Пераклад Антонія Бокуна
1 І валадар абжыўся ў доме сваім, і ГОСПАД даў яму супачынак ад усіх ворагаў ягоных навокал.
2 І сказаў валадар прароку Натану: «Вось, я жыву ў доме кедровым, а Каўчэг Божы знаходзіцца ў намёце».
3 І сказаў Натан Давіду: «Усё, што ў сэрцы тваім, рабі, бо ГОСПАД з табою».
4 І сталася, што ў тую ноч было слова ГОСПАДА да Натана, кажучы:
5 «Ідзі і скажы слузе Майму Давіду: “Гэта кажа ГОСПАД. Ці ты збудуеш Мне дом на пражываньне?
6 Бо ня жыў Я ў доме ад дня, у які вывеў сыноў Ізраіля з Эгіпту, аж да гэтага дня, але вандраваў Я ў намёце і ў сялібе.
7 Ці ў час вандроўкі, якую праходзіў Я з усімі сынамі Ізраіля, казаў Я слова хоць аднаму з каленаў Ізраіля, якому даручыў пасьвіць народ Мой Ізраіля, кажучы: "Чаму не пабудавалі вы Мне дому кедровага?"?”
8 І цяпер гэта скажаш слузе Майму Давіду: “Гэта кажа ГОСПАД Магуцьцяў. Я ўзяў цябе з месца супачынку авечак, каб быў ты правадыром народу Майго Ізраіля.
9 І Я быў усюды з табою, дзе ты хадзіў, і Я выгубіў усіх ворагаў тваіх перад абліччам тваім, і зрабіў вялікім імя тваё як імя аднаго з вялікіх на зямлі.
10 І Я вызначыў месца народу Майму Ізраілю, і Я ўмацую яго, і пасялю яго там, і ня будзе ён болей трывожаны, і Я ня дам яго ўціскаць людзям нягодным як [было] на пачатку.
11 Ад дня, калі Я паставіў судзьдзяў для народу Майго Ізраіля, Я даў табе супачынак ад усіх ворагаў тваіх. І паведаміў табе ГОСПАД, што ГОСПАД пабудуе табе дом.
12 А калі споўняцца дні твае і ты супачынеш з бацькамі тваімі, Я ўзбуджу насеньне тваё пасьля цябе, якое выйдзе з нутра твайго, і ўмацую валадарства ягонае.
13 Ён пабудуе дом для імя Майго, і Я ўмацую пасад валадарства ягонага на вякі.
14 Я буду яму бацькам, а ён будзе Мне сынам. Калі ён будзе блукаць, Я буду караць яго дубцом людзкім і плягамі сыноў чалавечых.
15 Але міласэрнасьці Маёй не спыню адносна яго, як спыніў адносна Саўла, якога Я адкінуў перад абліччам тваім.
16 І будзе трывалым дом твой, і валадарства тваё будзе перад абліччам вечна, і пасад твой будзе трываць на вякі”».
17 Гэтымі ўсімі словамі і паводле ўсяго відзежу гэтага прамовіў Натан да Давіда.
18 І пайшоў валадар Давід, і сеў перад абліччам ГОСПАДА, і сказаў: «Хто я, Госпадзе ГОСПАДЗЕ, і што ёсьць дом мой, што Ты прывёў мяне аж сюды?
19 Але і гэта здавалася Табе замала, Госпадзе ГОСПАДЗЕ, і Ты сказаў таксама пра род слугі Твайго на будучыню. І такі будзе закон чалавечы, Госпадзе ГОСПАДЗЕ!
20 Дык што яшчэ можа сказаць Табе Давід? Ты ведаеш слугу Твайго, Госпадзе ГОСПАДЗЕ.
21 Дзеля слова Твайго і паводле сэрца Твайго ўчыніў Ты гэтыя вялікія рэчы і даў пазнаць [Цябе] слузе Твайму.
22 Магутны Ты, Госпадзе ГОСПАДЗЕ, і нікога няма падобнага да Цябе, і няма Бога, апрача Цябе, паводле ўсяго таго, што чулі вушы нашыя.
23 Ці ёсьць хто яшчэ, як народ Твой, Ізраіль? Ці ёсьць на зямлі народ, дзеля якога Бог прыйшоў, каб адкупіць яго Сабе за народ і праславіць імя Сваё, і ўчыніць для яго вялікія і страшныя рэчы ў зямлі Тваёй, выганяючы перад народам Тваім, які Ты вызваліў з Эгіпту, народы і багоў іхніх?
24 Ты паставіў народ Твой, Ізраіля, як выбраны народ Твой на вякі, і Ты, ГОСПАДЗЕ, стаўся яму Богам.
25 І цяпер, ГОСПАДЗЕ Божа, умацуй на вякі слова Тваё, якое сказаў Ты адносна слугі Твайго і дому ягонага, і выканай тое, што прамовіў.
26 І будуць славіць на вякі імя Тваё, кажучы: “ГОСПАД Магуцьцяў — Бог Ізраіля”. А дом слугі Твайго Давіда будзе моцна стаяць перад абліччам Тваім.
27 Бо Ты, ГОСПАДЗЕ Магуцьцяў, Божа Ізраіля, абвясьціў у вушы слузе Твайму, кажучы: “Я пабудую табе дом”, таму я асьмеліўся ў сэрцы сваім прасіць Цябе ў гэтай малітве.
28 І цяпер, Госпадзе ГОСПАДЗЕ, Ты — Бог, і словы Твае праўдзівыя, і Ты абяцаў слузе Твайму гэтае дабро.
29 Будзь жа ласкавы і дабраславі дом слугі Твайго, каб быў ён вечна перад абліччам Тваім, бо Ты, Госпадзе ГОСПАДЗЕ, прамовіў [гэта], і няхай дабраславенствам Тваім будзе вечна дабраслаўлёны дом слугі Твайго».
Комментарии МакДональда
Е. Завет Господа с Давидом (Гл. 7)
7:1−5 Давид чувствовал, что ему не подобает жить в своем изысканном доме в то время, как ковчег Бога покоится внутри стен шатра. Поэтому он известил пророка Нафана о своем намерении построить дом для ковчега. Вначале Нафан это одобрил, видимо не проконсультировавшись с Господом. Потом к нему пришло слово Господне, известившее его о том, что Давиду не будет позволено построить храм для Иеговы.
7:6−11 Господь напомнил Нафану, что Он обитал в шатре со времен Исхода из Египта. Пока народ израильский перемещался с места на место, шатер им подходил. Теперь пришло время построить постоянный храм.
7:12−15 Затем Господь открыл Нафану безусловный завет, который Он собирался заключить с Давидом. Этот завет содержал обетование, что у Давида будет сын (Соломон), который построит храм; что престол этого сына будет утвержден навеки; что, когда он согрешит, Бог накажет его, но Его милость не иссякнет.
7:16−17 Завет также обещал, что дом Давида, его царство и престол будут утверждены навеки, и что на престоле будут восседать его прямые наследники. Вавилонское пленение прервало династию Давида, но она будет восстановлена, когда Христос, Семя Давида, вернется, чтобы править всей землей. Дженсен подробно поясняет:
«Давид хотел построить храм Божий, но эта привилегия досталась Соломону. Нет никаких сомнений в том, что делом всей жизни Давида была война, а не строительство. Но даже своими сражениями он расчищал дорогу тому, кто заложит основание этого дома хвалы, который он желал построить всем сердцем. После окончания войны Соломон возвел храм из тех материалов, которые были заготовлены Давидом. Давид представляет собой Христа в Его страданиях и победе над великим врагом. Соломон представляет собой Христа в Его славе после того, как завершились все Его страдания и конфликты. Церковь, которая является истинным храмом Божьим, краеугольным камнем которой является Христос, будет явлена в последний день. Сейчас, в дни, когда церковь страдает и конфликтует, заготавливаются материалы для этого величественного Божьего здания».
7:18−29 Божий завет благодати глубоко тронул Давида, и он пошел во временный шатер и предложил молитву благодарения, которая здесь записана. В ней, по словам Блейки:
«Он выражает свое удивление касательно прошлого, когда Бог избрал из его семьи самого неприметного; он удивляется тому, что происходит сейчас: как Ты помог мне достичь таких высот? И еще больше он удивлен будущим, тем, как Бог позаботился о стабильном положении его дома на все века». «Это уже по-человечески, Господи мой, Господи» (ст. 19б) означает, что Бог обращался с Давидом с той же любовью и снисходительностью, которые должны показывать друг другу люди согласно Его заповеди.