Да рымлян 5 глава

Ліст сьвятога апостала Паўла да рымлян
Пераклад П. Татарыновіча → Пераклад праваслаўнай царквы

Дык вось, апраўдаўшыся вераю, мейма згоду з Богам праз Усеспадара нашага Езуса Хрыстуса,

Дык вось, бу́дучы апраўда́нымі па веры, мы ма́ем мір з Богам праз Госпада нашага Іісуса Хрыста,

празь Якога, мы й маем доступ да ласкі празь веру, ў якой стаімо і ганарымся надзеяй хвалы Божае.

праз Якога вераю і атрыма́лі мы до́ступ да той благада́ці, у якой стаíм і хва́лімся надзе́яй на сла́ву Божую.

Дый не адным тым, але хвалімся й прыгнобаю, ведаючы, што прыгноба вытварае цярплівасьць,

І не толькі гэтым, але хва́лімся і бе́дамі, ве́даючы, што бяда́ спараджа́е цярплíвасць,

цярплівасьць-жа — досьлед, а досьлед — надзею;

а цярплíвасць — во́пытнасць, а во́пытнасць — надзе́ю,

надзея-ж не бянтэжыць, бо міласьць Божая разьлітая ў сэрцах нашых праз Духа Святога, нам данага.

надзе́я ж не саро́міць, таму што любоў Божая вы́лілася ў сэ́рцы на́шы Ду́хам Святы́м, да́дзеным нам.

Хрыстус бо, як мы былі яшчэ недасілкамі, сваечасна ўмёр за нясубожных;

Бо Хрыстос, калі мы былí яшчэ нямо́глымі, у вы́значаны час памёр за грэ́шнікаў.

а бадай ніхто ня ўмірае за праведніка, хібаб за дабрадзейніка то мо’ хтоб і наважыўся памерці.

Нават за пра́ведніка наўра́д ці хто памрэ́; хоць за дабрадзе́я, магчы́ма, хто і адва́жыцца паме́рці.

Але Бог аказвае нам міласьць праз тое, што Хрыстус умёр за нас, як мы былі яшчэ грэшнікамі;

А Бог Сваю любоў да нас праяўля́е ў тым, што Хрыстос памёр за нас, калі мы былí яшчэ грэ́шнікамі.

дык тым-болей цяпер, як ужо апраўданы Ягонай крывёю, будзем празь яго ўхаваныя ад гневу.

Дык тым больш цяпер, апраўда́ныя Крывёю Яго, мы ўратава́ны будзем праз Яго ад гневу.

Бо калі будучы няпрыязнымі, мы пагоджаныя з Богам празь сьмерць Ягонага Сына, дык тым-болей, будучы пагоджанымі збавімся праз жыцьцё Ягонае.

Бо калі, бу́дучы ворагамі, мы прыміры́ліся з Богам праз смерць Сына Яго, то тым больш, прыміры́ўшыся, спасёмся жыццём Яго;

Дый ня толькі гэта, бо і ганарымся Богам празь Езуса Хрыстуса Усеспадара нашага, дзякуючы Якому атрымалі мы цяпер пагадненне.

больш таго, мы яшчэ і хвалімся Богам праз Госпада нашага Іісуса Хрыста, праз Якога мы цяпер атрыма́лі прымірэ́нне.

Таму вось, як праз аднаго чалавека ўвайшоў у сьвет грэх, а праз грэх сьмерць, гэтак і на ўсіх людзей сьмерць перайшла, бо ў ім усе зграшылі.

Таму як праз аднаго́ чалавека грэх увайшо́ў у свет, а праз грэх — смерць, так і смерць перайшла́ на ўсіх людзе́й, паколькі ўсе саграшылі.

Быў грэх на сьвеце і перад Законам, але ня прызнаваўся віною, бо ня было Закону.

Бо і да закону грэх быў у све́це; але грэх не залíчваецца, калі няма закону.

Сьмерць аднак валадарыла ад Адама аж да Майжэша, навет над тымі, што не зграшылі праступкам на падобу Адама, які зьяўляецца фігурай будучага.

Аднак жа смерць панава́ла ад Адама да Маісея і над тымі, што не саграшы́лі падобна правíннасці Адама, які з’яўля́ецца право́бразам Таго, Хто меў прыйсцí.

Але дар ласкі ня гэткі, як было праступства; бо калі цераз праступак аднаго памярлі многія, дык шмат болей у ласку Божую і дар з ласкі аднаго чалавека, Езуса Хрыстуса, аплываюць многія.

Але з да́рам благада́ці не так, як з саграшэннем. Бо калі праз саграшэнне аднаго многія памерлі, то тым больш благада́ць Божая і дар па благада́ці аднаго Чалавека, Іісуса Хрыста, для многіх былі шчо́дра я́ўлены.

І ня так ёсьць з грахом аднаго, як з дарам; бо суд за адзін грэх дае асуджэнне, ласка-ж за шмат грахоў дае апраўданне.

І з да́рам не так, як з правíнаю аднаго грэшніка; бо суд за адно саграшэ́нне — да асуджэ́ння, а дар благада́ці — да апраўда́ння ад многіх саграшэ́нняў.

Калі бо ад праступку аднаго чалавека сьмерць празь яго заваладала, то шмат багацей прыймаючы шчодрыя ласкі й дар апраўдання валадарыцімуць у жыцьці праз аднаго Езуса Хрыстуса.

Бо калі саграшэ́ннем аднаго смерць запанава́ла праз яго аднаго, то тым больш тыя, што прыма́юць мноства благада́ці і дар пра́веднасці, будуць панава́ць у жыццí праз аднаго́ Іісуса Хрыста.

Вось-жа, як праз грэх аднаго — усім людзям засуд, так праз праведнасьць аднаго — усім людзям апраўданне жыцьця.

Таму, як праз саграшэ́нне аднаго́ — ўсім лю́дзям асуджэ́нне, так і праз пра́веднасць аднаго́ — ўсім лю́дзям апраўда́нне жыцця́.

Бо як празь непаслухмянасьць аднаго чалавека многія сталіся грэшнікамі, так праз паслухмянасьць аднаго многія сталіся апраўданымі.

Бо як праз непаслушэ́нства аднаго́ чалавека многія сталі грэ́шнымі, так і праз паслушэ́нства аднаго стануць пра́веднымі многія.

Закон-жа прыйшоў пазьней, каб увыдатніць праступак, але дзе увыдатніўся праступак, там яшчэ выдатней памножвалася ласка,

Закон жа прыйшоў потым, і такім чы́нам памно́жылася саграшэ́нне. А калі памножыўся грэх, была шчо́дра я́ўлена благада́ць,

каб, як грэх валадарыў сьмерцяносна, так і ласка валадарыла праз праведнасьць на жыцьцё вечнае празь Езуса Хрыстуса Усеспадара нашага.

каб як грэх панава́ў на смерць, так і благада́ць запанава́ла праз пра́веднасць дзе́ля жыцця́ ве́чнага, праз Іісуса Хрыста, Госпада нашага.

« 4 глава 6 глава »