2 Самуйлава 1 глава

Другая кніга Самуйлава
Пераклад Яна Станкевіча → Перевод Десницкого

І было па сьмерці Саўлы, што Давід зьвярнуўся ад паразы Амалічан і прабыў у Цыклазе два дні.

Когда погиб Саул, Давид как раз вернулся с победоносной войны с Амалеком, и два дня оставался Давид в Циклаге.

І сталася напазаўтрае, што, вось, прыходзе чалавек із табару ад Саўлы, і адзежа ягоная разьдзертая, і пыл на галаве ў яго, і, як ён прышоў да Давіда, паў на зямлю й пакланіўся.

А на третий день пришел человек из того войска, что было с Саулом: разорваны его одежды, посыпана прахом его голова. Приблизившись к Давиду, он поклонился ему до земли.

І сказаў яму Давід: «Скуль ты прышоў?» І сказаў яму: «Я ўцёк із табару Ізраельскага».

И Давид спросил его: «Откуда ты пришел?» Тот ответил: «я из израильского войска, мне удалось спастись!»

І сказаў яму Давід: «Што зьдзеялася? скажы ж імне». І тый сказаў, што люд уцёк ізь бітвы, і таксама шмат пала зь люду а памерла, і таксама Саўла а Ёнафан, сын ягоны, памерлі.

Давид спросил его: «Что же случилось? Поведай мне!»И тот рассказал: «Народ бежал с поля боя, и многие пали убитыми. Также погибли Саул и сын его Йонатан».

І сказаў Давід дзяцюку, што наказаў яму: «Як ты ведаеш, што памер Саўла а Ёнафан, сын ягоны».

И Давид спросил у того вестника: «И откуда же ты знаешь, что погибли Саул и сын его Йонатан?»

І сказаў дзяцюк, каторы наказаў яму: «Я лучыў, лучыў на гару Ґілвоаскую, і вось, Саўла налёг на сваю дзіду, і вось, адны цялежкі а коньнікі даганялі яго.

Вестник тот отвечал: «Случилось мне быть на горе Гильбоа, и там едва стоял, опираясь на копье, Саул, а на него неслись колесницы и конное войско.

Тады ён азірнуўся назад, і абачыў мяне, і гукнуў мяне.

Оглянулся он, увидел меня и подозвал. Я отозвался: “Вот я!”

І я сказаў: "Во я!" Ён сказаў імне: "Хто ты?" І я сказаў яму: "Я Амалічанін".

Он спросил у меня, кто я, и я ответил, что амалекитянин.

Тады ён сказаў імне: "Стань ля мяне й забі мяне, бо сьмяротная туга абняла мяне, душа мая ўсе яшчэ ў імне".

Тогда он велел мне: “Поднимись надо мной и убей меня: изнемогаю я, но жива еще моя душа”.

І я стаў ля яго, і забіў яго, бо ведаў, што ён ня будзе жыць просьле свайго паду; і ўзяў я карону, што была на галаве ў яго, і бружлет, што быў на руццэ ў яго, і прынёс іх спадару майму сюды».

Тогда я поднялся над ним и убил его, и точно знаю, что пал он замертво. Взял я венец, что был у него на голове, и браслет, что был на руке, и принес сюда, тебе, мой господин».

Тады схапіў Давід адзецьці свае й разьдзер іх, таксама й усі людзі, што былі зь ім.

Давид схватил и разодрал свои одежды, а равно и все, кто был с ним,

І мелі жалобу, і плакалі, і поставалі аж да вечара па Саўлу а сыну ягоным Ёнафану а па людзе СПАДАРОВЫМ, а па доме Ізраельскім, што палі яны ад мяча.

плакали они, рыдали и постились до вечера от скорби о Сауле и сына его Йонатане, и обо всем народе Господнем, об израильтянах, павших от меча.

І сказаў Давід дзяцюку, што наказаў яму: «Скуль ты?» І сказаў: «Я — сын прыходнага, Амалічаніна».

А у того, кто принес ему эту весть, Давид спросил: «Какого ты племени?» Тот ответил: «Я — сын амалекитянина, жившего среди вас».

Тады Давід сказаў яму: «Як не баяўся ты падняць руку, каб зьнішчыць памазанца СПАДАРОВАГА?»

Давид сказал ему: «Да как же ты посмел поднять руку, чтобы погубить помазанника Господнего?!»

І гукнуў Давід аднаго зь дзяцюкоў, і сказаў яму: «Дабліжся й нападзі на яго». І паразіў яго, і ён памер.

И Давид приказал одному из своих отроков: «Давай, рази его!» Тот нанес удар и убил амалекитянина.

І сказаў яму Давід: «Кроў твая на галаве тваёй, бо вусны твае сьветчылі на цябе, кажучы: "Я забіў памазанца СПАДАРОВАГА"».

А Давид при том сказал ему: «Ты сам повинен в своей гибели, ты ведь собственными устами засвидетельствовал, что убил помазанника Господнего».

І галасіў Давід гэткім галашэньням па Саўлу а па Ёнафану, сыну ягоным,

Вот какую прощальную песнь сложил Давид о Сауле и сыне его Йонатане,

І сказаў наўчыць сыноў Юдзіных Луку. Вось, ён напісаны ў кнізе Яшара:

и научил сынов Иуды этой песне о лучниках (она записана в Книге Праведного):

«Краса твая, о Ізраелю, ранена на вышынях тваіх! як палі дужыя!

«Повержена на высотах твоих, Израиль, краса твоя — О как могучие пали!

Не наказуйце ў Ґафе, не агалашайце на вуліцах Ашкелону, каб не радаваліся дачкі Пілісцкія, каб не весяліліся надта дачкі неабрэзаных.

Не сообщайте об этом в Гате, не говорите на улицах Ашкелона, чтобы не радоваться филистимлянкам, дочерям необрезанных не ликовать!

Горы Ґілвоаскія! хай не падзець на вас раса ані дождж, і хай ня будзе палёў з пладамі; бо там ськінены шчыт дужых, шчыт Саўлаў, бы ня быў ён памазаны алеям.

Горы Гильбоа! Ни росе, ни дождю на вас не быть, урожая вашим полям не знать — щит могучих, щит Саула повержен там, словно помазания елеем он был лишен.

Бяз крыві раненых, бяз туку дужых не адступаў назад лук Ёнафаноў, і меч Саўлаў не зварачаўся пустым.

Покуда кровь из ран не потечет, покуда сильные не падут — лук Йонатана разить не уставал, меч Саула без добычи не возвращался.

Саўла а Ёнафан, любячыя й прыемныя ў жыцьцю сваім, і ў сьмерці сваёй не разлучыліся; быстрэйшыя за арлы, дужшыя за лявы.

В любви и согласии жили Саул и Йонатан, не разлучились они и в смерти своей; быстрее орлов, сильнее львов они были.

Дачкі Ізраельскія! Плачча па Саўлу, каторы адзяваў вас у шкарлат із прыборамі і ўскладаў залатыя прыборы на адзежы вашыя.

Дочери Израильские! плачьте о Сауле, что в нарядный пурпур вас облекал, золотые уборы вам дарил.

Як палі дужыя сярод вайны! Ёнафан на вышынях тваіх забіты.

О как могучие пали на войне! На тех высотах Йонатан сражен —

Немарасьць імне па табе, браце мой Ёнафане: ты быў надта прыемны імне; над любоў жаноцкую была імне любоў твая.

скорблю о тебе, мой брат Йонатан, как ты был дорог для меня! Выше женской любви я ценил твою любовь.

Як палі дужыя, і загінулі зброі ваенныя!»

О как могучие пали, и оружия бранного не стало!»

« 31 глава 2 глава »