2 Пётры 1 глава

Другое Пасланьне Пётры
Пераклад Л. Дзекуць-Малея → Пераклад П. Татарыновіча

Сымон Пётра, слуга і апостал Ісуса Хрыста, — да тых, што прынялі з намі роўна дарагую ве́ру па праўдзе Бога нашага і Збавіцеля Ісуса Хрыста:

Сымон Пётр, слуга й апостал Езуса Хрыстуса — тым, што прынялі роўнацэнную з намі веру праз апраўданне Бога нашага й Збавіцеля Езуса Хрыстуса.

ласка і мір вам няхай памножыцца ў пазнаньні Бога і Ісуса, Госпада нашага.

Прасьвяда вам і супакой хай прымножыцца праз пазнанне Бога і Хрыстуса Езуса Ўсеспадара нашага.

Як Божаю сілай Яго даравана нам усё патрэбнае дзеля жыцьця й пабожнасьці, праз пазнаньне Паклікаўшага нас славаю і цнато́ю,

Як сіла ягоная абдарыла нас усім тым, што патрэбнае да пабожнага жыцьця, даючы пазнаць таго, каторы нас паклікаў собскай славай і цнотай

якімі дараваны нам найвялікшыя і дарагія абяцаньні, каб праз іх сталіся вы ўдзе́льнікамі Божае прыроды, ухіліўшыся ад тле́ньня ў пажаданьні, што ў сьве́це,

якія нас абагацілі велічнымі абяцаннямі стацца празь іх удзельнікамі Божай натуры, ухінуўшыся ад похатнага сапсуцьця ў сьвеце,

дык вы, прыкладаючы да гэтага ўсё стараньне, пакажыце ў ве́ры вашай цнату́, у цнаце́-ж — розум,

то і вы, не шкадуйце ўсякіх старанняў грунтаваць вашу веру на цноце, цноту на развазе,

у розуме — стрыманасьць, у стрыманасьці цярплівасьць, у цярплівасьці — пабожнасьць,

развагу на паўстрымнасьці, паўстрымнасьць на цярплівасьці, цярплівасьць на пабожнасьці,

у пабожнасьці — браталюбства, а ў браталюбстве — любоў.

пабожнасьць на браталюбсьцьве, браталюбства на любасьці (Бога).

Калі гэтае ў вас ёсьць і памнажацца будзе, дык вы не астанецёся бязьдзе́йнымі і бяз плоду ў пазнаньні Госпада нашага Ісуса Хрысга;

Вось гэта ўсё калі ў вас ёсьць і-то паддастаткам, дык вы не астанецеся бязьдзейнымі й бескарыснымі ў пазанні Ўсеспадара нашага Езуса Хрыстуса;

у кім жа няма гэтага, той сьляпы, нявісны, забыўся аб ачышчэньні ранейшых грахоў сваіх.

а ў каго няма гэтага, той сьляпы, недабачваючы забыўся аб ачышчэнні старых сваіх грахоў.

Дзеля гэтага, браты, бале́й і бале́й старайцеся рабіць цьвёрдым вашае прызваньне й выбраньне: гэтак робячы, ніколі не спаткнецёся,

Дзеля гэтага старайцеся, браткі, добрымі ўчынкамі што-раз болей апэўніваць пакліканне й выбранне вашае; гэтак паступаючы, ніколі ня згрэшыце.

бо гэтак адчыніцца вам вольны ўваход у ве́чнае царства Госпада нашага і збавіцеля Ісуса Хрыста.

Гэткім чынам ушчодрыцца вам уваход у вечнае Валадарства Ўсеспадара нашага й Збавіцеля Езуса Хрыстуса.

Дзеля гэтага я ніколі не перастану напамінаць вам аб гэтым, хоць вы й ве́даеце гэта, і ўмацованы ў гэтай праўдзе.

Таму-то я ніколі не перастану аб гэтым напамінаць вам, хоць вы й ведаеце гэта ды уцьверджаны ў гэтай праўдзе.

Справядлівым жа лічу, пакуль знаходжуся ў гэтай будыніне, пабуджаць вас напамінаньнем,

Лічу маім абавязкам — пакуль знаходжуся ў гэтай будыніне (цела) — пабуджаць вас напамінам,

ве́даючы, што хутка пакіну гэту маю будыніну, як і Госпад наш Ісус Хрыстос мне́ адкрыў.

будучы пэўным, што хутка пакіну маю будыніну, як і Госпад наш Езус Хрыстус выявіў мне (Ян. 21:18−19).

Буду-ж старацца, каб вы і пасьля майго адыходу заўсёды ўспаміналі гэтыя рэчы.

Але буду старацца, каб вы і пасьля майго адыходу маглі заўсёды прыпамінаць сабе гэтыя рэчы.

Бо мы абвясьцілі вам сілу й прыход Госпада нашага Ісуса Хрыста, не за міфамі йдучы, але быўшы вачавідцамі ве́лічы Яго.

Мы бо вам спавясьцілі моц і прыйсьцё Ўсеспадара нашага Езуса Хрыстуса не з хітравыдуманых басьняў, а з аглядання собскімі вачыма ягонай велічы.

Бо Ён прыняў ад Бога Айца чэсьць і славу, калі ад вялізарнае славы зыйшоў да Яго гэтакі голас: Гэты ёсьць Сын Мой Улю́блены, Якому спагадаю.

Бо-ж як ён атрымоўваў ад Бога Айца чэсьць і хвалу ў зыйходзячым на яго з чароўнай (воблачнай) глёрыі голасе: «Гэты ёсьць Сын мой улюблёны, ў якім мая мілаўпадоба, яго слухайце» (Мг. 17:5),

І гэты голас, як зыходзіў з не́ба, мы чулі, быўшы з Ім на сьвятой гарэ.

дык мы той голас зь неба чулі, будучы на сьвятой гары.

Дый маем найпэўне́йшае слова прарочае; і вы добра робіце, што зварочваецеся да яго, як да сьве́тача, што сьве́ціць у цёмным ме́сцы, пакуль не разаднее і ня ўзыдзе дзяньніца ў сэрцах вашых,

Дый маем мацнейшу мову прароцкую і вы добра робіце, што зьвяртаецеся да яе як да сьветача, зіяючага ў цёмным месцы, пакуль не разаднее ды ня ўзойдзе зараніца ў сэрцах вашых;

ве́даючы перадусім, што ніякае прароцтва ў пісаньні ня дзе́ецца сваім уласным разьвязаньнем.

толькіж памятайце перш-за-ўсё аб тым, што ніякага прароцтва ў Пісанні ня можна выкладаць самавольна.

Бо ніколі прароцтва ня выказвалася воляй чалаве́чай, але выказвалі яго сьвятыя людзі Божыя, ве́дзеныя Духам сьвятым.

Бо ня людзкою воляю прароцтва было калісь спавяшчана, але Духам Святым натхнёныя мужы Божыя яго пераказвалі.

Примечания:

Пераклад П. Татарыновіча

1 Вера — гэта дар ласкі Божай, які даецца чалавеку дзеля заслуг і міласэрдзя Адкупіцеля.

4 Ласка усьвячваючая спрычыняе удзельніцтва чалавека ў боскай натуры праз наднатуральнае задзіненне з Богам, з Хрыстусам і Духам Св., які прабывае ў справядлівым, зн. ў чалавеку, неадчужаным ад Бога сьмяротным грахом.

10 Аб выбранні веручага да збаўлення сьветчыць абазнака чыстага жыцьця яго, сталасьці добрых паступкаў, учынкаў. Бог нас паклікаў і празначыў да збаўлення, бо сваёю ўсёведаю прадбачыў, што будзем супрацаваць зь ягонай ласкай.

13 Будынінай называе тут Апостал цела чалавека (2 Кар. 5:1).

14 Шмат якія Айцы гавораць аб запавесьці сьв. Пятру мучаніцкай сьмерці (Ян 21:19).

18 ...ў голасе з ваблоку (глёрыі) = з чароўна-захопнай цудоўнай яснасці ў форме аблоку, сымбалю прысутнасьці й хвалы (глёрыі) Бога, прамаўляючага гэтымі вось славамі, якія падаюць ўсе Эванэлісты, апісваючы Перамяненне Збавіцеля, навочным сьветкам якога быў сьв. Пётр на гары Табор у Галілеі.

21 У гэтых вершах Апостал выказвае пракананне аб натхненні кніг прароцкіх Св. Пісання і то ў шырэйшым сэнсе: ня толькі сама мова вусная прарокаў, але і мова выказваная пісанымі знакамі, ёсьць натхнёнай у сваёй навучальнай аснове. Сэнс зместу гэтай мовы не заўсёды быў ясным навет і самым прарокам, якія прарочылі ня з людзкое волі, але ахопленыя паклікаўшаю іх сілаю Духа Св., дзеючаю ў іх. І толькі той-жа Дух Св., абяцаўшы спэцыяльную помач пакліканай да навучання Эклезіі, можа празь яе (зараніцу) непамыльна раскрываць, гэтыя прароцтвы, як і наагул усё Пісьмо сьв.
У акцэнтаваным напаміне Князя Апосталаў рашуча аспрэчваецца буянскае цьверджанне і сянняшніх сэктантаў: Хай Дух Божы, раскрываючы яму сэнс». Гісторыя аднак паказала й паказвае колькі самадурска-згубнага блюзьнерства ў гэтым сказе, дамагаючымся прароцкага натхнення для кажнага самазванскага «біблісты». Бо ціж не адтаго, што на месца эклезіяльнага здысцыплінавання эгзэгэтычнага, запанавала адшчапенскае вальнадумства, ў якім кажны тлумачыў Божае Слова па-свойму, і натварылася безьліч гэрэзыяў узаемна аспрэчваючыхся й выклінаючыхся, мосьцячы гэтым шлях да атэізму?
Але сьветач эклезіяльнага навучання не дазволіць атэізуючаму самадурству амарочыць усё людзтво: грамавая з-по-за «рэфармацкіх» хмар пастанова Трыдэнцкага Сабору (пас. 4, аб сьв. Піс.) «Дзеля Эклезіі — тлумачыць сэнс і выкладаць Св. Пісанне» — становіцца сяння для хрысьціянскага сьвету што-раз болей зразумелай у сваёй санацыйнай неабходнасьці.

« 5 глава 2 глава »