2 Пятра 2 глава

2-е Саборнае Пасланне святога Апостала Пятра
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Былí і лжэпраро́кі ў наро́дзе, як і сярод вас бу́дуць ілжэвучы́целі, што прынясу́ць згу́бныя е́расі і, адрака́ючыся ад Уладара́, Які адкупíў іх, навяду́ць са́мі на сябе ху́ткую пагíбель.

Бы́ша же и҆ лжи́вїи проро́цы въ лю́дѣхъ, ѩ҆́коже и҆ въ ва́съ бѹ́дѹтъ лжи́вїи ѹ҆чи́телїе, и҆̀же внесѹ́тъ є҆́рєси поги́бели, и҆ и҆скѹ́пльшагѡ и҆̀хъ влдки ѿмета́ющесѧ, приводѧ́ще себѣ̀ ско́рѹ поги́бель.

І многія пойдуць усле́д іхняй распу́снасці, і з-за іх шлях íсціны будзе знясла́ўлены.

И҆ мно́зи послѣ́дствѹютъ и҆́хъ нечистота́мъ, и҆́хже ра́ди пѹ́ть и҆́стинный похѹ́литсѧ.

І ў хцíвасці з хíтрымі сло́вамі будуць нажыва́цца на вас; прысу́д ім даўно гато́вы, і пагíбель іх не дрэ́мле.

И҆ въ преѹмноже́нїи льсти́выхъ слове́съ {въ лихои́мствѣ льсти́выми словесы̀} ва́съ ѹ҆ловѧ́тъ: и҆́хже сѹ́дъ и҆сконѝ не косни́тъ, и҆ поги́бель и҆́хъ не дре́млетъ.

Бо калі Бог не пашкадава́ў а́нгелаў, якія саграшы́лі, а ў пу́тах це́мры кíнуў іх у пе́кла і аддаў, каб захава́ны былí на суд для пакара́ння;

А҆́ще бо бг҃ъ а҆́ггелѡвъ согрѣши́вшихъ не пощадѣ̀, но плени́цами мра́ка свѧза́въ, предадѐ на сѹ́дъ мѹ́чимыхъ блюстѝ:

і калі не пашкадава́ў старажы́тнага све́ту, а збяро́г васьмяры́х, у тым лíку Ноя, прапаве́дніка пра́веднасці, навёўшы пато́п на свет бязбо́жных;

и҆ пе́рвагѡ мі́ра не пощадѣ̀, но ѻ҆сма́го нѡ́а пра́вды проповѣ́дника сохранѝ, пото́пъ мі́рѹ нече́ствовавшихъ наведѐ:

і калі гарады́ Садо́ма і Гамо́ры спапялíў, асудзíўшы на знішчэ́нне і да́ўшы пры́клад таго, што чака́е бязбо́жнікаў,

и҆ гра́ды содѡ́мскїѧ и҆ гомѡ́ррскїѧ сже́гъ, разоре́нїемъ ѡ҆сѹдѝ, ѡ҆́бразъ хотѧ́щымъ нече́ствовати положи́въ:

а пра́веднага Лота, прыгне́чанага распу́снымі паво́дзінамі беззако́нных, вы́ратаваў,

и҆ првднаго лѡ́та, ѡ҆би́дима ѿ беззако́нныхъ въ нечистотѣ̀ сожи́тїѧ, и҆зба́ви:

бо гэты пра́веднік, жывучы́ сярод іх, з дня ў дзень паку́таваў душою пра́веднай, ба́чачы і чу́ючы беззако́нныя спра́вы, —

видѣ́нїемъ бо и҆ слѹ́хомъ пра́ведный, живы́й въ ни́хъ, де́нь ѿ днѐ дѹ́шѹ првднѹ беззако́нными дѣ́лы мѹ́чаше:

то ве́дае Гасподзь, як збаўля́ць набо́жных ад спакушэ́ння, а беззако́нных захо́ўваць да дня суда́ для пакара́ння,

(За҄ 67.) вѣ́сть гд҇ь бл҃гоч҇ти҄выѧ ѿ напа́сти и҆збавлѧ́ти, непра́ведники же на де́нь сѹ́дный мѹ҄чимы блюстѝ,

асабліва ж тых, якія ідуць за нячы́стымі пажа́днасцямі пло́ці і пагарджа́юць ула́дамі, наха́бнікаў самазадаво́леных, якія не бая́цца зневажа́ць вышэ́йшых,

наипа́че же в̾слѣ́дъ плотскі́ѧ по́хоти скверне́нїѧ ходѧ́щыѧ и҆ ѡ҆ госпо́дствѣ нерадѧ́щыѧ: продерза́телє, себѣ̀ ѹ҆гѡ́дницы, сла́вы не трепе́щѹтъ хѹ́лѧще:

тады як а́нгелы, бо́льшыя па магу́тнасці і сіле, не прамаўля́юць на іх перад Госпадам знява́жлівага асуджэ́ння.

и҆дѣ́же а҆́гг҃ли крѣ́постїю и҆ си́лою бѡ́лши сѹ́ще, не терпѧ́тъ на сѧ̀ ѿ гд҇а ѹ҆кори́зненъ сѹ́дъ.

Яны, як неразу́мныя жывёлы па прыро́дзе, наро́джаныя, каб іх лавíлі і вынішча́лі, зневажа́юць тое, чаго не разуме́юць; яны будуць знíшчаны, як і тыя вынішча́юцца;

Сі́и же, ѩ҆́кѡ ско́ти живо́тни є҆стество́мъ бы́вше въ поги́бель и҆ тлю̀, въ ни́хже не разѹмѣ́ютъ хѹ́лѧще, во и҆стлѣ́нїи свое́мъ и҆стлѣ́ютъ,

яны атрыма́юць распла́ту за беззако́нні, бо знахо́дзяць асало́ду яны ў штодзённым раскашава́нні; бессаро́мнікі і распу́снікі, яны це́шацца ў ашука́нствах сваіх падчас засто́лляў з вамі;

прїе́млюще мздѹ̀ непра́веднѹ, сла́сть мнѧ́ще вседне́вное насыще́нїе, скверни́тєли и҆ поро́чницы, пита́ющесѧ лестьмѝ свои́ми, ѩ҆дѹ́ще съ ва́ми,

вочы ў іх поўныя пралюбадзе́йства і несупы́ннага граху́; яны зава́бліваюць нетрыва́лыя ду́шы; яны ма́юць сэ́рцы, звы́клыя да нажы́вы; гэта сыны́ пракля́цця;

ѻ҆́чи и҆мѹ́ще и҆спо́лнь блѹдодѣѧ́нїѧ и҆ непреста́емагѡ грѣха̀, прельща́юще дѹ́шы неѹтверждє́ны, се́рдце наѹче́но лихои́мствѹ и҆мѹ́ще, клѧ́твы ча҄да:

пакíнуўшы прамы́ шлях, яны заблудзíлі, пайшо́ўшы шля́хам Валаа́ма, сы́на Васо́равага, які палюбíў пла́ту няпра́ведную,

ѡ҆ста́вльше пра́вый пѹ́ть заблѹди́ша, послѣ́довавше пѹтѝ валаа́ма восо́рова, и҆́же мздѹ̀ непра́веднѹ возлюбѝ,

але быў вы́крыты ў сваім беззако́нні: бязмо́ўная аслíца, прамо́віўшы чалавечым го́ласам, спынíла безразва́жнасць праро́ка.

ѡ҆бличе́нїе же и҆мѣ̀ своегѡ̀ беззако́нїѧ: под̾ѧре́мникъ безгла́сенъ, человѣ́ческимъ гла́сомъ провѣща́вшь, возбранѝ проро́ка безѹ́мїе.

Яны — бязво́дныя крынíцы, хма́ры, бу́раю гна́ныя, якім прыгатава́ны змрок вечнай цемры.

Сі́и сѹ́ть и҆сто́чницы безво́дни, ѡ҆́блацы и҆ мглы҄ ѿ вѣ́тръ преноси́ми, и҆̀мже мра́къ те́мный во вѣ́ки блюде́тсѧ.

Бо, прамаўля́ючы пыхлíвыя і пусты́я словы, яны да пло́цкіх пажа́днасцей і разбэ́шчанасці прыва́бліваюць тых, хто толькі што аддалíўся ад тых, якія жыву́ць у аблу́дзе;

Прегѡ́рдаѧ бо сѹеты̀ вѣща́юще, прельща́ютъ въ сквє́рны плотскі́ѧ по́хоти, ѿбѣга́ющихъ всѧ́чески ѿ ни́хъ живѹ́щихъ во льстѝ,

абяца́юць ім свабоду, самі бу́дучы раба́мі распу́сты; бо хто кім перамо́жаны, той таму і раб.

свобо́дѹ и҆̀мъ ѡ҆бѣщава́юще, са́ми рабѝ сѹ́ще тле́нїѧ: и҆́мже бо кто̀ побѣжде́нъ быва́етъ, семѹ̀ и҆ рабо́тенъ є҆́сть.

Бо, калі яны, пазбе́гнуўшы нечыстаты́ свету праз пазна́нне Госпада і Спасіцеля нашага Іісуса Хрыста, потым зноў заблы́тваюцца і паддаю́цца ёй, то апошняе стано́віцца для іх го́ршым за пе́ршае.

А҆́ще бо ѿбѣ́гше скве́рнъ мі́ра въ ра́зѹмъ {позна́нїемъ} гд҇а и҆ сп҃са на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, си́ми же па́ки спле́тшесѧ побѣжда́еми быва́ютъ, бы́ша и҆̀мъ послѣ҄днѧѧ гѡ́рша пе́рвыхъ.

Лепш было́ б ім не спазна́ць шля́ху пра́веднасці, чым, спазна́ўшы, вярну́цца назад ад да́дзенай ім святой за́паведзі.

Лѹ́чше бо бѣ̀ и҆̀мъ не позна́ти пѹтѝ пра́вды, не́жели позна́вшымъ возврати́тисѧ вспѧ́ть ѿ пре́данныѧ и҆̀мъ ст҃ы́ѧ за́повѣди.

Але з імі адбыва́ецца паво́дле праўдзíвай пры́маўкі: саба́ка вярта́ецца да бляво́ціны сваёй, і: вы́мытая свіння́ ідзе валя́цца ў бру́дзе.

Слѹчи́сѧ бо и҆̀мъ и҆́стиннаѧ при́тча: пе́съ возвра́щьсѧ на свою̀ блево́тинѹ, и҆: свинїѧ̀, ѡ҆мы́вшисѧ, въ ка́лъ ти́нный.

« 1 глава 3 глава »