Пераклад Яна Станкевіча
1 Давід уцёк із Наёфу ў Раме, і прышоў, і сказаў перад Ёнафаном: «Што зрабіў я, у чым баяспраўе мае, чым ізграшыў я перад айцом тваім, што ён шукае душы мае?»
2 І сказаў яму: «Не, Крый Божа! ты не памрэш; вось, ня робе айцец мой ані вялікага, ані малога, не адкрыўшы вуху майму; нашто ж бы хаваў айцец мой ад мяне гэта? Гэтага ня будзе».
3 І прысягаў яшчэ Давід, і казаў: «Айцец твой добра ведае, што я знайшоў прыязьньства ў ваччу тваім, і затым кажа сам сабе: "Хай ня ведае праз гэта Ёнафан, каб ня немарасьціўся"; але жыў СПАДАР і жыва душа твая! адно адзін сігень памеж імною й сьмерцю».
4 І сказаў Ёнафан Давіду: «Што кажа душа твая, і я зраблю табе».
5 І сказаў Давід Ёнафану: «Вось, заўтра маладзік, і я маю седзьма сядзець із каралём есьці; але адпусьці мяне, і я схаваюся ў полю аж да трэйцяга вечара.
6 Як мяне будзе не ставаць, не ставаць айцу твайму, ты скажы: "Давід выпрасіўся, выпрасіўся ў мяне зьбегаць да свайго места Бэтлеему, бо там годняе абраканьне ўсяе радзімы ягонае".
7 Калі ён скажа: "Добра", тады супакой слузе твайму; а калі ён надта загневаецца, то ведай, што пастаноўлена ліха ў яго.
8 Ты ж зрабі ласку слузе свайму; — бо ў змову СПАДАРОВУ ўвёў ты слугу свайго із сабою; — а калі ё ў імне бяспраўе, то зрабі сьмерць ты імне; а нашто табе весьці мяне да айца свайго?»
9 І сказаў Ёнафан: «Крый Божа! ня будзе гэтага з табою: як я даведаюся напэўна, што нягоднае пастанавіў айцец мой узглядам цябе, то нягож я ня прыйду да цябе й не скажу табе праз гэта?»
10 І сказаў Давід Ёнафану: «Хто накажа імне, калі айцец твой адкажа табе стродка?»
11 І сказаў Ёнафан Давіду: «Ідзі, выйдзем у поле». І вышлі абодва ў поле.
12 І сказаў Ёнафан Давіду: «СПАДАР, Бог Ізраеляў, сьветка, што я заўтра альбо пазаўтра каля гэтага часу выпытаю ў вайца свайго; і калі добры да Давіда, дык я не пашлю да цябе тады й не адкрыю вушом тваім,
13 Хай тое а тое зробе СПАДАР ізь Ёнафаном і яшчэ болей зробе! Калі ж айцец мой задумляе зрабіць табе ліха, то я гэта скажу ў вушы твае і адпушчу цябе, і тады йдзі ў супакою: і хай будзе СПАДАР із табою, як быў з айцом маім!
14 Але й ты, ды ня толькі, як я яшчэ жыў, зрабі імне ласку СПАДАРОВУ, каб я не памер.
15 І не адыймі ласкі свае ад дому майго ва векі, нават і тады, як выгубе СПАДАР варагоў Давідавых, кажнага зь іх ізь віду зямлі».
16 І ўчыніў Ёнафан змову з домам Давідавым, кажучы: «Хай спагоне СПАДАР із рук варагоў Давідавых!»
17 І ўзноў Ёнафан прысягаў Давіду ў сваёй любові да яго, бо любоўю душы свае любіў яго.
18 І сказаў Ёнафан: «Заўтра маладзік, і цябе будзе не ставаць, бо ня будзеш на сваім месцу.
19 Затым на трэйці дзень ты борзда спусьціся, і прыйдзеш на тое месца, ідзе хаваўся ты ў дзень таго стацьця, і сядзь ля каменя Азэль.
20 А я ў тый бок пушчу тры стрэлы, страляючы ў мэту.
21 Потым пашлю хлопчыка: "Пайдзі, знайдзі стрэлы"; і калі я голасна скажу хлопчыку: "Во стрэлы ад цябе па гэтым баку, вазьмі іх", то прыйдзі да мяне; бо супакой табе, і няма нічога ліхога, жыў СПАДАР!
22 Калі ж гэтак скажу хлопчыку: "Вун стрэлы далей ад цябе", то ты адходзь, бо адпушчае цябе СПАДАР.
23 А таго, што мы гутарылі, я й ты, вось, СПАДАР памеж імною й табою на векі».
24 І схаваўся Давід на полю. І настаў маладзік, і сеў кароль ля ежы абедаць.
25 Кароль сеў на сваім месцу, як кажным разам, на седаве ля сьцяны, і Ёнафан устаў, і Аўнір сеў ля боку Саўлы; і не ставала Давіда на месцу ягоным.
26 І не сказаў Саўла таго дня нічога, бо падумаў, што так прыгадзілася, што Давід нячысты, не ачысьціўся.
27 І сталася назаўтрае, другога дня маладзіка, што не ставала Давіда на месцу ягоным. Саўла сказаў Ёнафану, сыну свайму: «Чаму ня прыходзе Есянок есьці ані ўчора, ані сядні?»
28 І адказаў Ёнафан Саўлу: «Давід выпрасіўся, выпрасіўся ў мяне да Бэтлеему;
29 Ён казаў: "Адпусьці мяне, калі ласка, бо аброк радзімны ў нас у месьце, і мой брат расказаў імне; дык цяпер, калі я прыдбаў ласку ў ваччу тваім, зьлётаю я й пабачуся з братамі сваімі"; затым ён і ня прышоў да каралеўскага столу».
30 І дужа загневаўся Саўла на Ёнафана, і сказаў яму: «Сыну крутадушны а бунтоўны! ціж я ня ведаю, што ты абраў сабе Есянка на сорам сабе й на сорам голасьці маці свае?
31 Бо ўсі дні, пакуль Есянок будзе жыць на зямлі, не ўмацуешся ты ані каралеўства твае; цяпер жа пашлі й вазьмі яго да мяне, бо ён годны сьмерці».
32 І адказаў Ёнафан Саўлу, айцу свайму, і сказаў яму: «За што забіваць яго? што ён зрабіў?»
33 Тады Саўла пусьціў дзіду ў яго, каб паразіць яго. І Ёнафан уцяміў, што ацец ягоны пастанавіў забіць Давіда.
34 І ўстаў Ёнафан із застольля ў вялікім гневе, і не абедаў другога дня маладзіка, бо журыўся праз Давіда, і затым што засароміў яго яцец ягоны.
35 І было нараніцы, што вышаў Ёнафан у поле, у часе, прызначаным Давіду, і хлопчык малы зь ім.
36 І сказаў ён хлопчыку: «Бяжы, шукай жа стрэлы, каторыя я выстралю». Хлопчык пабег, а ён пушчаў стрэлы так, што яны ляцелі далей.
37 І прышоў хлопчык на месца, куды выстраліў Ёнафан; і закрычэў Ёнафан за хлопчыкам, і сказаў: «Ці страла не далей за табою?»
38 І закрычэў Ёнафан за хлопчыкам: «Барзьдзей, барзьдзі, ня стой!» І зьбер хлопчык Ёнафаноў стрэлы, і прышоў да свайго спадара.
39 Хлопчык жа ня ведаў нічога, адно Ёнафан і Давід ведалі, што за справа.
40 І аддаў Ёнафан зброю сваю хлопчыку, што быў пры ім, і сказаў яму: «Ідзі, занясі да места».
41 Хлопчык пайшоў, а Давід устаў з паўднявога боку, і паў відам сваім на зямлю, і трэйчы пакланіўся; і цалавалі яны адзін аднаго, і плакалі абодва разам, але Давід плакаў болей.
42 І сказаў Ёнафан Давіду: «Ідзі ў супакою; а ў чым прысягалі мы абодва імям СПАДАРА, кажучы: "СПАДАР хай будзе меж імною й табою й меж насеньня майго й насеньня твайго", хай будзе на векі».
43 І ўстаў Давід, і пайшоў, Ёнафан жа прышоў да места.
Новой Женевской Библии
20:1 из Навафа. См. 19:18 и ком.
20:2 этого не будет. Судя по всему, Ионафан не знал о последних покушениях на жизнь Давида (19:9−24) и потому утверждал, что клятва Саула (19:6) все еще в силе.
20:5 новомесячие. Праздник новомесячия отмечался в начале каждого месяца. Празднование его сопровождалось игрой на трубах (Чис 10:10; Пс 80:4) и специальными жертвоприношениями (Чис 28:11−15). Праздник новомесячия часто упоминается в связи с субботой (4Цар 4:23; 1Пар 23:31; Неем 10:33; Ис 66:23; Иез 46:1, 3), и, следовательно, в отношении его могли действовать те же предписания, что и в отношении субботы (Ам 8:5). Один раз этот праздник упоминается и в НЗ (Кол 2:16).
20:6 Вифлеем. См. ком. к 16:1.
годичное жертвоприношение. См. ком. к 1:3, а также 1:21.
20:7 рабу твоему. Такая форма обращения свидетельствует о смирении говорящего и о его почтении к адресату (см., напр., 1:11, 16; 3:10; 17:32; 22:15; 23:10; 25:24).
20:8 завет Господень с тобою. См. 18:3, 4 и ком.
20:13 да будет Господь с тобою, как был с отцом моим. Это утверждение факта, что Господь все же был с Саулом, следует понимать как относящееся исключительно к тому периоду, пока Саул оставался законным в глазах Господа царем Израиля. Признавая в Давиде человека Божиего (см. 18:4; 23:17 и ком.), Ионафан выражает ему преданность, превосходящую даже его преданность собственному отцу (ст. 16).
20:15 не отними милости твоей. О том, как Давид исполнил эту просьбу Ионафана, см. 2Цар 9:1−8; 21:7.
20:16 да взыщет Господь с врагов Давида. Под «врагами» здесь, судя по всему, подразумевается отец Ионафана Саул. Ср. 25:22 и 2Цар 12:14.
20:18 новомесячие. См. ком. к ст. 5.
20:19 у камня Азель. Септуагинта предлагает другое прочтение данного места: «у этой насыпи». Однако возможен и такой перевод: «камень у начала пути» или «укромный камень».
20:23 свидетель Господь между мною и тобою во веки. См. Быт 31:50, 53.
20:24 новомесячие. См. ком. к ст. 5.
20:25 Авенир. Авенир был родственником Саула и его военачальником (14:50).
20:26 не очистился. См. Лев 7:19−21.
20:31 не устоишь ни ты, ни царство твое. Из этих слов Саула ясно, что Ионафан является его главным наследником. Несмотря на переданный Саулу через Самуила Божий приговор (13:14), он все еще надеется стать основателем царского рода (ср. 18:8 и ком.). В противоположность ему, Ионафан с готовностью принимает Божию волю (см. 18:4; 20:13; 23:17 и ком.).
20:33 Саул бросил копье в него. Различие в отношении к Давиду привело к разрыву между отцом и сыном. О глубине этого разрыва свидетельствует покушение Саула на жизнь Ионафана, напоминающее его прежние попытки убить Давида (18:11; 19:10).