1 У адказ сказаў Зафар Нааматыт:
2 «Таму разважанні мае зноў абуджаюць мяне, што разуменне заззяла ўва мне.
3 Павучанне, якім ты мяне папракнуў, я выслухаю, а дух разумення майго адкажа мне.
4 Ці не ведаеш ты гэтага ад пачатку, з часу, калі з’явіўся чалавек на зямлі,
5 што радасць несправядлівых кароткая і весялосць бязбожнікаў — быццам імгненне.
6 Калі пыха яго падымецца да неба, і галава яго дакранецца да хмар,
7 як гной, канчаткова прападзе ён, і якія бачылі яго, спытаюцца: “Дзе ён?”
8 Як сон, што адлятае, ён не знойдзецца, праміне ён, як начное марыва.
9 Вока, якое бачыла яго, ужо не ўбачыць, і яго месца больш не будзе глядзець на яго.
10 Сыны яго будуць імкнуцца спадабацца ўбогім, і рукі іх аддадуць яму маёмасць яго.
11 Косці яго, што былі поўныя [сілы] маладосці, разам з ім будуць спаць у парахне.
12 Калі салодкае будзе ў вуснах яго зло, ён схавае яго пад языком сваім,
13 будзе ён шкадаваць яго, ды не кіне яго і будзе трымаць у горле сваім,
14 хлеб яго ва ўлонні яго пераменіцца ў жоўць змяіную знутры.
15 Багацці, якія ён праглынуў, званітуе, і выцягне іх Бог з жывата яго.
16 Піў ён атруту змяіную — і заб’е яго язык гадзюкі.
17 Не ўбачыць ён ручаёў алею, рэк мёду і масла.
18 Верне ён здабытак свой; не праглыне [яго], не будзе цешыцца з багаццяў ад продажу.
19 Бо, выдаткуючы, ён пакрыўдзіў убогіх, абрабаваў дом, а не збудаваў яго.
20 Ніколі не насычаўся жывот яго і ў жаданнях сваіх не мог ён здаволіцца.
21 Нічога не заставалася ад спажывання яго, і таму не застанецца нічога з маёмасці яго.
22 Калі ён наесца, цесна яму будзе, і ўсякая пакута будзе нападаць на яго.
23 Хай напоўніць ён жывот свой: спашле на яго Бог гнеў абурэння Свайго і вылье на яго вайну Сваю.
24 Будзе ўцякаць ён ад жалезнай зброі ды патрапіць пад медны лук.
25 Страла праб’е цела яго, а маланка — печань яго; прыйдуць да яго і апануюць яго жахі,
26 уся цемра, скрытая ў сховішчах яго; паглыне яго агонь, якога не запальваюць; будзе знішчаны ён, калі застанецца ў палатцы сваёй.
27 Нябёсы абвесцяць несправядлівасць яго, і зямля паўстане супраць яго.
28 Будзе знішчаны род дому яго, будзе зрынуты ён у дзень гневу Божага.
29 Такая доля чалавека бязбожнага ад Бога і спадчына, вызначаная яму Госпадам».
20:1−29 Гл. 20 представляет собой еще одно изложение учения о неизбежной расплате грешников и нечестивых за совершенные злодеяния. В ней Софар излагает истину о нравственном начале, положенном в основу Божиего управления миром. Однако эта истина остается вне данной конкретной ситуации.
20:2 побуждают меня отвечать. Заключительные слова Иова в 19:28−29 не остались незамеченными Софаром.
20:29 Вот удел человеку беззаконному от Бога. То, чему учит Софар, в конце концов произойдет, но, к сожалению, у него не нашлось слов о милосердии Божием. Даже в своей предыдущей речи (11:13−20), в которой он призывал Иова изменить образ жизни, Софар ни разу не упомянул о милосердии. Следуя Софару, благословение Божие можно только заслужить.