Пераклад Васіля Сёмухі
1 Калі цар жыў у доме сваім, і Гасподзь асланіў яго ад усіх навакольных ворагаў ягоных,
2 тады сказаў цар прароку Натану: вось, я жыву ў доме кедровым, а каўчэг Божы пад намётам.
3 І казаў Натан цару: усё, што ў цябе на сэрцы, ідзі, рабі, бо Гасподзь з табою.
4 Але тае самае ночы было слова Госпада Натану:
5 ідзі, скажы рабу Майму Давіду: так кажа Гасподзь: ці ты пабудуеш Мне дом для Майго пражываньня,
6 калі Я ня жыў у доме з таго часу, як вывеў сыноў Ізраілевых зь Егіпта, і да сёньня, а пераходзіў у намёце і ў скініі?
7 Дзе Я ні хадзіў з усімі сынамі Ізраіля, ці казаў Я хоць слова каму-небудзь з плямёнаў, якому Я назначыў пасьвіць народ Мой Ізраіля: чаму ня збудуеце Мне кедровага дома?
8 І цяпер так скажы рабу Майму Давіду: так кажа Гасподзь Саваоф: Я ўзяў цябе ад статку авечак, каб ты быў правадыром народу Майго Ізраіля;
9 і быў з табою ўсюды, куды ні хадзіў ты, і зьнішчыў усіх ворагаў тваіх перад абліччам тваім, і зрабіў імя тваё вялікім, як імя вялікіх на зямлі.
10 І Я зладжу месца народу Майму, Ізраілю, і ўкараню яго, і будзе ён спакойна жыць на месцы сваім і ня будзе трывожыцца болей, і людзі грэшныя ня будуць болей уціскаць яго, як раней,
11 з таго часу, як Я паставіў судзьдзяў над народам Маім Ізраілем; і Я асланю цябе ад усіх ворагаў тваіх. І Гасподзь абвяшчае табе, што Ён зладзіць табе дом.
12 Калі ж закончацца дні твае, і ты спачнеш з бацькамі тваімі, дык Я пастаўлю пасьля цябе семя тваё, якое пойдзе са сьцёгнаў тваіх, і ўмацую царства ягонае.
13 Ён збудуе дом імю Майму, і Я ўмацую трон царства яго навек.
14 Я буду яму бацькам, і ён будзе Мне сынам; і калі ён згрэшыць, Я пакараю яго жазлом мужоў і ўдарамі сыноў чалавечых;
15 але ласкі Маёй не адбяру ў яго, як Я адабраў у Саўла, якога Я адкінуў перад абліччам тваім.
16 І будзе непахісны дом твой і царства тваё навек прад абліччам Маім, і трон твой стаяцьме вечна.
17 Усе гэтыя словы і ўсю гэтую ўяву Натан пераказаў Давіду.
18 І пайшоў цар Давід, і стаў прад абліччам Госпада, і сказаў: хто я, Госпадзе, Госпадзе, і што такое дом мой, што Ты мяне так узьвялічыў!
19 І гэтага яшчэ мала здалося ў вачах Тваіх, Госпадзе мой, Госпадзе; а Ты абвясьціў яшчэ пра дом раба Твайго наперад. Гэта ўжо па-чалавечы, Госпадзе мой, Госпадзе!
20 Што яшчэ можа сказаць Табе Давід? Ты ведаеш раба Твайго, Госпадзе мой, Госпадзе!
21 Дзеля слова Твайго і па сэрцы Тваім Ты робіш гэта, адкрываючы ўсё гэта рабу Твайму.
22 Па ўсім вялікі Ты, Госпадзе мой, Госпадзе! бо няма падобнага на Цябе і няма Бога, апрача Цябе, па ўсім, што чулі мы на свае вушы.
23 І хто падобны на народ Твой Ізраіля, адзіны народ на зямлі, дзеля якога прыходзіў Бог, каб здабыць яго Сабе за народ і праславіць Сваё імя і зьдзейсьніць вялікае і страшнае перад народам Тваім, які Ты здабыў Сабе ў Егіпцян, прагнаўшы народы і божышчаў іхніх?
24 І Ты замацаваў за Сабою народ Твой Ізраіля, як уласны народ, навечна, і Ты, Госпадзе, зрабіўся ягоным Богам.
25 І сёньня, Госпадзе Божа, умацуй навечна слова, якое вымавіў Ты пра раба Твайго і пра дом Ягоны, і выканай тое, што Ты вымавіў.
26 І хай узьвялічыцца імя Тваё навекі, каб казалі: Гасподзь Саваоф — Бог над Ізраілем. І дом раба Твайго Давіда хай будзе цьвёрды прад абліччам Тваім.
27 Бо Ты, Госпадзе Саваоф, Божа Ізраілеў, адкрыў рабу Твайму, кажучы: «зладжу табе дом», дык раб Твой падрыхтаваў сэрца сваё, каб маліцца Табе такою малітваю.
28 Дык вось, Госпадзе мой, Госпадзе! Ты Бог, і словы Твае неадпрэчныя, і Ты абвясьціў рабу Твайму такое дабро!
29 І сёньня пачні і дабраславі дом раба Твайго, каб ён быў вечна прад абліччам Тваім, бо Ты, Госпадзе мой, Госпадзе, абвясьціў гэта, і дабраславеньнем Тваім зробіцца дом раба Твайго дабраславёным навечна.
Комментарии МакДональда
Е. Завет Господа с Давидом (Гл. 7)
7:1−5 Давид чувствовал, что ему не подобает жить в своем изысканном доме в то время, как ковчег Бога покоится внутри стен шатра. Поэтому он известил пророка Нафана о своем намерении построить дом для ковчега. Вначале Нафан это одобрил, видимо не проконсультировавшись с Господом. Потом к нему пришло слово Господне, известившее его о том, что Давиду не будет позволено построить храм для Иеговы.
7:6−11 Господь напомнил Нафану, что Он обитал в шатре со времен Исхода из Египта. Пока народ израильский перемещался с места на место, шатер им подходил. Теперь пришло время построить постоянный храм.
7:12−15 Затем Господь открыл Нафану безусловный завет, который Он собирался заключить с Давидом. Этот завет содержал обетование, что у Давида будет сын (Соломон), который построит храм; что престол этого сына будет утвержден навеки; что, когда он согрешит, Бог накажет его, но Его милость не иссякнет.
7:16−17 Завет также обещал, что дом Давида, его царство и престол будут утверждены навеки, и что на престоле будут восседать его прямые наследники. Вавилонское пленение прервало династию Давида, но она будет восстановлена, когда Христос, Семя Давида, вернется, чтобы править всей землей. Дженсен подробно поясняет:
«Давид хотел построить храм Божий, но эта привилегия досталась Соломону. Нет никаких сомнений в том, что делом всей жизни Давида была война, а не строительство. Но даже своими сражениями он расчищал дорогу тому, кто заложит основание этого дома хвалы, который он желал построить всем сердцем. После окончания войны Соломон возвел храм из тех материалов, которые были заготовлены Давидом. Давид представляет собой Христа в Его страданиях и победе над великим врагом. Соломон представляет собой Христа в Его славе после того, как завершились все Его страдания и конфликты. Церковь, которая является истинным храмом Божьим, краеугольным камнем которой является Христос, будет явлена в последний день. Сейчас, в дни, когда церковь страдает и конфликтует, заготавливаются материалы для этого величественного Божьего здания».
7:18−29 Божий завет благодати глубоко тронул Давида, и он пошел во временный шатер и предложил молитву благодарения, которая здесь записана. В ней, по словам Блейки:
«Он выражает свое удивление касательно прошлого, когда Бог избрал из его семьи самого неприметного; он удивляется тому, что происходит сейчас: как Ты помог мне достичь таких высот? И еще больше он удивлен будущим, тем, как Бог позаботился о стабильном положении его дома на все века». «Это уже по-человечески, Господи мой, Господи» (ст. 19б) означает, что Бог обращался с Давидом с той же любовью и снисходительностью, которые должны показывать друг другу люди согласно Его заповеди.