Юда 1 глава

Пасланьне Юды
Пераклад Л. Дзекуць-Малея → Пераклад П. Татарыновіча

Юда, слуга Ісуса Хрыста, брат Якуба, — пакліканым, што асьве́нчаны Богам Айцом і захаваны Ісусам Хрыстом:

Юда, слуга Езуса Хрыстуса, а брат Якуба, — тым, што ў Айцу Богу ўмілаваныя, а для Езуса Хрыстуса захаваныя й пакліканыя.

ласка вам і мір і любоў няхай памножыцца!

Міласэрдзе і супакой і ласка хай дапоўняцца вам!

Умілаваныя! пакладаючы ўсю рупнасьць пісаць вам аб агульным збаўле́ньні, я палічыў за патрэбнае напісаць вам напамінаньне — змагацца за ве́ру, раз пераданую сьвятым.

Мілыя, рупліва зьбіраючыся пісаць вам аб супольным нашым збаўленні, я палічыў неабходным выслаць вам напамін — змагацца за веру, раз пераказаную сьвятым.

Бо паўбіваліся некаторыя людзі, здаўна празначаныя на гэтае асуджэньне, бязбожнікі, што ласку Бога нашага на распусту абяртаюць і адзінага Валадара, Бога і Госпада нашага, Ісуса Хрыста, выракаюцца.

Паўкрадаліся бо між вас некаторыя людзі, спракон прызначаныя на гэты асуд, нягоднікі, ласку Божую абяртаючыя ў распусту й адрынаючыяся ад Езуса Хрыстуса, адзінага Валадара нашага і Усеспадара.

Я хачу напомніць вам, каторыя раз гэта даве́даліся, што Госпад, вызваліўшы народ з зямлі Эгіпскае, няве́раваўшых пасьля загубіў

Хачу вам, ведаючым ужо гэта, прыпомніць, што Госпад вызваліўшы народ з зямлі Егіпскае, няверучых пасьля выгубіў;

і ангелаў, не захаваўшых свае́ ўлады, але пакінуўшых сваё жыльлё, у ве́чных путах пад це́мраю на суд вялікага дня дзе́ржыць.

анёлаў-жа не захаваўшых свае першадастойнасьці й пакінуўшых сваё месца прабывання, трымае ў вечных путах і цемрадзі да вялікага суднага дня;

Як Садом і Гамора і вакалічныя ме́сты, што падобна да іх жылі ў распусьце й за іншым це́лам хадзілі, падпаўшы пад кару ве́чнага агня, пастаўлены за прыклад, —

гэтак Содома й Гоморра з ваколічнымі гарадамі, падобна ім распуставаўшымі похатна ўганяючыся за іншай плоцьцю, сталіся прыкладам падпалых пад кару агню вечнага;

гэтак сама будзе і з гэтымі лятуце́ньнікамі, якія апаганіваюць це́ла, адкідаюць начальства і ўладу ганьбуюць.

таксама будзей з гэтымі мрыйнікамі, апаганьваючымі цела, пагарджаючымі уладай і зьневажаючымі высокадастойнасьць.

Міхал Архангел, калі гаварыў з д’яблам, спрачаючыся за це́ла Майсе́ява, не адважыўся вынесьці дако́рлівага прысуду, але сказаў: няхай забароніць табе́ Госпад.

Міхал Арханел на пяропрах з дзьяблам за цела Майжэша, ня сьмеў вымавіць дакорлівага асуду, але сказаў: Хай Госпад скарае цябе!

А гэтыя ганьбуюць тое, чаго ня ве́даюць; што-ж па прыродзе ве́даюць, як бязмоўныя жывёлы, тым сябе́ растляваюць.

А гэтые ганьбуюць тое, чаго ня ведаюць, а што па прыродзе, як немыя жывёлы, пазнаюць, тым сябе псуюць.

Гора ім, бо пайшлі шляхам Каіна, папаліся ў манлівасьць нагароды Валаамавае і ў упартасьці пагіблі, як Карэй.

Гора ім, бо ўзыйшлі на Каінавы шлях, папусьціліся падкупной мане Балаама, і ў упорлівасьці, бы той Корэй, пагінулі (Быць. 4:8; Ліць. 22:23; 16:32).

Яны ёсьць небясьпе́ка на вашых вячэрах любві: госьцячы ў вас, насуцца бяз страху; гэта хмары бязводныя, што носяцца ве́трам; асе́ньнія дрэвы, бясплодныя, двойчы паме́ршыя, павырываныя;

Яны плямяць сяброўскае субяседніцтва гасьціннае, пасучыся бяссорамна; гэта аблокі бязводныя, ветрам ганяныя, гэта познавасенняя дравяная посуш бясплодная скарэненая;

лютыя хвалі марскія, што пеняцца сорамам сваім; зоры блукаючыяся, для якіх чорная цемра навекі захована.

гэта разбуяныя хвалі марскія, што пеняцца сваёю брыдою; зоры зблуканыя, для якіх бяздонная цемрадзь навекі наканавана.

Аб іх прарочыў і Энох, сёмы ад Адама, кажучы: вось ідзе Госпад з мірыядамі сьвятых —

Праракаваў аб іх і Гэнох, сёмы па Адаме, кажучы: Надыйшоў вось Госпад зь мірыядамі сьвятых —

учыніць суд над усімі і дакары́ць між імі ўсіх бязбожных за ўсе́ ўчынкі бязбожнасьці іх, якімі бязбожнае чыпілі, і за ўсе́ жо́рсткасьці, што гаварылі на Яго бязбожныя грэшнікі.

узьвясьці суд на ўсіх і дакарыць усіх бязбожнікаў за ўсе іхіня праступкі нягодніцтва, якіх дапусьціліся, ды за ўсю выказануб проці Яго жорсткасьць паганых грэшнікаў.

Гэта нарака́льнікі, нічым не здавальняючыяся, што ходзяць водле пажаданьняў сваіх; і вусны іх гавораць горда, і яны паважаюць аблічча дзеля карысьці.

Гэта гмырлівыя наракальнікі, сваім захцеванкам надта папусклівыя, з надутымі славамі ў вуснах, аказваючыя старонлівасьць для другіх толькі дзеля карысьці.

Але вы умілаваныя, памятайце словы, прадказаныя Апосталамі Госпада нашага Ісуса Хрыста:

Але вы, дарагія, майце ў памяці словы Апосталаў Усеспадара нашага Езуса Хрыстуса,

яны казалі вам, што ў апошні час зьявяцца ла́яльнікі, каторыя ходзяць водле іхніх бязбожных пажаданьняў.

якія гаварыліж вам, што апошнімі часамі зьявяцца ганьбіцелі, паступаючыя нягодна водля сваіх нізкіх похацяў.

Гэта тыя, што адлучаюцца (ад е́днасьці ве́ры), з душою, ды ня маючыя духа.

Гэта тыя, што сябе самых адасабняюць, як псыхічныя жывіны, а Духа ня маюць.

А вы, улюбленыя, будуючы сябе́ найсьвяце́йшай ве́рай вашай, молячыся ў Духу Сьвятым,

Вы аднак, мілыя, грунтуючыся на веры вашай найсьвяцейшай, молячыся ў Духу Святым, трывайце ў любасьці Божай, чакаючы міласэрдзя Езуса Хрыстуса Усеспадара нашага, на жыцьцё вечнае.

захоўвайце сябе́ ў любві Божай, чакаючы ласкі ад Госпада нашага Ісуса Хрыста ў жыцьцё ве́чнае.

Адным, асуджаным, давайце напамін, другіх ратуйце, выхопліваючы з агню;

І над аднымі літуйцеся з развагаю,

над іншымі-ж літуйцеся з боязьзю, брыдзячыся навет іхнім, плоцьцю апаганеным, нацелівам.

а другіх ратуйце, выхопліваючы з агню, дакарайце з страхам, ненавідзячы навет вопратку, це́лам апаганеную.

А Таму, Каторы можа ўсьцерагчы вас ад граху і паставіць перад тронам Свае хвалы бесплямнымі і радаснымі,

Таму-ж, хто захаваць вас можа ад упадку і паставіць перад славаю Свае́ю нескажонымі ды ў радасьці,

Богу адзінаму, Збавіцелю нашаму, праз Езуса Хрыстуса нашага Валадара, хвала і вяльможнасьць, сіла і ўлада прад вякамі, цяпер і павек вякоў. Амэн.

адзінаму прамудраму Богу, Збавіцелю нашаму праз Ісуса Хрыста, Госпада нашаса, слава й ве́ліч, сіла і ўлада сягоньня й на ўсе́ вякі. Амін.

Примечания:

Пераклад П. Татарыновіча

1 Апостал піша тым, зн: хрысьціянам з юдэеў, умілаваным і ў адвечных намерах Божых сьцеражоным у зямным жыцьці для прыняцьця потым навукі Збавіцеля.

4 Першахрысьціяне любілі сябе называць сьвятымі, але не ў цяперашнім сэнсе кананізацыйным, ці глёрыфікацыйным, толькі таму, што належалі да рэлігіі сьвятое, што былі пакліканымі да сьвятасьці, назначаныя сьвятымі Сакрамантамі. У гэткім сэнсе й цяперашнія хрысьціяне ёсьць сьвятымі, хоць мо й не дараўноўваюць сьвятасьцю й гэраічнасьцю жыцьця тамтым першабытным, абдарваным харызмамі — спэцыяльнай ласкай.
Украдаліся аднак і ў тагдышнія сьвятыя асяродзьдзі людзі нягодныя ласкі, дагматычныя й моральныя гэрэтыкі. Проці гэткіх вось моцна перасьцярагае ў гэтым лісьце сьв. Юда, як відно з гэтага 4 вершу ды далейшых 8:12, 13 й 19. Абураў яго найболей свайго роду антыномізм, г.зн. грубое пагарджанне правам старазапаветным, вядучае да разнузданасьці моральнай, пад адманкай нібы-то хрысьціянскай вольнасьці ад права. (Аб гэтым пісаў і сьв. Павал: Філіп. 3:17; 1 Тым. 4:1; 2 Тым. 3:1).

8 Прыводзіцца старазапаветныя прыклады кары Божай за разнузданасьць і няверства, якая ня міне і новых грэшнікаў, блудных вучыцялёў мрыйнікаў. Госпад (у лацінск. тэксьце: Езус — трэба разумець Jozue, пастаўлены Госпадам да вызвалення) то вывеў зь няволі Егіпскай, але гэта не абазначае, што ўвёў у бязьверчую сваяволю, таму бязьверцаў выгубіў. Месца прабывання — неба. Зневажаючымі высокадастойнасьць — знача ня прызнаюць Хрыстуса за Бога.

9 ...ня пяропрах (архаізм, зн. пераспрэчванні) з дзьяблам, які намагаўся пахаваць Майжэша у месцы ведамым для ўсіх і слаўным, каб (занадта гарачыя) жыды аддавалі яму боскую чэсьць; а сьв. Арх. Міхал выступіў проці гэткай богазьняважлівай узурпацыі, але пракляцьця заслужыўшаму дзьяблу не павінна было выйсьці з вуснаў Арханела (а тым-болей не павінна ніколі выйходзіць з нашых вуснаў), хай сам Бог аглашае прысуд... Гэтая зацемка не спатыкаецца нідзе ў сьв. Кнігах; сьв. Юда ведаў аб гэтым з традыцыі, на сьляды якое у мінулым стагодзьдзі (1861) наткнуўся А.Цэрыяні ў апокрыфе: Унебаўзяцьце Майжэша (ведамым Клемэнсу й Дыдымусу Александр., Орыгэнэсу), знойдзеным у Амброзіянскай бібліятэцы Мілану.

10 А гэтыя — знача разнузданыя блуднаверцы, якія буяняць на ўсё тое, што перавышае іх розум; каліж дапнуцца тым розумам сёе-тое пазнаць, дык псуюць сябе самадурствам «навуковага ўсемагутцтва», а бязьверствам у праўдзівую Усемагутнасьць і Усеведу.

11 Каінавы шлях — спосаб жыцьця Каіна: завісьць, братабойства, гэрэзыя, атэізм, безнадзейная роспач і асуд.
Папусьціліся падк. мане — даліся ўблытаць у падкупную ману, як той біблійны Балаам...

12 Сябр. субяседніцтва гасьціннае — пачастункі, брацкія вячэры (пагрэцку: agape), на якіх нясуразныя паводзіны ў гутарцы, ядзе й піцьці, плямілі гасьцінны далікатны настрой таварыства і прызваітую вясёласьць.
Дравяная посуш — у лацінскім тэксьце сказана: «дрэвы двойчы памёршыя». Раз умёршыя (ўсохлыя) абыдна завуцца суастой, калі ён яшчэ стаіць на пні, выкараненне-ж яго робіць двойчы памёршым, ссохлым...

13 Наканавана — спагатовіла ім кон, сталася празначэннем...

19 Аб чалавеку як жывёліне псыха-фізычнай (animal rationale) і аб чалавеку духоўным гавора Ап. Павал у Першым Лісьце да Карынтыян (2:14), што першы — ідзе толькі за прыродным розумам, ня прызнаючы нічога надпрыроднага, а другі — асьвечаны Духам Св. (абдараны Ягонай ласкай веры) — разумее і прыроднае і надпрыроднае.

23 Асуджаных — яўных, агітуючых, гэрэтыкаў прабуйце праконываць аргументамі, напамінамі; другіх — г.зн. яшчэ толькі спакушаных блуднаверствам, усімі спосабамі — і просьбамі і грозьбамі — адводзьце ад агню тае агітацыі, пакуль яшчэ магчыма; іншым-жа — адпаўшым ужо, не шчадзеце міласэрдзя, аднак высьцерагаючыся заразьлівага абыцьця зь імі.

« 1 глава 1 глава »