2 Пётры 2 глава

Другі суборны ліст сьвятога Пётры апостала
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Былі й хвальшывыя прарокі сярод люду, як і запраўды сярод вас будуць хвальшывыя вучыцелі, каторыя патай увядуць згубныя гэрасі і Спадара, Каторы іх выкупіў, адракуцца, прыводзячы самы на сябе борздую загубу.

Бы́ша же и҆ лжи́вїи проро́цы въ лю́дѣхъ, ѩ҆́коже и҆ въ ва́съ бѹ́дѹтъ лжи́вїи ѹ҆чи́телїе, и҆̀же внесѹ́тъ є҆́рєси поги́бели, и҆ и҆скѹ́пльшагѡ и҆̀хъ влдки ѿмета́ющесѧ, приводѧ́ще себѣ̀ ско́рѹ поги́бель.

І шмат пойдзе за распустаю іхнаю, ад чаго дарога праўды будзе блявузґана.

И҆ мно́зи послѣ́дствѹютъ и҆́хъ нечистота́мъ, и҆́хже ра́ди пѹ́ть и҆́стинный похѹ́литсѧ.

І з прагавітасьці будуць таргаваць вамі выдуманымі словамі, каторых суд ня длякаецца, і загуба іхная ня дрэме.

И҆ въ преѹмноже́нїи льсти́выхъ слове́съ {въ лихои́мствѣ льсти́выми словесы̀} ва́съ ѹ҆ловѧ́тъ: и҆́хже сѹ́дъ и҆сконѝ не косни́тъ, и҆ поги́бель и҆́хъ не дре́млетъ.

Бо калі ангілаў, што ізграшылі, Бог не пашчаджаў, але ў зялезах цямноты, ськінуўшы да тартару, аддаў дзяржаць да суду;

А҆́ще бо бг҃ъ а҆́ггелѡвъ согрѣши́вшихъ не пощадѣ̀, но плени́цами мра́ка свѧза́въ, предадѐ на сѹ́дъ мѹ́чимыхъ блюстѝ:

І не пашчаджаў старога сьвету, але захаваў Ноя сама восьмага, казаньніка справядлівасьці, навёўшы патопу на сьвет бязбожных;

и҆ пе́рвагѡ мі́ра не пощадѣ̀, но ѻ҆сма́го нѡ́а пра́вды проповѣ́дника сохранѝ, пото́пъ мі́рѹ нече́ствовавшихъ наведѐ:

І калі месты садомскія а ґоморскія абярнуў у попел, засудзіў на абурэньне, даўшы прыклад тым, што жылі б бязбожным жыцьцём;

и҆ гра́ды содѡ́мскїѧ и҆ гомѡ́ррскїѧ сже́гъ, разоре́нїемъ ѡ҆сѹдѝ, ѡ҆́бразъ хотѧ́щымъ нече́ствовати положи́въ:

А справядлівага Лота, стамаванага паступкам самадыйных бязуляў, выбавіў, —

и҆ првднаго лѡ́та, ѡ҆би́дима ѿ беззако́нныхъ въ нечистотѣ̀ сожи́тїѧ, и҆зба́ви:

Бо гэты справядлівы, жывучы памеж іх, дзень у дзень мучыўся ў справядлівай душы, бачачы й чуючы ўчынкі бяспраўныя, —

видѣ́нїемъ бо и҆ слѹ́хомъ пра́ведный, живы́й въ ни́хъ, де́нь ѿ днѐ дѹ́шѹ првднѹ беззако́нными дѣ́лы мѹ́чаше:

Дык ведае Спадар, як выбаўляць набожных ад спакусаў і дзяржаць несправядлівых да дня суду, дзеля пакараньня,

(За҄ 67.) вѣ́сть гд҇ь бл҃гоч҇ти҄выѧ ѿ напа́сти и҆збавлѧ́ти, непра́ведники же на де́нь сѹ́дный мѹ҄чимы блюстѝ,

І асабліва тых, што ходзяць за целам у нячыстай жадзе і грэбуюць уладаю, гарэзныя, самадыйныя і не баяцца блявузґаць на славутых,

наипа́че же в̾слѣ́дъ плотскі́ѧ по́хоти скверне́нїѧ ходѧ́щыѧ и҆ ѡ҆ госпо́дствѣ нерадѧ́щыѧ: продерза́телє, себѣ̀ ѹ҆гѡ́дницы, сла́вы не трепе́щѹтъ хѹ́лѧще:

Калі ангілы, вялікшыя моцай а магутнасьцяй, ня выносяць на іх перад Спадаром блявузґальнага.

и҆дѣ́же а҆́гг҃ли крѣ́постїю и҆ си́лою бѡ́лши сѹ́ще, не терпѧ́тъ на сѧ̀ ѿ гд҇а ѹ҆кори́зненъ сѹ́дъ.

Гэтыя ж, як неразумная жывёла прыроды, зроджаная на лаўбу а расклад, блявузґаючы на тое, чаго не разумеюць, у папсаванасьці сваёй запраўды папсуюцца;

Сі́и же, ѩ҆́кѡ ско́ти живо́тни є҆стество́мъ бы́вше въ поги́бель и҆ тлю̀, въ ни́хже не разѹмѣ́ютъ хѹ́лѧще, во и҆стлѣ́нїи свое́мъ и҆стлѣ́ютъ,

Яны адзяржаць адплату несправядлівасьці. Яны кажнадзеннае бязулства маюць за прыемнасьць, самы пляма а ганьба, маюць любату ў сваіх ашуках, гасьцюючы з вамі.

прїе́млюще мздѹ̀ непра́веднѹ, сла́сть мнѧ́ще вседне́вное насыще́нїе, скверни́тєли и҆ поро́чницы, пита́ющесѧ лестьмѝ свои́ми, ѩ҆дѹ́ще съ ва́ми,

Вочы ў іх поўныя чужалоства і не астаюцца ад грэху, надзячы неўмацаваныя душы, маючы сэрца навытыранае да гальлівасьці, сынове праклёну.

ѻ҆́чи и҆мѹ́ще и҆спо́лнь блѹдодѣѧ́нїѧ и҆ непреста́емагѡ грѣха̀, прельща́юще дѹ́шы неѹтверждє́ны, се́рдце наѹче́но лихои́мствѹ и҆мѹ́ще, клѧ́твы ча҄да:

Пакінуўшы простую дарогу, яны заблудзілі, ідучы дарогаю Валаама Восоронка, што ўлюбіў заплату несправядлівасьці,

ѡ҆ста́вльше пра́вый пѹ́ть заблѹди́ша, послѣ́довавше пѹтѝ валаа́ма восо́рова, и҆́же мздѹ̀ непра́веднѹ возлюбѝ,

Але меў ган за сваю нягоднасьць: немая асьліца, прамовіўшы людзкім голасам, спыніла дурноту прарокі.

ѡ҆бличе́нїе же и҆мѣ̀ своегѡ̀ беззако́нїѧ: под̾ѧре́мникъ безгла́сенъ, человѣ́ческимъ гла́сомъ провѣща́вшь, возбранѝ проро́ка безѹ́мїе.

Гэта — бязводныя жаролы, булакі, гнаныя бураю, каторым цемрадзь цямноты прыгатавана на векі.

Сі́и сѹ́ть и҆сто́чницы безво́дни, ѡ҆́блацы и҆ мглы҄ ѿ вѣ́тръ преноси́ми, и҆̀мже мра́къ те́мный во вѣ́ки блюде́тсѧ.

Бо, гукаючы вялікія, гарынныя словы марнасьці, яны надзяць цялеснай жадою, бязулствам ледзь уцеклых ад ходзячых у ваблудзе;

Прегѡ́рдаѧ бо сѹеты̀ вѣща́юще, прельща́ютъ въ сквє́рны плотскі́ѧ по́хоти, ѿбѣга́ющихъ всѧ́чески ѿ ни́хъ живѹ́щихъ во льстѝ,

Абяцаюць ім свабоду, прымеж тога яны самы нявольнікі папсаванасьці; бо хто кім пераможаны, тый таму й нявольнік.

свобо́дѹ и҆̀мъ ѡ҆бѣщава́юще, са́ми рабѝ сѹ́ще тле́нїѧ: и҆́мже бо кто̀ побѣжде́нъ быва́етъ, семѹ̀ и҆ рабо́тенъ є҆́сть.

Бо, калі, уцекшы ад брыды сьвету супоўным знацьцём Спадара а Спаса Ісуса Хрыста, ізноў блытаюцца ў ёй і перамагаюцца ёю, дык апошняе становіцца горшае за першае.

А҆́ще бо ѿбѣ́гше скве́рнъ мі́ра въ ра́зѹмъ {позна́нїемъ} гд҇а и҆ сп҃са на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, си́ми же па́ки спле́тшесѧ побѣжда́еми быва́ютъ, бы́ша и҆̀мъ послѣ҄днѧѧ гѡ́рша пе́рвыхъ.

Валей бы ім не пазнаць дарогі справядлівасьці, чымся, супоўна пазнаўшы, адвярнуцца ад паданага ім сьвятога расказаньня.

Лѹ́чше бо бѣ̀ и҆̀мъ не позна́ти пѹтѝ пра́вды, не́жели позна́вшымъ возврати́тисѧ вспѧ́ть ѿ пре́данныѧ и҆̀мъ ст҃ы́ѧ за́повѣди.

Але ім прыгадзілася подле праўдзівае прыказі: сабака зварачаецца да варацакаў сваіх, і памытая сьвіньня качаецца ў балоце.

Слѹчи́сѧ бо и҆̀мъ и҆́стиннаѧ при́тча: пе́съ возвра́щьсѧ на свою̀ блево́тинѹ, и҆: свинїѧ̀, ѡ҆мы́вшисѧ, въ ка́лъ ти́нный.

« 1 глава 3 глава »