Апакаліпсіс 3 глава

Апакаліпсіс святога Яна
Пераклад Рыма-Каталіцкага Касцёла → Елизаветинская Библия

Анёлу Касцёла ў Сардах напішы: Так кажа той, хто мае сем духаў Божых і сем зорак. Ведаю твае справы. Ты носіш імя, быццам жывы, але ты мёртвы.

И҆ а҆́гг҃лѹ сарді́йскїѧ цр҃кве напишѝ: та́кѡ гл҃етъ и҆мѣ́ѧй се́дмь дѹхѡ́въ бж҃їихъ и҆ се́дмь ѕвѣ́здъ: вѣ́мъ твоѧ҄ дѣла̀, ѩ҆́кѡ и҆́мѧ и҆́маши ѩ҆́кѡ жи́въ, а҆ ме́ртвъ є҆сѝ.

Чувай і ўмацоўвай рэшту, блізкую да смерці, бо Я не палічыў твае ўчынкі дасканалымі перад Маім Богам.

Бѹ́ди бдѧ̀ и҆ ѹ҆твержда́ѧ прѡ́чаѧ, и҆̀мже ѹ҆мре́ти: не ѡ҆брѣто́хъ бо дѣ́лъ твои́хъ сконча́ныхъ пред̾ бг҃омъ (твои́мъ) {мои́мъ}.

Згадай, што ты прыняў і пачуў, захоўвай і пакайся. Калі ж не будзеш чуваць, то Я прыйду, як злодзей, і не будзеш ведаць, у якую гадзіну прыйду да цябе.

Помина́й ѹ҆̀бо, ка́кѡ прїѧ́лъ є҆сѝ и҆ слы́шалъ є҆сѝ, и҆ соблюда́й и҆ пока́йсѧ. А҆́ще ѹ҆̀бо не бди́ши, прїидѹ̀ на тѧ̀ ѩ҆́кѡ та́ть, и҆ не и҆́маши почѹ́ти, въ кі́й ча́съ прїидѹ̀ на тѧ̀.

Але ты маеш у Сардах некалькі чалавек, якія не заплямілі шатаў сваіх і будуць хадзіць са Мною ў белі, бо яны годныя.

Но и҆́маши ма́лѡ и҆ме́нъ и҆ въ сарді́и, и҆̀же не ѡ҆скверни́ша ри́зъ свои́хъ, и҆ ходи́ти и҆́мѹтъ со мно́ю въ бѣ́лыхъ, ѩ҆́кѡ досто́йни сѹ́ть.

Так апранецца ў белыя шаты пераможца, і Я не сатру імені ягонага з кнігі жыцця, і вызнаю імя яго перад Маім Айцом і перад Яго анёламі.

Побѣжда́ѧй, то́й ѡ҆блече́тсѧ въ ри҄зы бѣ҄лыѧ, и҆ не и҆́мамъ ѿмы́ти {и҆згла́дити} и҆́мене є҆гѡ̀ ѿ кни́гъ живо́тныхъ, и҆ и҆сповѣ́мъ и҆́мѧ є҆гѡ̀ пред̾ ѻ҆ц҃е́мъ мои́мъ и҆ пред̾ а҆́гг҃лы є҆гѡ̀.

Хто мае вушы, няхай пачуе, што кажа Дух Касцёлам.

И҆мѣ́ѧй ѹ҆́хо да слы́шитъ, что̀ дх҃ъ гл҃етъ цр҃квамъ.

Анёлу Касцёла ў Філадэльфіі напішы: Так кажа Святы, Праўдзівы, які мае ключ Давіда, які адмыкае — і ніхто не замкне, замыкае — і ніхто не адамкне.

И҆ а҆́гг҃лѹ фїладелфі́йскїѧ цр҃кве напишѝ: та́кѡ гл҃етъ ст҃ы́й и҆́стинный, и҆мѣ́ѧй клю́чь дв҃довъ, ѿверза́ѧй, и҆ никто́же затвори́тъ, затворѧ́ѧй, и҆ никто́же ѿве́рзетъ:

Ведаю Твае справы, вось Я паставіў цябе перад адчыненымі дзвярыма, якіх ніхто не можа зачыніць, бо ў цябе мала сілы, але ты захаваў Маё слова і не адмовіўся ад Майго імя.

вѣ́мъ твоѧ҄ дѣла̀: сѐ, да́хъ пред̾ тобо́ю двє́ри ѿвє́рсты, и҆ никто́же мо́жетъ затвори́ти и҆̀хъ: ѩ҆́кѡ ма́лѹ и҆́маши си́лѹ, и҆ соблю́лъ є҆сѝ моѐ сло́во, и҆ не ѿве́рглсѧ є҆сѝ и҆́мене моегѡ̀.

Вось даю тых з сінагогі сатаны, якія кажуць, што яны юдэі, хоць імі не з’яўляюцца, і хлусяць. Я ўчыню, што яны прыйдуць і паклоняцца ў ногі табе, і пазнаюць, што Я палюбіў цябе.

Сѐ, даю̀ ѿ со́нмища сатанина̀ глаго́лющыѧсѧ бы́ти ї҆ѹдє́и, и҆ не сѹ́ть, но лгѹ́тъ: сѐ, сотворю̀ и҆̀хъ, да прїи́дѹтъ и҆ поклонѧ́тсѧ пред̾ нога́ма твои́ма, и҆ ѹ҆разѹмѣ́ютъ, ѩ҆́кѡ а҆́зъ возлюби́хъ тѧ̀.

Паколькі ты захаваў Мой наказ цярплівасці, Я таксама захаваю цябе ад гадзіны выпрабавання, якая павінна прыйсці ў цэлы свет, каб выпрабаваць жыхароў зямлі.

ѩ҆́кѡ соблю́лъ є҆сѝ сло́во терпѣ́нїѧ моегѡ̀, и҆ а҆́зъ тѧ̀ соблюдѹ̀ ѿ годи́ны и҆скѹше́нїѧ, хотѧ́щїѧ прїитѝ на всю̀ вселе́ннѹю и҆скѹси́ти живѹ́щыѧ на землѝ.

Я хутка прыйду. Трымай тое, што маеш, каб ніхто не забраў твайго вянка.

Сѐ, грѧдѹ̀ ско́рѡ: держѝ, є҆́же и҆́маши, да никто́же прїи́метъ вѣнца̀ твоєгѡ̀.

А пераможцу зраблю калонай у святыні Майго Бога, і ўжо не выйдзе вонкі, і напішу на ім імя Майго Бога, а таксама імя горада Майго Бога, новага Ерузалема, які спускаецца з неба ад Бога Майго, і Маё новае імя.

Побѣжда́ющаго сотворю̀ столпа̀ въ цр҃кви бг҃а моегѡ̀, и҆ бо́лѣ {во́нъ} не и҆́мать и҆зы́ти ктомѹ̀: и҆ напишѹ̀ на не́мъ и҆́мѧ бг҃а моегѡ̀ и҆ и҆́мѧ гра́да бг҃а моегѡ̀, но́вагѡ ї҆ер҇ли́ма, сходѧ́щагѡ съ нб҃съ ѿ бг҃а моегѡ̀, и҆ и҆́мѧ моѐ но́вое.

Хто мае вушы, няхай пачуе, што кажа Дух Касцёлам.

И҆мѣ́ѧй ѹ҆́хо да слы́шитъ, что̀ дх҃ъ гл҃етъ цр҃квамъ.

Анёлу Касцёла ў Лаадыкеі напішы: Так кажа Амэн, сведка верны і праўдзівы, пачатак стварэння Божага.

И҆ а҆́гг҃лѹ лаодїкі́йскїѧ цр҃кве напишѝ: та́кѡ гл҃етъ а҆ми́нь {и҆́же є҆́сть а҆ми́нь}, свидѣ́тель вѣ́рный и҆ и҆́стинный, нача́токъ созда́нїѧ бж҃їѧ:

Ведаю твае справы: ты ні халодны, ні гарачы. О, калі б ты быў халодны ці гарачы!

вѣ́мъ твоѧ҄ дѣла̀, ѩ҆́кѡ ни стѹде́нъ є҆сѝ ни те́плъ: не да стѹде́нъ бы бы́лъ ни те́плъ {ѽ, дабы̀ стѹде́нъ бы́лъ є҆сѝ и҆лѝ горѧ́щь}.

Але таму, што ты цёплы, а не гарачы і не халодны, выплюну цябе з Маіх вуснаў.

Та́кѡ, ѩ҆́кѡ ѡ҆б̾ѹморе́нъ є҆сѝ, и҆ ни те́плъ ни стѹде́нъ, и҆зблева́ти тѧ̀ ѿ ѹ҆́стъ мои́хъ и҆́мамъ {та́кѡ, поне́же те́плъ є҆сѝ, и҆ ни стѹде́нъ є҆сѝ нижѐ горѧ́щь, и҆́мамъ тѧ̀ и҆зблева́ти и҆з̾ ѹ҆́стъ мои́хъ}.

Бо ты кажаш: “Я багаты і разбагацеў, і ні ў чым не маю патрэбы”, а не ведаеш, што ты няшчасны і варты жалю, убогі, сляпы і голы.

Занѐ глаго́леши, ѩ҆́кѡ бога́тъ є҆́смь и҆ ѡ҆богати́хсѧ и҆ ничто́же тре́бѹю: и҆ не вѣ́си, ѩ҆́кѡ ты̀ є҆сѝ ѡ҆каѧ́ненъ и҆ бѣ́денъ, и҆ ни́щь и҆ слѣ́пъ и҆ на́гъ.

Раю табе купіць у Мяне золата, ачышчанае агнём, каб ты разбагацеў, і белую шату, каб ты апрануўся і каб не быў бачны сорам тваёй галечы. Бальзамам памаж свае вочы, каб бачыць.

Совѣща́ю тебѣ̀ кѹпи́ти ѿ менє̀ зла́то разжже́но ѻ҆гне́мъ, да ѡ҆богати́шисѧ, и҆ ѡ҆дѣѧ́нїе бѣ́ло, да ѡ҆блече́шисѧ, и҆ да не ѩ҆ви́тсѧ срамота̀ наготы̀ твоеѧ̀: и҆ коллѹ́рїемъ пома́жи ѻ҆́чи твоѝ, да ви́диши.

Каго Я люблю, тых дакараю і выхоўваю. Таму будзь руплівы і пакайся.

А҆́зъ, и҆̀хже а҆́ще люблю̀, ѡ҆блича́ю и҆ наказѹ́ю. Ревнѹ́й ѹ҆̀бо и҆ пока́йсѧ.

Вось стаю каля дзвярэй і стукаю. Калі хто пачуе Мой голас і адчыніць дзверы, увайду да яго і буду вячэраць з ім, а ён са Мною.

Сѐ, стою̀ при две́рехъ и҆ толкѹ̀: а҆́ще кто̀ ѹ҆слы́шитъ гла́съ мо́й и҆ ѿве́рзетъ двє́ри, вни́дѹ къ немѹ̀ и҆ вечерѧ́ю съ ни́мъ, и҆ то́й со мно́ю.

Пераможцу дам сесці са Мною на Маім троне, як і Я перамог і сеў з Маім Айцом на Яго троне.

Побѣжда́ющемѹ да́мъ сѣ́сти со мно́ю на пр҇то́лѣ мое́мъ, ѩ҆́коже и҆ а҆́зъ побѣди́хъ и҆ сѣдо́хъ со ѻ҆ц҃е́мъ мои́мъ на пр҇то́лѣ є҆гѡ̀.

Хто мае вушы, няхай пачуе, што кажа Дух Касцёлам».

И҆мѣ́ѧй ѹ҆́хо да слы́шитъ, что̀ дх҃ъ гл҃етъ цр҃квамъ.

« 2 глава 4 глава »