Пераклад Яна Станкевіча
1 Таго дня кароль Агасвер аддаў караліцы Естэры дом Гаманоў, уцісканьніка Юдэяў; а Мордэхай увыйшоў перад від караля, бо Естэр азнайміла, хто ён ёй.
2 І зьняў Кароль жуковіну сваю, каторую ён адняў у Гамана, і аддаў яе Мордэхаю; Естэр жа прызначыла Мордэхая над домам Гамановым.
3 І гукала Естэр ізноў перад каралём, і пала ў ногі яму, і плакала й маліла яго адвярнуць ліха Гамана Аґаґяніна а замер ягоны, каторы выдумаў супроці Юдэяў.
4 І выцягнуў кароль да Естэры залаты ськіпетр; і ўстала Естэр, і стала перад каралём,
5 І сказала: «Калі каралю зьлюб, і калі я прыдбала ласку перад відам ягоным, і годная справа гэтая перад відам караля, і калі люба я ачом ягоным, то хай бы было напісана, каб былі зьвернены лісты, выдумка Гамана Гамэдафенка, Аґаґяніна, каторыя ён напісаў выгубіць Юдэяў у вусіх краінах каралеўскіх!
6 Бо як я магу бачыць ліха, каторае прыйдзе на люд мой, і як я магу бачыць згубу родных імне?»
7 І сказаў кароль Агасвер караліцы Естэр а Мордэхаю Юдэю: «Вось, я дом Гаманоў аддаў Естэры, і яго засілілі на шыбеніцы за тое, што ён накладаў руку сваю на Юдэяў;
8 І вы напішыце празь Юдэяў, што вам зьлюб, ад караля і запячатуйце каралеўскаю жуковінаю; бо ліст напісаны ад караля й запячатаваны жуковінаю каралеўскаю, ня можна зьмяніць».
9 І пагуканы былі тады пісары каралеўскія трэйцяга месяца, значыцца месяца Сывана, дваццаць трэйцяга дня, і напісалі ўсе так, як расказаў Мордэхай, да Юдэяў а да намесьнікаў а да вайводаў а да князёў краёў, што ад Інды аж да Ефіопы, да сто дваццаць сямёх краёў, да кажнага краю пісьмом яго й да кажнага народу моваю ягонаю, і да Юдэяў пісьмом іхным і моваю іхнаю.
10 І напісаў ён ад караля Агасвера, і запячатаваў жуковінаю каралеўскаю, і паслаў лісты ганцамі конна на конях, на вярблюдох, мулах а на жаробках-вярблюдзіцах, —
11 Праз тое, што кароль дазваляе Юдэям, каторыя ў якім-колечы месьце, зьберціся й стаць на абарону жыцьця свайго, зьнішчыць, забіць а загубіць усіх дужых у людзе і ў краіне, уцісканьнікаў іх, дзецяняты а жонкі, і маемасьць іхную разглабаць,
12 За адзін дзень па ўсіх краінах караля Агасвера, трынанцатага дня двананцатага месяца, значыцца месяца Адара.
13 Адпіс рукапісу даецца, як расказаньне кажнай краіне, на агалашэньне ўсім людам, і каб Юдэі гатовыя былі да тога дня імсьціцца варагом сваім.
14 Ганцы, што ехалі на вярблюдох, мулах, выехалі падганяныя а націсканыя словам каралеўскім. І расказаньне было дана ў Сусе, сталічным месьце.
15 І Мордэхай вышаў ад караля ў вадзецьцю каралеўскім, сінім і белым, і ў вялікай залатой кароне, і ахіліме цянюсенькага палата а пурпуры. І места Суса весялілася а цешылася.
16 У Юдэяў была сьвятліня а радасьць а весялосьць а чэсьць.
17 І ў кажнай краіне, і ў кажным месьце, на ўсялякім месцу, куды прышло слова каралеўскае а расказаньне ягонае, у Юдэяў была весялосьць, а радасьць а чэсьць а сьвята. І шмат хто зь людаў зямлі сталі Юдэямі, бо страх Юдэяў паў на іх.
Комментарии МакДональда
Г. Награда Мардохея и избавление иудеев (Гл. 8)
8:1−2 Дом Амана был отдан Есфири, а его пост — Мардохею.
8:3−8 Амана больше не было, но выпущенный по его желанию указ не был отменен. И снова Есфирь предстала перед царем без приглашения, рискуя жизнью, и со слезами бесстрашно молила за свой народ. Снова ей был протянут золотой скипетр благодати. В стихе 3 передана суть ее просьбы, а в стихах 5 и 6 просьба изложена дословно. Она просила об отмене указа. Но по закону ни один указ, подписанный и запечатанный персидским царем, не мог быть отменен. Тем не менее, напомнив Есфири обо всем, что он уже сделал для нее, царь позволил ей и Мардохею написать другое постановление, разрешающее иудеям защищать свою жизнь.
8:9−14 Позваны были царские писцы, и Мардохей продиктовал указ, дающий иудеям право стать на защиту жизни своей. Новый закон был очень быстро распространен по всему царству через гонцов на конях. Насколько же тщательнее и быстрее должны мы распространять по царству сатаны весть об искуплении людей от силы зла!
8:15−17 Мардохей снял свое вретище и облачился в великолепные одежды. Иудеи обрадовались такому внезапному повороту событий, а остальной народ был полон страха. Не желая враждовать с иудеями, многие язычники в то время стали прозелитами иудейской веры.