Да Ціта 1 глава

Пасланне да Ціта
Пераклад Рыма-Каталіцкага Касцёла → Елизаветинская Библия

Павел, слуга Бога і апостал Езуса Хрыста, дзеля веры тых, каго выбраў Бог, і спазнання праўды дзеля пабожнасці,

Па́ѵелъ, ра́бъ бж҃їй, а҆п҇лъ же ї҆и҃съ хр҇то́въ, по вѣ́рѣ и҆збра́нныхъ бж҃їихъ и҆ ра́зѹмѹ и҆́стины, ѩ҆́же по бл҃гоч҇тїю,

у надзеі на вечнае жыццё, якое спрадвеку абяцаў праўдзівы Бог,

ѡ҆ ѹ҆пова́нїи жи́зни вѣ́чныѧ, ю҆́же ѡ҆бѣтова̀ нело́жный бг҃ъ пре́жде лѣ́тъ вѣ́чныхъ,

а ў адпаведныя часы з’явіў сваё слова ў прапаведаванні, давераным мне паводле загаду Бога, Збаўцы нашага,

ѩ҆ви́ же во времена̀ своѧ҄ сло́во своѐ проповѣ́данїемъ, є҆́же мнѣ̀ порѹ́чено бы́сть по повелѣ́нїю сп҃си́телѧ на́шегѡ бг҃а:

Ціту, сапраўднаму сыну ў супольнай веры: ласка і спакой ад Бога Айца і Езуса Хрыста, Збаўцы нашага.

ті́тѹ, пр҇номѹ ча́дѹ по ѻ҆́бщей вѣ́рѣ: блгдть, мл҇ть, ми́ръ ѿ бг҃а ѻ҆ц҃а̀ и҆ гд҇а ї҆и҃са хр҇та̀ сп҃са на́шегѡ.

Дзеля таго я пакінуў цябе на Крыце, каб ты прывёў у парадак тое, што засталося незакончаным, і прызначыў па гарадах старэйшын, як я наказваў табе,

(За҄.) Сегѡ̀ ра́ди ѡ҆ста́вихъ тѧ̀ въ кри́тѣ, да недоконча҄ннаѧ и҆спра́виши и҆ ѹ҆стро́иши по всѣ҄мъ гра́дѡмъ пресвѵ́теры, ѩ҆́коже тебѣ̀ а҆́зъ повелѣ́хъ:

калі толькі гэта будзе чалавек бездакорны, муж адной жанчыны, які мае веруючых дзяцей, неабвінавачаных у распусце ці непаслухмянасці.

а҆́ще кто̀ є҆́сть непоро́ченъ, є҆ди́ныѧ жены̀ мѹ́жъ, ча҄да и҆мы́й вѣ҄рна, не во ѹ҆коре́нїи блѹда̀, и҆лѝ непокори҄ва.

Таму біскуп, як Божы распарадчык, павінен быць бездакорны, не дзёрзкі, не гняўлівы, не п’яніца, не задзірысты, не карыслівы,

Подоба́етъ бо є҆пі́скопѹ без̾ поро́ка бы́ти, ѩ҆́коже бж҃їю строи́телю: не себѣ̀ ѹ҆гожда́ющѹ, (не де́рзѹ, не напра́сливѹ,) не гнѣвли́вѹ, не пїѧ́ницѣ, не бі́йцѣ, не скверностѧжа́телнѹ,

але гасцінны, любячы дабро, разважлівы, справядлівы, пабожны, дысцыплінаваны,

но страннолюби́вѹ, бл҃голю́бцѹ, цѣломдреннѹ, првднѹ, прпдбнѹ, воздержа́телнѹ,

які трымаецца, згодна з вучэннем, праўдзівага слова, каб быў моцны, мог заахвочваць у здаровым вучэнні і пераконваць тых, хто супярэчыць.

держа́щемѹсѧ вѣ́рнагѡ словесѐ по ѹ҆че́нїю, да си́ленъ бѹ́детъ и҆ ѹ҆тѣ́шати во здра́вѣмъ ѹ҆че́нїи, и҆ проти́вѧщыѧсѧ ѡ҆блича́ти.

Бо ёсць шмат непаслухмяных, пустасловаў ды спакушальнікаў, асабліва сярод абрэзаных,

Сѹ́ть бо мно́зи непокори́ви, сѹесло́вцы и҆ ѹ҆мо́мъ прельще́ни, наипа́че же сѹ́щїи ѿ ѡ҆брѣ́занїѧ,

якім трэба закрыць вусны, бо яны цэлыя дамы руйнуюць, навучаючы таму, што не належыць, дзеля ганебнай карысці.

и҆́хже подоба́етъ ѹ҆ста̀ загражда́ти: и҆̀же всѧ҄ до́мы развраща́ютъ, ѹ҆ча́ще ѩ҆́же не подоба́етъ, скве́рнагѡ ра́ди прибы́тка.

Сказаў жа хтосьці з іх, уласны іх прарок: «Крыцяне пастаянна маняць, яны лютыя звяры і лянівыя жываты».

Рече́ же нѣ́кто ѿ ни́хъ, сво́й и҆̀мъ проро́къ: кри́тѧне при́снѡ лжи́ви, ѕлі́и ѕвѣ́рїе, ѹ҆трѡ́бы пра҄здныѧ.

Сведчанне гэтае праўдзівае. Таму дакарай іх строга, каб трывалі ў здаровай веры,

Свидѣ́телство сїѐ и҆́стинно є҆́сть: є҆ѧ́же ра́ди вины̀ ѡ҆блича́й и҆̀хъ неща́днѡ, да здра́ви бѹ́дѹтъ въ вѣ́рѣ,

не звяртаючы ўвагі на юдэйскія байкі ці на загады людзей, якія адварочваюцца ад праўды.

не внима́юще ї҆ѹдє́йскимъ ба́снемъ, ни за́повѣдемъ человѣ҄къ ѿвраща́ющихсѧ ѿ и҆́стины.

Для чыстых усё чыстае. Для апаганеных і няверучых няма нічога чыстага, бо забруджаны іх думкі і сумленне.

(За҄ 301.) Всѧ҄ ѹ҆́бѡ чи҄ста чи҄стымъ: ѡ҆сквернє́нымъ же и҆ невѣ҄рнымъ ничто́же чи́сто, но ѡ҆скверни́сѧ и҆́хъ и҆ ѹ҆́мъ и҆ со́вѣсть.

Кажуць, што ведаюць Бога, але сваімі ўчынкамі пярэчаць гэтаму. Яны агідныя і непаслухмяныя, няздатныя да ніякай добрай справы.

Бг҃а и҆сповѣ́дѹютъ вѣ́дѣти, а҆ дѣ́лы ѿме́щѹтсѧ є҆гѡ̀, ме́рзцы сѹ́ще и҆ непокори́ви и҆ на всѧ́кое дѣ́ло бл҃го́е неискѹ́сни.

« 4 глава 2 глава »