Пераклад Антонія Бокуна
1 Юнак Самуэль служыў ГОСПАДУ пад наглядам Гэлія. І слова ГОСПАДА было рэдкім у тыя дні, і відзежаў не было.
2 І сталася, што аднаго дня Гэлій спаў на месцы сваім, а вочы ягоныя саслабелі, і ён ня мог бачыць.
3 І лямпа Божая не была яшчэ патушаная, і Самуэль спаў у сьвятыні ГОСПАДА, дзе быў Каўчэг Божы.
4 І паклікаў ГОСПАД Самуэля. Ён адказаў: «Вось я».
5 І пабег да Гэлія, і сказаў: «Вось я, бо ты клікаў мяне». Ён сказаў: «Я ня клікаў цябе. Вяртайся і сьпі». І ён пайшоў, і лёг спаць.
6 І ГОСПАД зноў паклікаў Самуэля, і сказаў: «Самуэль, Самуэль». Той пабег да Гэлія і сказаў: «Вось я, бо ты клікаў мяне». Ён сказаў: «Я ня клікаў цябе, сын мой. Вяртайся і сьпі».
7 Бо Самуэль не пазнаў яшчэ ГОСПАДА і не было яшчэ яму аб’яўлена слова ГОСПАДА.
8 Але ГОСПАД зноў паклікаў Самуэля трэці раз. Ён падняўся і пабег да Гэлія, і сказаў: «Вось я, бо ты клікаў мяне». І зразумеў Гэлій, што ГОСПАД кліча юнака.
9 І ён сказаў Самуэлю: «Ідзі і кладзіся спаць, а калі зноў пакліча цябе, скажы: “Гавары, ГОСПАДЗЕ, бо слухае слуга Твой”». І вярнуўся Самуэль, і лёг спаць на месцы сваім.
10 І прыйшоў ГОСПАД, і стаў, і паклікаў як раней: «Самуэль, Самуэль!» І Самуэль сказаў: «Гавары, ГОСПАДЗЕ, бо слухае слуга Твой».
11 І сказаў ГОСПАД Самуэлю: «Вось, Я зраблю ў Ізраілі такое, што ўсім, хто пра гэта пачуе, зазьвініць у абодвух вушах.
12 У дзень той Я споўню над Гэліем усё, што прадказаў адносна дому ягонага, ад пачатку і да канца.
13 Я прадказаў яму, што буду судзіць дом ягоны на вякі дзеля грэху, бо ён ведаў, што сыны ягоныя зьневажаюць Бога, і не караў іх.
14 Дзеля гэтага Я прысягнуў дому Гэлія, што ня будзе ачышчана правіна дому ягонага ані ахвярамі крывавымі, ані ахвярамі хлебнымі, на вякі».
15 І ляжаў Самуэль аж да раніцы, а потым адчыніў браму Дому ГОСПАДА. І баяўся Самуэль сказаць Гэлію пра гэты відзеж.
16 Але Гэлій паклікаў Самуэля і сказаў: «Самуэль, сын мой». Ён адказаў: «Вось я».
17 І спытаўся [Гэлій] у яго: «Што за слова, якое было сказана табе? Прашу, ня ўтойвай ад мяне. Няхай гэта зробіць табе Бог і тое дадасьць, калі будзеш хаваць ад мяне нешта з таго, што сказана было табе».
18 І выявіў яму Самуэль усё сказанае, і ня ўтойваў ад яго. І Гэлій сказаў: «Ён — ГОСПАД! Няхай робіць, што добрае ў вачах Ягоных».
19 І рос Самуэль, і ГОСПАД быў з ім. І з усіх словаў ягоных ніводнае ня ўпала на зямлю.
20 І даведаўся ўвесь Ізраіль ад Дану аж да Бээр-Шэвы, што Самуэль стаў прарокам ГОСПАДА.
21 І працягваў ГОСПАД зьяўляцца ў Шыло пасьля таго, як зьявіў Сябе Самуэлю ў Шыло ў слове ГОСПАДА.
Комментарии МакДональда
Г. Призвание Самуила (Гл. 3)
3:1−3 В то время, когда Самуил служил Господу в храме в Силоме, слово Бога было редко; то есть, Господь очень редко обращался к людям в видениях. В первых трех стихах Уильямс усматривает картину морального состояния Израиля.
«Царствовала ночь; Храм освещал светильник Божий; глаза Первосвященника начали смыкаться так, что он не мог видеть; и, как он, так и Самуил уснули». Светильник Божий означает светильник, который гасили на рассвете.
3:4−9 Однажды ночью, прямо перед рассветом, Самуил услышал зовущий его голос. Он подумал, что это был Илий, но священник его не звал. Самуил еще не знал Господа в том смысле, что он никогда не получал от Него прямых, личных откровений (ст. 7). После того, как Самуил услышал этот голос еще два раза, Илий понял, что это Господь зовет Самуила. Старый священник сказал мальчику, что, если он еще раз услышит этот голос, ему нужно сказать: «Говори, Господи, ибо слышит раб Твой».
3:10−14 Когда Господь воззвал в четвертый раз, Самуил ответил: «Говори, ибо слышит раб Твой», видимо, не упомянув слова «Господь». Слова Господа подтвердили тот суд, который Он произнес ранее на Илия и его дом, и этот суд мог также включать в себя поражение Израиля и захват ковчега. На отце лежала такая же вина, как и на сыновьях, потому что он не пытался их обуздать или обратить их от их грехов. За святотатство их нужно было предать смерти, а не просто поругать. Их грех нельзя было искупить жертвой; они были обречены, и их судьба была подтверждена Илию устами двух свидетелей: человека Божьего (гл. 2) и маленького пророка, Самуила (ст. 14).
3:15−18 Вначале Самуил побоялся рассказать Илию, что сказал Господь, но под торжественной клятвой он открыл священнику грядущий суд. Илий покорно воспринял новости. Он, несомненно, осознавал, что приговор был справедлив. Мог ли Бог поразить сынов Аарона за их нечестие (Лев 10), а Офни и Финееса оставить неосужденными?
3:19−21 Вскоре весь Израиль от Дана до Вирсавии узнал о том, что Господь был с Самуилом, и весь Израиль признал в молодом юноше истинного пророка Божьего.