2 Пятра 2 глава

Другі ліст Пётры
Пераклад Чарняўскага 2017 → Елизаветинская Библия

Былі ж у народзе і фальшывыя прарокі, як і ў вас бываюць настаўнікі-ашуканцы, якія ўцягваюць у згубныя герэзіі і, адцураўшыся Таго Валадара, Які іх адкупіў, рыхтуюць самі сабе скорую загубу.

Бы́ша же и҆ лжи́вїи проро́цы въ лю́дѣхъ, ѩ҆́коже и҆ въ ва́съ бѹ́дѹтъ лжи́вїи ѹ҆чи́телїе, и҆̀же внесѹ́тъ є҆́рєси поги́бели, и҆ и҆скѹ́пльшагѡ и҆̀хъ влдки ѿмета́ющесѧ, приводѧ́ще себѣ̀ ско́рѹ поги́бель.

І многія пойдуць слядамі іх распусты, і дарога праўды з-за іх знеслаўляцца будзе.

И҆ мно́зи послѣ́дствѹютъ и҆́хъ нечистота́мъ, и҆́хже ра́ди пѹ́ть и҆́стинный похѹ́литсѧ.

І яны ў хцівасці будуць лавіць вас ілжывымі словамі, але прысуд на іх даўно гатовы, і згуба іх не дрэмле.

И҆ въ преѹмноже́нїи льсти́выхъ слове́съ {въ лихои́мствѣ льсти́выми словесы̀} ва́съ ѹ҆ловѧ́тъ: и҆́хже сѹ́дъ и҆сконѝ не косни́тъ, и҆ поги́бель и҆́хъ не дре́млетъ.

Бо калі зграшыўшых анёлаў Бог не пашкадаваў, але, звязаўшы путамі пякельнай цемры, аддаў захаваць на суд;

А҆́ще бо бг҃ъ а҆́ггелѡвъ согрѣши́вшихъ не пощадѣ̀, но плени́цами мра́ка свѧза́въ, предадѐ на сѹ́дъ мѹ́чимыхъ блюстѝ:

і калі не пашкадаваў першага свету, а ўхаваў толькі васьмярых з Ноем, прапаведнікам справядлівасці, наводзячы патоп на бязбожны свет;

и҆ пе́рвагѡ мі́ра не пощадѣ̀, но ѻ҆сма́го нѡ́а пра́вды проповѣ́дника сохранѝ, пото́пъ мі́рѹ нече́ствовавшихъ наведѐ:

таксама гарады Садом і Гамору, ператварыўшы ў попел, асудзіў на згубу, даючы прыклад кары для тых, што будуць бязбожнымі ў будучыні,

и҆ гра́ды содѡ́мскїѧ и҆ гомѡ́ррскїѧ сже́гъ, разоре́нїемъ ѡ҆сѹдѝ, ѡ҆́бразъ хотѧ́щымъ нече́ствовати положи́въ:

і выратаваў справядлівага Лота, прыгнятаемага распуснымі паводзінамі нягоднікаў, —

и҆ првднаго лѡ́та, ѡ҆би́дима ѿ беззако́нныхъ въ нечистотѣ̀ сожи́тїѧ, и҆зба́ви:

бо гэты справядлівы, пражываючы сярод іх, з дня на дзень пакутваў сваёй справядлівай душою ад іх бязбожных учынкаў, каторыя бачыў і аб каторых чуў, —

видѣ́нїемъ бо и҆ слѹ́хомъ пра́ведный, живы́й въ ни́хъ, де́нь ѿ днѐ дѹ́шѹ првднѹ беззако́нными дѣ́лы мѹ́чаше:

дык ведае Госпад, як пабожных выратаваць ад спакушэння, а несправядлівых захаваць на пакаранне ў дзень суда,

(За҄ 67.) вѣ́сть гд҇ь бл҃гоч҇ти҄выѧ ѿ напа́сти и҆збавлѧ́ти, непра́ведники же на де́нь сѹ́дный мѹ҄чимы блюстѝ,

а перад усім тых, што ідуць за целам у нячыстай пажадлівасці і пагарджаюць начальствам; нахабнікаў, пыхліўцаў, што не баяцца блюзніць на вышэйшых,

наипа́че же в̾слѣ́дъ плотскі́ѧ по́хоти скверне́нїѧ ходѧ́щыѧ и҆ ѡ҆ госпо́дствѣ нерадѧ́щыѧ: продерза́телє, себѣ̀ ѹ҆гѡ́дницы, сла́вы не трепе́щѹтъ хѹ́лѧще:

у той час як анёлы, большыя за іх сілай і магутнасцю, не выносяць перад Госпадам зневажальнага суду.

и҆дѣ́же а҆́гг҃ли крѣ́постїю и҆ си́лою бѡ́лши сѹ́ще, не терпѧ́тъ на сѧ̀ ѿ гд҇а ѹ҆кори́зненъ сѹ́дъ.

Яны, як неразумныя жывёлы, што прызначаны з натуры сваёй на злаўленне і знішчэнне, блюзняць на тое, чаго не разумеюць, ды ў псаванні сваім будуць знішчаны,

Сі́и же, ѩ҆́кѡ ско́ти живо́тни є҆стество́мъ бы́вше въ поги́бель и҆ тлю̀, въ ни́хже не разѹмѣ́ютъ хѹ́лѧще, во и҆стлѣ́нїи свое́мъ и҆стлѣ́ютъ,

яны атрымаюць плату за несправядлівасць. За асалоду ўважаюць штодзённую раскошу; сараматнікі і агіднікі, асалоду знаходзяць у распуснасці сваёй, банкетуючы з вамі.

прїе́млюще мздѹ̀ непра́веднѹ, сла́сть мнѧ́ще вседне́вное насыще́нїе, скверни́тєли и҆ поро́чницы, пита́ющесѧ лестьмѝ свои́ми, ѩ҆дѹ́ще съ ва́ми,

Вочы іх поўныя чужаложства і няспыннага граху, зводзяць яны душы хісткія; сэрцы іх апанаваны хцівасцю, яны — дзеці праклёну;

ѻ҆́чи и҆мѹ́ще и҆спо́лнь блѹдодѣѧ́нїѧ и҆ непреста́емагѡ грѣха̀, прельща́юще дѹ́шы неѹтверждє́ны, се́рдце наѹче́но лихои́мствѹ и҆мѹ́ще, клѧ́твы ча҄да:

сышоўшы з простага шляху, заблукалі ды пайшлі дарогай Балаама Басорава, які ўзлюбіў плату за несправядлівасць,

ѡ҆ста́вльше пра́вый пѹ́ть заблѹди́ша, послѣ́довавше пѹтѝ валаа́ма восо́рова, и҆́же мздѹ̀ непра́веднѹ возлюбѝ,

але быў выкрыты ў сваім беззаконні: пад’ярэмная жывёла, нямая, прамовіўшы чалавечым голасам, стрымала неразумнасць прарока.

ѡ҆бличе́нїе же и҆мѣ̀ своегѡ̀ беззако́нїѧ: под̾ѧре́мникъ безгла́сенъ, человѣ́ческимъ гла́сомъ провѣща́вшь, возбранѝ проро́ка безѹ́мїе.

Яны — крыніцы без вады, воблакі, бураю гнаныя, якія чакае туман цемры на векі.

Сі́и сѹ́ть и҆сто́чницы безво́дни, ѡ҆́блацы и҆ мглы҄ ѿ вѣ́тръ преноси́ми, и҆̀мже мра́къ те́мный во вѣ́ки блюде́тсѧ.

Пыхліва і марна гаворачы, яны прывабліваюць да пажадлівасці цялеснай і распусты тых, хто ледзь уцёк ад жывучых у аблудзе;

Прегѡ́рдаѧ бо сѹеты̀ вѣща́юще, прельща́ютъ въ сквє́рны плотскі́ѧ по́хоти, ѿбѣга́ющихъ всѧ́чески ѿ ни́хъ живѹ́щихъ во льстѝ,

абяцаюць ім свабоду, а самі — нявольнікі псавання; бо хто кім пераможаны, той таго і нявольнік.

свобо́дѹ и҆̀мъ ѡ҆бѣщава́юще, са́ми рабѝ сѹ́ще тле́нїѧ: и҆́мже бо кто̀ побѣжде́нъ быва́етъ, семѹ̀ и҆ рабо́тенъ є҆́сть.

Бо калі, пазбегнуўшы брыдот свету праз пазнанне Госпада нашага і Збаўцы Ісуса Хрыста, але зноў заблытаўшыся ў іх, імі перамагаюцца, дык апошняе зрабілася ім горшым за першае.

А҆́ще бо ѿбѣ́гше скве́рнъ мі́ра въ ра́зѹмъ {позна́нїемъ} гд҇а и҆ сп҃са на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, си́ми же па́ки спле́тшесѧ побѣжда́еми быва́ютъ, бы́ша и҆̀мъ послѣ҄днѧѧ гѡ́рша пе́рвыхъ.

Лепш было б ім дарогі справядлівасці не ведаць, чым, пазнаўшы, адвярнуцца назад ад дадзенага ім святога прыказання.

Лѹ́чше бо бѣ̀ и҆̀мъ не позна́ти пѹтѝ пра́вды, не́жели позна́вшымъ возврати́тисѧ вспѧ́ть ѿ пре́данныѧ и҆̀мъ ст҃ы́ѧ за́повѣди.

Споўнілася бо на іх тое, аб чым слушна кажа прыказка: «Сабака вярнуўся да сваіх рыготаў, а свіння памытая — да качання ў брудзе».

Слѹчи́сѧ бо и҆̀мъ и҆́стиннаѧ при́тча: пе́съ возвра́щьсѧ на свою̀ блево́тинѹ, и҆: свинїѧ̀, ѡ҆мы́вшисѧ, въ ка́лъ ти́нный.

« 1 глава 3 глава »