Пераклад Яна Станкевіча
1 І ўзяў Самуйла жбанок алівы, і выліў на галаву яму, і пацалаваў яго, і сказаў: «Ці ня так, што памазаў цябе СПАДАР над спадкам сваім за князя?
2 І як ты цяпер пойдзеш ад мяне, то стрэнеш двух чалавекаў ля гробу Рахелінага, у зямлі Веняміновай, у Цэлцазе, і яны скажуць табе: "Знайшліся асьліцы, каторых ты хадзіў шукаць, і вось, айцец твой пакінуў справу асьліцаў і парушаецца праз вас, кажучы: ’Што я зраблю із сынам сваім?’"
3 І зьменіш дарогу адтуль і далей, прыйдзеш аж да дубровы Таборскае, і знойдуць цябе там тры чалавекі, што ўзыходзяць да Бога, да Бэт-Элю: адзін нясець трое казянят, і адзін нясець тры букаткі хлеба, і адзін нясець скураны мех ізь віном.
4 І прывецяць яны цябе супакоям, і дадуць табе дзьве букаткі хлеба, і ты возьмеш із рук іхных.
5 Просьле гэтага прыйдзеш на ўзгорак Божы, ідзе старожа Пілісцкая; і як ўзыйдзеш там у места, то стрэнеш груд прарокаў, што зыходзяць із вышыні, і перад імі псалтыр а бубён а дуда а гусьлі, і яны праракаюць.
6 І нойдзе на цябе Дух СПАДАРОЎ, і ты будзеш праракаць зь імі, і абернешся ў накшага чалавека.
7 І як гэтыя знакі стануцца табе, тады рабі, што знойдзе рука твая, бо Бог із табою.
8 І ты зыйдзеш уперад за мяне да Ґілґалу, і вось, я зыйду да цябе, каб узьнесьці ўсепаленьне й абракаць аброкі супакойныя. Сем дзён жджы, пакуль я ня прыйду да цябе, і я скажу табе, што табе рабіць».
9 І сталася, як ён абярнуў плечы свае, каб ісьці ад Самуйлы, што знакшыў яму Бог сэрца ягонае на другое, і прышлі на яго ўсі тыя знакі таго ж дня.
10 І прышлі яны туды на ўзгорак, і вось, груд прарокаў наўпярэймы яму, і зышоў на яго Дух Божы, і ён праракаў сярод іх.
11 І сталася, што ўсі, зналыя яго ад учорах а заўчора, абачыўшы, і вось, ён із прарокамі праракае, гукалі ў людзе адзін аднаму: «Што гэта сталася зь Кішанком? нягож і Саўла ў прароках?»
12 І адказаў адзін із былых тамака, і сказаў: «А хто ацец іхны?» Затым стала прыказяй: «Няго ж і Саўла ў прароках?»
13 І перастаў ён праракаць, і пайшоў на вышыню.
14 І сказаў дзядзька Саўлаў яму а дзяцюку ягонаму: «Куды вы хадзілі?» Ён сказаў: «Шукаць асьліцаў, але, бачачы, што няма, то зайшліся да Самуйлы».
15 І сказаў дзядзька Саўлу: «Скажы ж імне, што сказаў вам Самуйла?»
16 І сказаў Саўла дзядзьку свайму: «Ён выразьліва паведаміў нам, што асьліцы знайшліся». А праз гаспадарства не паведаміў яму, што сказаў Самуйла.
17 І згукаў Самуйла люд да СПАДАРА да Міцпы,
18 І сказаў сыном Ізраелявым: «Гэтак кажа СПАДАР, Бог Ізраеляў: "Я ўзьвёў Ізраеля зь Ягіпту, і выбавіў вас ад рукі Ягіпцян і ад рукі ўсіх гаспадарстваў, што ўціскалі вас";
19 А вы цяпер адхінулі Бога свайго, Каторы выбаўляе вас ад усялякага ліха вашага і ўціскаў вашых, і сказалі яму: "Не, але караля пастанаві над намі!" Дык станьце цяпер перад СПАДАРОМ подле плямёнаў сваіх і подле тысячаў сваіх».
20 І дабліжыў Самуйла ўсі плямёны Ізраелявы, і было ўзята плямя Венямінова.
21 І дабліжыў плямя Венямінова подле радзімаў іхных, і была ўзята радзіма Матрава, і быў узяты Саўла Кішанок; і шукалі яго, і не знайшлі.
22 І пыталіся яшчэ ў СПАДАРА: «Ці прыйдзе яшчэ сюды гэты чалавек?» І сказаў СПАДАР: «Вось, ён хаваецца памеж рэчаў».
23 І пабеглі, і ўзялі яго стуль, і ён стаў сярод люду, і быў ад плячоў сваіх вышшы за ўвесь люд.
24 І сказаў Самуйла ўсяму люду: «Ці бачыце, што яго абраў СПАДАР? бо няма падобнага да яго памеж усяго люду». Тады ўвесь люд гукаў і сказаў: «Няхай жывець кароль!»
25 І гукаў Самуйла люду суды гаспадарства, і напісаў у кнігу, і палажыў перад СПАДАРОМ. І адпусьціў Самуйла ўвесь люд, кажнага да дому свайго.
26 Таксама й Саўла пайшоў да дому свайго, да Ґівеі: і пайшло зь ім войска, да каторых сэрца Бог даткнуўся.
27 А сынове Веляла гукалі: «Што, ці гэты выбаве нас?» І пагрэбавалі ім, і ня прынесьлі яму дару; але ён быў быццам глухі.
Комментарии МакДональда
II. ПРАВЛЕНИЕ САУЛА ДО ТОГО, КАК ОН БЫЛ ОТВЕРГНУТ (Гл. 10−15)
A. Помазание и утверждение (Гл. 10−11)
10:1−6 Самуил помазал Саула на правление в Израиле, излив ему на голову елей без свидетелей. Ранее служение священника начиналось с помазания (Лев 8:12), а теперь таким же образом был помазан первый царь. Публичная церемония должна была последовать позже. В подтверждение слов Господа Саулу были даны три знамения: (1) он должен был повстречаться с двумя людьми у гроба Рахили, которые скажут ему, что нашлись ослицы его отца; (2) он должен был встретить трех человек у дубравы Фаворской по дороге в Вефиль, которые дадут ему две булки хлеба; (3) когда он придет на «холм Божий» и встретит группу пророков, Дух Господень найдет на него, и он будет пророчествовать.
10:7−9 После того, как все это произойдет, Саул должен был отправиться в Галгал и ждать там семь дней Самуила, который придет и принесет жертвы. Все эти знамения, описанные в стихах 2−6, произошли в тот же день; события в Галгале произошли позже (13:7−15).
Не следует заключать из 9-го стиха, что у Саула было искреннее обращение. На самом деле, он был человеком, следующим вожделениям плоти, как в последствии это явно покажет история. Ему было дано Духом все необходимое для того, чтобы занять эту официальную должность правителя над Божьим народом, несмотря на то, что он не знал Бога лично и не обрел спасение. Другими словами, официально он являлся Божьим человеком, хотя мы считаем, что он не был истинным верующим.
10:10−16 Пророки были верными и посвященными людьми, и народ удивился, когда увидел, что Саул пророчествует среди них. Это положило начало пословице: «Неужели и Саул в пророках?» Она стала распространенным выражением, передающим удивление, вызванное тем, что Саул стал заниматься делом, которое так противоречило его характеру. Дядя Саула (не его отец, как следовало ожидать) спросил его, о чем они разговаривали с Самуилом. Саул упомянул об их беседе, но не открыл, что его тайно помазали царем.
10:17−19 Тем временем Самуил собрал народ в Массифе, чтобы объявить назначение царя. Прежде, чем сделать объявление, он еще раз напомнил им о том, что их требование царя являлось отвержением Бога, который вывел их из Египта и ввел в Обетованную Землю. Когда избрали Саула, он спрятался либо из-за скромности, либо из-за боязни. Мэтью Хенри приводит четыре причины, по которым Саул мог испугаться: «(1) Так как он осознавал, что не достоин такого высокого доверия. (2) Потому что это подвергло бы его зависти соседей, которые были недоброжелательно настроены по отношению к нему. (3) Потому что он понял из слов Самуила, что народ согрешил, попросив царя, и Бог в гневе ответил на просьбу народа. (4) Потому что дела в Израиле находились в плачевном состоянии: Филистимляне были сильны, Аммонитяне угрожали: и тот, кто поднимет паруса при шторме, должен быть поистине отважным».
10:20−27 Саула вывели и представили народу в качестве царя. Трудно было найти человека в Израиле с лучшими физическими данными. Несколько храбрых людей присоединились к Саулу и пошли с ним к нему домой в Гаву, но не все оказывали твердую поддержку новому монарху. Саул поступил мудро, промолчав перед презиравшими его бунтарями.