2 Пятра 2 глава

Другі ліст Пятра
Пераклад Анатоля Клышкi → Переклад Куліша та Пулюя

Але паяўляліся і лжэпрарокі ў народзе, як і між вас будуць ілжэнастаўнікі, якія ўвядуць згубныя ерасі, і, адракаючыся ад Уладара, што выкупіў іх, навядуць на сябе саміх хуткую пагібель.

Були ж і лжепророки між людьми, як і між вами будуть лжеучителї, котрі введуть єресї погибелї, і відцуравшись викупившого їх Владики, приведуть на себе скору погибіль.

І многія пойдуць услед іх распушчанасці і з-за іх дарога праўды будзе зняважана.

І многі підуть за їх погибіллю, котрі дорогу правди хулити муть;

І ў сквапнасці з прытворнымі словамі яны будуць прадаваць вас; прысуд ім даўно ў моцы і пагібель іх не дрэмле.

і в зажерливостї придуманими словами вас підходити муть, для котрих суд з давнього часу не гаїть ся, і погибіль їх не дрімає.

Бо калі Бог не пашкадаваў анёлаў, што саграшылі, а ў путах цемры скінуўшы ў тартар, аддаў трымаць для суда,

Бо коли Бог ангелів, що згрішили, не пощадив, а кинув їх в окови пекольної темряви, і передав, щоб хоронено їх на суд;

і не пашкадаваў старажытнага свету, але захаваў восем душ і між іх Ноя, прапаведніка праведнасці, калі навёў патоп на свет бязбожнікаў,

і коли первого сьвіта не пощадив, а самовосьмого Ноя, проповідника правди, охоронив, повідь на сьвіт нечестивих допустивши;

і гарады Садом і Гамору, спапяліўшы, асудзіў [на зруйнаванне], даючы прыклад кары тым, хто намерыўся жыць бязбожна,

і коли городи Содому й Гоморру засудив на руїну, обернувши в попіл, і поставивши, яко приклад для будучих безбожників,

а праведнага Лота, прытомленага распуснымі паводзінамі беззаконнікаў, выбавіў,

а ізбавив праведного Лота, омерзенного розпустним життєм безбожників;

бо гэты праведнік, жывучы між іх, мучыўся дзень пры дні сваёю праведнай душою, бачачы і чуючы беззаконныя ўчынкі;

(живучи бо між ними праведник той, дивлячись і слухаючи про беззаконні дїла, день в день мучив праведну душу;)

то ведае Госпад, як збаўляць набожных ад спакусы, а няправедных захоўваць на дзень суда для пакарання,

то й знає Господь побожних з покуси вибавляти, неправедних же хоронити про судний день на муки, —

найболей жа тых, якія ідуць за нячыстымі пажадлівасцямі цела і пагарджаюць уладаю. Нахабнікі, самалюбцы, яны не дрыжаць, блюзнерачы супроць нябеснай славы.

найбільше ж тих, що ходять в слїд за тїлом в нечистому хотїнню, і зневажають начальство; що сьміливі, самолюбні, не лякають ся хулити власть,

тады як Анёлы, большыя за іх магутнасцю і сілаю, не выносяць на іх перад Госпадам зневажальнага суду.

хоч ангели, кріпостю і силою більшими бувши, не приносять проти них перед Господа докоряючого суду.

А гэтыя, нібы неразумныя жывёліны, што ад прыроды народжаныя на ўлоў і забой, блюзнераць на тое, чаго не ведаюць, у сваім знішчэнні іншых і будуць знішчаны,

Сї ж, як безсловесні зьвірі, природні, що родять ся на лови і забиттє, хулять, чого не розуміють, і в зотлїнню своїм загинуть,

прымуць кару як заплату за няправеднасць; яны асалодаю лічаць распусту сярод дня; самі — плямы і заганы, яны раскашуюцца ў сваіх падманах, банкетуючы разам з вамі;

і нагороду неправди приймуть. Солодкими вважають вони дочасні розкоші; вони — самий сором і беззаконнє, розкошують в обманьстві своїм, їдаючи з вами;

вочы ў іх поўныя чужаложства і несупыннага граху; яны звабліваюць няцвёрдыя душы; сэрца ў іх прывучана да хцівасці, яны дзеці праклёну.

очі мають повні прелюбодїяння і неперестаючого гріха, надять душі неутверджені; серце в них навчене до зажерливости, се — дїти прокляття;

Пакідаючы простую дарогу, яны зблудзілі, пайшоўшы дарогаю Валаама, сына Васоравага, які палюбіў плату за няправеднасць,

котрі, опустивши праву дорогу, заблудили, йдучи дорогою Валаама, сина Восорового, що полюбив неправедну нагороду,

але быў выкрыты ў сваім беззаконні, безгалосая пад’ярэмная жывёліна, прамовіўшы чалавечым голасам, спыніла вар’яцтва прарока.

тільки ж мав кару за своє беззаконнє, бо підяремник нїмий, проговоривши чоловічим голосом, остановив нерозум пророка.

Гэтыя людзі — бязводныя крыніцы і туманы, гнаныя бураю, для якіх захавана цемень [вечнай] цемры.

Се жерела безводні, хмари, хуртовиною гонимі, котрим чорна темрява на віки захована.

Бо, вымаўляючы высакапарныя пустыя словы, яны звабліваюць пажадлівасцямі цела праз распусту тых, хто ледзь уцёк, ад тых, што жывуць у аблудзе,

Промовляючи бо великими і марними словами, принаджують хотїннєм тїла та розпустою тих, що ледво утїкли від живучих в блудї,

абяцаючы ім свабоду, яны самі рабы разбэшчанасці: бо хто кім пераможаны, той таго і раб.

обіцяючи їм волю, самі бувши слуги зотлїння; хто бо ким подужаний, того він і невольник.

Бо калі, пазбегнуўшы ад апаганьванняў свету праз пазнанне [нашага] Госпада і Збаўцы Ісуса Хрыста, але зноў заблытаўшыся ў іх, яны пераможаны, то для іх апошняе зрабілася горшым за першае.

Коли бо, утїкши від нечистоти сьвіта через пізнаннє Господа і Спаса Ісуса Христа, однакож, знов замотавшись, бувають подужані, то останнє їх — гірше первого.

Бо лепш было б ім не пазнаць дарогі праведнасці, чым, пазнаўшы, вярнуцца назад ад перададзенай ім святой запаведзі.

Лучче би їм було не пізнати дороги правди, як, пізнавши, одвернутись від переданої їм сьвятої заповіди.

З імі здарылася паводле справядлівай прыказкі: «Сабака вярнуўся да сваіх ванітаў, а вымытая свіння ідзе качацца ў гразі».

Довело ся ж їм по правдивій приповістї: "Пес вертаєть ся до своєї блювотини", а "свиня, скупавшись, (іде) валятись у калюжу".

« 1 глава 3 глава »