Пераклад Чарняўскага 2017
1 Сказаў, вось, Госпад Абраму: «Выйдзі з зямлі тваёй і ад радні тваёй, і з дому бацькі твайго ў зямлю, якую Я табе пакажу.
2 І Я зраблю з цябе вялікі народ, і буду цябе дабраслаўляць, і ўзвялічу імя тваё, і ты будзеш дабраславеннем.
3 Я буду дабраслаўляць тых, якія будуць цябе дабраслаўляць, а тых, якія цябе будуць праклінаць, Я пракляну, і ў табе будуць дабраславёныя ўсе народы зямлі».
4 І падаўся Абрам у дарогу, як яму загадаў Госпад, а за ім пайшоў і Лот. Абрам меў семдзесят пяць гадоў, калі выйшаў з Харана.
5 І забраў Абрам сваю жонку Сараі, і Лота, сына брата свайго, і ўсю маёмасць, якую яны набылі, таксама паслугачоў, якіх набылі ў Харане, ды выйшлі, каб пайсці ў зямлю Ханаан. Потым прыбылі яны ў зямлю Ханаан.
6 І прайшоў Абрам зямлю аж да мясцовасці Сіхэм, аж да дубровы Марэг. А ў той зямлі жылі тады хананеі.
7 І вось, з’явіўся Госпад Абраму і сказаў яму: «Гэтую зямлю Я дам нашчадкам тваім». Дык ён пабудаваў там ахвярнік Госпаду, Які з’явіўся яму.
8 І, перайшоўшы адтуль на гару, якая была на ўсход ад Бэтэля, паставіў ён там палатку сваю, маючы Бэтэль з захаду, а з усходу — Гай. І там таксама пабудаваў ахвярнік Госпаду і прызываў імя Госпада.
9 І расцягнуў Абрам свой шлях ад прыпынку да прыпынку аж да Нагэба.
10 І запанаваў голад у зямлі. Дык Абрам адышоў у Егіпет, каб качаваць там.
11 А калі набліжаўся ён да Егіпта, сказаў ён Сараі, жонцы сваёй: «Ведаю, што ты жанчына прыгожая
12 і што, калі ўбачаць цябе егіпцяне, скажуць: “Гэта жонка яго”. І заб’юць мяне, а цябе пакінуць.
13 Дык кажы, прашу цябе, што ты сястра мая, каб мне было добра дзеля цябе і каб душа мая жыла з ласкі тваёй».
14 І, калі нарэшце Абрам прыйшоў у Егіпет, егіпцяне ўбачылі, што яна вельмі прыгожая жанчына;
15 і ўбачылі яе вяльможы фараона і вельмі хвалілі яе перад ім. І забралі жанчыну ў дом фараона,
16 а з Абрамам добра абышліся дзеля яе; былі ў яго авечкі, і валы, і аслы, і нявольнікі і нявольніцы, і асліцы, і вярблюды.
17 Госпад жа апанаваў фараона і дом яго страшнымі карамі дзеля Сараі, жонкі Абрама.
18 Дык паклікаў фараон Абрама і сказаў яму: «Што ж гэта ты мне зрабіў? Чаму не сказаў мне, што яна жонка твая?
19 З якой прычыны ты сказаў, што яна сястра твая, так што я ўзяў яе сабе за жонку? Дык цяпер вось жонка твая: бяры яе і ідзі!»
20 І даў фараон загад людзям сваім наконт Абрама; і вывелі яго, і жонку яго, і ўсё, што ён меў.
Комментарии Скоуфилда
1 Четвёртый период: Обетование. Не вызывает сомнения, что завет с Богом, в который вступил Авраам (Быт 15:18, примеч.), произвёл великие перемены в его жизни и в жизни его потомков. Они сделались подлинными наследниками того, что было им обещано. То был завет милостивый и безоговорочный. Чтобы сохранить Божие благословение потомкам Авраама следовало только оставаться на их земле. Попав в Египет, они утратили благословение, но не потеряли самый завет. Период обетования окончился, когда Израиль слишком поспешно принял закон (Ис 19:8). Благодать приготовила избавителя (Моисея), обеспечила жертву для виновных, и могущество Бога вывело народ из рабства (Ис 19:4). Однако у Синая Израиль заменил благодать законом. Период обетования простирается в Библии от Быт 12:1 до Ис 19:8 и относится исключительно к народу израильскому. Период следует отличать от завета или договора. IIервый представляет собой вид испытания, а второй вечен и безусловен. Закон не аннулировал завет Бога с Авраамом (Быт 3:15−18), но был как бы промежуточным дисциплинирующим средством, «до времени пришествия Семени, к Которому относится обетование» (Гал 3:19−29; 4:1−7). Получение закона таким образом завершает период испытания. См. другие шесть периодов: Невинность (Быт 1:28); Совесть (Быт 3:23); Человеческое управление (Быт 8:20); Закон (Ис 19:8}; Благодать (Ин 1:17); Царство (Еф 1:10).
2 Для анализа и понимания завета с Авраамом смотрите Быт 15:18, примеч.
8 Вефиль — одно из священных мест в Ханаане, означающее «Божий дом» (Быт 28:1−22; 35:1−7, примеч.). Характерно для всякого рода отступничества то, что именно это священное место Иеровоам избрал позднее для воздвижения идола (3Цар 12:28, 32; ср. с 3Цар 13:1−5). Типично для Божественного осуждения и то, что Бог повелел разрушить Вефиль, несмотря на священное прошлое этого города (3Цар 13:1−5; 4Цар 23:15−17; Ам 3:14−15). Бог никогда не медлит, отвергая то, что уже не исполняет более Его предначертаний (Откр 2:5; 3:16).
10 Голод часто был средством наказания и испытания Божьего народа в его стране (ср. с Быт 26:1; 42:5; Руфь 1:1; 2Цар 24:13; Пс 104:16). Бегство в Египет (в мир) символизирует обычное стремление людей заменить утерянную духовную силу силой плотскою, мирскою. Люди бросаются в мир вместо того, чтобы попытаться восстановить Божие расположение и присутствие через покаяние и исправление.