Пераклад Васіля Сёмухі
1 І паўстаў сатана на Ізраіля, і падбіў Давіда зрабіць пералік Ізраільцянаў.
2 І сказаў Давід Ёаву і начальнікам у народзе: ідзеце пералічэце Ізраільцянаў, ад Вірсавіі да Дана і прадстаўце мне, каб я ведаў лік іх.
3 І сказаў Ёаў: хай памножыць Гасподзь народ Свой у сто разоў да таго, колькі ёсьць яго. Ці ня ўсе яны, спадару мой цар, рабы гаспадара майго? Навошта ж патрабуе гэтага гаспадар мой? Каб залічылася гэта ў віну Ізраілю?
4 Але царскае слова пераважыла Ёава. І пайшоў Ёаў і абышоў усяго Ізраіля, і прыйшоў у Ерусалім.
5 І падаў Ёаў Давіду сьпіс народнага перапісу, і было ўсіх Ізраільцянаў тысяча тысяч, і сто тысяч мужоў, якія агаляюць меч, і Юдэяў — чатырыста семдзесят тысяч, якія агаляюць меч.
6 А лявітаў і Веньямінянаў ён ня лічыў сярод іх, бо царскае слова было агіднае Ёаву.
7 І незаўгодная была ў вачах Божых дзея гэтая. І Ён пабіў Ізраіля.
8 І сказаў Давід Богу: вельмі зграшыў я, што зрабіў гэта. І цяпер даруй віну раба Твайго, бо я ўчыніў вельмі неразумна.
9 І гаварыў Гасподзь Гаду празорліўцу, Давідаваму, і сказаў:
10 ідзі і скажы Давіду: так кажа Гасподзь: тры кары я прапаную табе, выберы сабе адну зь іх, — і Я пашлю яе на цябе.
11 І прыйшоў Гад да Давіда, і сказаў яму: так кажа Гасподзь: выбірай сабе:
12 альбо тры гады — голад, альбо тры месяцы будуць цябе перасьледаваць ворагі твае і меч ворагаў тваіх будзе даставаць да цябе; альбо тры дні — меч Гасподні і пошасьць на зямлі і анёл Гасподні зьнішчальны ва ўсіх межах Ізраіля. Дык вось, разгледзь, што мне адказваць Таму, Хто паслаў мяне са словам.
13 І сказаў Давід Гаду: цяжка мне вельмі, але хай лепш упаду ў рукі Госпада, бо вельмі вялікая мілажальнасьць Ягоная, толькі б ня ўпасьці мне ў рукі чалавечыя.
14 І паслаў Гасподзь пошасьць на Ізраіля і памерла Ізраільцянаў семдзесят тысяч чалавек.
15 І паслаў Бог анёла ў Ерусалім, каб вынішчаць яго. І калі ён пачаў вынішчаць, убачыў Гасподзь і пашкадаваў за гэта бедства, і сказаў анёлу-зьнішчальніку: годзе, цяпер апусьці руку тваю. А анёл Гасподні стаяў тады над гумном Орны Евусэяніна.
16 І падняў Давід вочы свае, і ўбачыў анёла Гасподняга, які стаяў паміж зямлёю і небам, з аголеным у руцэ ягонай мечам, працягнутым на Ерусалім; і ўпаў Давід і старэйшыны, пакрытыя вярэтай, на абліччы свае.
17 І сказаў Давід Богу: ці ж ня я загадаў палічыць народ? я зграшыў, я ўчыніў ліха, а гэтыя авечкі што зрабілі? Госпадзе, Божа мой, хай будзе рука Твая на мне і на доме бацькі майго, а не на народзе Тваім, каб загубіць яго.
18 І анёл Гасподні сказаў Гаду, каб той сказаў Давіду: хай Давід прыйдзе і паставіць ахвярнік Госпаду на гумне Орны Евусэяніна.
19 І пайшоў Давід, па слове Гада, якое ён казаў ад імя Госпада.
20 Орна абярнуўся, убачыў анёла, і чатыры сыны яго зь ім зьніклі. Орна малаціў тады пшаніцу.
21 І прыйшоў Давід да Орны. Орна зірнуў, і ўбачыўшы Давіда, выйшаў з гумна, і пакланіўся Давіду тварам да зямлі.
22 І сказаў Давід Орну: аддай мне месца пад гумном, я пабудую на ім ахвярнік Госпаду; за сапраўдную цану аддай мне яго, каб спынілася вынішчэньне народу.
23 І сказаў Орна Давіду: вазьмі сабе; хай робіць гаспадар мой цар, што яму заўгодна; вось я аддам і валоў на цэласпаленьне, і малацільныя прылады на дровы, і пшаніцу на прынашэньне; усё гэта аддаю дарам.
24 І сказаў цар Давід Орну: не, я хачу купіць у цябе за сапраўдную цану, бо ня буду прыносіць я тваёй уласнасьці Госпаду, і ня буду прыносіць на цэласпаленьне ўзятае дарам.
25 І даў Давід Орну за гэта месца шасьцьсот сікляў золата.
26 І спарудзіў там Давід ахвярнік Госпаду і ўзьнёс цэласпаленьні і мірныя ахвяры; і заклікаў Госпада, і Ён пачуў яго, паслаўшы агонь зь неба на ахвярнік цэласпаленьня.
27 І сказаў Гасподзь анёлу: вярні меч твой у похвы яго.
28 У гэты час Давід, бачачы, што Гасподзь пачуў яго на гумне Орны Евусэяніна, прынёс там ахвяру.
29 А скінія Гасподняя, якую зрабіў Майсей у пустыні, і ахвярнік цэласпаленьня былі ў той час на вышыні ў Гаваоне.
30 І ня мог Давід пайсьці туды, каб ісьціць Бога, бо напалоханы быў мечам анёла Гасподняга.
Комментарии МакДональда
Д. Перепись населения и язва (Гл. 21)
Если сравнить эту главу со 2 Царств 24, то сначала непонятно, кто стоял за греховной переписью населения, проведенной Давидом. Во 2 Царств сказано, что Господь побудил Давида сделать перепись в Израиле, потому что Он разгневался на народ. Здесь нам сообщается, что инициатором этого действия был сатана. Конечно же, оба утверждения истинны. Бог позволил сатане искушать Давида. Бог — не творец зла, но позволяет его и использует ради достижения Своих целей.
По поводу разницы в цифрах, приведенных в этой главе и во 2 Царств 24, смотри Примечания.
21:1−7 Иоав был с самого начала против переписи населения и не очень усердно выполнял приказы царя. Левий не был включен, возможно, потому, что колено было рассеяно по Израилю и Иудее, и пересчитать его представителей было сложно. Вениамин был, возможно, опущен потому, что перепись прервалась до того, как коснулась этого колена (1Пар 27:24). При исчислении людей не собиралось никакого выкупа, как приказано в Исходе 30:12. Неповиновение и гордость Давида повлекли за собой тяжкие последствия.
21:8−15 Хотя Давид весьма согрешил, он быстро раскаялся и смирился перед Господом. Когда ему было дано право выбрать наказание за свое преступление, он предпочел впасть в руки Господа, зная, что Он милостив. Семьдесят тысяч человек погибли от чумы.
Нам это наказание может показаться слишком суровым. Всем нам свойственны слабости и грехи. Давид обычно был кроток, но на этот раз впал в древний грех дьявола, гордость. Мэтью Генри показывает, каков смысл этого эпизода для нас:
«Он гордился многочисленностью своего народа, но вследствие Божьего правосудия его число уменьшилось. То, чем мы гордимся, справедливо отнимается у нас, ослабляется или причиняет нам горе».
21:16−17 Когда Давид поднял глаза свои, он увидел жуткое зрелище: Ангела Господня с обнаженным в руке его мечом, простертым на его любимый Иерусалим. Его реакция была правильнее, чем у большинства верующих, внезапно застигнутых в момент греха или неповиновения. Обобщение реакции Давида, приведенное Генри, может оказаться полезным для нас, особенно для руководителей.
«1. Он очень раскаялся в своем грехе и искренне молился о его прощении, ст. 8. Он понимал теперь, что согрешил, весьма согрешил, поступил очень неразумно; он обещал, что готов понести наказание за свой грех, чтобы скверна была очищена. 2. Он принял наказание за свой грех: «Да будет рука Твоя на мне и на доме отца моего, ст. 17. Я подчиняюсь, пусть только я один пострадаю от этого, ведь это я согрешил; я виноват, и пусть на мою голову обрушится этот меч». 3. Он положился на милость Бога (хотя знал, что Бог гневается на него) и не затаил никакой горечи. Что бы ни случилось, пусть лучше впаду в руки Господа, ибо весьма велико милосердие Его, ст. 13. Благочестивые люди думают о Боге хорошо даже тогда, когда Он сердится на них. Даже если Он поразит меня, я все равно буду верить в Него. 4. Он выразил трогательную заботу о своем народе, его огорчало то, что их наказывают за его преступление: А эти овцы что сделали?»
21:18−26 Через Гада Господь велел Давиду купить гумно Орны иевусеянина, построить там жертвенник и приносить на нем жертвы. Орна предложил свою землю Давиду в дар, но царь настоял на том, чтобы заплатить за нее. В стихе 24 приводится важный духовный принцип: эффективное жертвоприношение всегда дорого стоит. Позже на месте этого гумна был построен храм (2Пар 3:1).
21:27−30 На горе Мориа Авраам предложил в жертву Богу Исаака (Быт 22). Здесь прекратилась чума, и, когда Господь сказал Ангелу-истребителю: Довольно! — ангел опустил руку свою, о чем мы читаем в этой главе. Здесь стоял храм. И мы полагаем, что на этой же самой горе, пусть не на том же месте, Господь Иисус умер на кресте за грехи человечества.
Возможно, именно понимание того, что на месте гумна будет новый центр поклонения, объясняет страх Давида, боявшегося идти в Гаваон за наставлениями.