Пераклад Анатоля Клышкi
1 І Ён зноў пачаў вучыць каля мора; і сабраўся да Яго вялізны натоўп, так што Ён, увайшоўшы ў лодку на моры, сядзеў, а ўвесь натоўп быў на зямлі пры моры.
2 І Ён вучыў іх многаму ў прыпавесцях і казаў ім у Сваёй навуцы:
3 Слухайце! Вось выйшаў сейбіт сеяць.
4 І сталася, калі ён сеяў, адно зерне ўпала пры дарозе, і наляцелі птушкі і падзяўблі яго.
5 А другое ўпала на скалісты грунт, дзе няшмат было зямлі, і адразу ўзышло, бо зямля была не глыбокая;
6 і калі ўзышло сонца — прыпаліла яго і, таму што не мела кораня, засохла.
7 А іншае ўпала ў церні, і ўзняліся церні і заглушылі яго, і плоду яно не дало.
8 А іншыя ўпалі ў добрую зямлю і давалі плод, уздымаючыся і ўзрастаючы, і прыносіла адно — у трыццаць, і адно — у шэсцьдзесят, і адно — у сто разоў.
9 І казаў ім: Хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!
10 І калі Ён застаўся адзін, тыя, што былі вакол Яго разам з дванаццаццю, пыталіся ў Яго аб прыпавесцях.
11 І казаў ім: Вам дадзена таямніца Царства Божага; тым жа, па-за вамі, усё паўстае ў прыпавесцях,
12 каб яны, гледзячы, бачылі і не ўгледзелі, і, слухаючы, чулі і не разумелі, каб не далучыліся яны, і было даравана ім9.
13 І кажа ім: Не разумееце гэтай прыпавесці, а як зразумееце ўсе прыпавесці?
14 Сейбіт сее слова.
15 А вось тыя, што пры дарозе, дзе сеецца слова; і калі яны пачуюць, адразу прыходзіць сатана і забірае слова, пасеянае ў іх [сэрцах].
16 І гэтак жа тыя, што сеюцца на скалістым грунце, — яны, калі пачуюць слова, адразу з радасцю прымаюць яго,
17 ды не маюць кораня ў сабе і дачасныя; пасля, калі падыходзіць уціск або ганенне за слова, адразу разуверваюцца.
18 А іншыя — гэта тыя, што сеюцца ў церні, гэта тыя, хто пачуў слова,
19 ды турботы веку і зман багацця ды жаданні чаго-небудзь іншага, уваходзячы, зусім заглушаюць слова, і яно робіцца бясплодным.
20 А вось тыя, пасеяныя на добрую зямлю: гэта тыя, што чуюць слова і прымаюць і даюць плод: адно — у трыццаць, і адно — у шэсцьдзесят, і адно — у сто разоў.
21 І казаў ім: Хіба лямпа прыносіцца на тое, каб паставілі яе пад пасудзіну ці пад ложак? А ці не на тое, каб паставілі яе на падстаўку?
22 Бо няма нічога таемнага, каб не стала яўным, і нічога ўтоенага, каб не выйшла на яўнае.
23 Калі хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе.
24 І Ён казаў ім: Зважайце, што чуеце. Якою мераю вы мерыце, такою будзе адмерана вам і будзе дададзена вам, [хто слухае].
25 Бо хто мае, таму будзе дададзена, а хто не мае, і тое, што мае, будзе ўзята ад яго.
26 І Ён казаў: Так і Царства Божае: як чалавек, што кіне насенне ў зямлю,
27 і спіць, і ўстае ўночы і ўдзень, а насенне прарастае і выцягваецца, як — ён не ведае.
28 [Бо] зямля сама сабою пладаносіць: спярша рунь, пасля колас, пасля поўнае зерне ў коласе.
29 Калі ж плод даспее, ён адразу пасылае серп, бо надышло жніво.
30 І Ён казаў: З чым параўнаем Царства Божае ці ў якім прыпадабненні выявім яго?
31 Яно як гарчычнае зерне, што, калі пасеяна ў зямлю, найдрабнейшае з усяго насення на зямлі,
32 а калі пасеяна, узыходзіць і робіцца большым за ўсю агародніну і пускае вялікія галіны, так што пад яго ценем могуць гняздзіцца птушкі нябесныя.
33 І такімі многімі прыпавесцямі казаў ім слова, наколькі яны маглі чуць;
34 а без прыпавесці не казаў ім, а Сваім вучням асобна ўсё растлумачваў.
35 І ў той самы дзень з надыходам вечара кажа ім: Пераедзьма на той бок.
36 І яны, пакінуўшы натоўп, бяруць Яго з сабою, як быў у лодцы; і іншыя лодкі былі з Ім.
37 І ўзнімаецца моцны вецер-віхор, і хвалі білі ў лодку, так што ўжо напаўнялася лодка вадою.
38 А Ён быў на карме і спаў на падушцы. І будзяць Яго і кажуць Яму: Настаўніку, няўжо не турбуе Цябе, што мы гінем?
39 І, разбуджаны, Ён забараніў ветру і сказаў мору: Маўчы, суцішся! — І суняўся вецер і настала вялікая ціша.
40 І Ён сказаў ім: Што вы такія баязлівыя? Хіба яшчэ няма ў вас веры?
41 І яны настрашыліся страхам вялікім і казалі адзін аднаму: Хто ж тады Ён, што і вецер, і мора слухаюцца Яго?
Толкования Августина
Стих 11
То, что Он, казалось бы, говорил тайно, некоторым образом не было тайным. Ибо Он говорил не для того, чтобы слушающие потом умолчали о сказанном, но чтобы повсюду было оно проповедано. Можно говорить одновременно явно и не явно, тайно и не тайно, как сказано: « ...они своими глазами смотрят, и не видят» (Ср. 9 И сказал Он: пойди и скажи этому народу: слухом услышите — и не уразумеете, и очами смотреть будете — и не увидите. 10 Ибо огрубело сердце народа сего, и ушами с трудом слышат, и очи свои сомкнули, да не узрят очами, и не услышат ушами, и не уразумеют сердцем, и не обратятся, чтобы Я исцелил их. Ис 6:9−10). Как же это: смотрят — значит явно, не тайно; но не видят — значит не явно, но тайно? Все, что они слышали, но не поняли, было таким, что обвинять Его не имели они оснований. Всякий раз, когда они спрашивали Его в надежде найти, в чем бы таком Его обвинить, Он отвечал им таким образом, что все их уловки проваливались и все козни расстраивались.
Трактат на Евангелие от Иоанна. Сl. 0278, 113.3.38 [CCL 36:638].
Стих 20
Вчера взывал я к дороге, взывал к скалам, взывал к терновым кустам. Я сказал: меняйтесь, пока есть возможность; вспашите плугом грубую почву, выбросьте камни с поля, вырвите с поля терновник! Не имейте грубого сердца — в нем быстро угаснет Божие Слово! (Ср. 8 "не ожесточите сердца вашего, как в Мериве, как в день искушения в пустыне, Пс 94:8; 14 Блажен человек, который всегда пребывает в благоговении; а кто ожесточает сердце свое, тот попадет в беду. Притч 28:14; 14 Наконец, явился самим одиннадцати, возлежавшим на вечери, и упрекал их за неверие и жестокосердие, что видевшим Его воскресшего не поверили. Мк 16:14) Не будьте мягкой почвой — в ней корень любви непрочен! Заботами и стремлениями мира сего не погубите доброго семени, которое сеется в вас нашим трудом! Ведь сеет Господь, а мы — работники Его. Будьте доброй почвой! (Ср. 19 Если захотите и послушаетесь, то будете вкушать блага земли; 20 если же отречетесь и будете упорствовать, то меч пожрет вас: ибо уста Господни говорят. Ис 1:19−20; 12 Сейте себе в правду, и пожнете милость; распахивайте у себя новину, ибо время взыскать Господа, чтобы Он, когда придет, дождем пролил на вас правду. Ос 10:12; 47 Всякий, приходящий ко Мне и слушающий слова Мои и исполняющий их, скажу вам, кому подобен. 48 Он подобен человеку, строящему дом, который копал, углубился и положил основание на камне; почему, когда случилось наводнение и вода напёрла на этот дом, то не могла поколебать его, потому что он основан был на камне. Лк 6:47−48)
Проповеди. Сl. 0284, 73.38.471.25.
Стих 32
Как матери кафолической Церкви быть с теми, кто воюет против нее — ведь они ее сыновья? Она — как огромное дерево, ветви которого простираются на весь мир; и вот в Африке отломился сучок1. Она же рождает их в муках, дабы к корню вернулись, без которого истинно жить не могут.
Примечания
- 1 — Имеется в виду донатисткий раскол, который охватил Северную Африку в 4−5 вв. н.э.
Послания. Сl. 0262, 185.57.8.29.19.
Стих 41
Ты услышал брань — это ветер; ты разгневан — это теченье. Дует ветер, поднимаются волны, твой корабль в опасности, в опасности сердце твое, сердце дрожит. Услышав злословие, ты хочешь отплатить тем же. И вот, отплатив и сделав другому зло, сам потерпел кораблекрушение. Отчего так? Оттого, что Христос в тебе спит. Что означает «Христос в тебе спит»? Что ты забыл Христа. Так что разбуди Христа, вспомни о Нем, и проснется в тебе Христос... Родилось искушение — это ветер; ты в смятении — это волны. Буди Христа, и Он станет с тобой говорить. Кто же Сей, что и ветер и море повинуются Ему? (Ср. 27 Люди же, удивляясь, говорили: кто это, что и ветры и море повинуются Ему? Мф 8:27; 25 Тогда Он сказал им: где вера ваша? Они же в страхе и удивлении говорили друг другу: кто же это, что и ветрам повелевает и воде, и повинуются Ему? Лк 8:25).
Источник: Проповеди. Сl. 0284, 63.38.424.20.