Рут 1 глава

Кніга Рут
Пераклад Васіля Сёмухі → Комментарии МакДональда

Пераклад Васіля Сёмухі

1 У тыя дні, калі кіравалі судзьдзі, стаўся голад на зямлі. І пайшоў адзін чалавек зь Віфляема Юдэйскага з сваёю жонкаю і двума сынамі жыць на палях Маавіцкіх.
2 Імя таго чалавека Элімэлэх, імя жонкі ягонай Наэмінь, а імя двух сыноў ягоных Махлон і Хілеон; яны былі Эфрафяне зь Віфляема Юдэйскага. І прыйшлі яны на палі Маавіцкія і засталіся там.
3 І памёр Элімэлэх, муж Наэміні, і засталася яна з двума сынамі сваімі.
4 Яны ўзялі сабе жонак з Маавіцянак, — імя адной Орфа, а імя другой Рут, — і жылі там каля дзесяці гадоў.
5 Але пасьля і абодва сыны яе, Махлон і Хілеон, памерлі, і засталася тая жанчына пасьля абодвух сваіх сыноў і пасьля мужа свайго.
6 І ўстала яна зь нявесткамі сваімі і пайшла назад з палёў Маавіцкіх, бо пачула на палях Маавіцкіх, што Бог наведаў народ Свой і даў ім хлеб.
7 І выйшла яна з той мясьціны, у якой жыла, і абедзьве нявесткі яе зь ёю. Калі яны ішлі па дарозе, вяртаючыся ў зямлю Юдэйскую,
8 Наэмінь сказала дзьвюм нявесткам сваім: ідзеце, вярнецеся кожная ў дом маці сваёй; хай даруе Гасподзь вам літасьць, як вы зрабілі з памерлымі і са мною!
9 хай дасьць вам Гасподзь, каб вы знайшлі прытулак кожная ў доме ў свайго мужа! І пацалавала іх. Але яны паднялі енк і плакалі
10 і сказалі: не, мы з табою вернемся да народу твайго.
11 А Наэмінь сказала: вярнецеся, дочкі мае; навошта вам ісьці са мною? хіба ж ёсьць у мяне яшчэ сыны ў маім чэраве, якія былі б вам мужамі?
12 вярнецеся, дочкі мае, ідзеце, бо я ўжо старая, каб быць замужам; ды калі б я і сказала: «ёсьць мне яшчэ надзея», і нават калі б я гэтую ноч была з мужам і потым нарадзіла сыноў, —
13 дык ці ж можна вам чакаць, пакуль яны вырасьлі б? ці ж можна вам марудзіць і ня выходзіць замуж? не, дочкі мае, я вельмі маркочуся за вас, бо рука Гасподняя спасьцігла мяне.
14 Яны паднялі енк і зноў заплакалі. І Орфа разьвіталася зь сьвякроўю сваёю, а Рут засталася зь ёю.
15 Наэмінь сказала Руце: вось, ятроўка твая вярнулася да народу свайго і да сваіх багоў; вярніся і ты сьледам за ятроўкаю тваёю,
16 але Рут сказала: ня прымушай мяне пакідаць цябе і вяртацца ад цябе; а куды ты пойдзеш, туды і я пайду, і дзе ты жыць будзеш, там і я жыць буду; народ твой будзе маім народам, і твой Бог — маім Богам;
17 і дзе ты памрэш, там і я памру і пахаваная буду; хай тое і тое зробіць мне Гасподзь, і яшчэ болей зробіць: адна сьмерць разьвядзе нас з табою.
18 Наэмінь, бачачы, што яна цьвёрда рашылася ісьці зь ёю, перастала ўгаворваць яе.
19 І ішлі абедзьве яны, пакуль ня прыйшлі ў Віфляем. Калі яны прыйшлі ў Віфляем, увесь горад прыйшоў у рух ад іх, і казалі: гэта Наэмінь?
20 Яна сказала ім: не называйце мяне Наэмінь, а называйце мяне Мараю, бо Ўсемагутны спаслаў мне вялікую гароту;
21 я выйшла адсюль у дастатку, а вярнуў мяне Гасподзь з пустымі рукамі; навошта называць мяне Наэміньню, калі Гасподзь прымусіў мяне пакутаваць, і Ўсемагутны паслаў мне няшчасьце?
22 І вярнулася Наэмінь, і зь ёю нявестка яе Рут Маавіцянка, якая прыйшла з палёў Маавіцкіх, і прыйшлі яны ў Віфляем на пачатку жніва ячменю.

Комментарии МакДональда

I. Пребывание в Моаве (1:1−5)

1:1−2 В начале книги мы встречаем иудейскую семью, которая оставила Вифлеем (дом хлеба) Иудейский (хвала) из-за того, что там был голод, и расположилась на Моавитской земле, на юго-восточной стороне Мертвого Моря. Родителей звали Елимелех (мой Бог — Царь) и Ноеминь (приятная). Сыновей звали Махлон (болезненный) и Хилеон (чахнущий). Было бы лучше им остаться в своей стране и доверять Богу, чем переселяться в Моав. Ефрафа (корень слова «Ефрафяне») — название Вифлеема в древности — означает «плодородие».

Время Судей характеризовалось моральным упадком. Поэтому неудивительно, что земля подвергается голоду — наказанию, обещанному Богом за непослушание. Елимелеху не нужно было уезжать из Земли Обетованной, а тем более устраиваться в Моаве. Неужели он никогда не читал Второзаконие 23:3−6? Почему бы ему не обосноваться со своими иудейскими братьями на восточной стороне реки Иордан? Он привел свою семью из земли живых в землю смерти и бесплодия (ни у Махлона, ни у Хилеона не было детей).

1:3−5 После того, как Елимелех умер, его сыновья взяли в жены Моавитянок. Махлон взял в жены Руфь (4:10), а Хилеон — Орфу. Несмотря на то, что Моавитяне не перечислены во Второзаконии 7:1−3 среди народов, на которых Израильтяне не должны были жениться, из последующих ссылок видно, что они также были причислены законом к этим народам (Ездра 9:1−2; Неем 13:23−25). Закон также гласил, что Моавитянам не позволялось входить в общество Господне до десятого поколения (Втор 23:3). Как мы увидим в случае с Руфь, возобладала благодать, позволившая ее потомку, Давиду, стать царем Израиля.

Десять лет спустя Махлон и Хилеон умерли, оставив Ноеминь с двумя чужестранными снохами, Орфой и Руфь

II. Возвращение в Вифлеем (1:6−22)

1:6−15 Ноеминь решила вернуться в Иудею, услышав, что там достаточно еды. Ее две снохи отправились с ней. Но, когда она предложила им вернуться к себе домой в Моав, напомнив о том, что у нее нет больше сыновей, которых она могла бы предложить им в мужья, Орфа поцеловала свою свекровь и вернулась домой.

Обратите внимание на различное отношение трех вдов: Ноеминь была скорбящая вдова, лишенная Божьим судом земных радостей в виде мужа и семьи. Орфа, трезво поразмыслив над словами своей свекрови, оказалась покидающей вдовой, выбрав самый легкий и удобный путь. А Руфь была привязанной вдовой, прильнувшей к Ноеминь, несмотря на подавленное состояние последней. Руфь знала, что новая жизнь с Ноеминь, которую она предпочла, будет нелегкой. Впереди их ждали тяжелый труд и бедность, так как у них не было мужчины, который их бы обеспечивал. Также Руфь ожидали разлука с домом и родными.

1:16−17 Однако, Руфь не бросила Ноеминь. В одном из самых благородных изречений Ветхого Завета, она показала свою полную преданность (Ноеминь). Она выбрала пункт назначения Ноеминь, ее место проживания, ее народ, ее Бога, и даже ее место погребения.

1:18−22 По божественному стечению обстоятельств Ноеминь и Руфь вернулись в Вифлеем в начале жатвы ячменя, сезон первых плодов (прообраз Воскресения Христа). Весь город был рад снова увидеть Ноеминь и сердечно ее приветствовал по имени.

Она им сказала: «Не называйте меня Ноеминью (Приятная), а называйте меня Марою (Горькая), потому что Вседержитель   послал   мне великую горесть». Она ушла с достатком (т.е. с мужем и сыновьями), а Господь вернул ее назад с пустыми руками (т.е. вдовой и без детей). То же самое происходит и с нами — мы можем самостоятельно пойти путем отступничества, но Господь вернет нас назад опустошенными, и обычно путем горьких наказаний.



2007–2024. Зроблена з любоўю для тых, што любяць і шукаюць Бога. Калі ў вас ёсць пытанні ці пажаданні, то пішыце нам: bible-man@mail.ru.