Пераклад Антонія Бокуна
1 І ўзяў Самуэль пасудзіну з алеем, і выліў на галаву ягоную, і пацалаваў яго, і сказаў: «Вось, памазаў цябе ГОСПАД на правадыра спадчыны Сваёй.
2 Калі пойдзеш сёньня ад мяне, сустрэнеш двух чалавек каля магілы Рахелі, недалёка ад мяжы Бэн’яміна, у Цэльцаху. Яны скажуць табе: “Знайшліся асьліцы, якіх ты пайшоў шукаць. А бацька твой, забыўшыся пра асьліцаў, хвалюецца за вас, кажучы: "Што сталася з сынам маім?"”
3 Калі пойдзеш адтуль далей і прыйдзеш да дубровы Табор, сустрэнуць цябе тры мужчыны, што ідуць у Бэтэль да Бога: адзін будзе несьці трох казьлянят, другі будзе несьці тры круглыя хлябы, а трэці будзе несьці буклак віна.
4 Яны прывітаюць цябе і дадуць табе два хлябы, і ты возьмеш іх з рук іхніх.
5 І прыйдзеш на ўзгорак Божы, дзе знаходзяцца Філістынцы. Калі ўвойдзеш там у горад, сустрэнеш грамаду прарокаў, якія зыходзяць з узгорку, а перад імі псалтыры, бубны, жалейкі і гусьлі, а самі яны будуць прарочыць.
6 І зыйдзе на цябе Дух ГОСПАДА, і ты будзеш прарочыць разам з імі, і станеш чалавекам іхнім.
7 Калі зьдзейсьняцца ўсе гэтыя знакі, зрабі, што зможа рука твая, бо ГОСПАД будзе з табою.
8 І пойдзеш ты перад абліччам маім у Гільгал, а я прыйду да цябе, каб скласьці ахвяры цэласпаленьня і ахвяры мірныя. Чакай мяне сем дзён, аж пакуль я прыйду да цябе, каб навучыць цябе, што маеш рабіць».
9 І калі Саўл павярнуўся, каб адыйсьці ад Самуэля, Бог зьмяніў сэрца ягонае на іншае, і ў гэты ж дзень зьдзейсьніліся ўсе знакі гэтыя.
10 І прыйшлі яны адтуль у Гіву, і вось грамада прарокаў выйшла насустрач яму. І зыйшоў на яго Дух Божы, і ён стаў прарочыць між імі.
11 І калі ўсе, якія яго ведалі ўчора і пазаўчора, убачылі, што ён прарочыць разам з прарокамі, пыталіся адзін аднаго: «Што гэта сталася з сынам Кіша? Няўжо і Саўл між прарокаў?»
12 І адказаў чалавек тамтэйшы, і сказаў: «Хто бацька іхні?» Дзеля таго зьявілася прымаўка: «Няўжо і Саўл між прарокаў?»
13 І скончыў ён прарочыць, і пайшоў на ўзгорак.
14 І спытаўся дзядзька Саўла ў яго і ў слугі ягонага: «Куды вы хадзілі?» Ён адказаў: «Шукаць асьліцаў. А калі іх не знайшлі, пайшлі мы да Самуэля».
15 І сказаў дзядзька Саўла: «Скажы мне, што сказаў табе Самуэль?»
16 І адказаў Саўл дзядзьку свайму: «Ён паведаміў нам, што знайшліся асьліцы». А адносна размовы пра валадараньне, што гаварыў яму Самуэль, не сказаў яму.
17 І склікаў Самуэль народ да ГОСПАДА ў Міцпу,
18 і сказаў сынам Ізраіля: «Гэта кажа ГОСПАД, Бог Ізраіля: “Я вывеў Ізраіля з Эгіпту, Я выратаваў вас з рук Эгіпцянаў, і з рук усіх валадарстваў, якія зьдзекваліся над вамі.
19 А вы сёньня адкінулі Бога вашага, Які ратаваў вас ад усялякіх бедаў і трывогаў вашых, і сказалі: "Пастаў над намі валадара!"” Дык цяпер станьце перад абліччам ГОСПАДА паводле каленаў вашых і тысячаў вашых».
20 І загадаў Самуэль падыходзіць усім каленам Ізраіля, і выпала жэрабя на калена Бэн’яміна.
21 І загадаў Самуэль падыходзіць калену Бэн’яміна паводле сем’яў сваіх, і жэрабя выпала на сям’ю Матры, і быў выбраны Саўл, сын Кіша. І шукалі яго, але не маглі знайсьці.
22 І спыталіся ў ГОСПАДА: «Ці чалавек гэты прыйшоў сюды?» І ГОСПАД сказаў: «Ён хаваецца сярод рэчаў [у табары]».
23 І пабеглі, і прывялі яго адтуль. І стаў ён пасярод народу, і перавышаў ён увесь народ на галаву.
24 І сказаў Самуэль усяму народу: «Ці бачыце таго, каго выбраў ГОСПАД? Бо няма яму роўнага ў-ва ўсім народзе». І ўвесь народ загаманіў: «Няхай жыве валадар!»
25 І абвясьціў Самуэль народу пастанову адносна валадара, і запісаў гэта ў кнігу, і палажыў яе перад абліччам ГОСПАДА. І адпусьціў Самуэль увесь народ, кожнага ў дом свой.
26 Таксама Саўл пайшоў у дом свой у Гіве. І пайшлі з ім ваяры, сэрцаў якіх дакрануўся Бог.
27 А сыны Бэліяла казалі: «Ці зможа ён нас выратаваць?» І пагардзілі ім, і не прынесьлі яму падарункаў, але ён не зьвяртаў на гэта ўвагі.
Комментарии МакДональда
II. ПРАВЛЕНИЕ САУЛА ДО ТОГО, КАК ОН БЫЛ ОТВЕРГНУТ (Гл. 10−15)
A. Помазание и утверждение (Гл. 10−11)
10:1−6 Самуил помазал Саула на правление в Израиле, излив ему на голову елей без свидетелей. Ранее служение священника начиналось с помазания (Лев 8:12), а теперь таким же образом был помазан первый царь. Публичная церемония должна была последовать позже. В подтверждение слов Господа Саулу были даны три знамения: (1) он должен был повстречаться с двумя людьми у гроба Рахили, которые скажут ему, что нашлись ослицы его отца; (2) он должен был встретить трех человек у дубравы Фаворской по дороге в Вефиль, которые дадут ему две булки хлеба; (3) когда он придет на «холм Божий» и встретит группу пророков, Дух Господень найдет на него, и он будет пророчествовать.
10:7−9 После того, как все это произойдет, Саул должен был отправиться в Галгал и ждать там семь дней Самуила, который придет и принесет жертвы. Все эти знамения, описанные в стихах 2−6, произошли в тот же день; события в Галгале произошли позже (13:7−15).
Не следует заключать из 9-го стиха, что у Саула было искреннее обращение. На самом деле, он был человеком, следующим вожделениям плоти, как в последствии это явно покажет история. Ему было дано Духом все необходимое для того, чтобы занять эту официальную должность правителя над Божьим народом, несмотря на то, что он не знал Бога лично и не обрел спасение. Другими словами, официально он являлся Божьим человеком, хотя мы считаем, что он не был истинным верующим.
10:10−16 Пророки были верными и посвященными людьми, и народ удивился, когда увидел, что Саул пророчествует среди них. Это положило начало пословице: «Неужели и Саул в пророках?» Она стала распространенным выражением, передающим удивление, вызванное тем, что Саул стал заниматься делом, которое так противоречило его характеру. Дядя Саула (не его отец, как следовало ожидать) спросил его, о чем они разговаривали с Самуилом. Саул упомянул об их беседе, но не открыл, что его тайно помазали царем.
10:17−19 Тем временем Самуил собрал народ в Массифе, чтобы объявить назначение царя. Прежде, чем сделать объявление, он еще раз напомнил им о том, что их требование царя являлось отвержением Бога, который вывел их из Египта и ввел в Обетованную Землю. Когда избрали Саула, он спрятался либо из-за скромности, либо из-за боязни. Мэтью Хенри приводит четыре причины, по которым Саул мог испугаться: «(1) Так как он осознавал, что не достоин такого высокого доверия. (2) Потому что это подвергло бы его зависти соседей, которые были недоброжелательно настроены по отношению к нему. (3) Потому что он понял из слов Самуила, что народ согрешил, попросив царя, и Бог в гневе ответил на просьбу народа. (4) Потому что дела в Израиле находились в плачевном состоянии: Филистимляне были сильны, Аммонитяне угрожали: и тот, кто поднимет паруса при шторме, должен быть поистине отважным».
10:20−27 Саула вывели и представили народу в качестве царя. Трудно было найти человека в Израиле с лучшими физическими данными. Несколько храбрых людей присоединились к Саулу и пошли с ним к нему домой в Гаву, но не все оказывали твердую поддержку новому монарху. Саул поступил мудро, промолчав перед презиравшими его бунтарями.