? І сказаў той: я ўцёк з табара Ізраільскага.
4 І сказаў яму Давід: што адбылося? раскажы мне. І той сказаў: люд пабег зь бітвы, і мноства зь люду ўпала і памерла, і памерлі і Саўл і сын ягоны Ёнатан.
5 І сказаў Давід хлопчыку, які расказваў яму: як ты ведаеш, што Саўл і сын яго Ёнатан памерлі?
6 і сказаў хлопчык, які расказваў яму: я выпадкова прыйшоў на гару Гэлвуйскую, і вось, Саўл упаў на сваю дзіду, а калясьніцы і верхаўцы даганялі яго.
7 Тады ён азірнуўся назад і, угледзеўшы мяне, паклікаў мяне.
8 І я сказаў: вось я. Ён сказаў мне: хто ты? І я сказаў яму: я — Амалікіцянін.
9 Тады ён сказаў мне: падыдзі да мяне і забі мяне, бо скруха сьмяротная агарнула мяне, душа мая ўсё яшчэ ўва мне.
10 І я падышоў да яго і забіў яго, бо ведаў, што ён ня будзе жывы пасьля свайго падзеньня; і ўзяў я вянок, які быў на галаве ў яго, і запясьце, якое было на руцэ ў яго, і прынёс іх гаспадару майму сюды.
11 Тады схапіў Давід вопратку сваю і падраў яе, таксама і ўсе людзі, якія былі зь ім,
12 і галасілі і плакалі, і пасьціліся да вечара за Саўла і за сына ягонага Ёнатана, і за народ Гасподні і за дом Ізраілеў, што загінулі яны ад меча.
13 І сказаў Давід хлопчыку, які расказваў яму: адкуль ты? і сказаў той: я — сын прыхадня Амалікіцяніна.
14 Тады Давід сказаў яму: як не пабаяўся ты падняць руку, каб забіць памазанца Гасподняга?
15 І паклікаў Давід аднаго хлопчыка і сказаў яму: падыдзі, забі яго. І той забіў яго, і ён памёр.
16 І сказаў яму Давід: кроў твая на галаве тваёй, бо твае вусны сьведчылі на цябе, калі ты казаў: я забіў памазанца Гасподняга.
17 І аплакаў Давід Саўла і сына ягонага Ёнатана гэтаю плачнаю песьняю
18 і загадаў навучыць сыноў Юдавых луку, як напісана ў кнізе праведнага, і сказаў:
19 краса твая, о Ізраіле, разьбітая на вышынях тваіх! як загінулі моцныя!
20 Не расказвайце ў Гэце, не абвяшчайце на вуліцах Аскалона, каб ня радаваліся дочкі Філістымлянаў, каб не весяліліся дочкі неабрэзаных.
21 Горы Гэлвуйскія! ні раса, ні дождж на вас, хай ня будзе на вас палёў з пладамі, бо там павалены шчыт моцных, шчыт Саўла, як бы ня быў ён памазаны алеем.
22 Бяз крыві параненых, бяз тлушчу моцных лук Ёнатана не вяртаўся назад, і меч Саўлаў не вяртаўся марна.
23 Саўл і Ёнатан, любасныя і згодныя ў жыцьці сваім, не разлучыліся і ў сьмерці сваёй; імклівейшыя за арлоў, дужэйшыя за львоў яны былі.
24 Дочкі Ізраільскія! плачце па Саўле, які апранаў вас у пурпуру з акрасамі і здабываў на вопратку вашую залатыя аздобы.
25 Як загінулі моцныя ў бітве! Забіты Ёнатан на вышынях тваіх.
26 Смуткую па табе, браце мой Ёнатане; ты быў вельмі дарагі мне; любоў твая была мне вышэйшая за любоў жаночую.
27 Як загінулі моцныя, загінула зброя баявая!

Комментарии МакДональда

I.  ВОСХОЖДЕНИЕ ДАВИДА К ВЛАСТИ (Гл. 1−10)

A. Оплакивание Саула и Ионафана (Гл. 1)

1:1−16 В главе 29 первой книги Царств говорится о том, как Господь уберег Давида от сражения, в котором погибли Саул и Ионафан. Вместо этого, он был занят сражением с Амаликитянами, вторгшимися в Секелаг (1Цар 30). После его возвращения в Секелаг, к нему с севера пришел гонец с вестью о смерти Саула. Гонец был в разодранной одежде, а голова его была посыпана пеплом — знаки скорби. Он рассказал о том, как нашел Саула раненым и опершимся на свое копье, в то время как армия врага приближалась. Он сказал, что Саул попросил его, Амаликитянина, нанести смертельный удар, и он исполнил просьбу царя. Этот рассказ о смерти Саула, очевидно, противоречит записанному в 1 Царств 31, где говорится, что Саул совершил самоубийство. Самое разумное разъяснение заключается в том, что рассказ Амаликитянина был ложью. Он думал, что Давиду будет приятно увидеть убийцу Саула, и он его щедро вознаградит. Вместо этого, Давид пребывал в глубокой скорби весь день, а затем, вечером, приказал убить Амаликитянина, потому что тот убил помазанника Господня.

Амаликитяне были закоренелыми врагами Израиля (Исх 17). Одна из причин, по которой Саул потерял царство, заключалась в том, что он не смог до конца привести в исполнение Божий гнев на них (1Цар 15). Давид и его люди совсем недавно убили несколько Амаликитян за то, что они разорили Секелаг. Поэтому, когда этот Амаликитянин пришел в стан и сообщил, что убил Саула, неудивительно, что он получил меч, а не награду.

1:17−18 Несомненно то, что Давид горько плакал, вместо того чтобы радоваться из-за смерти Саула, являлось признаком величия Давида.

О. Фон Герлах здесь видит параллели между Давидом и Христом:

«Единственная глубокая скорбь по Саулу, за исключением жителей Иависа Галаадского (1Цар 31:11), была у человека, которого он ненавидел и преследовал долгие годы даже до дня своей смерти; также, как преемник Давида оплакивал падение Иерусалима в то время, когда он был готов разрушить сам себя». Давид  также  сочинил трогательную плачевную песню под названием «Песня Лука». «Книга Праведного», была, вероятно, собранием стихов о великих людях Израильского народа (см. также Нав 10:13). Насколько известно, ее уже не существует, и она не является частью богодухновенных Писаний.

1:19−27 Трогательная ода Давида оплакивает смерть Саула и Ионафана — красы Израиля. С величественной поэтичностью она предупреждает, чтобы Филистимские города не узнали о смерти царя и его сыновей и не возрадовались. Горы Гелвуйские, где погиб Саул, призваны страдать от засухи и бесплодия. Там повержен щит Саула, не помазанный елеем (ст. 21); то есть, его выкинули, и больше не будут помазывать на сражение. Отдана дань уважения бесстрашию Саула и Ионафана (ст. 22) и их добродетелям. Они были вместе как в жизни, так и в смерти (ст. 23), но это не имеет отношения к их вечной судьбе. Тех, кому правление Саула принесло пользу, призывают плакать (ст. 24). Поэма завершается хвалебной речью Ионафану, близкому другу Давида. Припев «Как пали сильные» (ст. 19, 25, 27) стал частью нашего языка.



2007–2024. Зроблена з любоўю для тых, што любяць і шукаюць Бога. Калі ў вас ёсць пытанні ці пажаданні, то пішыце нам: bible-man@mail.ru.