2 Самуйлава 1 глава

Другая кніга Самуйлава
Пераклад Яна Станкевіча → New International Version

І было па сьмерці Саўлы, што Давід зьвярнуўся ад паразы Амалічан і прабыў у Цыклазе два дні.

After the death of Saul, David returned from striking down the Amalekites and stayed in Ziklag two days.

І сталася напазаўтрае, што, вось, прыходзе чалавек із табару ад Саўлы, і адзежа ягоная разьдзертая, і пыл на галаве ў яго, і, як ён прышоў да Давіда, паў на зямлю й пакланіўся.

On the third day a man arrived from Saul’s camp with his clothes torn and dust on his head. When he came to David, he fell to the ground to pay him honor.

І сказаў яму Давід: «Скуль ты прышоў?» І сказаў яму: «Я ўцёк із табару Ізраельскага».

“Where have you come from?” David asked him. He answered, “I have escaped from the Israelite camp.”

І сказаў яму Давід: «Што зьдзеялася? скажы ж імне». І тый сказаў, што люд уцёк ізь бітвы, і таксама шмат пала зь люду а памерла, і таксама Саўла а Ёнафан, сын ягоны, памерлі.

“What happened?” David asked. “Tell me.” “The men fled from the battle,” he replied. “Many of them fell and died. And Saul and his son Jonathan are dead.”

І сказаў Давід дзяцюку, што наказаў яму: «Як ты ведаеш, што памер Саўла а Ёнафан, сын ягоны».

Then David said to the young man who brought him the report, “How do you know that Saul and his son Jonathan are dead?”

І сказаў дзяцюк, каторы наказаў яму: «Я лучыў, лучыў на гару Ґілвоаскую, і вось, Саўла налёг на сваю дзіду, і вось, адны цялежкі а коньнікі даганялі яго.

“I happened to be on Mount Gilboa,” the young man said, “and there was Saul, leaning on his spear, with the chariots and their drivers in hot pursuit.

Тады ён азірнуўся назад, і абачыў мяне, і гукнуў мяне.

When he turned around and saw me, he called out to me, and I said, ‘What can I do?’

І я сказаў: "Во я!" Ён сказаў імне: "Хто ты?" І я сказаў яму: "Я Амалічанін".

“He asked me, ‘Who are you?’ “ ‘An Amalekite,’ I answered.

Тады ён сказаў імне: "Стань ля мяне й забі мяне, бо сьмяротная туга абняла мяне, душа мая ўсе яшчэ ў імне".

“Then he said to me, ‘Stand here by me and kill me! I’m in the throes of death, but I’m still alive.’

І я стаў ля яго, і забіў яго, бо ведаў, што ён ня будзе жыць просьле свайго паду; і ўзяў я карону, што была на галаве ў яго, і бружлет, што быў на руццэ ў яго, і прынёс іх спадару майму сюды».

“So I stood beside him and killed him, because I knew that after he had fallen he could not survive. And I took the crown that was on his head and the band on his arm and have brought them here to my lord.”

Тады схапіў Давід адзецьці свае й разьдзер іх, таксама й усі людзі, што былі зь ім.

Then David and all the men with him took hold of their clothes and tore them.

І мелі жалобу, і плакалі, і поставалі аж да вечара па Саўлу а сыну ягоным Ёнафану а па людзе СПАДАРОВЫМ, а па доме Ізраельскім, што палі яны ад мяча.

They mourned and wept and fasted till evening for Saul and his son Jonathan, and for the army of the Lord and for the nation of Israel, because they had fallen by the sword.

І сказаў Давід дзяцюку, што наказаў яму: «Скуль ты?» І сказаў: «Я — сын прыходнага, Амалічаніна».

David said to the young man who brought him the report, “Where are you from?” “I am the son of a foreigner, an Amalekite,” he answered.

Тады Давід сказаў яму: «Як не баяўся ты падняць руку, каб зьнішчыць памазанца СПАДАРОВАГА?»

David asked him, “Why weren’t you afraid to lift your hand to destroy the Lord’s anointed?”

І гукнуў Давід аднаго зь дзяцюкоў, і сказаў яму: «Дабліжся й нападзі на яго». І паразіў яго, і ён памер.

Then David called one of his men and said, “Go, strike him down!” So he struck him down, and he died.

І сказаў яму Давід: «Кроў твая на галаве тваёй, бо вусны твае сьветчылі на цябе, кажучы: "Я забіў памазанца СПАДАРОВАГА"».

For David had said to him, “Your blood be on your own head. Your own mouth testified against you when you said, ‘I killed the Lord’s anointed.’ ”

І галасіў Давід гэткім галашэньням па Саўлу а па Ёнафану, сыну ягоным,

David took up this lament concerning Saul and his son Jonathan,

І сказаў наўчыць сыноў Юдзіных Луку. Вось, ён напісаны ў кнізе Яшара:

and he ordered that the people of Judah be taught this lament of the bow (it is written in the Book of Jashar):

«Краса твая, о Ізраелю, ранена на вышынях тваіх! як палі дужыя!

“A gazellea lies slain on your heights, Israel. How the mighty have fallen!

Не наказуйце ў Ґафе, не агалашайце на вуліцах Ашкелону, каб не радаваліся дачкі Пілісцкія, каб не весяліліся надта дачкі неабрэзаных.

“Tell it not in Gath, proclaim it not in the streets of Ashkelon, lest the daughters of the Philistines be glad, lest the daughters of the uncircumcised rejoice.

Горы Ґілвоаскія! хай не падзець на вас раса ані дождж, і хай ня будзе палёў з пладамі; бо там ськінены шчыт дужых, шчыт Саўлаў, бы ня быў ён памазаны алеям.

“Mountains of Gilboa, may you have neither dew nor rain, may no showers fall on your terraced fields.b For there the shield of the mighty was despised, the shield of Saul — no longer rubbed with oil.

Бяз крыві раненых, бяз туку дужых не адступаў назад лук Ёнафаноў, і меч Саўлаў не зварачаўся пустым.

“From the blood of the slain, from the flesh of the mighty, the bow of Jonathan did not turn back, the sword of Saul did not return unsatisfied.

Саўла а Ёнафан, любячыя й прыемныя ў жыцьцю сваім, і ў сьмерці сваёй не разлучыліся; быстрэйшыя за арлы, дужшыя за лявы.

Saul and Jonathan — in life they were loved and admired, and in death they were not parted. They were swifter than eagles, they were stronger than lions.

Дачкі Ізраельскія! Плачча па Саўлу, каторы адзяваў вас у шкарлат із прыборамі і ўскладаў залатыя прыборы на адзежы вашыя.

“Daughters of Israel, weep for Saul, who clothed you in scarlet and finery, who adorned your garments with ornaments of gold.

Як палі дужыя сярод вайны! Ёнафан на вышынях тваіх забіты.

“How the mighty have fallen in battle! Jonathan lies slain on your heights.

Немарасьць імне па табе, браце мой Ёнафане: ты быў надта прыемны імне; над любоў жаноцкую была імне любоў твая.

I grieve for you, Jonathan my brother; you were very dear to me. Your love for me was wonderful, more wonderful than that of women.

Як палі дужыя, і загінулі зброі ваенныя!»

“How the mighty have fallen! The weapons of war have perished!”

« 31 глава 2 глава »