2 Пятра 2 глава

Другі ліст сьвятога апостала Пятра
Пераклад П. Татарыновіча → Елизаветинская Библия

Былі хвальш-прарокі ў народзе, як і ў вас будуць вучыцялі-лгуны, якія ўвядуць гэрэтыцкія сэкты і, адцураўшыся Збавіцеля іх адкупіўшага, натрочаць на сябе хуткую загубу.

Бы́ша же и҆ лжи́вїи проро́цы въ лю́дѣхъ, ѩ҆́коже и҆ въ ва́съ бѹ́дѹтъ лжи́вїи ѹ҆чи́телїе, и҆̀же внесѹ́тъ є҆́рєси поги́бели, и҆ и҆скѹ́пльшагѡ и҆̀хъ влдки ѿмета́ющесѧ, приводѧ́ще себѣ̀ ско́рѹ поги́бель.

І многія пойдуць сьлядамі іхняй распушчанасьці, празь іх і шлях праўды будзе абэшчаны.

И҆ мно́зи послѣ́дствѹютъ и҆́хъ нечистота́мъ, и҆́хже ра́ди пѹ́ть и҆́стинный похѹ́литсѧ.

Ў сваёй заграбучасьці яны лавіцьмуць вас лісьлівымі славамі, але прысуд ім даўно гатовы і загуба іх не абміне.

И҆ въ преѹмноже́нїи льсти́выхъ слове́съ {въ лихои́мствѣ льсти́выми словесы̀} ва́съ ѹ҆ловѧ́тъ: и҆́хже сѹ́дъ и҆сконѝ не косни́тъ, и҆ поги́бель и҆́хъ не дре́млетъ.

Бо калі зграшыўшых анелаў Бог не пашчадзіў, а зьвязаўшы путамі пякельнае цемры каральнае, аддаў захаваць іх на суд;

А҆́ще бо бг҃ъ а҆́ггелѡвъ согрѣши́вшихъ не пощадѣ̀, но плени́цами мра́ка свѧза́въ, предадѐ на сѹ́дъ мѹ́чимыхъ блюстѝ:

калі не пашкадаваў першабытнага сьвету, а ўхаваў толькі самавосьмага Ноя, спавесьніка праўды, наводзячы патоп на бязбоязны Бога сьвет;

и҆ пе́рвагѡ мі́ра не пощадѣ̀, но ѻ҆сма́го нѡ́а пра́вды проповѣ́дника сохранѝ, пото́пъ мі́рѹ нече́ствовавшихъ наведѐ:

ды калі гарады Садомцаў і Гоморцаў, асудзіўшы на разбурэнне, абярнуў у попел на показ будучым бязбожнікам;

и҆ гра́ды содѡ́мскїѧ и҆ гомѡ́ррскїѧ сже́гъ, разоре́нїемъ ѡ҆сѹдѝ, ѡ҆́бразъ хотѧ́щымъ нече́ствовати положи́въ:

а справядліўца Лёта, прыгнечанага сужыцьцём з людзьмі разбуянае распусты, выбавіў,

и҆ првднаго лѡ́та, ѡ҆би́дима ѿ беззако́нныхъ въ нечистотѣ̀ сожи́тїѧ, и҆зба́ви:

(гэты бо праведнік, жывучы між імі й штодня відзячы ды чуючы нягодныя паступкі, мучыўся ў сваёй справядлівай душы),

видѣ́нїемъ бо и҆ слѹ́хомъ пра́ведный, живы́й въ ни́хъ, де́нь ѿ днѐ дѹ́шѹ првднѹ беззако́нными дѣ́лы мѹ́чаше:

дык знача ведае Бог, як выбаўляць пабожных ад спакушання, а нягоднікаў захоўваць да суднага дня на кару;

(За҄ 67.) вѣ́сть гд҇ь бл҃гоч҇ти҄выѧ ѿ напа́сти и҆збавлѧ́ти, непра́ведники же на де́нь сѹ́дный мѹ҄чимы блюстѝ,

асабліва тых, якія ў нячыстай пажадлівасьці служаць целу, а верхаўладай пагарджаюць, самахвальскіх нахабнікаў, што адважваюцца ганьбячыя анелаў сэкты ўводзіць;

наипа́че же в̾слѣ́дъ плотскі́ѧ по́хоти скверне́нїѧ ходѧ́щыѧ и҆ ѡ҆ госпо́дствѣ нерадѧ́щыѧ: продерза́телє, себѣ̀ ѹ҆гѡ́дницы, сла́вы не трепе́щѹтъ хѹ́лѧще:

тады як анелы, хоць большыя магуцтвам і сілай, не ппадымаюць на іх прад Богам дакараючага суду.

и҆дѣ́же а҆́гг҃ли крѣ́постїю и҆ си́лою бѡ́лши сѹ́ще, не терпѧ́тъ на сѧ̀ ѿ гд҇а ѹ҆кори́зненъ сѹ́дъ.

Яны, як неразумныя жывёла, празначаная з натуры свае на ўлоў ды на ўбой, бэсьцяць тое, чаго не разумеюць і ў бэстыяльсьцьве сваім выгінуць,

Сі́и же, ѩ҆́кѡ ско́ти живо́тни є҆стество́мъ бы́вше въ поги́бель и҆ тлю̀, въ ни́хже не разѹмѣ́ютъ хѹ́лѧще, во и҆стлѣ́нїи свое́мъ и҆стлѣ́ютъ,

дастануць адплату за буянства. Бясстыднікі й паскуднікі — штодзенную насалоду адураючаю роскашшу яны ўважаюць за шчасьце, банкетуючы з вамі;

прїе́млюще мздѹ̀ непра́веднѹ, сла́сть мнѧ́ще вседне́вное насыще́нїе, скверни́тєли и҆ поро́чницы, пита́ющесѧ лестьмѝ свои́ми, ѩ҆дѹ́ще съ ва́ми,

вочы іхнія заўсёды поўныя грэшнай похаці й прывабы для падатных душ, а сэрцы гатовыя да нажывы — гэта сыны пракляцьця.

ѻ҆́чи и҆мѹ́ще и҆спо́лнь блѹдодѣѧ́нїѧ и҆ непреста́емагѡ грѣха̀, прельща́юще дѹ́шы неѹтверждє́ны, се́рдце наѹче́но лихои́мствѹ и҆мѹ́ще, клѧ́твы ча҄да:

Зыйшоўшы з простага шляху, яны зблудзілі, падаўшыся ў сьляды Балаама, сына Босора, які пагнаўся на неправедны подкуп,

ѡ҆ста́вльше пра́вый пѹ́ть заблѹди́ша, послѣ́довавше пѹтѝ валаа́ма восо́рова, и҆́же мздѹ̀ непра́веднѹ возлюбѝ,

але быў зганены за свой праступак: бязмовая асьліца ў ярме, прагаварыўшы, людзкім голасам, утамавала дур прарока (Ліч. 22:23−24).

ѡ҆бличе́нїе же и҆мѣ̀ своегѡ̀ беззако́нїѧ: под̾ѧре́мникъ безгла́сенъ, человѣ́ческимъ гла́сомъ провѣща́вшь, возбранѝ проро́ка безѹ́мїе.

Гэта крыніцы бязводныя, аблокі бурай ганяныя: іх чакае чорная хмара вечнай цемрадзі.

Сі́и сѹ́ть и҆сто́чницы безво́дни, ѡ҆́блацы и҆ мглы҄ ѿ вѣ́тръ преноси́ми, и҆̀мже мра́къ те́мный во вѣ́ки блюде́тсѧ.

Прамаўляючы бо надутымі й пустымі славамі, яны вабяць у распусную похатнасьць цела тых, што недаўна толькі адхінуліся ад занураных у блудзе;

Прегѡ́рдаѧ бо сѹеты̀ вѣща́юще, прельща́ютъ въ сквє́рны плотскі́ѧ по́хоти, ѿбѣга́ющихъ всѧ́чески ѿ ни́хъ живѹ́щихъ во льстѝ,

суляць ім свабоду, самы будучы рабамі гнілля; хто бо кім пераможаны, той таму й раб.

свобо́дѹ и҆̀мъ ѡ҆бѣщава́юще, са́ми рабѝ сѹ́ще тле́нїѧ: и҆́мже бо кто̀ побѣжде́нъ быва́етъ, семѹ̀ и҆ рабо́тенъ є҆́сть.

Бо-ж калі, ўцёкшы ад брыды сьвету праз пазнане Ўсеспадара й Збавіцеля нашага Езуса Хрыстуса, зноў уцялёпкваюцца ў яе, дык апошнія рэчы іх горшыя за першыя.

А҆́ще бо ѿбѣ́гше скве́рнъ мі́ра въ ра́зѹмъ {позна́нїемъ} гд҇а и҆ сп҃са на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, си́ми же па́ки спле́тшесѧ побѣжда́еми быва́ютъ, бы́ша и҆̀мъ послѣ҄днѧѧ гѡ́рша пе́рвыхъ.

Лепш былоб ім не пазнаваць шляху праведнасьці, чым, пазнаўшыць адвярнуцца назад ад пераданага ім сьвятога прыказання.

Лѹ́чше бо бѣ̀ и҆̀мъ не позна́ти пѹтѝ пра́вды, не́жели позна́вшымъ возврати́тисѧ вспѧ́ть ѿ пре́данныѧ и҆̀мъ ст҃ы́ѧ за́повѣди.

Але на іх спраўджаецца надта дарэчная прыказка: сабака вяртаецца да сваіх рыготаў, а вымытая сьвіньня — да свайго балота.

Слѹчи́сѧ бо и҆̀мъ и҆́стиннаѧ при́тча: пе́съ возвра́щьсѧ на свою̀ блево́тинѹ, и҆: свинїѧ̀, ѡ҆мы́вшисѧ, въ ка́лъ ти́нный.

Примечания:

Пераклад П. Татарыновіча

2 Шлях праўды = шлях навукі Збавіцеля й ягонай Эклезіі. Вольнадумцы й іхнія прыхвасьні раздураюць веручых сваім вучэньнем ды неморальным жыцьцём, наводзячы на хрысьціянства дагану ад паганства, не адрожніваючага іх ад існых хрысьціян.

4 ...на суд = на вечную кару.

5 Самавосьмага Ноя = восьмага ў сваёй сям’і ухаванай ад патопу ў корабе.

10 Верхаўладай = Збавіцеля й ягонай Эклезіі з цэлай духоўнай Гэрархіяй. Сэкты = перадусім гностыкаў з апостальскіх часаў, але быўшых моў правобразам сэкціарства нашых часаў, хварэючага на трасцу ненавісьці да прававітага духавенства на чале з самым «Слугой слуг Божых», Папежам.

15 пагнаўся на неправедны подкуп = караля Моабітаў, Балака, проці Ізраэля.

21 Быліб менш вінаватыя, каліб ня чулі ніколі апавяшчанай Эванэліі, нельга былоб тады ім вытыкаць нявернасьці, няўдзячнасьці й адступства.

« 1 глава 3 глава »