Пераклад Чарняўскага 2017
1 Слова Госпада, якое было да Ёэля, сына Патуэля:
2 «Слухайце гэта, старэйшыя, і настаўце вушы, усе жыхары зямлі! Ці было гэткае ў дні вашы або ў дні вашых бацькоў?
3 Раскажыце аб гэтым сынам вашым, а сыны вашыя сваім сынам, а сыны іх — наступным пакаленням.
4 Што засталося пасля вусеняў — з’ела саранча, што засталося пасля саранчы — з’елі чэрві, а што засталося пасля чарвей — з’елі жукі.
5 Прабудзіцеся, п’яніцы, і плачце! Наракайце ўсе, якія п’яце віно, дзеля маладога віна, бо знікла яно з вуснаў вашых!
6 Бо нахлынуў на зямлю маю народ, моцны і шматлікі; зубы яго, як зубы ў льва, і сківіцы львіцы ў яго.
7 Спустошыў ён вінаграднік мой, а фігавае дрэва маё на кавалкі паламаў; абдзёр яго дашчэнту і пакінуў, так што толькі галіны яго бялеюць.
8 Галасі, як дзяўчына, адзетая ў зрэбніцу, дзеля мужа маладосці сваёй.
9 Знікла ахвяра хлебная і вадкая з дома Госпада; плачуць святары, слугі Госпадавы.
10 Спустошана краіна, сумуе зямля, бо знішчана збожжа; сапсаваўся вінаградны сок, звяла аліўкавае дрэва.
11 Засаромцеся, земляробы, галасіце, вінаградары, дзеля пшаніцы і ячменю, бо прапала жніво на полі.
12 Засохла вінаградная лаза, ды звяла дрэва фігавае, дрэва гранату, і пальма, і яблыня, і ўсе дрэвы на полі павысыхалі; бо змарнела радасць паміж сыноў чалавечых.
13 Перапаяшыцеся ды плачце, святары, галасіце, слугі ахвярніка. Увайдзіце, апраніцеся ў зрэбніцу, слугі Бога майго, бо знікла з дома Бога вашага ахвяра хлебная і вадкая.
14 Прызначце пост святы, склічце сход, збярыце старэйшых, усіх жыхароў зямлі ў дом Госпада, Бога вашага, і ўсклікайце да Госпада:
15 “О гэты дзень!”» Бо блізкі ўжо дзень Госпадаў, і прыйдзе ён, як спусташэнне ад Усемагутнага.
16 Ці ж на вачах нашых не зніклі харчы, а з дома Бога нашага — радасць і весялосць?
17 Пагнілі зярняты пад сваімі скібамі; развалены гумны, разбураны свірны, бо высахла збожжа.
18 Што ж так сумна мыкае жывёла, бо не маюць яны пашы? Нават чароды авечак прападаюць.
19 Да Цябе, Госпадзе, клічу, бо агонь паеў пашу пустыні і полымя спаліла ўсе дрэвы палявыя.
20 Нават звяры палявыя ўздыхаюць да Цябе, бо павысыхалі крыніцы водаў ды агонь паглынуў стэпавыя пашы.
Комментарии Скоуфилда
4 Гусеницы и саранча являются одним и тем же насекомым в разных стадиях своего развития. Обычно Дух побуждает пророка на пророчество в связи с какими-то местными обстоятельствами, имеющими важное духовное значение. Сравним, например, с Ис 7:1−14, где вторжение сирийцев и неверие Ахаза послужили поводом для великого пророчества в ст. 14. Опустошение полей и виноградников прожорливыми насекомыми, как показано у Иоиля, имело также немалое духовное значение для евреев (Иоиль 1:13−14), и послужило поводом для пророчества о дне Господнем, которому предстоит исполниться (Ис 2:12). Эта тема разворачивается в Иоил. 2, где реальное нападение саранчи отступает на задний план, а картина грядущего дня Иеговы заполняет всю сцену.
Она изображает конец нынешнего времени, то есть «времени язычников» (Лк 21:24; Откр 16:14); Армагеддонскую битву (Откр 16:14; 19:11−21); возвращение Израиля в свой дом (Рим 11:26, примеч.) и благословение в царстве его. Замечательно то, что Иоиль, выступивший в самом начале периода письменных пророчеств (836 до Р. Х.) дает уже полную картину будущего в том же виде, в каком оно позднее появилось в других письменных пророчествах.
Порядок сообщаемых им событий таков:
1) Вторжение в Палестину с севера под водительством Зверя и лжепророка (Иоиль 2:1−10; «Армагеддон», Откр 16:14);
2) войско Господне и уничтожение захватчиков (Иоиль 2:11; Откр 19:11−21);
3) покаяние жителей Иудеи (
Иоиль 2:12−17;
Втор 30:1−9, примеч.);
4) обещание Иеговы (
Иоиль 2:28−29);
5) излияние Духа в «последние дни» (еврейские) (
Иоиль 2:28−29);
6) Второе пришествие Господа во славе и учреждение царства (
Иоиль 2:30−32;
Деян 15:15−17), то есть воссоединение Израильского народа и суд над другими народами (
Иоиль 3:1−16);
7) полное и постоянное благословение народа в царстве (
Иоиль 3:17−21;
Зах 14:1−21;
Мф 25:32, примечание).