Пераклад Антонія Бокуна
1 А Давід уцёк з Наёту каля Рамы, і пайшоў да Ёнатана, і сказаў яму: «Што я зрабіў, у чым мая віна і чым я саграшыў адносна бацькі твайго, што ён цікуе на душу маю?»
2 [Ёнатан] сказаў яму: «Няхай будзе гэта далёка [ад цябе], ты не памрэш. Вось, бацька мой не вырашае анічога важнага або няважнага, калі перш не параіцца са мною. Навошта такую рэч ён хаваў бы перада мною? Ня будзе гэтага».
3 Але Давід запрысягся яшчэ і сказаў: «Ведаючы, ведае бацька твой, што я знайшоў ласку ў вачах тваіх, і ён сказаў: “Няхай не даведаецца пра гэта Ёнатан, каб не сумаваў”. Але як жывы ГОСПАД і як жывая душа твая, толькі адзін крок [аддзяляе] мяне ад сьмерці».
4 І сказаў Ёнатан Давіду: «Што толькі скажа душа твая, я зраблю табе».
5 І сказаў Давід Ёнатану: «Вось, маладзік, і я павінен сядзець каля валадара на банкеце. Дык дазволь мне, і я схаваюся ў полі аж да трэцяга вечара.
6 Калі спытаецца бацька твой пра мяне, скажы: “Прасіў мяне Давід, каб заскочыць у Бэтлеем, горад свой, бо ўся сям’я ягоная складае там ахвяру штогадовую”.
7 Калі ён скажа: “Добра”, будзе тады супакой слузе твайму, а калі разгневаецца, ведай, што [нешта] ліхое ён вырашыў зрабіць.
8 Дык зьяві міласэрнасьць слузе твайму, бо ты заключыў запавет ГОСПАДА са слугою тваім. Калі я ў чым вінаваты, ты забі мяне, але да бацькі свайго не вядзі мяне».
9 І сказаў Ёнатан: «Далёка гэта ад цябе! Калі даведаюся, што бацька мой вырашыў зрабіць табе ліхое, ці ж я табе пра гэта не паведамлю?»
10 І сказаў Давід Ёнатану: «Хто паведаміць мне, калі бацька твой жорстка адкажа табе?»
11 І сказаў Ёнатан Давіду: «Хадзем, выйдзем у поле». І выйшлі яны абодва ў поле,
12 і сказаў Ёнатан Давіду: «[Сведка] ГОСПАД, Бог Ізраіля, што заўтра або пасьлязаўтра я даведаюся ў бацькі свайго, і калі што добрае будзе адносна Давіда, а я не пашлю да цябе і не паведамлю ў вушы твае,
13 няхай ГОСПАД гэтае зло зробіць Ёнатанату і тое дадасьць. А калі задумае ліхое бацька мой супраць цябе, пра гэта я паведамлю ў вушы твае, і адпушчу цябе, і ты пойдзеш у супакоі. І няхай ГОСПАД будзе з табою, як Ён быў з бацькам маім.
14 І калі я яшчэ буду жыць, ты зьявіш мне міласэрнасьць ГОСПАДА, і я не памру.
15 І ты не спыняй міласэрнасьці сваёй адносна дому майго на вякі, нават тады, калі ГОСПАД прыбярэ ворагаў Давіда з аблічча зямлі».
16 І заключыў Ёнатан [запавет] з домам Давіда, [кажучы]: «Няхай ГОСПАД шукае [адказ за душы] з рук ворагаў Давіда».
17 І яшчэ раз Ёнатан запрысяг Давіду любоў сваю, бо ён палюбіў яго, як душу сваю.
18 І сказаў яму Ёнатан: «Заўтра маладзік, і будуць цябе шукаць, бо месца тваё будзе пустым.
19 Таму на трэці дзень ты зыйдзі і прыйдзі на тое месца, дзе ты хаваўся раней, і затрымайся каля камяня Эзэл.
20 А я пушчу ў бок ягоны тры стралы, нібы страляючы ў метку.
21 І вось, я пашлю юнака: “Ідзі і знайдзі стрэлы”. Калі скажу юнаку: “Вось, стрэлы перад табою, вазьмі іх”, ты прыходзь да мяне, бо супакой табе, і няма нічога [кепскага], як жывы ГОСПАД.
22 А калі скажу хлопцу: “Стрэлы за табой”, ты ўцякай, бо ГОСПАД пасылае цябе [далёка].
23 А ў слове, якое мы сказалі, я і ты, няхай ГОСПАД будзе між мною і табой на вякі».
24 І схаваўся Давід у полі. І надыйшоў маладзік, і валадар банкетаваў пры стале.
25 І, як звычайна, сядзеў валадар на пасадзе сваім каля сьцяны, а Ёнатан насупраць, і Абнэр сядзеў каля Саўла, і заўважылі, што месца Давіда [пустое].
26 І нічога не сказаў Саўл у той дзень, бо ён сказаў: «Можа, што здарылася. Хіба ён нячысты, бо не ачысьціўся».
27 Але назаўтра, на другі дзень маладзіка, заўважылі, што месца Давіда зноў пустое, і сказаў Саўл Ёнатану, сыну свайму: «Чаму сын Есэя не прыйшоў на банкет ані ўчора, ані сёньня?»
28 І адказаў Ёнатан Саўлу: «Давід вельмі прасіў мяне [адпусьціць] яго ў Бэтлеем.
29 Ён казаў: “Адпусьці мяне, бо сям’я мая ў горадзе складае ахвяру, і брат мой запрасіў мяне, і калі я знайшоў ласку ў вачах тваіх, я пайду і наведаю братоў маіх”. З гэтай прычыны не прыйшоў ён на банкет валадара».
30 І ўзлаваўся Саўл на Ёнатана, і сказаў яму: «Ты, сын жанчыны здрадлівай, ці ж я ня ведаю, што ты любіш сына Есэя на ганьбу тваю і на ганьбу маці тваёй.
31 Як доўга будуць дні жыцьця на зямлі сына Есэя, ня будзеш у бясьпецы ані ты, ані валадараньне тваё. Дык цяпер пашлі і прывядзі яго да мяне, бо ён павінен памерці».
32 І адказаў Ёнатан Саўлу, бацьку свайму, і сказаў яму: «Чаму ён мусіць памерці? Што ён зрабіў?»
33 І кінуў Саўл у яго дзіду, каб забіць яго, і зразумеў Ёнатан, што бацька ягоны вырашыў забіць Давіда.
34 І падняўся Ёнатан ад стала поўны гневу, і ня еў хлеба ў другі дзень маладзіка, бо трывожыўся дзеля Давіда, і што бацька ягоны зьняважыў [таксама] яго.
35 І сталася раніцаю, пайшоў Ёнатан у поле, на месца, вызначанае Давідам, а разам з ім юнак.
36 І сказаў ён юнаку свайму: «Бяжы і знайдзі стрэлы, якія я пушчу». І калі юнак пабег, ён пусьціў стралу цераз юнака.
37 І пайшоў юнак да месца стралы, якую пусьціў Ёнатан, а Ёнатан крыкнуў за ім і сказаў: «Страла далей за табою».
38 І закрычаў Ёнатан ззаду за юнаком: «Падымі хутчэй, ня стой там!» І сабраў юнак стрэлы Ёнатана, і прыйшоў да гаспадара свайго.
39 І не разумеў юнак анічога. Толькі Ёнатан і Давід разумелі справу.
40 І аддаў Ёнатан зброю сваю юнаку, і сказаў яму: «Ідзі і занясі ў горад».
41 І калі пайшоў юнак, устаў Давід з паўднёвага боку, і ўпаў абліччам сваім на зямлю, і тры разы пакланіўся. І пацалавалі яны адзін аднаго, і плакалі абодва разам, а Давід плакаў уголас.
42 І сказаў Ёнатан Давіду: «Ідзі ў супакоі, бо мы прысягнулі абодва ў імя ГОСПАДА, кажучы: “ГОСПАД будзе між мною і табой, і паміж насеньнем маім і насеньнем тваім на вякі”».
Новой Женевской Библии
20:1 из Навафа. См. 19:18 и ком.
20:2 этого не будет. Судя по всему, Ионафан не знал о последних покушениях на жизнь Давида (19:9−24) и потому утверждал, что клятва Саула (19:6) все еще в силе.
20:5 новомесячие. Праздник новомесячия отмечался в начале каждого месяца. Празднование его сопровождалось игрой на трубах (Чис 10:10; Пс 80:4) и специальными жертвоприношениями (Чис 28:11−15). Праздник новомесячия часто упоминается в связи с субботой (4Цар 4:23; 1Пар 23:31; Неем 10:33; Ис 66:23; Иез 46:1, 3), и, следовательно, в отношении его могли действовать те же предписания, что и в отношении субботы (Ам 8:5). Один раз этот праздник упоминается и в НЗ (Кол 2:16).
20:6 Вифлеем. См. ком. к 16:1.
годичное жертвоприношение. См. ком. к 1:3, а также 1:21.
20:7 рабу твоему. Такая форма обращения свидетельствует о смирении говорящего и о его почтении к адресату (см., напр., 1:11, 16; 3:10; 17:32; 22:15; 23:10; 25:24).
20:8 завет Господень с тобою. См. 18:3, 4 и ком.
20:13 да будет Господь с тобою, как был с отцом моим. Это утверждение факта, что Господь все же был с Саулом, следует понимать как относящееся исключительно к тому периоду, пока Саул оставался законным в глазах Господа царем Израиля. Признавая в Давиде человека Божиего (см. 18:4; 23:17 и ком.), Ионафан выражает ему преданность, превосходящую даже его преданность собственному отцу (ст. 16).
20:15 не отними милости твоей. О том, как Давид исполнил эту просьбу Ионафана, см. 2Цар 9:1−8; 21:7.
20:16 да взыщет Господь с врагов Давида. Под «врагами» здесь, судя по всему, подразумевается отец Ионафана Саул. Ср. 25:22 и 2Цар 12:14.
20:18 новомесячие. См. ком. к ст. 5.
20:19 у камня Азель. Септуагинта предлагает другое прочтение данного места: «у этой насыпи». Однако возможен и такой перевод: «камень у начала пути» или «укромный камень».
20:23 свидетель Господь между мною и тобою во веки. См. Быт 31:50, 53.
20:24 новомесячие. См. ком. к ст. 5.
20:25 Авенир. Авенир был родственником Саула и его военачальником (14:50).
20:26 не очистился. См. Лев 7:19−21.
20:31 не устоишь ни ты, ни царство твое. Из этих слов Саула ясно, что Ионафан является его главным наследником. Несмотря на переданный Саулу через Самуила Божий приговор (13:14), он все еще надеется стать основателем царского рода (ср. 18:8 и ком.). В противоположность ему, Ионафан с готовностью принимает Божию волю (см. 18:4; 20:13; 23:17 и ком.).
20:33 Саул бросил копье в него. Различие в отношении к Давиду привело к разрыву между отцом и сыном. О глубине этого разрыва свидетельствует покушение Саула на жизнь Ионафана, напоминающее его прежние попытки убить Давида (18:11; 19:10).