Пераклад Яна Станкевіча
1 І было па сьмерці Саўлы, што Давід зьвярнуўся ад паразы Амалічан і прабыў у Цыклазе два дні.
2 І сталася напазаўтрае, што, вось, прыходзе чалавек із табару ад Саўлы, і адзежа ягоная разьдзертая, і пыл на галаве ў яго, і, як ён прышоў да Давіда, паў на зямлю й пакланіўся.
3 І сказаў яму Давід: «Скуль ты прышоў?» І сказаў яму: «Я ўцёк із табару Ізраельскага».
4 І сказаў яму Давід: «Што зьдзеялася? скажы ж імне». І тый сказаў, што люд уцёк ізь бітвы, і таксама шмат пала зь люду а памерла, і таксама Саўла а Ёнафан, сын ягоны, памерлі.
5 І сказаў Давід дзяцюку, што наказаў яму: «Як ты ведаеш, што памер Саўла а Ёнафан, сын ягоны».
6 І сказаў дзяцюк, каторы наказаў яму: «Я лучыў, лучыў на гару Ґілвоаскую, і вось, Саўла налёг на сваю дзіду, і вось, адны цялежкі а коньнікі даганялі яго.
7 Тады ён азірнуўся назад, і абачыў мяне, і гукнуў мяне.
8 І я сказаў: "Во я!" Ён сказаў імне: "Хто ты?" І я сказаў яму: "Я Амалічанін".
9 Тады ён сказаў імне: "Стань ля мяне й забі мяне, бо сьмяротная туга абняла мяне, душа мая ўсе яшчэ ў імне".
10 І я стаў ля яго, і забіў яго, бо ведаў, што ён ня будзе жыць просьле свайго паду; і ўзяў я карону, што была на галаве ў яго, і бружлет, што быў на руццэ ў яго, і прынёс іх спадару майму сюды».
11 Тады схапіў Давід адзецьці свае й разьдзер іх, таксама й усі людзі, што былі зь ім.
12 І мелі жалобу, і плакалі, і поставалі аж да вечара па Саўлу а сыну ягоным Ёнафану а па людзе СПАДАРОВЫМ, а па доме Ізраельскім, што палі яны ад мяча.
13 І сказаў Давід дзяцюку, што наказаў яму: «Скуль ты?» І сказаў: «Я — сын прыходнага, Амалічаніна».
14 Тады Давід сказаў яму: «Як не баяўся ты падняць руку, каб зьнішчыць памазанца СПАДАРОВАГА?»
15 І гукнуў Давід аднаго зь дзяцюкоў, і сказаў яму: «Дабліжся й нападзі на яго». І паразіў яго, і ён памер.
16 І сказаў яму Давід: «Кроў твая на галаве тваёй, бо вусны твае сьветчылі на цябе, кажучы: "Я забіў памазанца СПАДАРОВАГА"».
17 І галасіў Давід гэткім галашэньням па Саўлу а па Ёнафану, сыну ягоным,
18 І сказаў наўчыць сыноў Юдзіных Луку. Вось, ён напісаны ў кнізе Яшара:
19 «Краса твая, о Ізраелю, ранена на вышынях тваіх! як палі дужыя!
20 Не наказуйце ў Ґафе, не агалашайце на вуліцах Ашкелону, каб не радаваліся дачкі Пілісцкія, каб не весяліліся надта дачкі неабрэзаных.
21 Горы Ґілвоаскія! хай не падзець на вас раса ані дождж, і хай ня будзе палёў з пладамі; бо там ськінены шчыт дужых, шчыт Саўлаў, бы ня быў ён памазаны алеям.
22 Бяз крыві раненых, бяз туку дужых не адступаў назад лук Ёнафаноў, і меч Саўлаў не зварачаўся пустым.
23 Саўла а Ёнафан, любячыя й прыемныя ў жыцьцю сваім, і ў сьмерці сваёй не разлучыліся; быстрэйшыя за арлы, дужшыя за лявы.
24 Дачкі Ізраельскія! Плачча па Саўлу, каторы адзяваў вас у шкарлат із прыборамі і ўскладаў залатыя прыборы на адзежы вашыя.
25 Як палі дужыя сярод вайны! Ёнафан на вышынях тваіх забіты.
26 Немарасьць імне па табе, браце мой Ёнафане: ты быў надта прыемны імне; над любоў жаноцкую была імне любоў твая.
27 Як палі дужыя, і загінулі зброі ваенныя!»
Толкование Далласской семинарии
I. Давид в Хевроне (главы 1−4)
А. Плач по Саулу и Ионафану (глава 1)
2Цар 1:1−16. Вскоре после возвращения Давида в Секелаг (1Цар 27:6), по одержании им победы над амаликитянами (2Цар 1:1), явился к нему некто бежавший из Гелвуя с вестью о гибели Саула и его сыновей (стихи 2−4). Царь стал спрашивать его о подробностях, и тогда тот рассказал, будто нечаянно столкнулся с раненым Саулом (стихи 5−6), назвался ему амаликитянином (стихи 7−8), и по просьбе царя нанес ему удар мечом и убил его (стихи 9−10).
Сообщение этого человека расходится с тем, о чем читаем в 1Цар 31:3−6 и явно звучит как выдумка. Возможно, амаликитянином он назвался с тем, чтобы отвести возможное обвинение от себя как от израильтянина, что убил своего царя, помазанника Господня; но, может быть, он и в самом деле был «пришельцем» (стих 13). Так или иначе, злой участи он не избежал (2Цар 1:14, 16).
2Цар 1:11−16. После сильной печали в сердце Давида воспылал такой гнев, что он повелел казнить вестника. Ложное его свидетельство не снискало ему милости царя, на что он, видимо, надеялся.
2Цар 1:17−27. Свою скорбь по случаю смерти Саула и Ионафана Давид излил в «Песне лука» (стихи 19−27); существует предположение, что название этой плачевной песни, которой Давид повелел научить сынов Иудиных (стих 18), «объясняется» в стихе 22, где говорится, что лук Ионафана и меч Саула всегда были победоносны. Очевидно «плач Давида», или его песнь, вошел в священные (к сожалению, утраченные) записи евреев, которые известны как книга Праведного (стих 18; сравните Нав 10:13). В нее же входил гимн, который пел в свое время Иисус Навин, торжествуя победу над «царями Аморрейскими» (Нав 10:5, 10).
Как пали сильные! — этими словами начинается и завершается песнь Давида (1:19, 27; сравните 1:25). Давид не хочет, чтобы о происшедшей трагедии узнали филистимляне, дабы не радовались дочери необрезанных. Он проклинает, горы Гелвуйские, явившиеся ареной поражения и гибели царя и царского сына (стих 21).
Он воспевает верность Ионафана отцу в жизни… и в смерти (стих 23). По словам Давида, который знал о недостатках Саула и безудержности его характера, погибший царь был (тем не менее) источником процветания своего народа (стих 24). Но с особым пафосом, и от всего сердца, воспевает Давид Ионафана, который был очень дорог ему, чья любовь значила для него больше чем любовь женская.