Пераклад Яна Станкевіча
1 Першы нарыс, о Хахілю, уклаў я праз усе, што Ісус пачаў заразом чыніць і навучаць,
2 Аж да тога дня, каторага Ён узьнёсься, даўшы Сьвятым Духам расказаньне апосталам, каторых Ён абраў,
3 Перад каторымі й стаў жывы, па замучаньню, зь бесьпярэчнымі довадамі, будучы бачаны імі на працягу сараку дзён і кажучы праз гаспадарства Божае.
4 І, зьбершы, расказаў ім не адхінацца ад Ерузаліму, але «чакайце абяцанага ад Айца, што вы чулі ад Мяне;
5 Бо Яан запраўды хрысьціў у вадзе, а вы будзеце хрышчаны за колькі дзён Сьвятым Духам».
6 Затым яны, зышоўшыся, пыталіся ў Яго, кажучы: «Спадару, ці ня гэтага часу Ты адновіш гаспадарства Ізраелю?»
7 Ён жа сказаў ім: «Ня вам знаць часы альбо поры, каторыя Айцец паклаў у ўладзе Сваёй;
8 Але вы прыймеце магутнасьць, як зыйдзе на вас Дух Сьвяты, і будзеце Імне сьветкамі ў Ерузаліме а ў вусёй Юдэі а ў Самары а аж да канца зямлі».
9 І, сказаўшы гэта, як яны глядзелі, Ён быў узяты, і булак прыняў Яго ад ачоў іхных.
10 І як яны ўцяміліся ў неба, як Ён узыходзіў, і вось, два мужы сталі перад імі ў белым адзецьцю,
11 І каторыя сказалі: «Мужы Ґалілейскія, чаго вы стаіце, гледзячы на неба? Гэта Ісус, узяты ад вас на неба, такім парадкам прыйдзе, як вы бачылі ўзыходзячага Яго на неба».
12 Тады яны зьвярнуліся да Ерузаліму з гары, званае Аліўнаю, што ля Ерузаліму, маючы сыботняга дня дарогу.
13 І, увыйшоўшы, узышлі да верхняга пакою, ідзе перабывалі разам Пётра а Яан а Якаў а Андрэй, Піліп а Хама, Баўтрамей а Мацьвей, Якаў Алфеенак а Сымон Зылот а Юда, брат Якаваў.
14 Гэтыя ўсі перабывалі згодна, кажначасна ў малітве із жанкамі а Марыяй, Маці Ісусавай, а з братамі Ягонымі.
15 І тымі днямі Пётра, стаўшы пасярод братоў, — груду наймя разам было каля сту дваццацёх, —сказаў:
16 «Мужы браты, належыла выпаўніцца Пісьму, што Дух Сьвяты прарок вуснамі Давіда празь Юду, каторы стаў правадыром тых, што ўзялі Ісуса;
17 Бо ён лічыўся меж нас і адзяржаў дзель у службе гэтай.
18 Дык гэты купіў поле заплатаю за бяспраў’е і, стрымгалоў паўшы, раськяпіўся пасярэдзіне, і выпаў увесь нутр ягоны.
19 І гэта стала ведама ўсім жыхарам Ерузаліму, так што тое поле было названа ў нарэччу іхным собскім Акельдама, значыцца, поле крыві.
20 Бо напісана ў кнізе псальмаў: "Няхай дамова ягоная будзе пустая, і няхай ня будзе жывучага ў ёй", а "Урад ягоны вазьмі іншы".
21 Дык належыцца, каб із мужоў, што прапушчалі нас увесь час, у каторым Спадар Ісус уходзіў і выходзіў памеж нас,
22 Пачынаючы ад хрысту Яанавага аж да дня, як быў узяты ад нас, каб адзін із тых стаў сьветкаю з намі ўскрысеньня Ягонага».
23 І яны пастанавілі двух: Язэпа, званага Вараваю, каторага мянушка была Юст, і Мацьвея.
24 І, молячыся, сказалі: «Ты, Спадару, усіх сэрцаў ведамча, пакажы з гэтых двух аднаго, каторага Ты абраў,
25 Заняць месца ў службе гэтай і апосталства, ад каторага Юда адпаў, каб ісьці на месца свае».
26 І кінулі на жэрабя на іх, і пала жэрабя на Мацьвея, і ён быў залічаны да адзінанцацёх апосталаў.
Комментарии Скоуфилда
6 В продолжение сорока дней Иисус наставлял апостолов, «говоря им о Царствии Божием»; несомненно Он делал это, соответственно Своему обычаю (Лк 24:27, 32, 44−45), научая их из Священного Писания. Один вопрос Он оставил незатронутым, а именно — время восстановления Царства Израилю, поэтому и задали его апостолы. Ответ Иисуса соответствовал тому, чему Он постоянно учил: о времени этом знает только Бог. Это Его тайна (25:13; ср. 1Фес 5:1).
11 Кратко — о двух Пришествиях:
1) В Ветхом Завете пришествие Мессии рассматривается в двух аспектах: отвержение и страдание Его (как об этом, к примеру, говорится у Исаии — гл. 53), и Его земные слава и власть (Ис 11; Иер 23; Иез 37). Нередко оба эти аспекта сливаются (см. Пс 2). Сами пророки приходили в недоумение, столкнувшись с кажущимся противоречием (1Пет 1:10−11). Разрешение его принесло частичное исполнение пророчества. В положенное время, как предсказывал Исаия, Мессия, рожденный от Девы, явился среди людей и начал Свое служение, возвестив о «приближении» предсказанного Царства (Мф 4:17, примеч.). За этим последовало отвержение как Царя, так и Царства.
2) Далее отвергнутый Царь заявил о предстоящем распятии Его, за которым последуют Его воскресение, вознесение и, наконец, Второе пришествие (Мф 12:38−40; 16:1−4, 21, 27; Лк 12:35−46; 17:20−36; 18:31−34; 19:12−27; Мф 24:25).
3) Он предсказал ход событий между Своим вознесением и возвращением (Мф 13:1−50; 16:18; 24:4−26).
4) Это-то обещанное Второе пришествие Христа и становится центральной темой Деяний Апостолов, Посланий и Откровения.
Новозаветное учение о Втором пришествии Христа можно суммировать следующим образом:
1) Приход Его будет событием, не процессом; Он явится лично, в теле (Мф 23:39; 24:30; 25:31; Мк 14:62; Лк 17:24; Ин 14:3; Деян 1:11; Флп 3:20−21;1Фес 4:14−17).
2) Его пришествие затронет Церковь, Израиль и все народы.
а) Для Церкви сошествие Христа «с неба» для воскрешения усопших святых и «изменения» живых — является предметом постоянных ожиданий и надежды (Мф 24:36, 44, 48−51; 25:13; 1Кор 15:51−52; Флп 3:20;1Фес 1:10; 4:14−17; 1Тим 6:14; Тит 2:13; Откр 22:20).
б) Израилю пришествие Господа предсказано как несущее исполнение еще неисполнившихся пророчеств о том, что народ этот вновь соберется из «рассеяния», обратится и утвердится в мире и силе под защитой завета, заключенного с Давидом (Деян 15:14−17; ср. Зах 14:1−9). См. «Царство» (В. 3.), 2Цар 7:8−17; Зах 13:8, примеч.; Лк 1:31−33; 1Кор 15:24, примечание.
в) Что касается языческих народов, то для них, согласно предсказанию, пришествие Христа будет означать разрушение существующих в мире политических систем (Дан 2:34−35; Откр 19:11, примеч.); суд (Мф 25:31−36), за которым последуют всемирное обращение язычников и их вхождение в Царство с его благословениями (Ис 2:2−4; 11:10; 60:3; Зах 8:3, 20, 23; 14:16−21.